Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 17.05.1936, Page 5

alpýðublaðið
5
— Það getur vel vexið að ég sé
ekki faðir þinn, en þú ert samt
dóttir mín. Eigum við ekki að
vera kunningjar? Næst þegar ég
kem, skal ég gefa þér sykurmola.
■ • . Jafnvel þó ég verði að grafa
hann upp úr jörðinni, skal ég
koma með hann. Að hvaða leyti
er mamma betri en ég? Þú býrð
hérna, en hún ekki.
— Mamma er hérna. . . - Húin
kemur hingað stundum á daginn,
en stundum kemur hún ekki. . .
Pabbi kemur aldrei hingað, ég
veit ekki hvar hann er, hann er
víst að berjast við borgarana.
— Þér segist vel frá . . . má
ég ekki kyssa þig?
Bömin góndu á hann, þau org-
uðu og hlóu og biðu þess áköf að
fá að hlusta á Döschu og taka í
hönd hennar. Telpuhnokkar komu
þar að mieð fjóluvendi og vildu
allar verða fyrstar að rétta henni.
— Dascha frænka, Dascha
frænka.
Einhvers staðai' í fjarlægu her-
bergi hamraði einhver á píanó
og söng undir hátt og hjáróma
alþjóðasöng barnanna,
Dascha hló og klappaði börnun-
um á kollana. Það var auðséð að
hún var vön þvi, því þau biðu eft-
ir þessum blíðuatlotum engu síð-
ur en eftir matarskamtinum.
— Jæja, börnin góð, hvað hafið
þið fengið að borða og drekka?
Hver ykkar eru mett og hver eru
svöng? . . . segið eins og er.
Þau svöruðu öll einum munni
og hrópuðu fullum hálsi, sum
klóruðu sér í höfðinu, len önnur
á brjóstinu. Skamt frá stóö tötra-
lega klæddur drengur og sleikti
horinn úr nefinu. Hann starir á
þau þöndum augum, strundi og
klóraði sér á óhneinu brjóstinu
undir skyrtunni.
Gljieb gekk til hans og lyfti
upp skyrtunni. Brjóstið var alt
blóðrisa. Hann fór að hágráta
og faldi sig úti í einu horninu,
bak við nokkra stóla, og gægðist
upp feimnislegum starandi aug-
um.
— Hafið þið nokkru sinni séð
svona hræðilegan berserk? . . .
hann virðist ætla að ráðast á víg-
girðingarnar, eins og ekkert sé.
Dascha og börnin fóru að sbelli-
hlæja, og sólin virtist líka brosa
til þeirra gegn um opna gluggana.
Dascha gekk á undan og leiddi
Njúrku við hönd sér, en leit ekki
á Gljeb. Dascha og Njúrka verða
samferða, hann er þeim með öllu
óviðkomandi. Hér ier Dascha svo
móðurleg, þegar hún beldur í
hönd Njúrku, ien hér er hann eins
og heima, einmana.
— Hér verður maður að leggja
Ílífið í sölumar iengu síður en á
vígstöðvunum.
Þau gengu um báðar hæðimar
og komu í borðsalinn, þar sem
bömin sátu að snæðingi. Eldhús-
ið, sem var fult af börnum, lykt-
aði af grautarsulli. I samkomu-
salnum voru myglaðir veggimir
skreyttir smámyndum. Nokk-
lur böm höfðu safnast saman um
stutttklipta stúlku með brúnan
fæðingarblett á kinninni og sungu
hátt og hjáróma alþjóðasöng
barnainna.
Donacha og Lisaweta, ná-
grannakonur Döschu, voru þar
fyrir. Gljeb tók strax eftir ein-
hverju nýstárlegu og óþektu í
fari þeirra. Þær virtust einnig
gera sig heimiakomnar hér. Do-
macha var i eldhúsinu að hjálpa
til við matreiðsluna. Hún vann
kappsamlega, sveitt með upp-
brettar ermar, eins og hún væri
við eldhúsverkin heima. Hún gekk
til Döschu og heilsaði henni með
kossi.
— Hér er þá yfirmaður okkar
kominn. Nú skulum við einu sinni
skammia fræðslumálastjórnina
duglega, við verðum að starfa og
láta hendur standa fram úr erm-
um. Að leita til matvælaúthlutun-
arneflndarinnar er sama og að berja
höfðinu við stein. Hvaða vit er í
að ætlia sér að gefa börnunum
ekkert anWað en óþverra að
borða? . . . Nú, svo manninum
þínum hefir skotið upp aftur?
Riektu hann burtu, hvað ætli þú
hafir að gera við hann. . . . Mað-
urinn minn er ekki kominn, en
hvað gerir það til, mér er sama
um hann . . . það er nóg til af
slíkum folum ... nú, nú, þér
þýðir ekkert að gláp'a svona á
mig, ég ier ekkert hjartveik. . . .
Ég ier ekbert hrædd við þessa
nátthúfu, sem þú ert með á höfð-
inu. ... Ég verð að flara sjálf
til matvælaúthlutunarnefndarinn-
ar og fræðslumálastjómarinnar
og skamma þá duglega fyrir mat-
inn, siem þeir senda hingað.
Dascha klappaði á breiðar herð-
ar hennar og bnosti.
— Hvað á þetta þvaður í þér
að þýða? Ég held að þú sért ekki
með öllum mjalla, Domacha.
— Það ætti að gefa þeim á
kjaftinn, þessum djöflum, sem
aðeins hugsia um að kýla sína
eigin vömb. Ég skal rasssbella þá
alla saman.
Hiáturinn sauð niðri í Gljeb.
— Helvítis kerlingin kjaftar í
bielg og biðu.
Þær hittu Lisawetu í horðstof-
unni hjá ráðskonunni. Þær voru
báðar háar og tígulegar, hreinlega
til flana og ekki óáþekkar hjúkr-
unarkonum. Ráðsbonan var dökk
yfirlitum, með skegghýjung á
efri vörin'ni, Lisaweta ljóshærð,
og þrátt fyrir byltinguna iog hung-
ursneyðina var hún sælleg og
bústin. Þær vigtuðu og athuguðu
matvæli og skrifuðu niður hjá
sér um leið.
Lisawieta heilsaði Döschu á sinn
drembilega hátt, og vottaði fyrir
brosi í augum hennar.
— Dascha, þú verður að tala
við forstöðukonuna. Fatnaður
barnianma er allur eyðilagður eftir
þvottinn. Þau hafa ekkert til skift-
anina. A morgun ætlum við að
koma upp kröfugöngu og hafa
nakiin börnin í fararbroddi. En
hver á að gjalda þess? . . . Við
senclum börnin upp í fjall eftir
brenni, en verkamennirnir voru
búnir að höggva það alt. Við get-
um varla soðið grautargutlið
handa þeim. En hverjum er þetta
að kenna . . . hvern er hægt að
krefja ábyrgðar fyrir þessar
ráðstafanir?
Dascha skrifaði upp frásögn
þieirra og hnyklaði brúinimar.
— Félagi Lisaweta, þú átt að
gefa gætur aö öllu, sem fram fler
hér á bamaheimilinu og senda
skýrslu um það til kvennanefnd-
arinnar.
Lisaweta leit snöggvast á Gljeb,
en veitti honum ekki frekari eft-
irtekt.
Gljeb sá margar konur ábama-
heimilinu. Nokkrar þeirra bám
hvítar skýlur, en aðrar voru ber-
höfðaðar. Þær litu virðulega, en
dálítið smeðjulega til Döschu, en
viku til hliðar fyrir Gljeb feimn-
ar og vandræðalegar. Hvaða mað-
iur var hann? Ef til vill var hann
einn af þessum hvimleiðu eftirlits-
mönnum, sem varð að gefa nán-
ar gætur, ef hægt væri að koma
auga á veilur þeirra.
Gljeb, sem allan tímann hafði
viljað ná í hönd Njúrku, sagði
nú við hana:
— Njúrka litla, réttu mér hönd-
ina. Þú ert dóttir min.
Hún snéri sér við og faldi
höndina, hann tók hana |á nrminn
og kysti hana, nú varð hún alt
í einu róleg og horfði í fyrsta
sinh á hann með athygli.
— Njúrka er fallegasta barn,
sagði forstöðubonan. . . .
Hún var snarleg í hreyfingum,
í rósóttum kjól og skein í gull-
tennurnar.
Dascha horfði á vegginn bak
við þau, án þess að líta á þau.
Andlit hennar varð aftur hart og
kalt.
— Lofaðu Njúrku að vera í
friði. . . . Hér eru allir eins og
þeir eiga að vera, jafnir og eins
vel til fara.
— Já, auðvitað gerum við alt,
|sem í okkar valdi stendur, fyrir
börn öreiganna. . . . Umhyggja
okkar snýst fyrst og fremst um
þau. Sovétstjórnin sér vel fyrir
þeim.
Gljeb beit á jaxlinn.
— Lygi, það veitti ekki af, að
því væri weitt eftirtekt, hwerjir
hér eru að verki.
— Og því næst kvarta, kvarta,
kvarta.
Dascha ásakaði forstöðukonuinia
Frh. á 8. síðu.
Alþýðubrauðgerðin,
Laugavegi 61. Sími 1606.
Seljum okkar viðurkendu
brauð og kökur með sama
lága verðinu:
Rúgbrauð á 40 aura.
Normalbrauð á 40 aura.
Franskbráuð heil á 40 au.
— hálf á 20 au.
Súrbrauð heil á 30 aura.
— hálf á 15 aura.
Vínarbrauð á 10 aura.
Kökur alls konar, rjómi og
ís. Sendum um allan bæ.
Pantlð í sima 1606.
Bra/uðgerðarMs;
Keykjavík, Hafnar-
firði, Keflavík.
VERÐ VBÐTÆKJA ER LÆGRA HÉR Á
LANDI, EN I ÖÐRUM LÖNDUM ÁLF-
UNNAR.
Viðtækjaverzlunin veitir kaupendum viötækja
meiri tryggingu um hagkvæm viðskifti en nokkur
önnur verzlun mimdi gera, þegar bilanir koma
fram í tækjunum eða óhöpp bera aö höndum.
Ágóða Viðtækjaverzlunarinnar er lögum samkv.
eingöngu varið til rekstur útvarpsins, almennrar
útbreiðslu þess og til hagsbóta útvarpsnoíendum.
Takmarkið er: Viðtæki ipn á hvert íieimili.
ViDtækiaverzlie 'iisias,
Lækjargötu 10 B. Sími 3823.