Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 29.03.1936, Page 4

4
AL.ÞÝÐUBL.AÐIÐ
r
Ast á fyrsta farrými. Eftir Böðvar frá Hnif sdal.
1.
TRANDFERÐASKIPIÐ rendi
inn lognsléttan fjörðinn. Pað
átti að fcoma við í pessu smá-
þorpi og afferma nokkrar smá-
lestir af síldarmjöli, sem áttu að
bjarga bústofni bændann|ai í jsVieit-
unum par nærlendis, ef guð og
gaddurinn dygðu ekki.
Annars hafði skipið fleira en
síldarmjöl innanborðs, t. d. sild-
aifcaupmenn og brennivín, p. e.
B. s. brennivínið höfðu síldar-
fcaupmennirnir sjálfir innanborðs,
og héldu stöðugt áfram að lesta.
Lestar skipsins voru fullar af
fólki, sem var á leið heim til sín
úr sumaratvinnunni, pví að skip-
ið kom frá Siglufirði á leið til
Reykjavíkur og út. Annað far-
rými var líka fult af faxpegum
— og fyrsta farrými auðvitað
blindfult.
Og á fyrsta farrými gerist sag-
an, að minsta kosti byrjar hún
par og endar. Hún byrjar með
pví að skipið varpar akkerum og
blæs.
Blástur eimpipunnar bergmálar
í fjöllunum í kring. Hundarnir í
porpinu halda, að dómsdagur sé
í nánd og taka undir lúðurhljóm-
inn með spangóli, og hanar pess
sama porps gefa tvöfalt „d“ í
svona ómúsíkalskt öskur og stein-
pegja.
En karlarnir í porpinu róa fram
á stórum bátum til pess að sækja
síldarmjölið, sem auglýst hefir
vierið í útvarpi og blöðum sem
hið eina og rétta bjargráð bænd-
anna.
Nokkrir porpsbúar koma líka
róandi á smákænum fram að
skipinu. Þeir flytja farpegana í
land fyrir 50 aura og um biorð
aftur fyrir aðra 50.
-----Ung stúlka af fyrsta far-
rými hafði stigið niður í einn
bátinn. Ræðarinn var í painn vieg-
inn að leggja frá, en pá snar-
aðist maður nokkur niður stig-
ann og stökk út í bátinn.
— Það er bezt pér flytjið mig
i land líka, sagði hann og fleygði
tveimur 25-eyringum í ræðarann.
Ræðaiinn stakk peningunum i
vasa sinn og mændi upp á pil-
ifarið í von um fleiri 25-eyringa,
en annaðhvort var fólkið, sem
petlaði i land, komið í hina bát-
ana, eða pað var ekki tilbúið.
— Nei, pað koma víst ekki
fleiri, tautaði ræðarinn ólundar-
lega og ýtti frá. Hann réri upp
að dálítilli bryggju og par stigu
farpegar hans á land.
Á leiðinni í bátnum höfðu pau
lalast við nokkur orð um veðrið
og burtfarartíma skipsins. Þau
höfðu líka kynt sig hvort fyrir
öðru. Hún kvaðst heita Guðrún
Magnúsdóttir. Hann hét Einar Öl-
afsson. Hvorugt sagði meira en
nöfnin ein, og hvorugt spurði að
meiru.
2.
0 stóðu pau parna á bryggj-
unni og litu í Ikring um sig,
hvort ekki sæjust fleiri af far-
pegum skipsins, sem hefðu farið í
land á undan pieim, en enginn
sást.
— Jæja, fröfcen! Ættum við
ekki að ganga eitthvað upp í
bæinn, úr bví að við höfum fast
land undir fótum? sagði Einar.
Guðrún sneri höfðinu hægt í
áttina til hans, hallaði dálítið und-
ir flatt og skakkskaut til hans
pieim augum, er virtust minna
hann á, að zf piau hreyfðu sig eitt
hænufet af bryggjunni, pá væri
pað einungis fyrir hennar náð og
miskunn.
En svo vel sem hún skaut til
jmarksins í peim tilgangi að auð-
mýkja herrann í hófi, geigaði
skotið, pví að hann virtist ekkert
ta'ka eftir pví. Hann starði annars
hugar út á sjóinn, á meðan hanin
talaði, rétt eins og honum stæði
hjartanlega á sama, hvort hún
hneyföi sig úr sporunum eða ekki.
— Já, svaraði hún. — Við skul-
um ganga upp í porpið og vita,
hvað við sjáum. Og pau gengu
upp í porpið.
En par var harla lítið um að
vera. Þorpsbúar höfðu flestir
gengið niður að vöruhúsum kaup-
félagsins, par sem síldarmjölinu
var skipað á land. Krakkarnir
höfðu lífca hópast pangað. Þau
léku sér í fjörunni og horfðu á
stóra skipið, pví að slíka farkosti
bar ekki par að landi dags dag-
lega. Þessi eina gata, ef götu
skyldi kalia, sem lá í gegn um
p'Orpið, var pví auð og yfirgefin,
nema hvað no’kkrar geitur löbb-
uðu par um í hægðum sínum.
— Hér er friðsælt og rólegt,
sagði Guðrún.
— Já, svaraði Einar, — að und-
anteknu garginu í hænsnunum,
Ipávaðanum í krökkunum, hunda-
spangólinu — og svo piessum
geiturn, sem virðast spretta upp
úr jörðinni við hvern kofa.
Hún leit ásakandi á hann. —
Svona eru pessir karlmenn, hugs-
aði hún, — peir geta aldrei kom-
ið auga á neitt annað en pað,
sem er ápreifanlegt.
— Nei, en pað er sennilega
rólegt parna út með sjónum, hélt
Einar áfram, og benti á fjárgötu,
sem lá út með fjörunni. Þangað
gengu pau.
Samtalið var Iétt og fjörugt.
svona mátulega háfleygt, svo að
pau gátu bæði hugsað um alt
annað, á mieðan pau töluðu.
Eftir nokkra stund voru bau
jkomin í hvarf við piorpið. Stuðla-
bergsklettar gengu parna í sjó
fram, og inn á milli peirra grös-
ugar lautir og smáhvammar. Þau
settust niður í einum pessara
hvamma.
— Sígarettu? sagði Einar og
rétti henni opið hylkið.
— Trdtk!
Hún tók einn vindling og stakk
enda hans inn á milli rauðlitaðra
varanna. Hann gaf henni eld og
kveikti pví næs!t í sínum vindlingi
með sömu eldspýýtunni.
Unga stúlkan hló.
— Þér farið sparlega með eld-
inn, sagði hún.
— Ekki alt af, svaraði hann. —
Ég notaði sömu eldspítuna fyrir
okkur bæði til pess að minna
yður á pað — ja, svona til að
fyrirbyggja allan misskilning —
að við brennum í einum og sama
eldi — bæði.
Guðrún lyfti reyttum augna-
brúnunum um hálfan sentimetra
til merkis um, að hún skildi petta
ékki.
— Jú, pér skiljið, hvað ég á
við, sagði hann og greip um
hönd hennar.
Hún kippti ekki að sér hend-
inni, en leit brosandi á hann, og
bros hennar var hvorttveggja í
senn, ögrandi og háðslegt.
— Væri yður ekki sama, pótt
pér tækjuð heldur um hina hend-
ina? sagði hún.
Nú var pað hann, sem ypti
brúnum spyrjandi.
— Jú; ég ier nefnilega vön að
halda á sigarettunni með pessari
hendi, sem pér haldið um.
Hann slepti undir eins.
— Auðvitað verðið pér að hafa
lausa hendina, svo að pér getið
tekið út úr yður sígarettuna, sagði
hann, — pvi að annars ...
Hann pagnaði skyndilega.
— Annars hvað? sagði hún.
— Ja, annars er ekki hægt að
kyssa yður, til dæmis.
Guðrún færði sig ögn fjær hon-
um.
- Er það þetta, sem þér er-
uð að hugsa um? sagði hún. —
Næst segið þér sennilega, að
þér elskið mig?
— Þarf ekki, svaraði hann.
— Þér vitið það.
— Ég veit bara það, sagði
hún, — að ég hef aldrei séð
yður fyr en í bátnum við skipa-
hliðina, og þar af leiðandi þekk*
ég yður ekki neitt.
— Hvað gerir það till Eg
hef heldur aldrei séð yður tyt,
en samt þekki ég yður nóg —-
að minsta kosti senn hvað líð-
ur —.
— Hvernig þá?
— Ást við fyrstu sýn, svar-
aði hann. — Eg gæti vitaskuld
útmálað þessa ást fyrir yður í
öllum regnbogans litum og lýst
henni í hundrað gráðu heituna
orðum, en það yrði bara svo
langt mál, að við mistum af
skipinu.
Hann þagnaði og leit á hana
augum, sem virtust mæla og
vega líkama hennar, alt frá
grönnum, hávöxnum fótleggj'
um og rétta boðleið upp ®
hvirfil, — þar sem hárið féll £
ljósum bylgjum, já, meira að
segja gullbjörtum, fyrir guðs
náð — eða einhverrar hár-
greiðslustofunnar.
Stúlkunni virtist þetta augna-
ráð hans ekki meira en svo
þægilegt. Hún færði sig enn fj®r
og tók út úr sér vindlinginn.
Hún opnaði munninn, eins °&
til þess að segja eitthvað, eTX
hann varð fyrri til.
— Já, nú er það hægt, sagð*
hann hlæjandi og brúaði bilið»
sem var á milli þeirra.
Á næsta augnabliki lágu þaU
í faðmlögum. Hann kysti hana
og hún endurgalt kossa hans.
— Ást við fyrstu sýn, hvísl-
aði hann heitum rómi.
— Ást! stundi hún. — Ást-
r f
in er dásamleg. — — En,
Mér er svo heitt. —----Sólskin-
ið er svo sterkt.
Hann hló stuttum, slitróttum
hlátri.
— Maður á að klæða sig eft-
ir veðrinu, þegar hægt er, sagði
hann, — eins og til dæmis núna.
—--------Og það var heitt
þarna í hvamminum. Það var
blæjalogn og klettarnir voru
brennheitir á móti sólinni.
Neðst í hvamminum, skammt
frá flæðarmálinu, dönsuðu
nokkrir tugir af maðkaflugum
í kringum helúldinn þorskhaus,
— og eftir danzi þeirra og lát-
bragði öllu að dæma, virtust
sumar þeirra kannast mæta vel
við þetta, sem Einar hafði kall-
að: „Ást við fyrstu sýn. —
En ofar í hvamminum, Þar
sem grasið óx, ilmandi og kjar-
mikið, í skjóli klettanna, héldu
Frh. á 8. síðU-