Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 29.03.1936, Qupperneq 2

2
ALÞÝÐUBLAÖI0
Iþróttir og útivist.
FYRSTA VETURÍNN, sem
ég dvaldi í M. A. (svo er
Mentaskólinn á Akureyri alment
kallaður), var ein námsgreinin
leikfimi. Ég var hálfgerður auli
í öllu, sem laut að styrkingu
líkama mannsins.
Ég man svo vel eftir fyrstu
leikfimiskenslu-
stundinni, fátt
tollir svo vel í
kolli mínum.
Skólabjöllunni
var hringt. Við
2.-bekkingarnir
hlupum sem
fætur toguðu til
Jjeikfimishúss-
ins, því að svo
hafði verið fyrir
okkur lagt. —
Jíennarinn var
þama fyrir og skipaði okkur að
afklæðast. Ég fór þegar að
verða feiminn, en slíkt stoðaði
lítt, því að kennarinn hélt áfram
að skipa mér úr fötunum. Og
ég vissi að mér bar að vera yfir-
boðurum mínum hlýðinn. Smátt
og smátt týndi ég utan af mér
fötin, uns ég stóð allsnaktinn
fyrir framan hóp bekkjar-
bræðra minna.
„Hefirðu engin leikfimisföt ?“
spurði kennarinn mig.
„Nei“, svaraði ég, ofurlítið
skjálfraddaður.
„Þú verður að koma með þau
í næsta tíma,“ hélt hinn strangi
yfirboðari áfram.
,,Já“, stamaði ég.
„Þú verður að fylgjast með
okkur, þótt þú sért strípaður
— og þú iíka,“ sagði hann og
vatt sér að öðrum, sem eins var
ástatt um. Svo hófust æfingarn-
ar. Okkur var skipað í raðir og
látnir sveigja okkur og beygja
éftir ýmsum reglum, sem mér
þóttu fáránlegar í meira lagi.
Þegar kenslustundinni var lokið,
var ég orðinn rennandi sveitt-
ur og þreyttur í meira lagi. Með
lánshandklæði þerraði ég svit-
ann af mér, og reyndi að líkja
eftir félögum mínum. Loks fekk
ég að fara í fötin aftur og varð
því fegnari en frá verði sagt.
Eins og fugl, sem sleppt er úr
búri, þaut ég á dyr, undir eins
og ég var fær um. Ég hélt mig
hólpinn og að öllu leyti lausan
við þessa kenslustund. En ægi-
legustu kvalimar voru eftir, og
það voru harðsperrumar, sem
ég fekk í allan skrokkinn. —
Hét ég því að reyna að komast
Minningaslitur
frá
M. A. veturinn 1930—1931.
Eftii0 Jéi firistjánsson.
M. A. séð frá Lystigarðinum.
hjá því að koma í þessar kenslu-
stundir, það sem eftir væri vetr-
arins. En hjá því komst ég
ekki. Ég varð að kaupa leik-
fimisskó og leikfimisbuxur.
Þennan vetur og tvo næstu
gekk ég svo fram hjá leikfim-
inni með öllum þeim klækjum og
brögðum, sem ég kunni.
En svo kom nýr kennari til
skólans. Hann
var ungur, og
áhugasamur.
Um líkt leyti
tók skólinn að
kallast menta-
skóli. Margt tók
breytingummeð
kennara þessum
og nafninu. Á-
hugi til athafna
bæði andlega og
líkamlega óx nú
fyrir alvöm
meðal margra.
Svo kom vet-
urinn 1930—1931
svo komið, að
að koma
unum í
Undanfarið höfðu smágöngu-
ferðir verið tíðkaðar nokkuð,
þegar veður voru einkar-góð.
En nú var eins og menn yrðu
fyrst varir við hinn fagra f jalla-
hring umhverfis Eyjafjörðinn.
Það er eðli æskumannanna, að
horfa hátt, — yfir fjöll og mis-
hæðir framtíðarlandsins. Og
fjallahringurinn tók að lokka
æskumennina til sín. —
Nokkm áður en árinu lauk,
þ. e. a. s. nokkm áður en árið
1931 gekk í garð, bárust þau
tíðindi norður til Akureyrar, að
búið væri að rjúfa hina æva-
gömlu skólavörðu í Reykjavík.
Fyltust þá ýmsir nemendur
skólavörðuást (sbr. föðurlands-
ást) og óðum urðu raddir þeirra
háværari. Dag nokkurn var svo
nemendum tilkynt, að haldið
skyldi næsta morgun með nesti
Nemendur á fjallgönguferð.
— Nú var
ekki nægði
með afsökun á vör-
leikfimiskenslustund-
imar. Nei, nú urðum við að hafa
með okkur handklæði og leik-
fimibuxur. Að Iokinni hverri
kenslustund í leikfimi, vorum
við látnir fara undir kalda
steypu. 1 fyrstu bölvaði ég henni
hátt og í hljóði. En það fór af
smá' 'jaman.
En nú. var eigi eingöngu reynt
til að opna augu okkar fyrir
ágæti leikfiminnar. Okkur var
gefinn kostur á fleiri íþróttum.
Og smám saman opnuðust augu
okkar fyrir ýmsu, er okkur hafði
áður verið hulið á þessu sviði.
og nýja skó, til Vaðlaheiðar, þar
sem reist skyldi úr reginbjörg-
um voldug skólavarða. Um
kvöldið var kenslubókum miður
varlega varpað
á góða geymslu-
staði. Síðan var
lagst til
og
marga ymis
konar æfintýri
upp til fjalla. —
Loks RANN
DAGUR og
lagt var af stað
í fagurri fylk-
ingu. Einkum
þótti fylking-
in fögur, þegar hún fór y&r
aðra brúna á Eyjaf jarðará, með
íslenzka fánann í fararbroddi.
Veður var kyrt og fagurt. —
Þegar yfir ána kom, fóru mena
að gerast móðir og var þá grip-
ið handhægasta ráðið við mæð-
inni og það var, að taka sér
ofurlitla hvíld.
Tóku nú einstaka sauðir að
snúa úr hinni fögru hjörð. Eð
að lokinni ofurlítilli dvöl
árbakkann, hélt meirihlutin»
áfram til heiðarinnar. Gengið
var um grasi og lyngi vaxnar
hæðir, unz loks var komið upP'
undir heiðarbrún. Að lokurn
komum við alla leið upp á há-
heiðina. Bitur kuldi bagaði þeg'
ar mörgum. Sneru sumir tS
bygðasælunnar aftur, en aðrir
brutu upp grjót og báru í hauga-
Karlar sem konur unnu ósleiti'
lega að vörðusmíðinni lengi
dags. Var kuldinn svo napur, að
varla var hægt að matast og
því síður gátum við karlar gefið'
konum hýrt auga, því að sv°
mátti segja, að slíkur eldur
frysi á leiðinni til áfangastað-
arins.
Þegar vörðuhleðslunni loks
var lokið, var íslenzki fáninn
settur efst á vörðuna, því næst
skipuðu menn sér um nývirki
þetta og sungu nokkrar tæki-
færisvísur. Þessu næst var tek-
ið til fótana niður brekkurnar.
Neðan við heiðina biðu bílar,
hlaðnir vistum, þótti flestum Þa
kaffisopinn hressandi og heima-
vistarbrauðið óvenju lostætt.
Flestir kusu far með bílunum-
en aðrir gengu.
Daginn eftir ferð þessa, vor-
um við eins og ný af nálinm-
Við vorum hress og kát og
höfðum ýmissa smáatvika að
minnast. Og „mikill vill alt af
meira“, segir spakmæli nokk-
urt. Svo varð nú með nemend-
Frh. á 6. síðu.
Kappróðrarbátur M. A. á Pollinum.