Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.04.1936, Page 4

ALiÞÝÐUBLAÐIÐ
4
Ernest Hemingway:
Rödd lífsins.
JÆJA, sagði maðnrinn, —p
og hvað svo? *
— Nei, sagði stúlkan, — ég
get það ekki.
— Þú átt við það, að þú vilj-
ir það ekki.
— Ég get það ekki, sagði
stúlkan, — það er alt og sumt.
— Þú átt við það, að þú vilj-
ir það ekki.
— Jæja þá, sagði stúlkan, —
fyrst þú vilt hafa það svo.
— Ekki eins og ég vil. Fjand-
inn sjálfur! Ég vildi að það væri
svo.
— Það hefir lengi verið
svona, sagði stúlkan.
Þetta var snemma dags og
auk barmannsins voru þau bara
tvö í veitingastofunni. Þau sátu
við borð úti í horni. Það var
komið undir haust; þau voru
bæði sólbrunnin og ólík útliti
Parísarbúa. Stúlkan var gulbrún
í framan, ljóshærð og stutt-
khppt. Hárið var gullfallegt.
Maðurinn leit á hana.
— Ég drep hana, sagði hann.
— Æi nei, sagði stúlkan. Hún
hafði mjög fallegar hendur og
maðurinn athugaði þær gaum-
gæfilega. Þær voru litlar, brún-
ar og ljómandi fallegar.
— En ég læt nú verða af því
samt.
— Þú verður ekkert ham-
ingjusamari fyrir það.
— Gastu ekki lent út á ein-
hverja aðra galeiðu?
— Það er víst ekki, sagði
stúlkan.
— Og hvað ætlar þú að gera ?*-'
— Ég er búinn að segja þérj
það. í'
— Ég tala í alvöru.
— Ég veit ekki, sagði hann.
Hún horfði á hann og rétti hon-
um hendina. — Veslings Phil,
sagði hún. Hann horfði á hönd
hennar, en snerti hana ekki.
— Nei ég þakka, sagði hann.
— Og það hjálpar ekki, þó að
ég segi þér, að mér þyki fyrir
þe-’.su.
—■ Nei.
— Og ekki heldur, þó að ég
segi - -r, hvemig í því liggur.
— g vil ekki heyra það.
— Mér þykir mjög vænt um
þ-'g, Phil.
•ð lítur út fyrír það.
"r þykir fyrir því, að þú
sl "r ekki skilia þetta, sagði
fcr'ui
— Ég skil það, og það er það
versta; ég skil það.
— Þú skilur það, sagði hún.
— Og auðvitað bætir það
ekki úr skák.
— Áreiðanlega, sagði hann
og leit á hana. — Ég hefi altaf
skilið. Ég hefi altaf hugsað um
það, alla daga og nætur, eink-
um um nætur. Ég skil það,
hafðu engar áhyggjur af því.
— Mér þykir fyrir því, sagði
hún.
— Bara að það væri karlmað-
ur.
— Segðu ekki þetta, þú veist,
að það er ekki um neinn að
ræða. Treystirðu mér þá ekki?
— Það er hlægilegt, sagði
hann.
— Treysta þér! Það er í
sannleika mjög hlægilegt.
— Mér þykir þaðHeitt, sagði
hún. — Það er víst alt og sumt,
sem ég get sagt. En fyrst við
skiljum hvort annað, þá er ó-
þarfi að viðhafa nein látalæti, er
ekki svo?
— Sennilega, sagði hann.
— Ég kem aftur, þegar þú
vilt.
— Nei, ég vil þig ekki aftur.
Svo þögðu þau um stund.
— Þú trúir því ekki, að mér
þyki vænt um þig ? spurði stúlk-
an.
— Ekkert þvaður hér, sagði
maðurinn.
— Trúirðu því þá ekki, að
mér þyki vænt um þig?
— Því sannarðu það ekki.
— Þú varst ekki svona. Þú
hefir aldrei heimtað neinar
sannanir. Þetta er ekki fallegt
af þér.
— Þú ert hlægileg kona.
— En þú ert ekkert hlægi-
legur. Þú ert bezti piltur og mér
þykir fyrir því að fara frá þér
og skilja þig einan eftir.
— Þú ferð nú samt.
— Já, sagði hún, — ég verð
að fara.
Iíún þagnaði, leit á hann og
rétti honum hendina. Barmaður-
:nn stóð við borð hinum megin í
salnum. Hann var snjóhvítur í
framan og í hvítum frakka.
Hann þekti þau bæði og leist
vel á þau. Hann var ekki að
hugsa um þau, heldur hest, sem
hann hafði veðjað á. Eftir hálf-
tíma fekk hann að vita, hvort
hesturinn hafði unnið.
— Geturðu ekki verið góður
við mig og lofað mér að fara.
— Hvað viltu að ég geri?
Tveir menn komu inn og
gengu til barmannsins.
— Góðan daginn!
Barmaðurinn afgreiddi þá.
— Þú getur ekki álasað mér,
fyrst þú veizt, hvernig í þessu
liggur, sagði stúlkan.
— Nei! Lestirnir eru margs-
konar, sagði maðurinn dapur-
lega.
— Það virðist ....
Hann mundi ekki hvað hann
ætlaði að segja og bætti við:
— Ég kann ekki tilvitnanir.
— Góði kallaðu þetta ekki
löst. Þú ert ekki riddaralegur.
— Spilling þá.
— James! Þér lítið ágætlega
út, sagði annar hinna nýkomnu
við barmanninn.
— Þér lítið líka ágætlega út,
sagði barmaðurinn.
— James, sagði hinn maður-
inn. — Þér hafið fitnað í seinni
tíð.
— Já það er hræðilegt, hvað
ég fitna mikið.
— Gleymið nú ekki koniak-
inu, James, sagði sá fyrri.
— Nei sagði barmaðurinn. —
Það getið þér bölvað yður upp á.
— Mennimir tveir litu á þau
og horfðu svo aftur á barmann-
inn.
— Mér þætti vænt um, ef þú
viðhefðir ekki svona orð, sagði
stúlkan. Það er ekki nauðsyn-
legt að nota svona orð.
— Hvað viltu, að ég kalli
það?
— Þú þarft alls ekki að nefna
það. Þú þarft ekki að gefa því
neitt nafn.
— Menn kalla það svo.
— Nei, sagði hún. — Við er-
um öll breyzk, og þú hefir oft
notfært þér það.
— Þetta eru nú engar fréttir.
— Það er þá útrætt mál.
— Gott, sagði hann. — Gott,
ágætt!
— Þú leggur alt út á versta
veg. Þetta er alt saman hábölv-
að. En ég kem aftur, það hefi ég
sagt þér; ég kem aftur. Ég kem
mjög bráðlega aftur.
— Það gerirðu ekki.
— Ég hlýt að koma aftur.
— Nei, ekki til mín.
— Við skulum sjá.
— Já, sagði hann. — Og það
er það ömurlegasta af því öllu
saman; þú kemur sennilega aft-
ur.
— Auðvitað geri ég það.
— Jæja, farðu þá.
— Má ég það ? Hún gat varla
trúað því, en röddin fekk léttari
hreim.
— Farðu nú! Hann þekti
ekki lengur sína eigin rödd.
Hann horfði á hana, drættina-
kring um munninn, augun, kinn-
arnar, hárið og hálsinn.
— Er þér alvara? Ó, þú erfe
svo indæll! Þú ert svo góður við
mig!
■ — Og þegar þú kemur, seg-
irðu mér frá því. Röddin var ó-
þekkjanleg. Hún þekti hama
naumast lengur.
— En viltu þá, að ég fari.'I
spurði hún alvarleg.
— Já, sagði hann alvarlegur.
— Farðu strax. Röddin var hás
og hann var mjög þur í kverk-
unum.
Hún stóð á fætur og flýtti sér
út. Hún snéri sér ekki við til að
líta á hann. Svo stóð hann á
fætur, greip reikninginn og gekk
yfir til barmannsins.
— Ég er orðinn annar maður,.
James, sagði hann. — Þér sjáið,.
að ég er orðinn allur annar mað-
ur.
— Hvernig þá? spurði James.
Hann horfði út um dyrnar og:
sá hana ganga eftir strætinu.
Þegar hann leit í spegilinn, sá
hann, að hann var nær óþekkj-
anlegur.
— Þér hafið á réttu að'
standa, sagði James.
Ungi maðurinn horfði aftur S-
spegilinn. — James, sagði hann.
— Ég er orðinn allur annar
maður.
— Þér lítið ágætlega út, sagði
James. — Þér hljótið að hafa
haft það ágætt í sumar.
Gáleysi.
Tvær stúlkur á reiðhjóluna
rákust á og meiddust. Önnur
var símamær, en hin þerna á
veitingahúsi. Orsök slyssins var
sú, að hvorug tók eftir því, að
hin hringdi.
Börnin eigið þið auð-
vitað að láta mynda á
Ljósmyndastofu
Sigurðar Guðmmidssonar
Lækjargötu 2, Reykjavík.