Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 26.07.1936, Síða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Um víða veröld:
I Frakklandi og Þýzkalandl.
RIKKI, Jónsi og ég erum fædd
í París. Ég Patience, köll-
ut) Pattí, fæddist á spítala og
Rikki líka. Jónsi, sem er litlast-
ur, fæddist á myndastofunni.
Jónsi hefir rautt hár, ég er ljós-
hærð, en Rikki hefir brúnt hár.
Það var fint hjá pabba áður en
Jónsi fæddist. Hann gat stoppaö
alla umferðina á götunum í Pa-
rís. Hann fór út að aka í bílin-
um okkar með mömmu og kall-
aði til lögreglunnar „femme en-
ceinte", sem pýðir „kona, sem
er bomm", og lögreglan stoppaði
itrætóin og alla bílana, en pabbi
stimdi áfram í jgrænu blússi.
Okkur þótti svo vænt um lög-
reglurnar af pví pær voru svo
agalega góðar við okkur. Einu
sinni tók þó ein lögreglan pabba
og setti hann í steininn. Mamma
var svo mikið rasandi út í Mi-
chelle, ítalann, sem kynti mið-
8töðina okkar. Einu sinni gerði
Michelle einhvern skandala, og
mamma barði hann með kúst, og
Michelle hljóp út á götu og sótti
lögregluna. Þá gaf mamma Mi-
chelle á hann, og Michelle stökk
upp í loftið, og Michelle og lög-
reglan fóru að rífast. Svo fóf
mamma að rífast líka, og alt var
i volli. Þá kom pabbi í einu
spani niður úr myndastofunni; og
pá varð agalegur hasar. Lögregl-
an tók pabba og Michelle og fór
með pá [ steininn, og mamma
sagðist bara skyldi fara út og
berjast við allar lögreglur og Mi-
chelle og alla hreint. Pabbi sagði:
„Þú lætur eins og reitakerling.“
Og mamma sagði: „Mér er
sama." Og hún ætlaði að berja
Michelle aftur. En í Paris eru
menn látnir í steininn ef þeir
berja einhvern. Svo þess vegna
tók lögreglan pabba og Michelle
og fór með þá í steininn. En
manna hélt áfram að segja: „Mér
er sama, mér er sama, mig hefir
langað til að berja Michelle í tvö
ár, og nú er ég búin að því.“
Og Michelle var agaiega stór og
líka a'skaplega feitur, en samt
flýði hann undan mömmu. Þá
hljóp mamma upp myndastofu-
stigann. Svo heyrðum við, að
mamma var að fara í bað, og
það var svo agalegur krafíur á
sturtunni. Þá kom pabbi aftur úr
steininum, og hann og enginn
stríddi mömmu það sem eftir var
af deginum.
Mamma er agalega æst. Einu
sinni þegar Tína var að klæða
okkur kom mamma inn og skildi
svefnherbergisdyrnar efíir opnar,
Ferðasagg eftir 11 ára telpu.
Patience Abbe.
Maður heitir James E. Abbe og er heiuisfiægur blaðaljósmyndari. Kona
♦I hans er Polly Pl tf, áður leikkona Þau eru Bandarikjaþegnar, en hafa
árum saman ferðast um víða veiöid, dvalið i fjölda stóiborga og
9
hngsa og tala á mörgum tungumálum. Þau eiga þrjú börn; Patierce.
sem er 11 ára gömul stúlka, 2 drengi Richard|10 ára og 'John 8 árá. $
Nú er nýkomin út i Bandarikjunum bék, sem þar þykir all-nýstárleg. [íj
Það er feröasaga, samin og skiifuð af Patience lltlu Abbe’ aó nokk- '5
ru leyti með aöstoð bræðra hennar. Segir bókin sögu fjöiskyldunnar bá $
því að Patience fæddist í Paris fyrir II árum, frá dvöl fjölskyldunar í,
Frakklandi, Austurriki, Þýskalandi, Rússlandi of Englandi [og loks í
Bandarikjnnum, en þangað kom hún 1935. Bókin sem kom út i \or,
var þegar langsamlega „best seller“, og gengu út af henni 20~þúsund
eintök á fyrstu 20 dögunum. Hér feráeftir stuttur útdráttur úr bókinni
í lauslegri þýðingu.
Entinn skyldi firtast, hvorki fyrir hönd Rússa né annara þjóöa,
♦I af athugunum og t thugasemdum Patience litlu Abbe[og bræðra hennar.
Ræður að líkum, að þau rista ekki djúpt er þau iýsa alþjóðlegum
viðiangseínum, stefni m og straumum Hitt kynni heldur að vera, að
þau læru nær því að lýsa sjálfum sér og þá jafnframt hinu almenna
barnalega.
og pabbi var allsber að gera æf-
ingar, og pabbi skelti hurðinni á
eftir mömmu, og mamma opnaði
dyrnar og var alveg snar og(
pabbi skelti hurðinni aftur, og
þá sparkaði mamma í hurðina,
og svo fór hún með okkur í
skólann, en ekki Tína; og
mamma var í fýlu við pabba og
borðaði ekki með honum morg-
unmatinn. Aldrei gæti ég, Pa-
tience, gifst manni, sem skelti
hurðinni á nefið á mér.
Mamma er a'skaplega frek við
pabba. Og hún segir altaf, að
hún hafi gert vitleysu að eiga
hann og lýsir frat á alla Ijós-
myndara. Einu sinni spurðum
við: „Af þ‘í?“ og hún sagði: „Af
því ljósmyndarar halda, að mað-
ur geti lifað á loftinu." Pappi er
a‘skaplega lítill bisnismaður, en
hann gerir samt engum neitt.
Hann er bara bit á peninga. Hann
er alt af að spandera, og þegar
mamma segir: „Hvar eru pen-
ingar?“ Þá segir hann: „Hvaða
andskotans peningar?" Svo gefur
hann mömmu alla peningana, og
þegar mamma hefir gengið frá
þeim til að geyma þá segir hann:
„Kona, hefir þú nokkra aura?“
Þá verður mamma öskus.
Þegar mamma verður alveg
bandvitlaus segir pabbi: „Þú
heldur enn þá, að þú sért leik-
hússtelpa. Þú getur aldrei gleymt
því. En það gat nú samt ekkert
orði úr þér á senunni." Þá
segir mamma: „Ertu nú viss um
það? Hver veit hvað orðið hefði
úr mér, ef ég hefði ekki verið
svo óhamingjusöm að kynnast
þér. Þú, sem eltir mig um alt, og
ég gat ekki hrist þig af mér. Svo
líka, ef þú hefðir ekki verið hefði
ég kannske getað húkkaðf í [sendi-
herrann, þú manst.“ Og pabhi
hlær og segir: „Stakkels rnútter!"
Og pabbi segir: „Takið ekki
mark á mömmu krakkar, hún er
írsk.“ Þá segir mamma: „Hvað
værir nú þú, ef það væri ekki
fyrir það, sem írskt er.“ Þá segir
pabbi: „Líttu í bréfabækurnar
mínar.“ Og mainma segir: „Já,
það er nú lítandi á þær. Þaðíi
eru kannski sparisjóðsbækur!
Það, sem ég vil, eru peningar i'-,
banka. Og næst þegar þú ferð íS
ferðalag, skaltu ekki halda, aðs
þú skiljir mig eftir til að ganga .
frá draslinu þínu.“ En þau rífast
ekki lengi, og alt verður gott
aftur, og við förum út að ferð-
ast. Og pabbi segir: „Ég vil held-
ur, að þessi mamma sé mamma
ykkar heldur en nokkur önnur
mamma." Og það viljum við líka.
ÞEGAR við bjuggum í St.
Cloud danzaði Pavlova í
Champs-Elysées-Ieikhúsinu. Pav-
Iova er agalega sæt með voða
fixa leggi, og það er eins og
Iogi ljós innan í augunum á
henni. Ég ætla að verða danz-
mey þegar ég er orðin stór, al
því að Pavlova var eins og blóm
og danzaði svo flott. Hún söng
og spilaði með fótunum. Og svo
er hún svo agalega mikil dama,
Ég ætla að verða önnur Pav-
lova. Við krakkarnir grétum öll
þegar hún fór til guðs.
Svo fórum við frá Cloud, og
við höfum aldrei komið til Frakk-
lands síðan. Við fórum í bílinunsi
okkar til Salzburg og skildum
mömmu eftir til að ganga £rá
dótinu.
Það var ekkert erfitt að komast
burt úr Frakklandi. Þó að við
séum fædd í Frakklandi og get-
mn bæði verið ameríkönsk og
frönsk þegar við erum orðin 21
árs gömul, gaf forsetinn' í Banda-
ríkjunum okkur passa til a0
nota þangað til við erum orðirr.
stór, svo að þeir sögðu, að víð
mættum fara.
Mamma var altaf svo reið al
því við vildum aldrei borða mið-
degismatinn. Pabbi sagði, að nð
þyrftum við ekkert að borða all®
leið til Salzburg, af því mamma
var ekki með, og við þyrftum
heldur ekki að þvo okkur. 00
við borðuðum Schweinkopf til
morgunverðar og drukkum bjór.
Við vorum á Hótel Wiíter í
Salzburg í nokkra daga, og
mamma vissi ekkert hvar við
vorum, af því pabbi gleymdi að
segja henni frá því, og RudolS
Block, sem er Bruno Lessing.
símaði til að fá að vita það, era
hann vissi ekkert hvert hann áttl
að síma. Mamma kom með aust-
urhraðlestinni og fór af í Salz-
burg og gekk um göturnar til að
leita að okkur. Hún mætts
mörgum, sem höfðu séð okkur,
'en enginn vissi, hvar við voruro.
Loksins mætti hún kunningja
okkar, sem gat sagt henni það-
En þegar hún sá okkur, var hún
reið af því hótelþjónninn vildí
ekki hleypa henni inn í herbergin
okkar, þó hún segði, að hún væri
mamman okkar, og hún fékk ekkS
að koma inn fyr en hún sá okk-
ur í bílinum okkar og elti okkurá
strætóinu og náði okkur loksins
á járnbrautarstöðinni. Maðurinn
á hótelinu sagði: „Jæja þó»
krakkar, ef þið segið, að hún sé
mamma ykkar, þá skulum víð
hleypa henni inn.“
Pabbi var alt af að góna upp
á eitt fjallið, og einn da#111
sagði hann: „Haldið þið, að Þ&®
Frh. á 6. síðu-