Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 14.06.1936, Blaðsíða 3

ALÞfÐUBLAÐIÐ
3
Eraest Hemiiigway:
AÐ var orðið framorðið og
allir voru farnir út úr veit-
ingasalnum, nema gamall mað-
ur, sem sat þar sem skugga bar
á af trjám. Á daginn voru göt-
urnar rykugar, en á kvöldin
og nóttunni féll döggin á göt-
urnar og lægði rykið. Gamli
maðurinn hafði gaman af því
að sitja frameftir á kvöldin, af
því hann var heyrnardaufur og
á kvöldin var alt svo rólegt.
Þjónarnir tveir í veitingasaln-
um vissu, að gamli maðurinn
var drukkinn, og af því þeir
þektu hann vel og vissu, að ef
hann fór yfir strikið, hafði hann
það til að gleyma að borga.
Þess vegna gáiu þeir honum
gætur.
— 1 vikunni, sem leið, reyndi
hann að fremja sjálfsmorð,
sagði annar þjóninn.
— Hvers vegna?
— I örvæntingu.
— Út af hverju?
— Engu.
— Hvernig veistu, að það
var út af engu?
— Hann er þrælmúraður.
Þeir sátu saman við borð fast
við vegginn rétt hjá dyrunum
og horfðu yfir salinn, þar sem
ÖIl borðin voru auð, nema borð-
ið, sem öldungurinn sat við í
skugganum af trjánum, sem
bærðust í vindinum. Dáti gekk
ásamt kvenmanni fyrir glugg-
ann. Götuljósið skein á tölu-
tnerkið á kraganum hans. Stúlk-
an var berhöfðuð og trítlaði við
blið hans.
— Næturvörðurinn tekur
hann, sagði annar þjónninn.
-— Hvað gerir það til, ef
^ann hefir sitt fram?
-— Það væri vissara fyrir
bann að fara af götunni. Vörð-
Urinn tekur hann. Þeir fóru
tveir fram hjá rétt áðan.
Öldungurinn í skugganum
sló glasinu í borðið. Yngri
Þjónninn gekk til hans.
— Hvað viltu?
Öldungurinn leit á hann:
-— Einn lítinn, sagði hann.
— Þú verður fullur, sagði
Þjónninn.
Öldungurinn horfði á hann
aftur. Þjónninn fór.
—- Hann verður hér í alla
^ótt, sagði hann við félaga sinn.
"• Ég er orðinn syfjaður. Ég
^oinst aldrei í rúmið, fyr en
klukkan þrjú. Hann hefði átt
að láta verða af því í vikunni
sem leið.
Þjónninn tók brennivíns-
tiösku úr skáp innar af, og gekk
að borði gamla mannsins. Hann
Setti bakkann á borðið og helti
^ult glasið.
'— Þú hefðir átt að láta verða
því að drepa þig í vikunni
sem leið, sagði hann við heyrn-
ardaufa manninn. Öldungurinn
miðaði á glasið:
— Obbolítið meira, sagði
hann.
Þjónninn helti í glasið, þang-
að til vínið rann niður á borðið:
— Þakka yður fyrir, sagði
öldungurinn. Þjónninn fór inn
fyrir með flöskuna og settist
aftur hjá félaga sínum.
— Ilann er fullur nú, sagði
hann.
— Hann er fullur á hverju
kvöidi.
— Af hverju ætlaði hann að
drepa sig?
— Hvernig á ég að vita það ?
— Hvernig fór hann að því?
— Hann hengdi sig í reipi.
— Hver skar hann niður?
— Frænka hans.
— Af hverju gerði hún það?
__ Af ótta um sálarheill
hans.
— Hvað á hann mikla pen-
inga?
— Hann er þrælmúraður.
— Hann hlýtur að vera orð-
inn áttræður.
— Það skyldi maður halda.
— Ég vildi að hann færi nú
að róla heim. Ég kemst aldrei
í rúmið fyrir þrjú. Er nokkur
meining í því?
— Hann er hér, af því að
hann vill vera hér.
— Hann er einmana. Ég er
ekki einmána. Ég á konu, sem
bíður eftir mér í rúminu.
— Hann átti líka einu sinni
konu.
— Það þýddi ekkert fyrir
hann að eiga konu nú.
— Það er ómögulegt að
segja. Það getur vel verið
skárra, að eiga konu.
— Frænka hans lítur eftir
honum.
— Það má nú segja; hún
sem skar hann niður.
— Ég vildi ekki vera svona
gamall. Það er andstyggilegt
að vera gamall.
— Ekki alt af. Þessi öldung-
ur er snyrtilegur. Hann drekk-
ur, án þess að missa niður; jafn-
vel þótt hann sé fullur; sko tih
— Ég vil ekki sjá hann. Ég
vildi að hann færi nú heim. Iiann
tekur ekkert tillit til þeirra, er
þurfa að vinna.
Gamli maðurinn leit yfrum
til þjónanna.
— Einn lítinn, sagði hann og
miðaði á glasið.
Þjónninn flýtti sér til hans.
— Búið, sagði hann. — Ekki
meira í kvöld; það er búið að
loka.
— Einn lítinn, sagði öldung-
urinn.
— Nei, nú er alt búið. Þjónn-
inn hristi höfuðið og fór að
þurka af borðinu.
Gamli maðurinn stóð á fætur,
taldi ’glösin, sem hann hafði
tæmt, tók leðurpyngju upp úr
vasa sínum, borgaði og gaf
þjórfé.
Þjónninn horfði á eftir hon-
um niður götuna. Þetta var
ákaflega gamall maður; hann
var ekki vel stöðugur í rásinni,
en bar sig að öðru leyti vel.
— Af hverju lofaðirðu hon-
um ekki að drekka, sagði þjónn-
inn, sem ekki þurfti að flýta
sér. Þeir voru að loka glugga-
hlerunum.
— Hún er ekki hálf tvö.
— Ég vil komast í háttinn.
— Hvað munar þig um einn
klukkutíma ?
— Meira en hann.
— Klukkutími ér aldrei
nema klukkutími.
— Þú talar eins og gamall
maður. Hann getur keypt sér
flösku og drukkið hana heima.
— Það er ekki það sama.
— Nei, það er það ekki, sagði
þjónninn, sem átti konuna.
Hann vildi ekki vera ósann-
gjarn; hann þurfti bara að flýta
sér.
— Og þú ert ekkert smeyk-
ur við að koma heim, fyr en
ven julega ?
— Ertu með einhverjar
meiningar ?
— Nei, ég bara segi sona.
— bara sona í gamni.
— Nei, sagði þjónninn, sem
þurfti að flýta sér. — Ég er
öruggur.
— Þú ert ungur og öruggur
og hefir vinnu, sagði eldri
þjónninn. — Þú hefir alt.
— En hvað vantar þig?
— Alt, nema vinnu.
— Þú hefir alt, sem ég hef.
— Nei, ég hefi aldrei verið
öruggur, og ég er ekki ungur.
— Hættu þessu bulli; við
skulum flýta okkur.
— Ég er einn af þeim, sem
vilja sitja fram. eftir á kaffi-
húsum, sagði eldri þjónninn. —
Ég er einn af þeim, sém ekki
vilja fara að hátta, einn af þeim,
sem vilja hafa ljós á nóttunni.
— Ég vil fara að komast í
rúmið.
— Við erum ólíkir, sagði
eldri þjónninn. Hann var kom-
inn í frakkann. — En það er
ekki alt undir æskunni og
traustinu komið. Á hverju
kvöldi er ég lengi að ákveða,
hvort ég eigi að loka, eða ekki.
Það getur alt af einhver komið,
sem langar í kaffi.
— Það eru knæpur opnar
alla nóttina.
— Þú skilur mig ekki. Þetta
er snoturt og þægilegt veitinga-
hús. Það er alt uppljómað. Birt-
an er ágæt og svo er skugginn
af trjánum.
— Góða nótt, sagði ungi
þjónninn.
— Góða nótt, sagði hinn og
slökti; svo hélt hann áfram og
talaði við sjálfan sig. — Það
er auðvitað bjart, en það er
líka nauðs-ynlegt, að staðurinn
sé hreinn og þægilegur. Það
þarf enga músik; það er ekki
nauðsynlegt að liafa músik.
Ekki getur þú heldur látið þér
sæma að fara inn á bar, enda
þótt þar sé alt upp á að bjóða.
Við hvað var hann hræddur?
Það var ekkert og maður er
ekkert. Það er bara þetta, sem
er um að gera, að hafa nógu
bjart, nógu hreint og alt í röð
og reglu. Sumir eiga við það
að búa og verða þess aldrei
varir, en hann vissi, að alt er
nada y pues nada y nada y pues
nada.* Hann brosti og nam
staðar inni á bar, þar sem rauk
á gljáfægðri kaffivélinni.
— Hvað vilt þú, sagði bar-
maðurinn.
— Nada.
— Otro loco mas, sagði bar-
maðurinn og snéri sér frá hon-
um.
— Einn bolla, sagði þjónn-
inn.
— Barmaðurinn skenkti.
— Það er bjart hér og þægi-
legt, sagði þjónninn, — en bar-
inn er eklti nógu snyrtilegur.
Barmaðurinn horfði á hann
og svaraði ekki. Það var orðið
of framoröið, til þess að ræðast
við.
— Viltu aftur í bollann, sagði
barmaðurinn.
— Nei, þakka þér fyrir, sagði
þjónninn og fór. Hann kunni
illa við bar og knæpur. Þá var
hreinn og bjartur veitingasalur
eitthvað annað. Nú ætlaði hann
heim í herbergi sitt. Hann ætl-
aði að hátta og kanske gæti
hann sofnað undir morguninn.
Þegar alt kemur til alls, sagði
hann, — þá er þetta sennilega
bafa svefnleysi, þetta verða
margir að þola.
* Ekkert og síðan ekkert
og ekkert og síðan ekkert.