Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 22.03.1936, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
stað með peim ásetningi, að fajpa
til Pofcer Flat og leita gæfunnar.
,,Einsamall?“
Nei; eiginlega ekki einn. Satt
að segja, — nú hló hann, — pá
hafði hann strokið með Piney
Woods. — Man ekki herra Óak-
hurst eftir Piney? Hún var fram-
leiðslustúlka í bindindishúsinu.
Þau höfðu lengi verið trúlofuð, en
gamli Jatoe Woods var á móti
nokkru sambandi peirra á milli,
svo að pau struku og voru nú
á leið til Poker Flat til að gifta
sig, og nú voru pau komin hing-
að. Þau voru iorðin preytt, en
gátu nú hrósað happi yfir pví,
að vera búin að finna náttstað og
félagsskap.
Öllu pessu hafði Sakleysinginn
sagt frá í belg og biðu, á meðao
Piney, lagleg, en nokkuð feit ung-
frú, um fimmtán ára gömul, bom
fram undan furutré, sem hún
hafði falið sig á bak við til að
geta roðnað óséð. Nú reið hún
að hlið elskhuga síns.
Herra Óákhurst lét sjaldan
truflast af neinni viðkvæmni, enn
Þá síður af pvi, hvað væri viðeig-
andi. Þó hafði hann óljósa hug-
niynd um, að alt væri nú ekki
eins og pað ætti að vera. Hann
var svo snarráður, að hann sparfc-
aði í Billy Frænda, sem ætlaði
að fara að segja eitthvað, og
Billy frændi var ekki drukknari
en pað, að hann fann eitthvað í
sparfci óakhursts, sem hann vildi
•elkki egna á móti sér. óakhurst
reyndi að telja Tom Simson á
að halda ferðinni áfram, en árang-
urslaust. Hann jafnvel benti á,
Þær staðreyndir, að pau hefðu
engar matarbirgðir og ekkert til
að búa um sig með, pegar nóttin
gengi í garð. En til allrar ó-
hamingju mætti Sakleysingiinn
Þessum mótbárum með pví, að
fullvissa hópinn um, að hann
hefði múlasna klyfjaðan mat, og
svo hefði hann uppgötvað lélegan
bjálkakofa rétt við slóðina.
„Piney getur verið hjá frú Óak-
hurst,“ sagði gákleysinginn og
henti á Hertogafrúna; „ég get
hugsað um mig.“
Ekkert annað en hinn nálægi
fótur Óákhurst bjargaði Billy
Frænda frá að reka upp skelli-
hlátur. Billy finst ómögulegt ann-
að en ganga dálítið frá, á meðain
hann væri að jafna sig og verða
alvarlegur á ný. Þegar hann var
feominn inógu langt burt, pá trúði
hann trjánum fyrir öllu pessu
skringilega og sló á lærin, gretti
andlitið og guðlastaði. En pegar
hann kom aftur til fólksins, hafði
Það kynt bál, pví loftið v£ir orðið
^alt iog himininn skýjaður. Pað
hat nú, í kring um bálið og var í
&
vingjarnlegum samræðum. Piney
var að tala á mjög kvenlegan
hátt við Hertogafrúna, sem hlust-
aði vingjarnlega og með meiri
gaumgæfni en. húin hafði gert
langa lengi. Sakleysinginn taiaði
við óaikhurst og frú Shipton, sem
var hin alúðlegasta.
„Er petta einhver andskotans
sbemtisamkoma?" sagði Billy
Frændi háðslega, pegar hann
horiði á fólkið, bálið iog hin tjóðr-
uðu dýr. Alt i einu skaut ein-
hverri hugmynd upp í hinum á-
fiengissturlaða heila háns. Hún
hefir vafalaust verið spaugileg,
pví að hann sló á lærið og mátti
til að re'ka hnefann upp í trant-
inn.
Skuggarnir teygðu sig lengra
upp eftir fjallinu, hæg gola bærði
greinar trjánna og stundi öm-
(urlega í skógargöngunum. Þegar
elskendurnir buðu hvort öðru
góða nótt, pá kystust pau svo
barnalega og alvarlega, að pað
mátti heyra pað hátt upp yfir
furutrén. Hin veikbygða hertoga-
frú og hin illgjarna frú Shipton
voru svo hissa, að pær gátu ekk-
ert sagt um pessa barnalegu at-
höfn, svo að pær gengu pegjandi
inn í fcofainn. Það var bætt á eld-
inn, karlmennirnir lögðust fyrir
framan dyrnar, eftir nokkrar mín-
útur voru peir steinsofnaðir.
Herra Oakhurst svaf laust. Undir
morguninn vaknaði hann, stirður
og kaldur. Það var að byrja að
hvessa. Hann fór að skara í eld-
inn, alt í einu brá honum svo að
hann fölnaði, pað kom snjóflyksa
á Ikinnina á honum.
Hann stökk á fætur og ætlaði
að vekja pá sem sváfu, pví að
nú var hvert augnablik dýrmætt.
En pegar hann snéri sér að peim
stað, par sem BiIIy frændi hafði
legið, pá sá hann, að par var
enginn. Illum grun skaut upp í
huga hans, blótsyrði kom fram á
varirnar. Hanin hljóp pangað, sem
múlasnarnir höfðu verið tjóðraðir
— peir voru einnig horfnir. Spor-
in eftir pá voru óðum að hverfa í
snjónum.
Þrátt fyrir pessa augnabliks
geðshræring gekk herra Oakhurst
til baka að eldinum, eins rólega
og vant var. Hann vakti ekki pá,
sem sváfu. Sakleysinginn svaf
vært, góðlátlegt bros var á hinu
freknóta andliti hans. Ungfrú
Piney svaf við hliðina á sínum
veikari systrum, eins rólega og
englar hefðu staðið vörð yfir
henni. Herra Oakhurst breiddi
teppi sitt yfir herðar gér, snéri
upp á yfirskeggið og beið dags-
birtunnar. Hún kom hægt og
hægt, með pyrlandi mlstri af snjó-
flyksum, sem voru áleitnar við
augun. Það, sem sást af landslag-
inu, virtist ótrúlega breytt. Hann
Meste kappróðramót ársins: undir fceppniina við Cambridge-
Ræðarar * í Oxfordháskólanum stúdentana. Á myndinni sjást pels
eru nú sem óðast að búa sig vera að æfa sig.
horfði yfir dalinn og heilsaði snú-
tíð og framtíð með pessum orð-
um: „Fent inni.“ Nákvæm rann-
só'kn á matvælunum, sem til allr-
ar hamingju höfðu verið látin inn
í kofann og pess vegna ekki lent
í pjófsgreipum Billy frænda,
leiddi i ljós, að með stökustu
sparsemi gætu pau dugað í tíu
daga. „Það er að segja,“ hvíslaði
herra Oakhurst að Sakleysingjan-
um, „ef pú vilt fæða o’kkur. Ef
pú vilt pað ekki — 'Og pú ættir
máslke ekki að gera pað, — pá
getur pú beðið pangað til Billy
frændi kemur aftur með mat-
væli.“ Af einhverri leyndri orsök
gat Oakhurst ekki fengið af sér
að segja frá glæp Billy frænda.
Hann sagðist helzt halda, að Billy
frændi hefði fælt skepnurnar ó-
vart, pegar hann lagði af stað.
Hann gaf peim bendingu, hertoga-
frúnni og frú Shipton, sem nátt-
úrlega vissu um sjúkdóm félaga
peirra. „Þau munu fcomast að pví
sanna um olklrur öll, ef pau kom-
ast á snoðir um nokkuð,“ bætti
hann við alvarlega, „og pað er
pýðingarlaust að hræða pau úr
pví sem 'komið er.“
TOM SIMSON lét 'dkki að eins
alt af hendi við Oakhurs*
hieldur virtist njóta pess, að vera
hér innilokaður.
„Við látum fara vel um okkur
hér í svo sem vikutíma; svo mun
snjórinn bráðna, og við verðum'’'
öll samferða til baka.“
Kátína unga mannsíns og ró-
lyndi Óakurst hafði sefandi áhrif
á kvenfólkið. Kofinn var paklaus,
en Sakleisinginn bjó til pak úr
furugreinum, og Herfcogafrúi*
hjálpaði Piney eins vel og húa
gat til að laga til inni í kofajntua
og pað svo prýðilega, að hia
unga og saklausa Piney varð
undrandi.
„Ég hugsa, að pú sért vön viö
að hafa fínt í kring tun pig í
Pokier FIat,“ sagði Piney.
Hertogafrúin snéri sér uinda»
til að dylja eitthvað, sem gerðí
pað að verkum, að kinnar henn-
ar roðnuðu í gegnum andlitsfarð-
ann jog frú Shipton bað Pinejr,
að vera ekki með neitt „bull“.
Þegar herra Óakhurst kom tll
baka, leftir að hafa gáð að
slóðinni, pá heyrði hann glað-
væra hlátra hergmála í hömrun-
um. Hann staðnæmdist fyrst
hissa og datt í hug brennivínið,
sem hann hafði verið svo for-
sjáll að fela.
„Og pó finst mér petta ekki líkt
áfengishlátri," sagði fjárhættú-
spilarinn við sjálfan sig.
Það var ekki fyr en hann bons
auga á bálið gegn um hríðina og
fólkið, sem sat 1 kring um pað,
að hann komst að peirri niður-
stöðu, að petta væri bara „sak-
laus gleði".
Hvort herra Óakhurst faldi spil-
in sín með brennivíninu, skal ég
láta ósagt. En eftir pví sem fröl
Shipton sagði, pá nefndi hann
ekki spil á nafn pað kvöld. Tím-
|nn leið í gamni og ekki var pað
minst að pakka harmoniku, sent
Tom Simson gróf upp úr farangrl
sínum. Þrátt fyrir ýmsa örðug-
leika við höndlun pessa hljó’ð-
færis, pá tókst pó Piney Wood«
Frh. á 8. 9íð».