Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 19.07.1936, Blaðsíða 7

ALÞÍÐUBLAÐIÐ
7
UM DIMMA NÓTT
Frh. af 3. síðu.
þig en mig og hana, sagði taðir-
inn. Svo þögðu þeir stundarkom.
— Jæja, þá skulura við drepa
kana.
— Ég get ekki gefið þér hana;
ég get það ekki
— Og ég þoli þetta ekki leng-
nr. Slíttu úr mér hjartað, eða
gefðu mér hana að öðrum kosti.
Faðirinn þagði.
— Við skulum hrinda henní
fram af klettinum ofan í hafið.
— 3á, við skulum hrinda henni
tram af klettinum, endurtók fað-
Mnn. Rödd hans var eíns og
bergmál af rödd, sönarins.
Svo gengu þeir inn í kvenna-
búrið, þar sem stúlkan hvíldi sof-
andi á dýrindis teppi. Þeir námu
staðar fyrir framan hana og
horfðu lengi á hana. Tárin runnu
niður kinnar gamla mannsins og
•hrundu ofan í silfurgrátt skegg-
ið, þar sem þau glitruðu eins og
demantar. Sonurinn vakti Kó-
sakkastúlkuna. Hún hrökk upp úr
svefninum, og andlit hennar var
fagurt sem morgunroðinn, og
augun voru eins og tvö kom-
blóm. Hún leit ekki við Alhalla,
en bauð gamla manninum rós-
rauðar varimar.
Kystu mig, gamli örn.
— Búðu þig út; þú kemur með
okkur, sagði gamli maðurinn
lágí.
Þá leit hún á Alhalla og hún
sá tárin i augum arnarins síns.
Hún var skynsöm stúlka og hún
skildi alt.
— Ég keni, sagði hún. — Ég
kem. Hvorki annar né hinn,
þaxmig hafið þið orðið ásáttir. Þá
verður sá að taka ákvörðunina,
sem hefir sterkt hjarta. Ég kem.
Og án þess að segja orð gengu
þau öll í áttina til hafsins. Þau
gengu eftir þröngum stig. Vind-
urinn þaut; hann þaut með þung-

nnnmmrm rm
Atelier
liösmyntíarar
hafa ávalt forystuna í
smekklegri Ijósmynda-
framleiðslu.
Munið það og forðist
lélegar eftirlíkingar.
Ljósmyndastofa
Sigurðar Guðmundssona r,
Ltekjargötu 2, Reykjavík.
ttxmsttKnttímxx
Þessi mynd er tekin um daginn, þegar verkföllin stóði yfir í
Belgíu og sýnir verkt'allsmenn fyrir ffaman vopnaverks mðju i Liege.
Fyrir innan verksmiðjumúrana sjást lögre jfluþjónar, se,m halda vörð
um verksmiöjuna.
um og einkennilegum nið.
Stúlkan var lítil og grönn. Hún
varð fljótt þreytt, en hún var
stolt og vildi ekki kvarta.
Og þegar Alhalla sá, að hún
var orðin á eftir, sagði hann:
— Ertu hrædd?
Augu hennar skutu leiftrum,
þegar hún leit á hann. Svo sýndi
hún honum blóðrisa fæturna.
— Ég skal bera þig, sagði Al-
kalla og rétti út arminn. En hún
kastaði sér i fang arnarins síns
gamla.
Gamli maðurinn tók hana í
fang sér eins og hun væri fis
og bar hana; en hún, sem sat
á armi hans, beygði greinarnar,
svo að þær slæust ekki í andlit
gamla mannsins, Lengi gengu
þau, og nú gátu þau heyrt stunur
hafsins í fjarska.
Tolaik gekk á eftir þeim og
sagði við föður sinn: — Lof-
aðu mér að ganga á undan, svo
að mér verði það ekki á að reka
hnífinn í bak þér.
— Já, gaktu á undan, sagði
faðir hans. — Ég veit, hvað
það er að elska.
Nú lá hafið fram undan þeim.
Það var dapurlegt á að sjá.
myrkt var yfir því og þarna var
engin strönd. Bylgjurnar risu og
hnigu við klettana, dimt var þar
niðri, kalt og ömurlegt.
— Vertu sæl, sagöi gamli mað-
urinn og kysti stúlkuna.
— Vertu sæl, sagði Alhalla og
hneigði sig fyrir henni.
Hún horfði niður af bjargbrún-
inni, vék til baka og greip hönd-
unum fyrir brjóstið.
— Kastið mér út, sagði hún.
Alhalla breiddi faðminn móti
henni og stundi þungan, en gamli
maðurinn tók hana, þrýsti henni
að brjósti sér, kysti hana, lyfti
henni hátt yfir höfuð sér og
fleygði henni fram af.
Bylgjurnar stundu þungan, og
ölduhljóðið var svo þungt, að
þeir heyrðu ekki, þegar hún kom
niður. Ekkert hljóð heyrðist.
Gamli maðurinn lét fallast nið-
ur á klettinn og starði þögull út
í myrkrið, þar sem haf og himinn
runnu saman í eitt og bylgju-
hljóðið barst að eyrum hans.
Vindurinn stóð af hafi og lék sér
að skeggi hans. Tolaik stóð yfir
honum og faldi andlitið í hönd-
um sér, þögull og hreyfingarlaus
eins og myndastytta.
Tíminn leið, vindurinn hrakti
skýin yfir höfði þeim.
— Við skulum fara,y faðir minn,
sagði Tolaik.
— Biddu, hvislaði gamli mað-
urinn, eins og hann væri að
hlusta eftir einhverju. Og tíminn
leið og tíminn leið og bylgjurnar
risu og hnigu og vindurinn þaut
í trjánum, hann þaut í trjánum.
Við skulum fara, faöir minn.
- Bíddu enn þá.
Við skulum fara, faðir minn.
En gamli maðurinn hreyföi sig
ekki af þeirn stað, sem hann
hafði glatað gleði lífs síns. En
alt tekur enda. Að lokum stóð
hann á fætur, hrukkaði brúnirnar
og hvísiaði raddlaust.
— Við skulum fara. Og hvert
fer ég nú, Tolaika? Til hvers á
ég að lifa lengur? Ég er bara
gamall maður og engurn þykir
vænt um mig framar, og þegar
engum þykir vænt um mann
framar, til hvers er þá að lifa?
— Þú ert frægur maður og
ríkur, faðir ininn.
— Lofaðu mér að eiga kossa
hennar ;ig þú mátí eiga alt hitt,
alla þessa dauðu hluti; aðeins
ást kvenna er lifandi. Ef maður-
inn á ekki ást einnar konu, þá
á hann ekki neitt, hann er vesæll
betlaxi alla ævi. Vertu sæll, sanur
minn, blessun Allah hvíli yfir þér
alla daga og allar nætur.
Og gamli maðurinn snéri sér
aftur að hafinu.
— Faðir minn, sagði Tolaik, —
faðir minn! Meira gat hann ekki
sagt, því að þegar dauðinn hlær
við manni, þá er ekki hægt .að
vekja í sal hans ástina tíl.Hfsins.
Gatnli maðurinn gekk hröðum
skrefum fram á bjargbrúnina og
fleygði sér fram af. Sonurinn gat
ekki haldið aftur af honum, hann
gaí það ekki.
Og í þetta skifti heyrðist ekki
heldur neitt frá hafinu, ekkert
hljóð, þegar gamli maðurinn
hrapaði. Bylgjurnar ri.su og hnigu
eins og áður >3g vindurinn söng í
rrjánum.
Lengi stóð Tolaik Alhalla og
horfði ruður í djúpið. Svo gekk
hann heim aftur.
Þannig lét Mosolaima el As-
vabs líf sitt og eftir hans dag
varð Tolaik Alhalla höfðingi á
Krím.
Batfibætlr.
Það er vandi
að gera kaffi
vinum til
hæfis, svo að
hinn réttl
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta hefir
G. S. kaffi-
bætir tekist<
Munið að
biðja nnst
nm G. S.
kaffibætt
Hann svíkur
engan.
Reynið sjálf.
Reynslan er
ólýgnnst