Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 26.04.1936, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
til Ástralíu til þess áð leita aö
gulli, en þegar hveitið hækkaði
í verði, sáu Ástralíubúar, að það
var hægt að sá og uppskera gull.
Þeir sáu, að gullið koin aftur
hundraðfalt í kornhlöðumar.
Ástralía lagði stund á akuryrkju
ag varð aftur auðug og blómleg.
Árið um kring skáru mennirn-
ir upp kom: í janúar í Argen-
'tínu, í marz í Florida, í ágúst í
Kanada og í desembier í 'Ástralíu.
Það var engu líkara en að heim-
urinn hugsaði aðeins um að sá,
uppskera og þreskja með kost-
gæfni heilagrar ritningar.
Evrópa greíddi komið kvein-
andi og kvartandi. Efasemdimar
fóru að skjóta upp höfðinu. Hveiti
er hvorki kaffi né togleður. Hveiti
getur eins og allir vita vaxið í
Evrópu. Hvers vegna skyldi Ev-
rópa ekki gleðjast yfir fornu
gengi? . . . Um rússneskt korn
var ekki framar að ræða. Amer-
ískt kom er dýrt. Frakkar eiga að
borða franskt brauð, ítalir ítalskt
og Þjóðverjar þýzkt. Það er auð--
velt að yngja hina þrautpíndu
evropisku mold með tilbúnu am-
moniaki. Landrými er lítið í Ev-
rópu, en þar em margir efna-
fræðingar. Enin fremur eru þar
nokkur lönd, þar sem umfram
hVeiti er ekki annað en söngvar
og fátækt. Þessi lönd em Ung-
verjaland, Júgóslavía og Rúmeo-
ía. Hvers vegna skyldi Evrópa
Þurfa að vera verri en Manitoba?
Góð uppskeruár komu hvert af
öðm. Það vom ekki bændurnir
einir, sem auðguðust. Nei, kaup-
mennirnir, bankarnir, gufuskipa-
félögin, eigendur komhlaðanna,
'iiylnanna, áburðarverksmiðjanna,
fulltrúar tryggingafélaganinaj,
kauphallarbraskarar og alls kon-
°r milligöngumenn auðguðust
líka. Bóndinn keypti konu sinni
iízkukjól og grammófón. Verzlun-
arfulltrúinn hjá Dreyfus eða Bun-
valdi handa konu sinni perlu-
fosti eða málverk eftir Parísar-
oiálara. Forseti Bandarikjanna,
Mr. Hoover, tilkynti hátíðlega:
>.Það er mnnið upp ömgt vel-
S'engnistímabil." Einbúamir í City
Wall-Street, hinír taugaþjök-
uðu menn, sem aldrei hafa séð
^onjulegt sveitaþorp, endurtóku
ðlíðlega: „Hveiti . . . hveiti! . . .“
^e?ar afskektir bankar rita1 síð-
asta hveitiverðið i Liverpool,
ðtra hjörtu smábraskaranna, af-
settra embættismaima og sílspik-
aðra kerlinga af hamingju: Hveit-
^ð er aftur að stiga í verði. Líf
’nílljónanna er orðið ógreinanlegt
hinum gullnu öxum. Milljónir
mahna endurtaka i hrifningu
orð, sem við þekkjum frá
a*næsku: „Gef oás í dag vort
'laglegt bmað.“
Nýr kínverskur múr: I héraðinu Kansu í norðvestur Kína hefir verið hafist handa um að
byggja stórkostlega múra, til þess að verjast hinum tíðu og óvæntu árásum rauða bændahers-
ins. Múrarnir eru bygðir að miðaldasið. Myndin hér að ofan sýnir einn af þessum vamarmúr-
um, sem verið er að byggja umhverfis borg eina í Kansu.
lyfta hægri hendi og snúa lófaa-
lum inn — enginn kaupandi gal
sig fram. Mr. Smith geispaði ogj
var taugaóstyrkur. Hann gekk að
símaklefanum. Á heimleiðinni
mætti hann öðrum kauphallar-
braskara, Jaques Fried. Jaques
hueytti napurt:
— 1 Melboume — 42, og í |Bule-
jnos Aipqsj —38.
Mr. Smith baðaði út höndunum
glópslega, eins og hann hefði
mist trúna eða konuna sína. Hann
var venjulegur braskari og geðj-
aðist mætavel að Mary Pickford
og ávöxtum, en hann skildi ekkl
vitund í hagfræði. Hanin var að
hugsa um að selja Chevrolet-bíl-
4nn sinn í haust og kaupa vand-
aðan Buick. Mr. Smith skorti ekk-
ert. Hann horfði hinugginn á
Jaques, þerraði svitarakt ennið og
sagði:
— Ég skil þetta ekki.
Blöðin höfðu talað um kreppu,
en það var ekki hveitikreppa. Þau
töluðu um ullarkreppu. Argentína
og Ástralía voru uppiskroppa með
ull, en þar var gnægð hveitis.
. . . Hveitiverðið fór að verða ó-
stöðugt. Ennþá var hvergi banka-
hran, morð eða ríkjaráðstefna.
Aðeins smábraskarinn, Mr. Smith,
hafði baðað út höndunum eins
og glópur.
Þannig hefst fárviðrið á hafinu,
hlægjandi, næstum án þess, að
þvi sé veitt eftirfcekt. En blætínn
er ef til vill þess megnugur að
hreyfa lítinn fána, sem dreginn
er vlð sigluhún.
Myndin hér að ofan er af þýzku sendinefndinni, sem
tók þátt í fundum Þjóðabandalagsráðsins. — Til vinstri
stendur von Ribbentrop og við hlið hans er dr. Dieckhoff.
Fyrir stríðið var heimsuppsker-
an 380 milljónir hveitituinna, 1929
var hún 405 milljónir.
Svo kom hann, hinn hversdags-
legi sumardagur, sem sagnfræð-
ingar framtíðarininar munu nefna
^,hrundaginn“. I raun og veru var
þetta aðeins mollulegur og leið-
inlegur dagur. Hávaðinn og ó-
daunniun í Chicago var eins og
hann átti að sér. Mr. Smith, sem
braskaði á komkauphöllinni,
ðrakk þrju glðs af sódávatni án
þess að honum iyndist harm
hressari. Hann stóð í miðju hins
stórfenglega og fagra musfceris,
sem við nefnum svo kuldalega
kauphöll. Hann amnaðist alla hina
rituðu helgisiði trúarbragða
sinna. Þrisvar kallaði bann:
— Einn dollar fjörutiu og fjög-
ur oent.
Samtiðis lyfti hann hægri hendi
og snéri lófanum í áttina út —
sem þýddi að hann seldi. Enginn
svaraði kaíli hans meé þvi að