Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 28.06.1936, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
KNXJT HAMSUN:
Það, sem ég sá
í hliðarherberginu.
í-f . . . rithöfundur segir svo
frá: Niðri við innri höfn-
ina í Kaupmannahöfn er gata,
sem heitir Vestervold; það er
nýtt og afskekt stræti. Þar eru
fá hús, fá götuljós og varla
mann að sjá. Og jafnvel núna
um sumartímann, ber varla við,
að nokkur sjáist þar á skemti-
göngu.
Jæja, í gærkveldi kom dálítið
fyrir mig í þessari götu.
Ég hafði gengið nokkrum
sinnum fram og aftur um göt-
xma, þegar stúlka kom á móti
mér. Engir aðrir sjást á ferli.
Búið er að kveikja á götuljós-
unum, en það er samt svo dimt,
að ég sé ekki í andlit stúlkunn-
ar. Það er líklega ein af þess-
um venjulegu næturdrottning-
um, hugsa ég og geng fram hjá
henni.
Við enda götunnar sný ég
við og geng aftur sömu leið.
Stúlkan hefir líka snúið við; ég
mæti henni aftur. Ég hugsaði
sem svo: Hún er að bíða eftir
einhverjum; við skulum sjá,
eftir hverjum hún er að bíða.
Og aftur geng ég fram hjá
henni.
Þegar ég mætti henni í þriðja
skiftið, tók ég ofan og ávarp-
aði hana.
— Gott kvöld! Eruð þér að
bíða eftir einhverjum?
Hún hrökk við. Nei . . . Jú,
hún var að bíða.
Hafði hún nokkuð á móti því,
að ég skemti henni, þangað til
hann kæmi, þessi sem hún var
að bíða eftir?
Haffibætlr.
Það er vandi
að gera kaffi
mnum til
hæfis, svo að
hinn r é 11 i
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta hefir
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti.
ílann svikur
engan.
Keynið sjálf.
Reynslan er
ólýgnust.
Nei, hún hafði ekkert á móti
því; hún var bara sona á
skemtigöngu; það var svo ró-
legt hér.
Við gengum hlið við hlið og
fórum að tala um ómerkilegt
efni; ég bauð henni arminn.
— Nei, þakka, sagði hún og
hristi höfuðið.
Það var nú ekkert gaman að
ganga hér; ég gat ekki séð
framan í hana fyrir myrkri. Ég
kveikti á eldspýtu, til þess að
sjá á klukkuna og lýsti fram-
an í hana um leið.
— Hálf tíu, sagði ég.
Það leið um hana skjálfti.
Ég greip tækifærið og sagði:
— Þér skjálfið. Eigum við
ekki að fara eitthvað og fá
okkur hressingu. I Tivoli eða
National?
— Ég get ekki farið neitt
núna, eins og þér sjáið, sagði
hún.
Og þá fyrst tók ég eftir því,
að hún bar langa sorgarslæðu.
Ég bað afsökunar og kendi
myrkrinu um alt saman. Og það,
hvernig hún tók afsökun minni,
sannfærði mig strax um það, að
hún var ekki ein af þessum
venjulegu.
— Takið arminn, sagði ég
aftur. — Það hlýjar.
Hún tók arminn. Við geng-
um fram og aftur nokkrum
sinnum. Svo bað hún mig að
líta á klukkuna aftur.
— Hún er tíu, sagði ég.
— Ilvar eigið þér heima?
— Á Gamle Kongevej.
Ég nam staðar.
— Og má ég fylgja yður að
portinu? spurði ég.
— Nei, helst ekki, sagði hún.
— Nei, það megið þér ekki.
Búið i þér ekki í Bredgade ?
— Hvernig vitið þér það?
spurði ég undrandi.
— Ég þekki yður, svaraði
hún.
Þögn. Við göngum arm í arm
inn í uppljómaðar götur. Hún
gekk hratt og slæðan blakti.
Hún sagði:
— Við skulum bara flýta
okkur.
Við hliðið snéri hún sér
snögglega við, eins og hún vildi
þakka mér fylgdina. Ég opnaði
fyrir henni hliðið. Hún gekk
hægt inn. Ég ýtti við hurðinni
með öxlinni og gekk inn á eftir
henni. Þá greip hún hönd mína.
Hvorugt mælti orð.
Við gengum upp nokkur þrep
og námum staðar á annari hæð.
Hún opnaði sjálf ytri dyrnar,
lauk upp öðrum dyrum, tók í
hönd mína og leiddi mig inn.
Það hlaut að vera stofa, því að
ég heyrði í klukku á veggnum.
Hún nam staðar augnablik. Alt
í einu vafði hún mig örmum og
kysti mig beint á munninn. Hún
var heit og skalf öll.
— Fáið yður sæti, sagði hún.
— Hér er legubekkur. Svo skal
ég kveikja.
Og svo kveikti hún. Ég horfði
í kringum mig forvitinn og
ringlaður. Þetta var stór dags-
stofa, búin ríkulegum húsgögn-
um. Dyr stóðu opnar inn í her-
bergin við hliðina. Ég gat
ómögulega skilið, hvers konar
manneskja þetta var, sem ég
hafði rekist á og sagði:
— En hvað hér er fallegt.
Búið þér hér?
— Já, ég á hér heima, svar-
aði hún.
— Eigið þér virkilega hérna
heima? Þér eruð þá heima-
sætan ?
Hún hló og svaraði:
— Nei, nei, ég er gömul kona.
Nú skuluð þér sjá.
Og hún fór úr kápunni og
tók af sér slæðuna.
— Nú getið þér séð, sagði
hún og þrýsti sér að mér. Hún
var mjög áköf og réði sér varla.
Hún gat verið tuttugu og
tveggja til þriggja ára; hún bar
hring á fingri og gat þess vegna
verið gift kona. — Fögur? —
Nei, það var hún ekki. Hún var
freknótt og hafði nærri því
engar augnabrúnir. En hún
iðaði af fjöri og var einkenni-
lega rnunnfríð.
Ég ætlaði að spyrja hana að
heiti, hvar maðurinn hennar
væri, ef hún þá ætti nokkurn
mann, og ég- vildi fá að vita,
hver ætti þetta hús. En þegar
ég opnaði munninn, lagði hún
fingurinn á varir mér og bann-
aði mér að spyrja.
— Ég heiti Elín, sagði hún.
Viljið þér hressingu? Ég skal
hringja, en þá verið þér að fara
inn í svefnherbergið á meðan.
Ég fór inn í svefnherbergið.
Það bar dálitla birtu þangað inn
af lampanum í stofunni. Ég sá
tvö rúm. Elín liringdi og bað
um vín. Ég þevrði, að stúlkan
kom með vxnið og fór aftur.
Skömmu seinna kom Elín á eftir
mér inn í svefnherbergið og
stansaði við dyrnar. Ég gekk í
áttina til hennar. Hún andvarp-
aði og gekk í áttina til mín.
Þetta var í gærkveldi.
En hvað bar svo við?
Andið Iiægan: það skeði
fleira.
Það var farið að birta, þegar
ég vaknaði. Dagsljósið skein
inn með gluggatjöldunum. Elín
var líka vöknuð. Hún stundi
þreytulega og brosti til mín.
Armar hennar voru hvítir og
flauelsmjúkir og brjóstin há.
Ég hvíslaði að henni og hún
kysti mig, þögul af ástúð. Það
birti.
Tveim tímum seinna var ég
kominn á fætur. Elín var líka
komin á fætur og lagaði fötin
sín. Hún var komin í skóna. Nú
bar svolítið við, sem fær á mig,
eins og ég sé troðinn djöfullegri
möru, í hvert skifti, sem ég
minnist þess.
Elín á eitthvert erindi inn í
hliðarherbergið, og um leið og
hún opnar dyrnar leggur kaldan
gust inn í herbergið frá glugg-
um, sem standa opnir þar inni.
Á miðju gólfinu stendur langt
borð og á borðinu liggur lík.
Lík í kistu, sveipað hvítum
hjúpi. Líkið er skeggjað; það
er karlmannslík. Skinhonið
hnén rísa upp eins og tveir
hnýttir hnefar undir hjúpnum
og andlitið er nábleikt og hræði-
legt. Ég sé þetta alt saman í
dagsbirtunni, sný mér við og
segi ekki orð.
Þegar Elín kom aftur var ég
alklæddur. Eg gat varla endur-
goldið faðmlög hennar. Ilún
klæddi sig betur og bjóst til
þess að fylgja mér að hliðinu.
Ég aftraði henni ekki og minnt-
ist ekki á það, sem ég hafði séð.
Þegar niður kom þrýsti hún sér
upp að veggnum, svo að hún
sæist ekki og hvíslaði :
— Vertu sæll — á meðan.
— Má ég koma á morgun?
sagði ég, til þess að reyna fyrir
mér.
Frh. á 7. síðu.
f
Bétta, mlúka gljiiu
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.