Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 03.05.1936, Side 6

6
ALÞÝÐUBLAÖIÐ
BARDAGI VIÐ KRÓKÓDÍLA.
Frh. af 2. síöu.
stundu síðar fundum við ann-
an hóp, sem að vísu var minni
en sá fyrri. Þeir voru aðeins
fjórir og þar af einn hálfvax-
inn. Við reyndum að verja þeim
að komast til fljótsins, en það
misheppnaðist og krókódílarnir
komust allir undán. Chaverra
hafði verið svo óvarkár að stíga
á feyskinn trjástofn, sem lá
þvert yfir götuna, sem við geng-
am. Tréstofninn brast og hljóð-
ið var nægilega hátt til þess að
vara krókódílana við hættunni.
NU var orðið nokkuð fram-
orðið, svo að við ákváðum
að leita upp einhvem stað, þar
sem við gætum verið um nótt-
ina. Mýramar, sem eru hingað
og þangað með fram fljótinu,
eru mjög votlendar og því full-
ar af moskítoum. Þá væri okk-
ur betra að leita út í eyjarn-
ar í fljótsmynninu. Sumar
þeirra vom meira að segja
klettóttar. Að lokum ákváðum
við að stíga á land á einni eyj-
unni, sem var lítil og vaxin
lágum skógi.
Meðan við vorum að hreiðra
UM nóttina vaknaði ég
einhvern hávaða og leit
út úr hvílupokanum, til þess að
athuga, hvað væri á seiði. Ég
var glaðvaknaður og horfði í
allar áttir. Ennþá var eldurinn
ekki að fullu kulnaður og í
bjarma hans sá ég sýn, sem ég
mun seint gleyma — — —
Chaverra sat uppi í tré og hélt
sér dauðahaldi um greinarnar.
Undir trénu var hópur af krókó-
dílum, sem göptu, svo sem þeim
var ginið léð og höfðu í frammi
ýmsan hávaða. Það var ekki að
efa, að þeir ætluðu að veita
vini mínum Chaverra góðar
móttökur, ef hann skyldi koma
niður úr trénu. — En við
Brown fengum brátt að
hugsa um annað, en hættuna,
sem múlattinn var í. Krókódíll-
arnir höfðu nefnilega orðið okk-
ar varir og sneru á móti okk-
ur. Brown heppnaðist að ná í
byssuna og skjóta. Nokkrir
krókódílanna námu staðar, en
þeim virtist alt af fara fjölg-
andi. Gat það átt sér stað, að
þeir fengu liðveislu frá fljótinu ?
Fátið var svo mikið á mér, að
ég fann byssuna mína hvergi,
en greip í stað þess lurk, sem
við
um okliur, var Chaverra alt afh lá skammt frá. Nú gaf ég þeim
að skima í kring um sig. Þaðp.- krókódílnum, sem næstur var
var engu líkara, en hann hefðif. ósvikið högg og nam hann því
orðið einhvers var. Nasir hans
þöndust út.
-— Ég finn það einhvern veg-
inn á mér, að hér eru krókódíl-
ar í nánd, sagði Chaverra og
gerði krossmark — senni-
lega af gömlum vana. Við
hlóum að ákafa hans og báðum
hann að ganga sem fyrst til
náða.
— Þetta getur annars vel
verið, sagði Brown og spýtti út
úr sér tóbakstölunni, sem hann
var búinn að jóðla um hríð, því
haxm var sparsamur maður og
leyfði sér enga eyðslusemi,
hvorki á þessu sviði né öðrum.
Það er alls ekki óhugsandi, að
þeir séu hér á sveimi, en senni-
lega þurfum við ekki að óttast j
þá. Chaverra, þér er óhætt aði
leggjast fyrir. Brown hélt
áfram að hræra í grautarpott-
inum, svo að baunimar brynnu
ekki við.
Frumskógarmyrkrið læðist
yfir Rio Tuiras bakkana, eins
og þungt svart fjall. Eina Ijós-
ið, sem við sáum, var glampi
frá eldinum, sem við sátum í
kring um og leiftur eldflugn-
anna, sem svifu um loftið. Þeg-
ar við höfðum snætt, reyktum
við nokkrar pípur og lögðumst
því næst til svefns.
staðar í bili. Chaverra, sem
augsýnilega blygðaðist sín fyr-
iir hugleysið, var nú kominn nið-
jur úr trénu og gekk nú fram
;í að hjálpa okkur. Hann skaut
•mörgum skotum og Browngerði
•jhið sama. Tveir heljarstórir
. krókódílar höfðu náð með kjaft-
inum í spýtuna, sem ég var með
■ og þama toguðumst við á um
'hana. Brown skaut aftur 4
^skotum. Annað dýrið valt á
hliðina og lá þar steindautt.,
var sært en reyndi þó í lengstu
lög að sleppa ekki endanum á
spýtunni. Alt í kringum okkur
var hópur krókódíla. Við urðum
að berjast við þá eins og óðir
menn og jafnframt leita okkur
undankomu skref fyrir skref,
og mætti þar til sanns vegar
færa að oft skall hurð nærri
hælum og litlu munaði það
stundum að hinn ferlegi kjaft-
ur krókódílanna lokaðist um
fætur okkar. Að lokum náðum
við fljótinu og vomm nú orðnir
dauðuppgefnir. Við flýttum
okkur að stökkva upp í bátinn
og ýttum honum frá landi.
Seinna um nóttina gerðum við
tvær árangurslausar tilraunir
til þess að komast aftur í land
á eyjunni, en í bæði skiptin kom
mesti fjöldi krókódíla og vam-
aði okkur uppgöngu og neyddi
okkur til þess að vera í bátnum
unz dagaði.
ÞAÐ, sem eftir var næturinn-
ar sváfum við í bátnum,
sem við rémm fyrst uppeftir
fljótinu til þess að láta hann
svo reka aftur niður eftir því,
meðan við svæfum. Daginn eft-
ir heimsóttum við eyjuna og
sáum þar allan farangur okkar
ósnertan. Það kom nú líka í
ljós að við höfðum skotið hvorki
meira né minna en 9 krókódíla
og vom sumir þeirra hinar
mestu myndar skepnur. Ekki
sáum við neina lifand krókó-
díla og kom okkur því í huga
að eyjan væri náttból þeirra.
Við urðum líka fyrir því happi
að finna í eyjunni á þriðja
hundrað egg, sem ásamt skinn-
unum var mjög mikils virði.
Snemma daginn eftir var ég
kominn á fætur og farinn að
tína saman hið fátæklega
dót mitt og lét það niður
í sjóferðapoka. Með pokann
á öxlunum hélt ég því næst
af stað fótgangandi frá La
Palma. Hressandi morgungola
utan af kyrrahafinu straukst
um andlit mitt.------Ég var á
leið til nýrra æfintýra — — en
það er efni í aðra sögu eins og
Kipling segir.
HRUNIÐ.
Fjth. af 3. síðu.
þeir sem ekki vinna eiga heldur
ekki að fá brauð.
„Segið mér Mr. Legge, hvern-
ig ætlið þér að losna við þessa
kjalfestu ?
Mr. Legge segir brosandi að
vanda:
„Duglegt svín getur étið eins
mikið hveiti á ári og 5 manna
fjölskylda."
Nú opnast ginnandi fjarsýni
fyrir kvikf járræktarmenn: Not-
ið hveiti til gripafóðurs. Hveiti
er næringarmeira en maís! Þar
að auki er það miklu ódýrara.
Kvikfjáreigendurnir stritast á
móti. Það kemur upp úr kafinu,
að svínin vilja heldur maís. Þau
hafa sinn eigin smekk. Samtím-
is byrjar maís að falla í verði,
það er einnig of mikið til af
honum. Utreikningarnir bregð-
ast. Mr. Legge brosir enn þá
einu sinni — af gömlum vana
— og undirritar lausnarbeiðni
sína. Mr. Stone tekur við starfi
hans. Hann brosir einnig og
kaupir miljónir tunna af hveiti.
Forði „Farm Broad“ er orðinn
235 miljónir tunna.
HUNGURSNEYÐIN skýtur
upp höfðinu í landbúnaðar-
héruðum Kanada. Bændumir,
sem seldu komið fyrir lítilræði
geta ekki beðið eftir næstu upp-
skem. Allur heimurinn gýtur
homauga til Kanada, skyldi ó-
gæfan stafa þaðan? I þessu
Kanada er alt of mikið til af
korni! .... Þar eru engir mat-
jurtagarðar, engin svín og engir
dollarar. Bílamir og kælisskáp-
amir em löngu seldir og það
eru komin göt á tízkukjólana.
Grammófónninn stendur enn þá
úti í homi, en enginn hirðir
framar um að draga hann upp.
Grammófónninn getur leikið
foxtrott, en í huga bændanna er
kyrð og vesöld. Svo langt, sem
augað eigir em grænir akrar,
offramleiðsla og biblíuleg frjó-
semi. Skyldulið bóndans hefir
ekki smakkað vott né þurt í
dag. — Bóndinn á ekkert brauð.
Sextíu þúsundir kanadískra
bænda em komnar á vergang.
Nokkrir lifa á hjálp „Rauða-
krossins“, aðrir á hjálp granna
sinna. En í kornhlöðunum fún-
ar kornið. Slík auðæfi liggja í
þessu korni, að „Wheat Pool“,
ráðherrar og kauphallarbrask-
arar standa ráðalausir. Slík auð-
æfi liggja í því að 60 þúsundir
manna deyja úr hungri og eiga
ekki eina einustu brauðsneið.
Hættuleg uppfinning
gegn hrotum.
I Milano hefir öldungur iuokk-
ur vierið tekinn fastur fyrir að
hafa — óviljandi þó — gert kerl-
ingu sinmi slæman grikk.
Gamla konan var ágætis ntainn-
eskja, en hún hafði þanjn ieiða
galla, að hún hraut allharkalega
á nóttum og ekkert meðal hafði
fcomið að gagni. I rneir en 30 ár
hafði hinn aldurhnigni eiginmað-
ur þolað þessa næturkonserta, en
þeir höfðu oft valdið honuxn
vöku, og meðan hann bylti sér
andvaka í rúminu, gerði hainn
stórkostlega uppgötvun til þess
að losna við hrotur berlingar.
Dag nokkurn lét hainn smíða
hljóðpípu, sem ýlfraði ámátlega,
ef henni var komið í muinji kon-
unnar, þegar hún fór að hrjóta.
Vieslings konan vaknaði því við
vondan draum.
En eina nóttina vildi svo slysa'
lega til, að gamla konan gleypú
þetta óþægilega hljóðfæri og af-
leiðingarnar voru óskaplegar. ÞPð
var ekld einasta að konain hefði
óþolandi kvalir, heldur heyrðist
án afláts hið átakanlegasta gaul
í maganum á henini. Hún var
flutt á sjúkrahús til upp&kurðar,
en eiginmaðurinn í fangelsi, þar
sem hann á nú rólegar nætur og
þarf ekki að óttast að hrökkvta
upp við hrotur eða önnur óvið-
kunnainlieg hljóð.