Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 22.03.1936, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ

ZAPATA.
Frh. af 2. síðu.
um, kynti sig fyrir forsetanum
og talaði við hann í bróðerni í
klukkutíma. Að því loknu bað
hann forsetann um stundar-
fjórðungs frest, til þess að kom-
ast burtu, að öðrum kosti myndi
hann allra náðarsamlegast
senda höllina nokkra metra upp
í loftið. Versti fjandmaður
Ameríkumanna gekk um meðal
óvina sinna í Vera Cruz, ýmist
klæddur sem fátækur indíáni
eða í herforingjabúningi stjórn-
arhersins. Meira að segja börn
indíánanna voru notuð til
njósna. I borg einni, þar sem
stjórnarherinn hafði aðsetur
sitt, og fólki var bannað að
ganga um götumar, hlupu einu
sinni fimm drenghnokkar um
götuna fyrir framan hermanna-
skálana og létu ýmsum ærsla-
fullum látum. Hermennimir
höfðu svo gaman af strákunum,
að þeir vildu ekki reka þá af
götunni. Alt í einu settust strák-
amir niður og kveiktu sér í
löngum, svörtum vindium. Að
því loknu drógu þeir upp
sprengjur, kveiktu í þeim við
vindlaeldinn og fleygðu þeim
inn um gluggana á hermanna-
skálanum. Hermannaskálarnir
spmngu í loft upp, hermennirn-
ir fórast og drengirnir líka.
Einnig var kvennahersveit Za-
pata mjög fræg. Þær vora á-
gætar skyttur og grimmar í ná-
vígi. Þær voru miskunnarlaus-
ar við fangana, en afar hjálp-
samar við uppreisnarmenn.
ZAPATA var að lokum lokk-
aður í gildra. Einn af her-
foringjum Villa, Guajardos, sem
gerst hafði liðhlaupi og gengið í
Katfibætir.
Það er vandi
að gera kaffi
vinum til
hæfis, svo að
hinn r é 11 i
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta hefir
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti.
Ilann svíkur
engan. 4
Reynið sjálf.
Reynslan er
ólýgnust.
Hirohito, keisari í Japan, sem
uppreisnarmenn töldu að hefði
vald sitt frá guði.
Iið með stjórnarhernum, tilkynti
Zapata, að hann vildi ná tali af
honum og ætlaði að ganga í lið
hans með mikið af vélbyssum.
Zapata fór til móts við hann á
tiltekinn stað og hafði aðeins
með sér 10 menn vopnlausa.
Þeir vora þegar í stað um-
kringdir og menn hans drepnir.
Zapata réðst. á Guajardo með
hníf sínum einum vopna, en
sverð Guajardo var lengra og
stóð þegar í gegnum Zapata.
En uppreisnin var ekki bæld
niður, þó að Zapata væri dauð-
ur. Hann hafði safnað sér ó-
grynni f jársjóða í gulli og silfri,
til þess að geta haldið hernað-
inum áfram. Fjársjóði þessa
hafði hann grafið í jörð niður
og vissi enginn um þá, nema
hann og félagar hans 10, sem
drepnir vora meo honum. Þessir
fjársjóðir hafa ekki fundist enn
þá, enda þótt leitað hafi verið
að þeim. Her Zapata var ger-
sigraður, en nýjar hersveitir
komu í staðinn. Fjölda
margar þjóðvísur hafa verið
kveðnar um hann og er við-
kvæði þeirra flestra á þá leið,
að hann hafi viljað gefa hinum
fátæku indíánum land þeirra
aftur. Þess vegna sagði hann
stjórninni stríð á hendur, aðrir
byltingaforingjar gerðu sér að
góðu að ná völdunum, en Zapata
gerði sig ekki ánægðan með að
stjóma Mexíkó. Hann var bóndi,
sem hafði gerst hermaður, og
gleymdi aldrei, hvers vegna'
hann hafði gerst hermaður.
Þess vegna gleyma hinir mexi-
könsku bændur honum aldrei.
KONAN, SEM HREINSAÐI
KIRKJUNA
Frh. af 3. síðu.
Fyrir nokkrum árum leit þó
einu sinni úr fyrir, að ofurlítið
af gleði og hamingju mundi
falla henni í skaut. Það var
þegar maðurinn hennar fekk
fasta atvinnu við ríkisjám-
brautirnar sem málari, eftir
langvarandi atvinnuleysi, Já,
þá birti nú loks til, — og þau
dreymdi fagra framtíðardrauma
í sameiningu. En maðuriim dó
iy2 mánuði seinna, fyrirvara-
laust. Hann varð bráðkvaddur,
fekk hjartaslag, þegar hann
var að ganga upp stiga við
vinnu sína. Hún stóð ein uppi
með drengina fjóra.
Þessi 5 ár, sem hún hafði
verið ekkja, hafði hún komist
einhvernveginn af. Þau lifðu þó
öll að minsta kosti. Lítið var
nú um gleði hjá þeim, og skemt-
anir þektu þau ekki í nokkurri
mynd. En drengjunum kom svo
ljómandi vel saman, og það var
þakkavert, þegar maður sá nú
oft ósamkomulag milli annara
systkina. Þeir voru aldrei rifn-
ir eða tættir, en æfinlega hrein-
legir. Öll hennar vitund var
þnmgin af þrá — eftir því, að
heimilislíf þeirra mætti fram-
vegis ganga • svona þolanlega.
Hún þorði ekki að gera meiri
kröfur, eftir þá reynslu, sem
hún hafði fengið af lífinu. Og
eiginlega bjóst hún nú frekar
við að illa mundi fara fyrir sér,
fyr eða síðar, svo að engar
verulegar vonir vöktu hjá henni
lengur. Eina gleðin hennar var
sú, að mega hafa drengina hjá
sér og strita fyrir þeim.
Hún mundi vera þakklát, ef
þeir gætu átt betri æfi, seinna
rneir — en hún hafði átt; en
hún vissi, að lífið hafði lítil
gæði að bjóða fátæklingunum.
Þeir máttu þakka fyrir að þurfa
ekki að líða sárustu neyð.
Svona leit hún á það, og við
þessar ályktanir kinkaði hún
kolli ósjálfrátt, eins og hún væri
að skýra einhverjum frá þess-
ari sáru lífsreynslu sinni.
Um fram alt má maður aldrei
leyfa sér að vænta neins góðs
af tilverunni. Hún hafði nú
brent sig á því um árið, þegar
maðurinn hennar fekk atvinn-
una. Og hvernig fór þá? Hún
hafði ekki fyr byrjað að vonast
eftir betri dögum, en örlögin
sýndu henni mjög grimmúðlega,
að það er nokkuð, sem maður
á aldrei að gera. Sá, sem í fá-
tækt er fæddur má aldrei búast
við góðu, hann kemst aldrei úr
basli.
Sólargeislinn náði nú loksins
til hennar, þar sem hún sat með
hendur í skauti og braut heil-
ann um ráðgátur lífsins, sem
hún gat þó aldrei botnað neitt
í, eða fengið leystar. Eina viss-
an var þetta, að lífið var afleitt
eins og það var.
Nú sat hún augnablik, án þess
að hugsa, lokaði augunum og
hvíldist---------. Þá kvað við
söngur og hljóðfærasláttur,
orðin heyrðust skýr og greini-
leg:
„Sjá roðann í austri, hann
brýtur sér braut.
Fram, bræður, það dagar
nú senn . .“
Hún glaðvaknaði og hlustaði
undrandi, trúði ekki sínum eig-
in eyram. Og þó var þetta veru-
leiki. Söngurinn og undirspilið
hélt áfram:
„Þeir hæða vorn rétt til að
rísa frá þraut,
og vorn rétt til að lifa eins
og menn .
Nú stóð hún upp dauðskelk-
uð. Hvað var þetta? Var hún
nú að verða veik? Konur að
syngja. Hvernig stóð á þessu?
Var hana að dreyma? Það var
sungið í kirkjunni. — Já, svo
greinilega. — Það hljómaði uppi
undir hvelfingunum og fylti
kirkjuna:
„Þeir skamta okkur frelsi,
þeir skamta okkur brauð.
Hver skóp þeirra drottnandi
auð? . •“
Hún flýtti sér eins og hún
gat út að litlu hurðinni, tókst
að opna hana og leit út. Sólin
skein á rauða fána, sem blöktu
yfir hersing af kvenfólki. Hún
bar hönd fyrir auga gegn birt-
unni. Ungar og gamlar konur
gengu þarna áfram, fimm og
fimm í röð. Hver röð eftir aðra,
Þrátt fyrir kreppu og þótt
spara megi 100—300% á því að
taka ailar myndirnar á sömu
plötu og Iáta síðan af hendi
stækkaða prufulappa — þrátt
fyrir það býð ég aðeins 1. A*
nýtízku Atelier Ijósmyndavinnu
og miða plötuf jöldann við þarf-
ir hvers eins.
Ljósmyndastofa,
Sigurðar Guðmundssonar,
Lækjargötu
Sími 1980.
Heima 4980.