Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.07.1936, Blaðsíða 5

A L Þ V Ð U B L A D 1 Ð
5
hljóp að borðinu, léttilega eins
og ung stúbta, dregur út skúffu
og tekur upp eldhúshníf.
.,Sko þennan hníf hérna! Með
honum hefi ég gert morðtilraun.
Það eru þegar tuttugu ár síðan.
Ég var þá stofustúlka hjá fjár-
málaráði Martin í Maríugötu. Ég
var þá mjög ung stúlka, nýkom-
in úr sveit.“
Hvern ætluðuð þér að myrða?
Hvern ég ætlaði að stinga
með hnífnum? Fyrsta manninn,
sem ég elskaði á æfinni, hann
ætlaði ég að myrða. Enginn hafði
áður unnið ástir mínar. Við vor-
um mörg systkynin, og heima
var aldrei sagt vingjarnlegt orð
við mig. Og nú kom maður og
sagði við mig: Þér eruð fallegar,
fröken, — og klappar mér og
kyssix mig og fíflar mig. . . .“
. . . Og giftist yður ekki. Það
er gamla sagan.
„Æ-já; hefði það bara verið
þannig — hefði það að eins verið
það! Um það hugsaði ég ekki.
Slíkur herra — hann var bróðir
hennar hágöfgi, fjármálaráðs-
frúarinnar. Með smjaðri sínu
bleytti hann mig upp, líkt og
þvott í sápuvatni. Þegar þvott-
urinn einu sinni er kominn þarna
í balann, getur maður gert við
hann hvað sem maður vill —
þá er hægt að vinda alt úr hon-
um — ef maður gerir það dug-
lega og sterklega, þá líka litinn
og líningarnar af.“
Vel sagt, hugsaði fréttaritarinn.
Þetta verður meira en klausa.
Hann tekur minnisbókina upp úr
vasa sínum og hraðritar: Sam-
líkingar þvottakonunnar, eða
Heimspeki þvottakonunnar. Þetta
er hægt að hafa fyrir fyrirsögn,
tvídálka á fyrstu síðu!
„Ég varð líka mjög leiðitöm.
Ég var hjá honum i íbúð hans
og var eiginlega hamingjusöm.
Bn svio hætti hann að hvetja
tnig til þess að koma oftar til
sín, og ég varð hrygg.“
Og þá ætluðuð þér að myrða
hann?
„Ó-nei. Ég var þá bara sveita-
stelpa og tók öllu eins og það
gerðist og hélt það yrði svo aö
vera. En þá skeði dálítið, sem
ég vissi að ekki var eins og
Það átti að vera. ... Hann sagði
mér, að ég ætti að fara í bláa
kjólinn, sem hann hafði keypt
fyrir mig, og koma til hans um
kvöldið; það yrði lítils háttar
samsæti heima hjá honum. Nú
- ég fór þangað. Það voru þeg-
ar tveir vinir hans komnir þar,
ng hann lét mig setjast á milli
]>eirra. Einnig var þ£Lr einhver
hama, sem sat hjá honum —
Dama! — Ég sá seinna hvers
konar dama það var. — Hún var
við hans hæfi, sú konukind! Jæja,
við borðuðum kökur og drukkum
vín, og síðan var gert hálf-dimt.
Það logaði að eins á borölampa
með rauðum skermi. Báðir þessir
vinir hans vildu eiga vingott við
mig, hvöttu mig til þess að
drekka meira og sögðu við mig,
að ég skyldi sleppa öllum láta-
látum — við værum hér ekki á
meðal þorpsbúanna og ég ætti
að hegða mér eins og dama. Ég
var svo hikandi — ég segi yður
það satt — ég var bara sveita-
stelpa; ég vissi ekki hvað ég
átíi að gera og ég vildi ekki
gera þá reiða — svo ég sætti
mig við þetta alt. Alt í einu
sagði annar þeirra: Nú eiga
dömurnar að aflklæða sig. Hin
var auðvitaö strax til í það, en
ég vildi ekki heyra það nefnt.
Þá kallaði hann mig á eintal,
skammaði mig og ætlaði alveg
að gera út af við mig. Hann
sagðist verða að skammast sín
mín vegna, ég hafi þó ekki endra-
nær verið svona tepmleg, og
hann skuli sjá til þess, að ég
kiomist áfram í Iífinu, ef ég viiji
gera þetta lítilræði fyrir sig, og
hvort ég vilji ekki halda áfram
að vera elsku rósin hans og vsra
góð . . .? Ég herti þá upp hug-
ann, helti í mig snaps eg víni
og svinahestin afklæddu mig —
hin hafði gert það sjálf hjálpar-
laust. Hún var í skrautlegum kjól
Dg mærkjól og svo vildi hún auð-
vitað sýna að hún var í sam-
fellu úr finasia lérefti með blúnd-
um og leggingum."
Nú og hvað?
„Já, ég skammað'st mín fyrir
síðu prjónabuxurnar mínar, en
bölvaðir þrjótarnir vom einu
sinni byrjaðir og gáfu mér ekki
nokkum frið, fyr en þieir höfðu
klætt míg úr öllu nema sokkun-
um, og þeir hefðu vel getað
klætt mig úr þeim lika, hefðu þeir
viljað. Þeir gátu farið með mig
eins eg þeir vildu! — Og samt
myndi ég meira að segja núna
líta betur út en þessi dama!“
Það er gömul þvotíakoma, siem
stendur hér í herbergi fullu af
þvottalykt. Tvær helgimyndir
hanga á veggjunum. Stór þvotta-
bali stendur á miðju gólfi og mat-
arílát á horðinu. — En alt þetta
er horfið. Þetta er ekki lengur
neitt fátæklingsheimili eg það er
ekki gömul verkakona, sem
stendur þama. Heldur er hér fín
karlmannsíbúð, upplýst af daufri
rauðri birtu, og ung og lagleg
sveitastúlka, sem er neydd til
þess að afklæðast.
Hvers vegna lifir þessi gamla
kiona upp æsku sína á ný? Hefir
sársauki þeiniar óhamingju, sem
yfir hana hefir dunið, rænt hana
skynæminni? Hvað feemur henni
til þess að telja upp syndir sín-
'p Gamla Bíó:
.♦:
<6*
♦
♦;
♦;
.♦;
y.
v
♦
p
:♦.
V
♦
.♦.
.♦:
:♦,
♦
.♦:
♦.
♦
♦.
:♦,
:♦,
V
:♦.
♦
♦
♦
♦
:♦:
.♦.
V
♦
V
V
♦,
Eítirsóttnr læknir.
v
v
v
V
V
V
If
8
8
8
8
8
8
$
8
8
V
V
V
9
V
9
8
X
I
Myndin, sem Gam'a Bíó sýnir.
núna á næstunni, er frá Metro-
Goldwyn-Mayer-félaginu og heit-
ir. Eftirsöttur læknir. Er hún gerö
samkvæmt leikritinu „The Bar-
bor‘“ eftir Theodore Reeves. Aðal-
hlutverkin leika Chester Morris,
Robert Taylor og Virginia Bruxe.
Leikurinn fer fram á sjúkrahúsi
og gerist á 8 klukkutímum. Aðal-
hetjan, dr. Miorgan (Chester Mor-
ris) fórnar sér íyrir lífsstarf sitt
og vfll ekki verða tízkulajknir.
Hann er ástfanginn í hinni ungu
hjúkrunarfeonu Madge (Virginia
Bruce), en hefir ekki kringum-
stæður á að kvænast henri. Vin-
ur hans, ungur læknir, dr. Ellis
(Robert Taylor) er einnig ást-
fanginn í hjúkrunarkonunni.
Auk þessara mótsetninga er
dr. Morgan fallinn í ónáð hjá
yfirlækninum, sem fer í einu og
öllu eftir dutlungum ríks velunn-
ara sjúkrahússins. Spenningin
nær hámarki sínu, þegar dr. Mor-
gan er skotinn niður af glæpa-
manni. Þegar starfsbræður hans
þora ekki að gera uppskurð á
honum, stjórnar hann sjálfur
uppskurðinum.
ar? Sér hún nú alt í einu, að
það hefir enga þýðingu lengur,
að látast vera heiðuirð iog halda
á l'ofti óflekkaðri minningu
.mannsins síns? Að það verndar
hana ekki gegn því að vera móð-
ir ránmorðingja? Gleymir hún sér
í þessum endurminningum ? Hvers
vegna úthellir hún hjarta sínu
fyrir alókunnugum manni, hver,s
vegna ásakar hún sig, hvers
vegna segir hún frá þessu öllu?
„Og síðan gerðu þeir aldimt í
herbierginu og höfðxi í fxammi’
svivirðingar sínar, þax til ég vissi
ekki lengur af méx. . . . Um rrnorg-
uninn óku þeix mér heim: í vagni
sinum. Ég spjó og vissi hvorki
í þennan heim né annan. Um
daginn var ég veik, gat varla
staðið á fótunum, -og hennar há-
göfgi skammaði mig: Slæpast úti
allar nætur við að skemta sér
iog drabba — og geta svo auð-
vitað ekki unnið á daginn! — Ég
átti að fara þann fyrsta. — Ég
haíaði hana fyrir hvert orð, sem
hún sagði. Skemtanafýsn og
drabb hafði hún ásakað mig um
— spýjusmekkurinn var enn i
munninum á mér <og táxiih
stneymdu niður kinnaxnar, þegax
ég hugsaði um skemtunina, sem
ég átti að hafa haft síðas.liöna
nótt. Hennar hágöfgi skammaði
mig alveg á sama hátt og bróðir
hennax gerði, þegar ég vildi ekki
aflriæða mig. Þá fékk ég ein-
hvers feonar hefndarþors'a — ég
veit ekki vel hvers feonar — ef
til vill h-efir djöfullinn hvís'laa
þvi að mér — en ég gat ekki var-
ist bonum, þó ég færi inn í her-
bergið mitt og bæðist þar fyiir
krjúpandi á kné, ekkert dugði. —-
Þegax hann kom til þess að borða
um kvöldið var ég alveg trylt
— ég tók eldhúshnífinn — þenn-
an eldhúshníf — óð að bonum
og stakk honum af öllum mætti
í brjóst honum —“
Já, nú lítur hún út alveg eins
og Lukretia Borgia. Hún er ægi-
leg þama sem hún stendur og
sveiflar hnífnum. Nú skilur mað-
ur soninn, er gengur út og myrð-
ir. Vissulega hefir hún dnepið
mann — þá, þegar hún var á
sama aldri og sonurinn er nú.
Auðvitað verð ég að setja þetta
í blaðið. Það eru skiljanlega ekk-
ert annað en erfðir, sem hafa gert
Franz Polanski að morðingja.
(Frttji.