Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 28.06.1936, Blaðsíða 7

ALÞYÐUBLAÐIÐ
7
frumbyggjar.
Prh. af 5. síðu.
og virtist vera alveg utan við
sig. Varir hans bærðust og hann
sagði eitthvað, en þau gátu ekki
heyrt hvað það var. Vinnupilt-
urinn gægðist fyrir hornið á
gömlu hlöðunni, en enginn tók
eftir honum.
Adoniram tók í tauminn á
nýja hestinum og teymdi hann
yfir flötina að nýju hlöðunni.
Nanny og Sammy földu sig bak-
við móður sína. Hlöðudyrnar
opnuðust og þarna stóð Adonir-
am. Hesturinn teygði álkuna
nasandi yfir öxl hans.
Nanny stóð kyrr fyrir aftan
móður sína en Sammy hljóp alt
í einu fram fyrir hana. Adonir-
am starði á þau.
„Hvað í ósköpunum eruð þið
að gera hér?“ sagði hann, „og
af hverju er húsið lokað?“
„Við erum flutt hingað og
ætlum að búa hérna, pabbi,“
sagði Sammy með skjálfandi
röddu.
„Ha!“ sagði Adoniram. „Er-
uð þið að sjóða eitthvað hérna í
hlöðunni?" Hann opnaði dyrn-
ar að þreskiklefanum og leit
inn, svo sneri hann sér að konu
sinni, náfölur.
„Hvað í ósköpunum á þetta
að þýða, mamma,“ stundi hann.
„Komdu innfyrir, pabbi,“
sagði Sarah. Hún leiddi hann
með sér inn í þreskiklefann og
lokaði dyrunum. „Vertu ó-
hræddur, pabbi,“ sagði hún.
„Ég er með fullu viti og það er
ekkert að óttast. En.við erum
flutt hingað og við ætlum að
búa hérna. Við höfum eins mik-
inn rétt til þess að vera hérna
og hestarnir og kýrnar. íbúðar-
húsið var orðið svo hrörlegt, að
við gátum ekki búið í því leng-

Alþýðubrauðgerðin,
Laugavegi 61. Sími 1606.
Seljum okkar viðurkendu
brauð og ikökur með sama
lága verðinu:
Rúgbrauð á 40 aura.
Normalbrauð á 40 aura.
Franskbrauð heil á 40 au.
— hálf á 20 au.
Súrbrauð heil á 30 aura.
— hálf á 15 aura.
Vínarbrauð á 10 aura.
Kökur alls konar, rjómi og
Í8. Sendum um allan bæ.
Pantlð í síma 1606.
Brauðgerðarhás:
Reykjavík, Hafnar-
firði, Keflavík.

ur, og þess vegna flutti ég hing-
að. Ég hefi gert skyldu mína í
f jörutíu ár og ég ætla líka að
gera hana nú, en hér ætla ég að
búa. Þú verður að setja upp
skilrúm og glugga og kaupa
einhver húsgögn.“
„Hvað er þetta, mamma?"
sagði gamli maðurinn með and-
köfum.
„Það er bezt fyrir þig að fara
úr jakkanum og þvo þér. Þama
er þvottaskálin. Við ætlum að
fara að borða kvöldmatinn.“
„Hvað er þetta, mamma!“
Sammy gekk fram hjá glugg-
anum og teymdi nýja hestinn
yfir að gamla hesthúsinu. Gamli
maðurinn sá til hans og hristi
höfuðið orðlaus af undrun.
Hann reyndi að klæða sig úr
jakkanum en orkaði því ekki,
svo kona hans hjálpaði honum.
Hún helti vatni í tinfat og náði
í sápu, svo greiddi hún hæru-
grátt hár hans þegar hann hafði
þvegið sér. Hún bar matinn á
borðið, Sammy kom inn og öll
fjölskyldan settist til borðs.
Adoniram starði ruglaður á
diskinn sinn, og þau biðu.
„Ætlarðu ekki að lesa borð-
bænina, pabbi?“ spurði Sarah.
Og gamli maðurinn teygði höf-
uð sitt og bað í hljóði.
Á meðan máltíðin stóð yfir,
starði hann stöðugt á konu sína
en borðaði þó með góðri lyst.
Hann var svangur eftir ferða-
lagið og maturinn var góður.
Að lokinni máltíð fór hann út
og settist á dyraþrepið í fjós-
dyrunum. Þar áttu Jersey-kýrn-
ar upphaflega að ganga inn, en
Sarah hafði ákveðið að það
ættu að vera aðaldyrnar á hús-
inu. Hann sat hreyfingarlaus
og grúfði andlitið í höndum sér.
Þegar búið var að þvo upp
diskana og mjólkurföturnar,
kom Sarah út til hans. Það var
farið að rökkva og himininn var
léttskýjaður. Úti á enginu stóðu
raðir af heystökkum, kvöldið
var svalt og kyrt.
Sarah laut niður að bónda
sínum og lagði höndina mjúk-
lega á herðar hans. „Pabbi!“
Herðar gamla mannsins
hristust af ekka.
„Nei, gráttu ekki pabbi,“
sagði Sarah.
„Ég skal------setja upp —
•— skilrúmin,- og — — hvað
sem þú vilt,-----mamma.“
Sarah bar svuntuna upp að
andlitinu til þess að hylja sigur-
brosið sem breiddist um varir
hennar.
Adoniram var líkastur vígi,
sem ekki hefir neinn liðsafla og
hlýtur því að vinnast ef nógu
áhrifamiklum vopnum er beitt.
Hringur Elísabetar
drottningar.
Margir, sem unnað hafa lista-
verkum og merkisgripum, hafa
fengið dýrmætustu hluti safna
sinna í uppboðsstofu Christiés
í London. Fyrir nokkrum árum
var seldur þar hringur, sem á
að hafa valdið dauða Elísabet-
ar drottningar og eins af vild-
armönnum hennar.
Hringurinn er úr gulli og
greiptur í hann gimsteinn. í
steininum er andlitsmynd
drottningar. Óþektur Itali smíð-
aði þennan hring, sá hinn sami,
er krotaði hina nafnkunnu
mynd af Hinrik áttunda, sem
geymd er í gripasafni konungs-
ættarinnar í Windsor-kastala.
Hringur þessi á langa sögu og
merka. Elísabet drottning gaf
hann jarlinum af Essex, er ástir
tókust með þeim. Sagði hún
honum að gæta hringsins vel,
og ef hann móðgaði sig, skyldi
hann senda sér hringinn og
skyldi þá öll misklíð á enda.
Löngu seinna komu óvinir
jarlsins því til leiðar að hann
var dæmdur til lífláts. Eitt með
öðru, sem olli gremju drottning-
ar var það, að jarl hefði farið
óvirðulegum orðum um fegurð
drottningar. Átti hann að hafa
sagt, að sál hennar væri sami
vanskapnaðurinn og líkaminn.
Eftir að dauðadómurinn hafði
verið uppkveðinn, bjóst drottn-
ing við, að fá hringinn sendan,
og ætlaði þá að náða jarlinn,
eins og hún hafði lofað. Jarlinn
var líka reiðubúinn að senda
hringinn, þegar fokið var í öll
skjól. I því skyni sendi hann
eftir frú Howards, greifafrúar-
innar af Hettingham, er var
frændkona hans, og bað hana
að senda trúverðugan mann
með hringinn, sem treysta
mætti að fengi drottningu
sjálfri hringinn.
En hún gat ekki þagað yfirj'
beiðni jarlsins og sagði manni
sínum frá því. Maður hennar
var svarinn fjandmaður jarls-
ins og lét konu sína lofa að
koma hringnum ekki til skila.
Drottningin gaf samþykki sitt
til líflátsins og var þungt í skapi
yfir hroka jarlsins, sem kaus
heldur að deyja en að leita á
náðir hennar.
Nokkru eftir þennan atburð
tók greifafrúin sótt mikla, og
þegar hún vænti dauða síns
„Góða mamma,“ sagði hann í
hásum rómi. „Mér kom ekki til
hugar að þér væri svona mikið
áhugamál að koma þessu í
kring.“
gerði hún boð eftir drottningu.
Fékk greifafrúin þá drottningu
hringinn og bað afsökunar á
því að hafa ekki skilað honum
fyr af ótta við mann sinn.
Drottningin varð forviða og
réði sér ekki fyrir bræði. Tók
hún óþyrmilega í lurginn á
sjúklingnum og sagði, að þó að
guð kynni að fyrirgefa misgerð
þessa, þá gæti hún það ekki.
Rauk hún síðan burt, frávita af
reiði og harmi.
Hún var utan við sig í meir
en hálfan mánuð og fór ekki af
klæðum, en lá. í rekkju sinni,
eða æddi um. Ekki fékkst hún
til að borða. Um síðir dó hún
af hungri og harmi.
Fyrir rétti.
Maður nokkur, sem stefnt
hafði verið fyrir rétt, var að
segja kunningja sínum frá við-
ureign sinni við rannsóknar-
dómarann og fórust þannig orð:
„Ég er altaf svo helvíti góð-
ur að þræta, en þegar ég á að
fara að sverja, fer ég eins og
heldur að linast.'ú
ÞAÐ, SEM ÉG SÁ
1 HLIÐARHERBERGINU.
Frh. af 3. síðu.
— Nei, ekki á morgun.
— Því þá ekki á morgun?
— Þei, þei, góði! Ég verð við
jarðarför á morgun. Ættingi
minn er dáinn. Svo að nú veistu
það þá.
— En hinn daginn?
— Já, hinn daginn; hérna við
hliðið; ég bíð; vertu sæll!
Ég fór.
Hver var hún? Og af hverj-
um var líkið? En hvað munn-
vikin skældust í þessu and-
styggilega háðsglotti. Hinn dag-
inn átti hún von á mér. Ætti
ég að koma aftur?
y Ég, fer beina leið inn á kaffi-
húsið Bernina og bið um bæjar-
skrána. Ég slæ upp á Gamle
Kongevej númer þetta og þetta,
— jæja, ég finn nafnið. Svo bíð
ég um stund, þangað til morg-
unblöðin koma. Ég les með
áfergju dánartilkynningarnar,
— jæja, ég finn líka nafnið
hennar; það er efst í röðinni,
feitletrað: Maðurinn minn and-
aðist í dag eftir langvarandi
legu, 53 ára að aldri. Tilkynn-
ingin var dagsett í fyrradag.
Ég sit lengi og yfirvega
þetta: Maður nokkur giftir sig,
konan hans er þrjátíu árum
yngri en hann; hann fær lang-
varandi sjúkdóm; svo deyr
hann einn daginn.
Og ekkjan kastar mæðinni.