Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 03.05.1936, Page 2

2
AEÞÝÐUBLAÐIÐ
Bardagi við krókódíla.
Krókódílar ráðast á prjá æfin-
týramenn á smáeyju í mynni
fljótsins Rio Tuira.
Ælintýraleg frásögn eftir Birgi Pálsson
ARIÐ 1930 lenti ég í hinum
kynlegustu æfintýrum.
Eftir að ég hafði verið lengi
á flækingi um hafnarhverfi San
Francisco, réðist ég dag nokk-
urn á gamalt og ljótt skip s.s.
„Westem Point“ frá Savannah,
sem var í förum með banana
milli Kyrrahafshafna Mið- og
Norður-Ameríku. Þó að skipið
kæmist aldrei hraðara en 6 míl-
ur, þá náðum við þó einn góð-
an veðurdag til Panama. Hér
var það, sem æfintýri mín hóf-
ust í félagi við gamla sjóhetju,
skipstjórann á bananaskipinu
„La Paloma“. Það beið um þess-
ar mundir í höfninni, meðan
verið var að sækja bananafarm-
inn upp í fmmskógana með-
fram Panamafljótinu. Higgins
skipstjóri fræddi mig á því, að
eigendur skipsins hefðu mælt
svo fyrir, að skipið færi til Rio
Chucunaque og héldi þar kyrru
fyrir, unz farmurinn kæmi.
— Rio Chucunaque er dá-
samlegur staður fræddi skip-
stjórinn mig um, meðan hann
kveikti í gömlu tóbakspípunni
sinni. En hann er hættulegur
— meira að segja mjög hættu-
legur. Ykkur, sem hér emð,
getur ekki komið til hugar, hve
hættulegur staður það er. Svo
dró hann upp skyrtuermarnar og
sýndi mér handleggina, sem
bám allar hugsanlegar menjar
um ógnir hitabeltissjúkdóm-
anna. En það er gaman að
koma þangað, og þar er hægt
að vinna sér inn aukaskilding,
með því að skjóta krókódíla —
------. Þér ættuð að sjá, hve
falleg krókódílaskinnin vom,
sefn ég seldi í fyrra, stjómin
sjálf keypti þau. Þau fara aldrei
undir 500 dollara, ef þau em
óskemd.
Augu skipstjórans loguðu af
æfintýraþrá, meðan haxm sagði
mér þessa sögu, og ég varð
blátt áfram svo hrifinn, að ég
kvaddi „V/estem Point“ — auð-
vitað í laumi og fór sem heið-
ursfarþegi um borð á „La
Paloma“, sem seig þunglama-
lega í áttina til Rio Chucunaque
og æfintýralandsins, með ban-
anaskógana, þar sem krókódíl-
ar vaka í öllum ám.
EGAR rökkrið var að síga
yfir landið og fmmskóg-
ana í Dorien, skreið „La Pa-
loma“ inn í ósa Rio Tuiras. Þar
var mjög margt um krókódíla.
Litlu síðar vörpuðum við akkeri
skammt frá negraþorpi einu, La
Palma að nafni. Þetta var að
vísu engin stórbær, aðeins um
það bil fjömtíu staurabýli. En
hvarvetna milli kofanna var alt
þakið hitabeltisgróðri. Ibúar
þorpsins voru flestir bláfátæk-
ir svertingjar, sem unnu á ban-
anaekrunum. Skipið okkar, „La
Paloma“, átti að halda áfram
daginn eftir lengra áleiðis til
Rio Chucunaque, en ég varð
eftir í La Palma. Higgins skip-
stjóri kynti mig fyrir tveimur
þrautvönum krókódílaveiði-
mönnum, sem ætluðu daginn
eftir að fara á krókódílaveiðar
í nágrenni þorpsins. Annar
þeirra var roskinn Bandaríkja-
maður með mikilli reynslu á
öllu, sem varðaði krókódílaveið-
ar. Hitt var góðlátlegur kyn-
blendingur, sem líka var mjög
vanur að fást við þann ginstóra.
Tveim dögum síðar lögðum
við af stað upp eftir landinu og
stefndum til norðurs. Ég og
múlattinn, Chaverra, gengum á
eftir og bámm farangurinn, en
Bandaríkjamðurinn, sem hét
Brown, gekk í fararbroddi og
gætti þess að byssumar væm
hlaðnar, ef eithvað skyldi bera
í veiði. Það leyndi sér ekki, að
hann var í bezta skapi, því að
hann raulaði glaðlega „danz-
slagara“, sem var mikið sung-
inn um þær mundir, þó að hann
sé vafalaust glejrmdur nú. En
þegar Brown fór að þreytast á
sönglistinni tók Chaverra við
og söng hinn 1 jóðræna söng hins
fátæka perluveiðara:
Su playa comienza
a sur-sureste
ali frenti al norte
forma on convili-corte
a vegetation silvestre------!
UM hádegisbilið komum við
til áfangastaðarins, Rio
Tuira. Hitinn hafði verið drep-
andi um morguninn, og við vor-
um gagndrepa af svita. Við fór-
um strax að skyggnast eftir
því, hvort við kæmum ekki auga
á krókódíla með fram bakkan-
um og í hólmunum, sem em
fjöldamargir í fljótsmynninu.
Við þurftum sannarlega ekki
að bíða lengi, því að upp úr
einum pollinum ráku hvorki
meira né minna en sjö stærðar
krókódílar upp trjónuna. Þeir
hafa sennilega verið að færa sér
í nyt sólskinið og hitann, svona
rétt um hádegisbilið. Á löngu
færi hefði okkur vafalaust
sýnst þeir vera trédmmbar. Að
vísu bar þama vel í veiði, en
við urðum að gæta þess að
styggja þá ekki burtu. Tókum
við því það ráð, að fara í stór-
an sveig og ætluðum þannig að
koma þeim á óvart. Þegar við
vomm komnir niður á árbakk-
ann, fimdum við rjóður í skóg-
inum, þar sem við gátum ör-
uggir beðið átekta. Vindstaðan
var heppileg, þannig, að vind-
urinn stóð af. krókódílunum.
Brown, sem var hinn mesti
refur í skiftum við krókódíla,
gaf okkur fyrirskipanir sínar
hvíslandi og öruggur. Hann tal-
aði svo að við áttum dálítið erf-
itt með að heyra til hans, því
að það var dálítil gola. Við átt-
um að skríða áfram í áttina til
krókódílanna og koma að baki
þeirra og loka þannig leið þeirra
til baka í fljótið, en sjálfur ætl-
aði Brown að koma beint fram-
an að þeim og reyna til þess
að skjóta þá meðan þeir væm
á leiðinni til fljótsins. Við
Chaverra fengum okkur stórar
spýtur og með þeim áttum við
að tefja för krókódílanna.
Okkur hafði heppnast að
komast á bak við dálítinn mnna
við fljótið, sem var aðeins um
það bil 40 metra frá krókódíl-
unum. Brown fékk sér væna
tóbakstölu, en múlattinn gerði
krossmark fyrir sér, því að
hann var sannkaþólskur maður,
en ég klóraði mér á bakinu, því
að moskitsfluga hafði bitið mig
--------. Svo alt í einu réðumst
við til atlögu. Chaverra hljóp á
undan með stöng í hendi, en
byssima spenta um axlimar.
Við Brown komum á eftir með
byssumar til taks, hlaðnar stór-
um kúlum. Áður en krókódíl-
amir höfðu minstu hugmynd
um vomm við búnir að loka leié
þeirra til fljótsins. Fjórir skot-
hvellir heyrðust í röð, það var
Brown, sem skaut. Því næst
var skotið tveimur skotum.
Tveir krókódílar börðust um
dálitla stund, en lágu brátt
hreyfingarlausir. Þeirti þurftu.
ekki meira við. Hinir fimm
komu æðandi með miklura
bæxlagangi í áttina til okkar
Chaverra. Þetta var í raun og
vem mjög hættulegur leikur.
Ég miðaði byssunni á næsta
dýrið. Þetta var hvergi nærri
álitlegt. Ófreskjumar voru.
brynjaðar, eins og riddar-
ar frá miðöldum. Chaverra kom
þjótandi með bareflið og
skrímslin staðnæmdust augna-
blik, því að múlattinn var þimg-
höggur. Dýrin göptu og létu
öllum illum látum, og ólyktin
var nærri því óþolandi. Ég
skaut hverju skotinu á fætur
öðm, en á sama augnabliki
heppnaðist einum krókódílnum
að komast fram hjá mér og út
í fljótið. Ennfremur heppnaðist
öðmm að komast undan lítið
eitt særðum eftir misheppnað*
skot. Síðasti krókódíllinn, sem
Chaverra gat tafið fyrir, félL
litlu síðar fyrir skoti Browns.
Fimm stórir krókódílar lágu i
valnum og sá stærsti um það
bil hálfur fimti metri.
Vl NÆST fórum við Brown
að tína saman trjásprek,
því að nú ætluðum við að
kveikja upp eld og elda hádeg-
isverð, að þessu afreki loknu,
en Chaverra byrjaði að flá
krókódílana, því að hann var-
snillingur að því verki, og hníf-
urinn lék í hendi hans.
Brown hafði einhverntíma L
fymdinni verið herbúðakokkur,
svo að honum varð ekki skota-
skuld með að elda matinn, enda.
veitti ekki af, því að við vor-
um orðnir soltnir eins og úlfar.
Ég hjálpaði Chaverra við flán-
inguna, braut saman skinnin og
kom þeim fyrir á öruggan stað,
því það átti að sækja þau síðar.
Að lokinni máltíð hvíldum við
okkur um hríð, því að hitinn
var blátt áfram að verða óþol-
andi.
Klukkan 3 héldum við aftur
af stað og ætluðum að leita uppí
fleiri krókódíla. Skammri
Frh. á 6. síöw.