Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.04.1936, Page 2

2
ALÞÝÐUBLA©!©
Ast, fjárnái 09 eitnrbyrlanir.
Mary Blandy’s-málið.
LESTIR eiturbyrlarar hafa
verið gamlir og ljótir, en
Mary Blandy, sem var orsök
margra eiturbyrlunarmála í
Englandi var ung og fögur. Við-
mót hennar var svo töfrandi, að
jafnvel fórnardýr hennar og
dómarar komust við.
Ungur skozkur liðsforingi
hafði unnið ástir hennar, án
þess að láta þess getið, að hann
var kvæntur áður. Þegar faðir
hennar sá, hve grátt dóttir hans
var leikin, bannaði hann þeim
allar samvistir. Liðsforinginn
fór burt, en sleit ekki trygðum
við Mary, heldur lofaði að fá
skilnað við konu sína og kvæn-
ast Mary á eftir. Einu sinni
kom hann í heimsókn til henn-
ar og færði henni þá eitur, til
þess að byrla föður hennar og
ryðja honum þannig úr vegi.
Svo mikið er víst, að liðsfor-
inginn skrifaði henni nokkru
síðar og bað hana „að spara
ekki duftið um of“. Fáum dög-
um síðar kvartar faðirinn yfir
því, að teið sé beiskt á bragð-
ið, og vildi hann ekki drekka
það. En svo illa vildi til, að
vinnukonan drakk teið og veikt-
ist hastarlega, án þess að nokk-
urn grunaði neitt. Faðirinn
sýktist litlu síðar og samvizku-
bitið knúði dóttur hans til þess
að játa, að hafa byrlað eitri í
mat hans um tíma. Mary lýsti
því yfir, að unnusti hennar
hefði knúið hana til þessa ódæð-
is. Lofar hún því, að slíta öllu
sambandi við liðsforingjann.
Sjúklingurinn fyrirgaf dóttur
sinni, veitti henni föðurlega
blessun og andaðist litlu síðar.
Meðan þetta gerðist var þjón-
ustustúlkuna farið að gruna
margt. Hún hafði veitt því eftir-
tekt, að hvítleitt duft hafði sest
á botninn á hafrargrautardisk,
sem ætlaður var sjúklingnum.
Lét hún lyfsalann rannsaka
þetta, og kom þá í Ijós, að hér
var um rottueitur að ræða.
Þegar málið kom fyrir rétt, ját-
aði eitt vitnið, sem Mary hafði
beðið um að koma bréfi til unn-
usta síns, að hann hefði opnað
bréfið og sýnt föður hennar,
sem lá fyrir dauðanum. Faðir-
inn hafði aðeins svarað rólega:
„Veslings barnið. Hverju fóm-
ar ekki kona fyrir elskhuga
sinn.“
Mary Blandy var dæmd til
dauða og hengd í Oxford, en
unnusti hennar, skozki liðsfor-
inginn, forðaði fjöri sínu með
því að flýja til Belgíu og ganga
þar í klaustur.
Madeleine Smith-málið.
"Jifl'ADELEINE SMITH hafði
kynst Pierre Emile
L’Angelier þegar hún var 18
ára að aldri. Þau trúlofuðust
leynilega. Ritaði hún elskhuga
sínum mörg bréf, sem báru vott
heitrar og ástríðufullrar ástar.
Hún tók jafnvel á móti honum
í næturheimsóknir. En eftir því,
sem tímar liðu, kólnaði þó ást
hennar, enda spöruðu foreldr-
ar hennar ekki að hvetja dótt-
ur sína til þess að giftast öðr-
um manni. Fór svo að lokum,
að Madeleine lét að vilja þeirra.
Þegar L’Angelier bárust þess-
ar fréttir, ógnaði hann Made-
leine, með því að hóta að senda
foreldrum hennar ástarbréf
þau, er hún hafði ritað honum.
Fyrir fortölur hennar sefaðist
L’Angelier og skyldi vinátta
halda áfram, eftir sem áður,
enda þótt giftingarundirbún-
ingi hennar væri hraðað sem
mest af foreldranna hálfu.
Litlu síðar sýktist L’Angelier.
Þjáðist hann einkum af sárum
verkum og uppköstum. Endur-
tókust þessi veikindaköst hans
eftir hverja heimsókn Made-
leine. L’Angelier dó skyndilega
skömmu síðar. Ekki var liðin
Iangur tími frá andláti hans, er
það tók að kvisast, að ekki
myndi alt með feldu um andlát
hans. Var því lík hans grafið
upp og krufið. Læknar gáfu
þann úrskurð, að banamein
L’Angelier hefði verið arsenik-
eitrun. Litlu síðar var hin unga
brúður ákærð fyrir morð.
Við réttarhöldin kom það í
Ijós, að hún hafði við ýms tæki-
færi keypt arsenik, undir því
yfirskyni, að nota það til rottu-
eitrunar. Síðast hafði hún keypt
rottueitur 5 dögum fyrir dauða
L’Angelier. Þegar henni var
bent á það fyrir réttinum, að
rottueiturskaup hennar væru
grunsamleg, kvaðst hún hafa
keypt eitrið til þess að henda
því í þvottavatn, sakir þess að
vinkona hennar hafði talið það
hafa bætandi áhrif á hörundið.
Rannsókn fór fram á magainni-
haldi hins látna og leiddi hún
í ljós, að hann hafði „tekið inn“
57 cgr. af arseniki. Kviðdómur-
inn taldi það ómögulegt, að
nokkur maður tæki svo stóran
skamt af arseniki, án þess að
verða þess var og því hlyti að
vera um sjálfsmorð að ræða.
Unga stúlkan var sýknuð, en 6
mánuðum síðar fundust 100 cgr.
af arseniki í maga á manni, sem
drepin var á eitri.
Maybrick-málið.
A KÆRAN gegn Florenee
■*"*■ Maybrick fyrir að hafa
myrt mann sinn á rottueitri,
var eitthvert átakanlegasta mál,
sem kom fyrir ensku dómstól-
ana á öldinni sem leið. James
Maybrick var baðmullarkaup-
maður, og um fimtugt þegar
hann lést. Hann var 25 árum
eldri en kona hans, sem hann
hafði kvænst, þegar hún var 18
ára. I öndverðu var hjónaband
þeirra hið farsælasta, en vorið
1889 hljóp snurða á þráðinn,
sakir vináttu frúarinnar við
annan mann. Leitaði hún því á
náðir málafærslumanns nokk-
urs og sótti um skilnað við
mann sinn. Þó varð ekkert
úr því, að þau skildu, og sættir
komust á í bili og hjónin héldu
áfram sambúð sinni. Herra
Maybrick þjáðist af ólæknandi
meltingarsjúkdómi og hafði Ieit-
að til læknis að staðaldri um
nokkra ára bil, auk þess, sem
hann leitaði sér lækninga með
ýmsum skottulækningum. Að
minsta kosti fanst' að honum
látnum hinn mesti sægur af
alls konar flöskum undan þann-
ig löguðum lyfjum.
14. apríl 1889 leitaði hann
einu sinni enn til Iæknis. Lækn-
irinn skrifaði lyfseðil á lyf, sem
inniheldur stryknin. Viku síðar
keypti kona hans pakka af
flugnapappír hjá lyfsala einum.
29. sama mánaðar keypti hún
samskonar pakka hjá öðrum
lyfsala, ásamt einni flösku af
Benzoldekyd. Skýrði hún svo
frá, að meðal þetta ætlaði hún
að nota til andlitsfegrunar, því
að meiri háttar danzleikur stóð
fyrir dyrum. Heimilisfólkið
veitti því athygli, að hún lagði
flugnapappírinn í vatn þá um
kvöldið og daginn eftir fór hún
á danzleik, ásamt bróður sínum.
27. apríl hafði James Maybrick
neytt kvöldverðar úti í bæ hjá
einum vina sinna, þrátt fyrir
það, þó að hann kvartaði sár-
an um vanlíðan sína. Daghm
eftir leið honum mjög illa og
gaf kona hans honum því upP'
sölumeðal, sem búið var til úr
sinnepi, sem hrært hafði verið
út í vatni, til þess að þjáning-
um hans mætti linna. Ennfrem-
ur sendi hún eftir heimilislækn-
inum. Herra Maybrick skánaði
heldur, svo að hann fylgdi föt-
um nokkra daga og vann á
skrifstofu sinni. Aðfaranótt
hins 3. maí hraðversnaði hon-
um svo aftur, með uppköstum
og máttleysi, að heimilislækn-
inum þótti ráðlegra að leita að-
stoðar annars læknis.
Fram til þessa hafði frú
Maybrick annast að öllu leyti
um mætaræði manns síns, án
þess að hinn minsti grunur félli
á hana í því sambandi. En um
þessar mundir sendi hún elsk-
huga sínum bréf og bað vinnu-
konu sína að koma því til skila.
Stúlkan braut bréfið upp og af-
henti það síðan bræðrum herra
Maybrick. Þeir sendu hjúkrun-
arkonu til bróður síns og upp
frá þeirri stundu kom kona
hans hvergi nærri hjúkrun hanS,
nema hvað hún að kvöldi hins 8.
maí kom inn til hans með flösku
af sinnepi, sem notað var í upP'
sölulyfin.
Daginn eftir tók bróðir Maý-
bricks flösku þessa og fór með
hana á fund dr. Carter, sem
efnagreindi innihaldið. Koro. Þa
í ljós, að í flöskunni voru 3 cgr.
af arsenik. James Maybrick
andaðist að kvöldi hins 11. maí-
Við húsrannsókn fanst böggull
með 500 cgr. af arsenik, blönd-
Frh. á 6. síðu.
Satfibætfr.
Það er vandi
að gera kaff*
nnum
hæfis, svo að
hínn r é 11 i
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta hefir
G. S.
bætir tekist-
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti.
Hann svlhur
engan.
Beynið sjálf.
Beynskui eW
ólýgnust.