Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.04.1936, Side 6

6
alþýðublaðið
ÁST, FJÁRMÁL OG
EITURBYRLANIR.
Frh. af 2. síðu.
uðu viðarkolum. Á böggulinn
var ritað „Rottueitur“. Enn-
fremur fundust nokkrar flösk-
ur af arsenikupplausn en ekki
voru þær flöskur neitt auð-
kenndar. Líkkrufning staðfesti
það, að í innyflum hins látna
fanst arsenik, og kona hans var
fcærð fyrir morð.
Hún skýrði svo frá að arsen-
ik-upplausnina hefði hún notað
til andlitsfegrunar, og að mað-
ur hennar hefði blandað á flösk-
urnar. Ennfremur kvaðst hún
ekki hafa vitað það fyr en fyrir
réttinn kom, að arsenik var í
upplausninni. Ýms vitni báru
það að maður hennar hefði
sjálfur reynt að lækna sig með
smáum arsenikinntökum. Verj-
andi hennar taldi að hinn litli
skamtur af eitrinu, sem fanst
í lifur mannsins hefði á engan
hátt megnað að stytta honum
aldur. Hún bar það einnig
skýrt og skorinort fram, að
maður sinn hefði beðið hana að
blanda lyfin með þeim sinnep,
sem var efnagreindur, og reynd-
ist að halda inni arsenik. Frú
Maybrick var dæmd sek, en svo
skiftar skoðanir voru um sak-
fellingu hennar, að rétturinn
þorði ekki að dæma hana af
lífi. Var hún því dæmd í ævi-
langt fangelsi. 14 árum síðar
náðaði Játvarður VII hana og
gerði hún ítrekaðar tilraunir til
þess að málið yrði tekið upp
aftur.
Amerísk eiturbyrlun.
T TM. jólaleytið 1910 kom fyrir
^ í Ameríku eiturbyrlunar-
mál, sem vakti geysilega eftir-
tekt. Málinu var þannig varið,
að á jólakvöldið fundust þau
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
ingum um kreppuna.
Mr. Frigg og ungfrú Grace
Loeser bæði dauð hlið við hlið
í herbergi hennar. Daginn eftir
höfðu þau ákveðið að ganga í
hjónaband. Einni klukkustund
áðúr hafði móðir brúðurinnar
fundið þau í sömu stellingum á
legubekknum, þar sem þau voru
í mesta ákafa að ræða framtíð-
arhorfurnar. Læknir var sóttur
og fann hann að varir þeirra
beggja voru brendar. Einnig
fann hann í munni mannsins
tyggigúmmí, sem hafði inni að
halda cankalium. Allir sem
þekktu til þóttust þess fullvissir
að hér gæti ekki verið um sjálfs-
morð að ræða. Það lá í augum
uppi að Mr. Frigg hafði sett hið
eitraða tyggigúmmí upp í munn-
inn og svo hafði eitrið borist til
unnustu hans er þau kystust.
Lambeth leyndarmálið.
ETURINN 1891—92 bar
svo við að óvenjumikið var
um dauðsföll í hópi léttúðar-
kvenna í Lambeth-hverfinu í
London. Sú sem lést fyrst hét
Mathilda Clover. Að kvöldi hins
20. október hafði hún sést í
fylgd með óþekktum manni og
fór ásamt honum til herbergis
síns um 9 leytið. Litlu síðar
kom hún út og keypti eina
flösku af öli, sem hún fór með
til herbergis síns og skömmu
síðar fór gesturinn. Klukkan 3
um nóttina vaknaði húsráðandi
við óp frá herbergi stúlkunnar
og fann hana, þar sem hún lá
froðufellandi í krampa. Læknir,
sem sóttur var, kvað stúlkuna
ölvaða, og að ekkert amaði að
henni nema delerium tremens.
Morgunin eftir dó stúlkan, og
dauðamein hennar var talið
brennivínsæði.
Fáeinum vikum síðar fékk
Ellen nokkur Donworth bréf,
þar sem ókunnur maður boðaði
hana á stefnumót samdægurs á
milli klukkan 6 og 7. Klukkan
8 um kvöldið fanst hún deyjandi
á götunni. Hún fékk meðvitund-
ina eitt augnablik og skýrði þá
frá því, að svartskeggjaður
maður með barðamikinn hatt
hefði gefið henni inn tvo dropa
af Ijósleitum vökva. Lík stúlk-
unnar var krufið og fanst í
maga hennar bæði opíum og
stryknin.
En þessi atvik gleymdust von
bráðar og rifjuðust fyrst upp
eftir nokkra mánuði, þegar tvær
stúlkur dóu á líkan hátt. Önn-
ur þeirra hét Alice Marsh, en
hin Emma Shrivell. Þann 11.
apríl fengu þær heimsókn af
manni, sem þóttist vera læknir.
Hann dvaldi hjá þeim fram eftir
nóttunni og hafði gefið þeim 3
stórar pillur hvorri. En hálfri
klukkustund eftir brottför hans
fundust báðar stúlkurnar fár-
veikar. Alice Marsh lést á leið-
inni til sjúkrahússins, en Emma
Shrivel lifði í 6 klukkustundir.
Banamein þeirra beggja var
stryknineitrun.
Nokkru síðar fekk héraðs-
læknir í grendinni, Dr. Harper
að nafni, bréf, þar sem send-
andinn lýsti því yfir, að hann
hefði sannanir fyrir því, að
sonur læknisins, sem var em-
bættislaus læknir í London,
hefði drepið þær Marsh og Shri-
vell á eitri. Bréfritarinn hótaði
að gera opinskátt um þessa
vitneskju sína, svo framarlega,
sem Dr. Harper greiddi honum
ekki 1500 pund, til þess að
þegja. Dr. Harper afhenti lög-
reglunni þetta bréf og 3. júní
handtók hún mann, að nafni
Neill Cream og ákærði hann
fyrir að hafa skrifað ógnunar-
bréfið. Við húsrannsókn hjá
honum fanst pappírsmiði með
bókstöfunum M. C. og fyrir of-
an þá dagsetningin 20. október,
sem var dánardagur Mathilda
Clovers. Nú var lík hennar graf-
ið upp og það kom í ljós, að
banamein hennar var stryknin-
eitrun. Á sama miða voru einnig
stafirnir E. S. og dagsetningin
20 .apríl, dánardægur Emmu
Shrivell. Einnig fanst í íbúð
hans mesti fjöldi af stryknin-
pillum. Maðurinn var umboðs-
maður fyrir amerískt lyfja-
firma og þannig hafði honum
tekist að fá eitrið, sem hann
blandaði síðar í pillur, sem hann
fékk hjá lyfsala einum í grend-
inni. Maður þessi var dæmdur
til dauða og tekinn af lífi 15.
nóvember 1892.
Frönsk eiturbyrlun.
VO mun það vera að jafn-
aði, að morðingjar hafa
eina eða aðra ástæðu til hryðju-
verka sinna og að þau eni í
þjónustu einhvers takmarks, en
Helene Jago virðist vera hér
undantekning og aðeins hafa
myrt sér til gamans. Sumarið
1851 tilkynti læknir einn í
Rumes yfirvöldunum, að stúlka
nokkur þar í grendinni hefði
iátist með þeim hætti, að ekki
væri neinn vafi á því, að um
eitrun væri að ræða. Lögreglan
kom á staðinn og vinnukonan
flýtti sér að lýsa því yfir, að
hún væri saklaus. „Saklaus af
hverju,“ spurðu lögregluþjón-
arnir, „þér hafið ekki verið sak-
aðar um neitt.“
En grunur lögreglunnar var
vakinn, og hún aflaði sér upp-
lýsinga um fortíð Helene Jago.
Það kom í ljós við þessa rann-
sókn, að hvar sem hún hafði
dvalið, hafði einhver dáið á
voveiflegan hátt. Hún hafði
verið eldhússtúlka á ýmsum
stöðum og ekki færri en 7 menn
höfðu látist þar eftir miklar
þjáningar. Sjálf hafði Helene
Jago verið natin hjúkrunarkona
og stundað hina sjúku af stakri
alúð, en í hvert skifti, sem fórn-
ardýr hennar létu lífið, sagði
hún kjökrandi: „Þetta verður
varla sá síðasti.“ Helene var
kona mjög trúuð og hafði um
tíma dvahð í klaustri, en svo
brá þá við, að venju fremur
margir af íbúum klaustursins
létust.
Á árunum 1833—1841 hafði
hún framið 23 morð. I Rumes
hafði hún dvalið um hríð í
veitingahúsi, og á meðan hún
dvaldi þar dó kona veitinga-
mannsins, sonur þeirra og einn
af starfsmönnum veitingahúss-
ins. Engum kom til hugar, að
gruna hina guðhræddu stúlku
um að vera valda svo hryllilegra
glæpa. Það var ekki fyr en í
desember 1851, sem komst upp
um verknað hennar, en þá var
hún dæmd til dauða og höggv-
in með fallöxi.
Það væri ekki úr vegi, að
geta um annað franskt eitur-
byrlunarmál, sem á sínum tíma
vakti geysilega eftirtekt. Um
1909 settist Henry Girard að í
Montreuil og var hann umboðs-
maður fyrir líftryggingarfélag.
Hann var mentaður maður og
prúðmenni hið mesta í fram-
komu. Þetta átti sinn þátt í að
afla honum vinsælda og við-
skifta. Efnaður vinur hans,
Pemotte að nafni, keypti sér
líftryggingu hjá honum, í tveim
félögum, að upphæð 8400 pund,
sem skyldi greiðast Girard, ef
honum yrði lengra lífs auðið en
Pernotte. Skömmu síðar veikt-
ist Pernotte hættulega af tauga-
veiki, en náði þó aftur bata.
Þegar Pernotte fór að hressast
fekk hann heimsókn af vini
Rétta, mjúka gljú an
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.