Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 22.03.1936, Qupperneq 3
Konan, sem hreinsaði
kirkjuna
i Eftir Harald Merdal
QÖLARGEISLARNIR smugu
^ inn um löngu og mjóu rúð-
urnar í kirkjunni og mynduðu
rákir á gólfi og auðum bekkj-
um.
Hún lá á hnjánum og skúraði.
Hvert hark, sem hún gerði, með
því að draga til fötuna, skola úr
klútnum eða skúra bekkina,
margfaldaðist og endurhljóm-
aði, sem laglaus ómur um alla
kirkjuna langa stund og dó út
uppi undir hvelfingunni. Þó að
hún gerði ekki annað en ræskja
sig varð hávaði af því, gríðar-
uaikill. Nú var hún orðin þessu
svo vön að hún tók sér það ekki
Uærri. En hún gleymdi aldrei
fyrstu tímunum, sem hún vann
þama, hvað hún hafði verið
hrædd við öll þessi hljóð og
hversu illa henni leið í þessu
stóra, auða, hljóðnæma gímaldi.
Hún skreið á hnjánum milli
hekkjanna, bar sápu í burstann
og skúraði af öllu kröftum, og
skolaði á eftir með klútnum,
sem hún vatt upp úr vatnsföt-
hnni. Hún vann verkið ósjálf-
^átt með hraða, sem orðinn var
fastur vani. Bekkirnir voru nú
svo sem ekki það versta að fást
við. Það var gólfþvotturinn,
sem tók í taugamar og ætlaði
sð eyðileggja þrótt hennar og
trek. Hún hafði altaf óþægileg-
s.r endurminningar um þessar
fyrstu erfiðu vinnustundir, þeg-
sr hún var að því komin að
hætta við allt saman, gefast
^PP af því henni fanst það aldrei
ætla að taka enda. Því meira
sem hún þvoði þess meira var
eftir. Endalaus, óþveginn gólf-
flötur gein ömurlega við henni,
og hún örvænti um að hún gæti
nokkm sinni lokið verkinu.
En það tókst þó í fyrsta skift-
ið og altaf síðan. En erfiðið var
jafnmikið fyrr og síðar og
sleit kröftum hennar um of.
Þetta var ofverk einum. En
launin voru svo lítil, að hún
mátti ekkert af þeim missa, til
þess að geta séð fyrir heimilinu,
og þess vegna varð hún að
kvelja sig til að vinna verkið
ein. títtauguð —, já, hálfveik
hneig hún niður á bekk, að
loknu verki, sat þar og hvíldi
sig. Hana verkjaði sárt í hend-
ur og fætur. Hún dró andann
þungt og erfiðlega, þurkaði af
sér svitann. Hann kom jafn-
harðan aftur. Svitinn draup af
henni, svo hún varð gagndrepa.
Hún stundi. Stunan barst þung-
lega um alla lágkirkjuna og
bergmálaði hvað eftir annað.
Uppi við altarið, sem glitraði af
gulli og glóandi litum, dó hún
síðan út, eins og veikur vind-
blær. Það var eins og þreyta
hennar og stunur fyltu kirkj-
una. Eins og yrði þungt og
þröngt undir bogunum háu og
hvelfingunum hvítu. Eins og
þarna væri loks ofurlítið líf,
eitthvað lifandi, raunverulegt
mannlegt líf í kirkjunni, sem
annars var auð og dauð.
Nú var hún búin í þetta sinn.
Vinnan þessi var reglulegur
þrældómur. Hversu lengi mundi
hún geta haldið þetta út? Hún
horfði hugsandi á hendurnar
bólgnar og rauðar, með bólum
og blöðrum á fingrunum.. Þær
skorpnuðu eftir þvottinn, urðu
hrukkóttar og æðarnar blésu
upp bláar og þrútnar. Hendurn-
ar voru bognar af því að halda
um burstann, og náðu aldrei
réttu lagi á milli þvotta.
Hún sat grafkyr og sökti
sér niður í hugsanir um lífið
og tilveruna-------eins og vant
var--------þessa látlausu bar-
áttu og erfiðleika. Hún leit nið-
ur á úttaugaðar hendur sínar
og sá fyrir sér alla sína úttaug-
uðu ævi. Smám saman dofnaði
yfir svip hennar. Hún sá ekk-
ert lengur. Hendurnar, sem loks
fengu að vera í næði, féllu mátt-
lausar í kjöltu hennar og lágu
þar, hálfbognar og sárar eftir
áreynsluna. Hún hálfblundaði.
Sólargeislamir lágu í löngum
rákum á gólfinu, en náðu ekki
til hennar.
Alt í einu vaknaði hún snögg-
lega og kiptist við. Já, hafði
hún þá ekki sofnað enn einu
sinni. Reyndar þurfti hún nú
ekki að verða mjög hissa yfir
því. Hún vissi með sjálfri sér,
að svona fór það í hvert sinn,
er hún hvíldi sig eftir púlið. En
það var orðið að vana hjá henni,
að ásaka sig fyrir það, að sofna
í kirkjunni, eins og það væri
eitthvað ljótt eða óviðeigandi.
Hún rétti úr sér, sár og stirð
í öllum limum og liðum. Hún
ásetti sér að standa upp, taka
dót sitt og fara-------og samt
sem áður var hún kyr — —
eins og vant var.
Þama sat hún nú í heilögu
guðshúsi. Skammt frá henni
hékk Kristslíkan úr tré. Dökk-
ur líkami á dökkum krossi.
Frelsarinn. Lausnarinn, hinn
krossfesti, sem kvað hafa sagt:
„Komið til mín allir, sem erfið-
ið og þunga emð hlaðnir, ég
vil gefa yður hvíld.“-----------
Hún horfði sljólega á Krists-
myndina og andvarpaði. Henni
fanst ekkert merkilegt við það,
að sitja undir krossinum. Ekk-
ert. Það var ekkert í þessari
stóra kirkju með altari, prédik-
unarstól, myndum og honum
þarna á krossinum, sem hafði
hina minstu þýðingu fyrir hana.
Hún vissi að þetta var þama
alt, hún þurka'ði af því rykið
—, hélt öllu hreinu.
Ef til vill hafði hún í fyrstu
verið snortin af því að vinna
í guðshúsi. En 7 ára strit við
hreingerningar í helgidómnum
hafði vanið af henni þess hátt-
ar tilfinningar, ----Hún hafði
aldrei verið við guðsþjónustu í
þessari kirkju, frekar en öðrum
Hún var oft ásökuð fyrir það.
Presturinn sagði, að hún ætti
að fara til kirkju, meðhjálpar-
inn, hringjarinn og hinir allir,
sem komu nálægt kirkjustörf-
um, sögðu það líka. Hún ætti
að gera það, þó ekki væri til
annars en fá að halda vinnunni
þama. En það varð aldrei af
því, að hún færi til messu.
Var það rangt af henni? Enn
gat hún brotið um það heilann,
eins og hún gerði daglega þessi
7 síðastliðnu ár. Var hún trú-
laus? Hún vissi það ekki, komst
aldrei að neinni niðurstöðu í
þeim efnum. Stritið og stríðið
fyrir daglegum nauðþurftum
var meira en nóg viðfangsefni
fyrir hana að glíma við.-------
Hún var bara konan, sem
hreinsaði kirkjuna.
AÐ, sem var þýðingarmest
fyrir hana í lífinu, voru
bömin hennar, drengirnir henn-
ar f jórir. Tveir þeir yngri voru
fvnn ófermdir, vora sendisvein-
ar, en fengu mjög lítið kaup.
Eldri drengimir voru iðnnemar
og átti að heita að þeir fengju
vikukaup, en það var svo lítið,
að það gerði ekki betur en að
endast þeim fyrir fari með
strætisvögnum eða skósólum til
að komast milli heimilis og
vinnustofu. Þess vegna varð hún
að sjá fyrir heimilinu með vinnu
sinni. Hún fann vel, að hún var
að verða slituppgefin og mundi
ekki geta þrælað svona til lengd-
ar. Og hvað tæki þá við? Það
var svo langt þangað til dreng-
imir gætu séð fyrir sér sjálfir,
að hún varð að halda áfram
meðan hún gat staðið uppi. Já,
hún mátti þakka fyrir að hafa
þó vinnu; það vora svo margir
atvinnulausir nú á dögum. En
kvíðinn lá alt af eins og mara
á henni, kvíðinn fyrir því, að
hún mundi annað hvort veikj-
ast eða missa atvinnuna. Og
hvernig færi þá með drengina?
Sólargeislarnir færðust smám
saman úr stað. Æ, hún ætti
nú að herða sig upp og reyna
að komast heimleiðis. — Það
fór nú annars vel um hana, liér
var kyrð yfir öllu, hún hvíldist,
— og hún gat vel unað sjálfri
sér fárra mínútna hvíld áður en
hún tók til aftur við sömu vinnu
hjá hjónum, sem hún vann hjá.
Hún hugsaði sífelt um sín
erfiðu lífskjör------, hugsanir
hennar vora naprar en skyn-
samlegar. Hún horfðist djarf-
lega í augu við örlög sín og
bláberan veruleikann, og gerði
sér engar hillingar.
Frh. á 6. síð«.
VERÐ VTÐTÆKJA ER LÆGRA HÉR Á
LANDI, EN I ÖÐRUM LÖNDIJM ÁLF-
UNNAR.
Viðtækjaverzlunin veitir kaupendum viðtækja
meiri tryggingu um hagkvæm viðskifti en nokkur
önnur verzlun mundi gera, þegar bilanir koma
fram í tækjunum eða óhöpp bera að höndum.
Ágóða Viðtækjaverzlunarinnar er lögum samkv.
eingöngu varið til rekstur útvarpsins, almennrar
útbreiðslu þess og til hagsbóta útvarpsnotendum.
Takmarkið er: Viðtæki inn á hvert hcimili.
Viðtækjaverzlnn ril
Lækjargötu 10 B. Sími 3823.