Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 22.03.1936, Qupperneq 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
rauðir fánar, stór spjöld með
svartri áletrun, sem hún reyndi
að stafa sig fram úr. Þær sungu
og gengu eftir hljóðfallinu, —
áfram-----------áfram.
Hún var svo snortin, að henni
lá við gráti. Þetta var enginn
draumur, en alt raunverulegt.
Kvennaskarinn, söngurinn,
rauðu fánarnir og spjöldin. Hún
lifnaði öll við og varð svo inni-
iega glöð við þessa sjón. Hún
yngdist upp og var nú sem
vaknaði einhver von hjá henni.
Hún stóð fast við jámgrindum-
ar og þrýsti litlu, fölu, þreytu-
legu andlitinu út milli rimlanna,
til þes að geta betur séð. Aug-
un fyltust tárum og það fór
heitur straumur um hana alla.
— — Hrifning.--------Hún varð
gagntekin.
Söngurinn þagnaði, byrjaði
aftur. Nýjar fylkingar kvenna
fóru fram hjá, nýir, rauðir
fánar, ný spjöld. Menn stóðu í
hópum og horfðu þögulir á
kröfugönguna. Hún gat varla
séð fyrir fólki, og varð að færa
sig eins og rúm leyfði, til að
sjá sem bezt. Og nú gat hún
lesið á eitt spjaldið: „Við krefj-
umst betri lífskjara fyrir okk-
ur og börnin okkar.“
Þetta skildi hún vel. Þetta
var réttmætt. Betri lífskjör, —
já, einkum fyrir börnin. Nú
varð hún svo glöð, að hana lang-
aði til að kinka kolli til kvenn-
anna og veifa til merkis um að
hún væri þeim sammála... Hún
vildi helst mega segja eitthvað,
en þorði þó ekki. Hún veifaði
hrosandi, tautaði eitthvað fyrir
Uiunni sér og kinkaði kolli.
Enginn sá það.---------Enginn
fók eftir henni þarna innikró-
aðri.
Ójú,-------sóknarpresturinn
gekk fram hjá rétt í þessu.
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
1
iögum um kreppuna.
Straumur og skjálfti.
Islenzkur mentamaður, sem lengi hefir dvalið
erlendis, gat ekki orða bundist, þegar hann
las draugavitleysuna hér í heimablöðunum í
vetur, og orti þetta:
Um íslenzku draugana margfaldur mannhringur stendur
sem mundar til vopnin og bítur í skjaldar rendur,
svo fæstum finst ráðlegt að eiga neitt annað en frið
við óskaböm þeirra, hið dýrmæta Skottulið.
Ef gengur þú fram hjá og glottir í vantrúnni þinni,
þá gella þeir við: „Ekki að hæðast að Skinnpilsu minni!
Hann Oliver Lodge tekur alls ekki þess háttar gilt
að áreita’ hann Lalla, jafn vænan og siðugan pilt!“
i
<
Vér lesum í sögum að forðum stóð yfir sá aldur
| að ekkert var kveðið við draug, nema særing og galdur,
• tóm hetjuleg kvæði með rammgert og harðþjappað rím.
J Nú raula þeir fyrir þeim sálm eftir Valdimar Briem.
<
; Já, forynjur lands vors, þær eiga sér aldurinn tvennan,
; úr ofsókn og hrakning að komast í sælufaðm þennan;
J en verst er ef draugarnir væru nú bókmentaþjóð,
i því vafasamt er hvort þeim fyndist þá breytingin góð.
<
<
; Oss ógnar sú hjátrú, er uppvakningum var bannað
I að ásækja fólkið, því nú hafa vitrir menn sannað,
; að þar verður heilsufar almennings alls kostar bezt,
; sem afturgöngunum þóknast að halda sig mest.
: Svo langt er nú kómið að lengur er enginn þarfi,
: að læknamir hafi neitt ómak af sínu starfi:
: menn styrkja þá heilsu, sem áður var hrörleg og aum
: við Irafells-móra, skjálfta og Jóku-straum.
Jean Sibelius
hið heimsfræga finnska tón-
skáld, átti 70 ára afmæii núna
um nýjársleytið.
Bétta, mjúka
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.
Hann horfði með hæðnisglotti á
þessa kröfugöngu.-------Vesa-
lingar. — — Hann kendi í
brjósti um þær,------en hann
var líka sárgramur. Þetta voru
uppreisnarseggir, þær voru . .
Nei,-----nú gat hann varla
trúað sínum eigin augum, og
því sem hann sá. Konan, sem
hreinsaði kirkjuna stóð þarna
klemmd upp við jámgrindumar
og tróð fölu andlitinu út á milli
rimlanna. Hún var þarna eins
og fangi, en veifaði —, já, kall-
aði til kröfugöngukvennanna.
Prestinum féll það illa,---
en það var ómögulegt að láta
þessa konu vinna þarna lengur.
Það varð að segja henni upp
vinnunni, reka hana á auga-
bragði.-----Svona manneskja
var ekki hæf til að gera hreint
í guðshúsi.
Með sínu lagi.
Hitler kemur til himnaríkis,
gengur fyrir drottinn, réttir
fram hendina að nazistasið og
segir: — Heil Hitler!
— Hér sé guð, svaraði drott-
inn.
Bráðum verður sýnd í Nýja
Bíó hin fræga kvikmynd, Greifinn
af Monte Christo. Aöalhlutverkin
jleilka Robert Dionet og Elissa
Landi.
Hinn frægi róman Alexander
Dumas, Greifinn af Monte
Christo, er mjög hæfur til kvik-
myndar, vegna þess, hve spenn-
andi hann er og sfcemtilegur. —
Þessi róman hefir oft verið film-
aður, en þessi kvikmynd mun vera
sú bezta, sem enn hefir verið
gerð. Filman er ágætlega sett á
svið og margar fallegar senur,
sem undirstrika hinar skemtilegu
frásagnir.
Aðalhlutverkið leikur hinn ungi
enski leikari, Robert Donet. Eins
'Og fleiri enskir leikarar, sem hafa
verið „heppnir" í Hollyvood,
hefir Donat mjög fágaða fram-
komu og mjög fallega rödd. —
Elissa Landi leikur kvenhlutverk-
ið, og lítið, skemtilegt hlutverk
innir Ravmond Walburn af headf.