Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.05.1936, Blaðsíða 7

ALÞYÐUBLAÐIÐ
7
en skipið hljóp meir en nokkurn
varði, og fór ég næst um það,
en þó ekki eins og það var. Nú
sá ég háan klett framundan, og
kalla upp og spyr, hvaða klett-
ur það sé, en þeir segja, að það
sé klettur undan Anastöðum á
Vatnsnesi, og vorum við búnir
að sigla yfir Hrútaf jörð og Mið-
f jörð á lítilli stundu, — þá birti
snöggvast, svo við sáum inn í
fjarðarbotninn, og leist okkur
ekki á brimið, sem þar var, og
urðum því að snúa við og sigla
ut aftur, til að komast fyrir
Heggstaðanes. Við sigldum út,
en fyrir utan Heggstaðanes
voru afarstórir sjóir. Svo sigld-
um við inn á Hrútaf jörð, og þá
birti svo sást í land, og ofbauð
©kkur þá gangurinn á skipinu,
svo dimdi aftur svo ekkert
sást.
ÞEGAR við vorum búnir að
sigla nokkuð,segir Jón,aðég
verði að beygja að vesturland-
inu, til að verða fyrir vestan
Hrútey, því það sé ófært fyrir
austan hana. Ég segi, að það
muni glóra í eyjuna, þegar við
komum nærri henni, og þá megi
beygja vestur fyrir hana. En
hann sagði að við mundum ekki
sjá hana í tíma, „og verðum
við að sigla sem næst vestur-
landinu," og stýrði ég því skip-
inu nær því, þó nauðugur væri.
En rétt á eftir sé ég í land, og
vorum við komnir svo nærri,
að ég held að hefði mátt
stökkva í land, þá kalla ég og
segi: „Við erum komnir fast að
landi,“ — og beygi frá með
sama. En þegar ég er nýbúinn
að beygja við, sé ég alt í einu
sker á djúpborða, og varð að
stýra skipinu innan um þau í
marga króka, en það vildi til að
það var rétt undan, og höfðum
við ekki nema stagfokkuna af
nýja skö,
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
ingum um kreppuna.
seglum, og gat ég því vel ráðið
við skipið. Svona stýrði ég
nokkuð langan veg, þar til ég sá
sund út úr skerjunum, og stýrði
í það, en þegar skipið var nærri
komið úr sundinu, þá stóð það.
Þá segi ég: „Það þarf ekki að
stýra lengur, skipið stendur.“
— Var þá birt hríðin og sáum
við hvar við vorum, og höfðum
við farið gegnum Baldhólma við
vesturlandið, rétt fram undan
sýslumannssetrinu Bæ og var
Hrútey nokkuð innar. Skipið
lagðist á hliðina og tók nokkuð
hart niðri, þar var sandur og
smásteinar, svo það gerði skip-
inu minna til.
Þá sagði Bessi: „Svona fór þá
Feykir minn, því hér brotnar
hann.“ Ég segi, að það sé ekki
komið að því á meðan við heyr-
um ekki braka í honum. Svo
kallar hann á okkur alla ofan í
káetu og kom með súran sauð-
ar-lundarbagga og sneiðir niður
og segir okkur að borða, segist
halda að okkur veiti ekki af því
og var það satt. Við höfðum
ekki smakkað mat í nærri tvo
sólarhringa, og urðum því allir
fegnir að fá næringu nema Jón,
hann hafði ekki lyst á neinu,
hann sagði að það væri sér að
kenna að svona hefði farið.
„Hefði ég ekkert sagt, hefði alt
farið vel, heyrðuð þið ekki, hvað
hann var nauðugur að hlýða
mér?“ — En ég sagði, að það
væri ekki til neins að tala um
það, hann hefði gert þetta í
góðri meiningu, það vissum við
allir. En kunnugleikinn er ó-
nógur, þegar ekkert sést. Hann
barmaði sér mikið af þessu.
VIÐ sátum niðri í 15 mínút-
ur, tók nú skipið hart niðri
og fórum við að heyra braka í
því, en það vildi til að þarna var
sjólaust. Fórum við nú allir upp
á þilfar og Bessi segir: „Hvern-
ig eigum við að fara að bjarga
okkur í land?“ Það var nokkuð
langt en kvikulaust að heita
mátti.
Ég segist skuli kenna ráð til
að komast í land með alt okkar;
við höfum vaðaráhöld til að
vaðbera bátinn, og getum svo
selflutt alt okkar í land, en þeg-
ar við erum að tala um þetta,
flaut skipið, því það var þá kom-
ið aðfall. Ég fór að stýrinu og
var sett upp stagfokkan og
sigldum við inn að þJorðeyrar-
tanga. —
Þegar komið var nálægt eyr-
■.inni, segi ég að það sé bezt að
setja upp „skonnortu“-flaggið
inni og upp í sand; en Bessi
sagði að það væri svo mikill
svo við getum siglt upp að eyr-
gangur á skipinu að það mundi
ekki þurfa. En þegar kom fyrir
eyrina og við ætluðum að
beygja upp með, þá sló skipinu
frá, og sást þá, að betra hefði
verið að fara að mínum ráðum.
Nú komu menn fram á eyrina
og bentu okkur að kasta akker-
um, en þau voru ekki til nema
hákarladreggið og köstuðum
við því, en það festist ekki og
settum við upp öll segl og ætl-
uðum að slaga inn sandinn; við
tókum ,,slag“ austur og gekk
vel og síðan vestur, en þegar
við ætluðum að snúa austur,
neitaði skipið „vendingu", og
hljóp í land og stóð, en þá kom
hópur af mönnum til okkar úr
kaupstaðnum. Stormurinn var
svo mikill að það var varla hægt
að tala saman og var þó skipið
svo nærri landi að þeir sem á
landi voru gátu náð í „bugspjót-
ið“. Þeir komu með tvær brenni-
vínsflöskur okkur til hressing-
ar, og sögðu okkur að koma
heim í kaupstaðinn og yfirgefa
skipið, það væri strandað, það
væri búið að skifta niður mönn-
unum á milli fólksins til veru.
— Við þökkuðum fyrir, en við
sögðumst ekki yfirgefa skipið
okkar meðan það væri heilt, svo
mennirnir fóru en við supum á
víninu og fórum svo að reyna
að ná út skipinu og tókst það,
fjórir fóru í land að hrinda því
út, en tveir stjökuðu. Það var
slétt klöpp, sem skipið stóð á
og var því óskemt, og var farið
með „dreggið“ út og kastað þar
og skipið dregið nokkuð út og
bundið með pertlínunni og var
því þarna óhætt.
Þegar þetta alt var búið, lof-
uðum við allir guð af heilum
hug fyrir að frelsa okkur úr
þessum mikla háska. Þegar við
komum þarna var klukkan 4 á
pálmasunnudag, og voru því
14 klukkutímar, sem ég stóð
við stýrið. Var ég mikið eftir
mig, sem geta má nærri, því það
var bæði kalt og erfitt verk,
sem ég hafði þennan tíma, enda
voru dofnir á mér fingurnir og
handleggirnir mjög stirðir og
var ég lengi að ná mér.
Skozkt met.
Á gistihúsi í Aberdeen borð-
aði nýlega gestur, sem aðeins
gaf eitt penny í drykkjupen-
inga.
— Nei, heyrið mig nú, sagði
þjónnin. — Methafinn hér í
nízku gefur æfinlega 2 penny í
drylrkjupeninga.
— All right! Komið þá bara
og óskið nýja methafanum til
hamingju.
ÁSTMEYJAR
DANAKONUNGA.
Frh. af 3. síðu.
hafði hirðmálarinn Hinrich
Krock skreytt loftið allskonar
útflúri.
Anna Sophie Reventlow var
gerð að hertogafrú af Slesvig
og hækkaði seinna í tigninni,
því að hún varð drottning Dan-
merkur eftir lát Louise drottn-
ingar.
Víkur þá sögunni frá húsinu
gegnt kauphöllinni, því að auð-
vitað flutti hún í höllina. Hún
átti þó húsið eftir sem áður bg
geymdi þar einkaeignir sínar.
Það var ekkert smáræði sem
fanst, þegar Kristján konungur
kom til valda árið 1730, rak
stjúpu sína til Clausholm og
gerði upptækar eignir hennar.
Auk dýrindis húsgagna fundust
skartgripir, 40,000 spesía virði,
og í kassa átti hún jafnmikið
í dúkötum og ríkisdölum.
Meta-œðið.
Wilmont Morgan, skrifstofu-
maður í Dallas, hefir sett heims-
met í því að raða blýöntum. Á
einum klukkutíma raðaði hann
599 blýöntum og var 6 sekúnd-
ur með hvern blýant. I Topeka
í Kansas var nýlega samkeppni
um það, hver væri fljótastur að
klæða sig. Frank Garrey hlaut
fyrstu verðlaun; hann klæddi
sig á 22 sekúndum. En það
fylgdi ekki sögunni, hvort hann
klæddi sig í baðföt, kjól eða eitt-
hvað annað. Og svo var það
Japaninn Tutsukoma, sem setti
heimsmet í því að borða sítrón-
ur. Hann borðaði 26 sítrónur á
klukkutíma, en skæðasti keppi-
nautur hans sprakk á þeirri
tuttugustu og fimtu.

Rétta, mlúka oljúano
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.