Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.04.1936, Qupperneq 7

jsínum Girard. Pernotte kvart-
|aði mjög um þreytu eftir sjúk-
jdóminn og Girard gaf honum
: lyfjainnspýtingu, sem hann
ihafði komið með. Pemotte dó
jlitlu síðar og töldu læknarnir
jbanamein hans eitrun. I daghók
iGirard fanst eftirfarandi at-
hugasemd: „Eitur, útvega
flösku, pípu og gúmmíglófa.
Þarf að kaupa bækur um bakt-
eríufræði." Það kom síðar í ljós,
að Girard las mikið í bakteríu-
fræði um þessar mundir og
hafði aflað sér lifandi tauga-
veikissýkla. Samt sem áður hóf
hann út tryggingárféð, eins og
ekkert hefði ískorist, enda kom
það í hans hluta eftir dauða
Pemotte. Engan grunaði hið
*minsta og dagbókarblöð hans
fundust ekki fyr en mörgum ár-
um síðar. Árið 1913 fekk hann
mann, Gondel að nafni, til þess
að kaupa sér líftryggingu í fé-
lagi við hann og skyldi upphæð-
in greiðast þeim sem lengur lifði
Dag nokkurn, þegar þeir höfðu
borðað saman miðdagsverð,
veiktist Gondel hastarlega af
taugaveiki. Honum batnaði aft-
ur, en vegna óljóss grunar vildi
hann ekki eiga frekari skifti við
Girard.
nefndum skilyrðum.En skömmu
síðar fekk hann einnig tauga-
veiki og slapp naumlega lifandi.
■Það komst síðar upp, að einmitt
um þessar mundir hafði Girard
fengið taugaveikisbakteríur á
rannskónarstofu einni. En þeg-
ar sýklarnir komu ekki að neinu
gagni fór hann að gera tilraun-
ir um eiturbyrlun, sem hann
reyndi fyrst á póstþjóni einum,
en hann sakaði lítt. Því næst
reyndi hann sömu aðferð með
frú Monin, sem hann hafði líf-
tryggt í mörgum líftryggingar-
félögum. Girard kom eitri í
hressingu, sem hann bauð henni
og andaðist frúin á götunni litlu
eftir að þau skildu. Nú neituðu
líftryggingarfélögin að greiða
líftryggingu hennar og afhentu
lÖgreglunni málið til rannsókn-
ur. Á heimili hans fannst vel-
búin rannsóknarstofa, ásamt
hiiklu af eitri og bakteríum.
Girard lést í fangelsinu, meðan
haálið var í rannsókn, en það tók
Þrjú ár, að komast til botns í
binum hryllilega glæpaferli
bans.
Mesta eiturbyrlunarmál
í Þýzkalandi.
A NNA MARIA SCHÖNLEB-
EN er hín þýzka Helene
J^go. Hún var dóttir verzlunar-
manns í Niirnberg og giftist
ung að aldri drykkfeldum skrif-
stofumanni og vann að ýmsum
störfum eftir dauða manns síns,
svo sem saumaskap og brúðu-
gerð. Einnig var hún bæði ráðs-
kona og vinnukona hjá ýmsum
mönnum. Að lokum varð hún
ráðskona hjá dómara einum,
Glaser að nafni, í Bæheimi.
Dómarinn var um þessar muhd-
ir skilinn við konu sína, en frú
Schönleben kom svo ár sinni
fyrir borð, að þau tóku aftur
upp samvistir. En ekki voru
liðnar nema fáar vikur, þegar
frú Schönleben fór að gef a konu
dómarans smáskamta af arse-
niki í teinu. Þetta hafði þær af-
leiðingar, að frú Glaser andað-
ist eftir þriggja daga þunga
legu. Ef til vill hefir það vak-
að fyrir frú Schönleben, að
verða síðari kona Glasers dóm-
ara.
En það átti ekki að liggja
fyrir frú Schönleben, og litlu
síðar fór hún til annars dóm-
ara, Grohmann að nafni. Hann
var 38 ára og þjáðist mjög af
gigt. Ekki hafði frú Schönleben
verið lengi á heimili hans, þeg-
ar dómaranum kom til hugar
að gifta sig. En frú Schönleben
vildi koma í veg fyrir þennan
ráðahag og byrjaði hún því að
honum inn skamta af arse-
nik. Meðan dómarinn lá, ann-
aðist frú Schönleben hann með
mestu umhyggju. Barst nú svo
mikið orð af hjúkrun frú Schön-
leben, að kona embættismanns
eins í grendinni réði hana til
sín fyrir hjúkrunarkonu, þegar
Grohmann dómari var andaður.
En þrátt fyrir það, þó að hún
annaðist frú þessa af mestu
nákvæmni um skeið, þá mun
henni ekki hafa líkað vistin, því
að nokkru síðar gaf hún frúnni
inn arsenik. Þegar konan var
dáin var frú Schönleben áfram
hjá manni hennar. En brátt fór
að bera á því, að gestir, sem
komu og var gefið te, veiktust
skyndilega með ákafri uppsölu.
Þetta varð til þess, að húsbónda
hennar fór að gruna margt um
háttalag ráðskonunnar og lét
hana fara frá sér, en gaf henni
þó ágætis meðmæli.
En frú Schönleben ákvað aö
hiefna sín á húsbóndanum fyrir
þessar ráðstafanir hans og hit-
aði ikaffi áður en hún fór óg lét
í íkaffið vænan skamt af arseniki
handa vinnukonunum. Einnig lét
hún arseni'k í saltkarið og sömu-
leiðis gaf hún barni húsbóndans
köku með arsenik í. Að því búnu
veifaði hún hendinni í kveðju-
skyni til heimilisfólksins og ók
burtu. Efti* hálfa klukkustund
voru allir heimilismenn orðnir
fársjúlkir af krampa. Saltið var
efnagreint og kiom þá í ljós, að í
því var mjög mikið arsenik. —
Nú var farið að grafa upp og
rannsaka lík hinna dauðu, sem
höfðu farist voveiflega, og kom
þá í ljós, að eitrun var banamein
þeirra allra. Nú var frú Schön-
lieben handtiekin og í vasa henn-
ar fanst fullur poki af arseniki.
Sagan segir, að hún hafi „titrað
af gleði þegar hún kom auga á
það og augu hennar loguðu“.
Frú Schönleben var lítil, gröinn
og fremur ófríð kona, en eitrið
gaf henni vald yfir lífi manna
og limum iog hún hafði djöful-
lega gleði af því að notfæra sér
þetta vald. Hún var dæmd til
dauða og hálshöggvin.
Eiturbyrlararnir
í Ungverjalaitdi.
RIÐ 1929 var ungverskur
læknastúdent að föndra við
líkkrufningu í tómstundum sín-
um. Líkið var talið af sjálfsmorð-
ingja, og fanst rekið í ÍTisza-fljót-
inu skamt frá sveitaþorpinu Na-
gyrev. Séx til hinnar mestu undr-
unar varð stúdentinn þess var,
(að í maga líksins var rnjög mik-
ið af arsieni'k. Stúdentimn skýrði
lögneglunni frá fundi sínum og
eitt af hryllilegustu morðmálum
sögunnar var uppgötvað. Lífc
tveggja manna frá sama þorpi,
sem voru nýlega dánir, voru
grafin upp og rannsö'kuð. Rann-
sóknin leiddi í ljós, að á báðum
stöðum var um arsenik-eitrun að
ræða. Það kom einnig í ljós, að
Ijósmóðir þorpsins, Susanne Fa-
zekas, hafði verið húsfreyjunum
innain handar um öflun eiturs, er
þær vildu losna við eiginmenn
sínia. Þetta hafði ljósmóðirin gert
í yfir tuttugu ár og hafði þannig
á annað hundrað morð á samvizk-
unni. Einnig reyndi hún að byrla
lögregluþjóni þeim, sem handtók
hana, eitur, en er það hepinaðist
efcki, tók hún það sjálf inn.
Önnur Ijósmóðir, sem hafði haft
samvinnu við Fazekas, hengdi
sig, þegar hún frétti afdrif stöllu
sinnar. En við rannsókn á beim-
ili hiennar fundust miklar birgðir
af flugnapappír, sem hún hafði
náð eitrinu úr. Nú var hafiin
skipulögð rannsókin og yfir 50
lík voru grafin upp og rannsök-
uð. Einnig varð að ^alda vörð
um kirkjugarðinn á inóttum, því
að tannars færðu konurnar leg-
steinana til og viltu þamnig fyrir
lögreglunni. Eim fremur kom til
harsmíða milli lögreglunnar og
hinna grunuðu kvenna, sem sýndu
mótþróa. Af þessum 50 likum,
sem voru rannsökuð, reyndust 44
liafa látist af arsenik-eitrun og
sums staðar fanst flaska af eítri
við hliðina á líkinu í kistunni.
Höfðu konurnar látið afganginn
þar til þess að losna við hanh.
31 konur á aldrinum frá 20—70
ára voru því næst ákærðar fyrir
morð. 5 þeirra frömdu sjálfsm'Orð
og ein þeirra þegar hún sá tii
fierða lögreglunnar, dn í það skifti
átti hún að tilkynna konunni, að
ekkiert eitur hefði fundist í líki
manns hennar.
Gömul fcona gaf fyrir réttinum
þetta yfirlit um afstöðu kvenn-
anna til morðmálanina: „Við erum
idkki morðingjar, við höfum
hvoiki stungið rnenn okkar né
drekt þeim. Þeir dóu af eitrun,
og það ier góður dauðdagi." Oft
ast nær vakti það fyrir konunum
að hafa mannaskifti, losna við
þann gamla og fá sér annan
yngri. Alls voru 36 fconur dæmd-
ar til lífláts og þar á meðal hin
auðuga Maria Kardos, sem hafði
myrt tvo eiginmenn sína og son
sinn. Morði sonarins lýsti hún f
eftirfarandi orðum fyrir réttinum:
„Þegar Sandor sonur minn var
búinn að taka inn eitrið, kom
mér til hugar hve hann söng
prýðiliega í kirkjunni. Vegna
þess bað ég hann að syngja fyrir
mig nokkra eftirlætissálma. Hanin
gerði það, en nam alt í einu
staðar og hrópaði: „Mamma!" og
féll dauður á gólfið. Ég fcross-
lagði hendur hans á brjóstinu og
bjó mig sorgarbúningi eins og
trúarbrögðin mæla fyrir.“
Kasputin-morðið.
g ITURBYRLANIR gegn nafn-
frægum mönnum ieru ekki
svo sjaldgæfar, ien fáar hafa þó
vakið eins mikla extirtekt eins
og jilraunin til þess að myrða
Rasputin, þennan dularfullá
mann, sem einu sinni mátti sín
svo mikils við rúissmesku hirðina.
Það eitt var nægilegt til þess að
vekja eftirtekt á þessari eitur-
byrlun, að hann safcaði ekki hið
minsta, þó að eiturskamturinn
væri það ríflegur, að hann mundi
nægja til þess að drepa 20 menn.
Jussupoff fursti hefiír í endur-
minningum sínum ritað ógleym-
aniega lýsingu á þvi, hvemig
hann lét Rasputin drekka glas
efíir xglas af baneitruðu víninu
og hvernig hann borðaði kökur
og konfekt, sem stórir skamtar
af cyankalium höfðu verið látnir
í, án þess að hinum heilaga föð-
ur brygði hið minsta. Klukku-
stund eftir klukkustund var Ras-
(putin á reiki í höll Jussupoffs og
alt af fór eiturskamturinn vax-
andi, sem hann tók inn og nægt
hefði til þess að drepa fjölda
manna á augnabliki. Við nánari
athugun kemur vart önnur skýr-
ing til greina, en að læ'knirinn,
sem útvegaði eitrið og lét það i
Á stríðsárunum komst Girard
í kynni við hermann, Delmas að
nafni, og fekk hann til þess að ,
kaupa líftryggingu með áður-T