Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 26.07.1936, Side 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Ingeborg Refling Hagen:
Misgripin.
SEGÐU OKKUR nú eitthvað
skemíilegt," kallaði Sigga
og bætti kolamola í eldinn.
— Já, segöu okkur söguna af
pví, þegar þú barst töskuna fyrir
fiðlarann, sagði Elías hlægjandi.
— Er þaðskemíileg saga?sagði
Símon ökumaður.
*— Það er nú eftir því hvernig
það er tekið, sagði höndlarinn. —
Ég var á verzlunarferð uppi í
dölunuin og fór þar af lestinni.
Ég hafði kamið þar áður og rat-
aði upp að gistihúsinu, þar sem
ég ætlaði að safa um nóttina.
En það var danzleikur einhvei's
staðar á næstu grösum og hveigi
hægt að fá hest. Það var orðið
Öimt og rigningarsuddi var á og
vegurinn lá í gegnurn skóginn,
svo að þar var nú ekki vandi
að villast.
Sama hugsaði stöðvarstjórinn,
því hann bað mig að bíða ofur-
lítið — því að hér er maður,
sem ætlar sömu leið, sagði hann.
— Og hver er það nú? spurði
ég-
— 0, það er hann Mons fiðlari,
sagði hann og benti á man'nkerti
eitt, ssm slóð þar hjá stórrf
ferðaícsku.
- Jæja, sagði ég, — viö förum
ek'f' að villasí tveir. Svo
gekk tg iil fiðlarans og heilsaði
honum.
— Æítum við þá ekki að leggja
af stað, sagöi ég og tók töskuna
hans, því ég hafði bara varnings-
pokann minn á bakinu, og hann
var eldri og bar fiðlukassann.
— Jú, jú, sagði fiðlarinn og
KaKibætir.
Það er vandi
að gera kaffi
vinum til
hæfis, svo að
hinn r é 111
kaffikeimur
hakli sér.
Þetta hefir
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Miinið að
hiðja næsfc
uro G. S.
kaffibæti.
llann svíkur
engan.
Reynið sjálf.
Reynslan er
ólýgnust.
lagði af stað og gekk gneitt.
Ég varð brátt á efíir, því að
taskan var óþægilega þung og
hankinn skarst inn í hendina á
mér, og svo var svo einkenni-
legt hljöð í töskunni, það var
eins og þegar flöskur glamra
saman. Ég mátti til með að
síanza og skifta um hendur, og
þá skrölti ennþá meir í tösk-
unni.
Ég sá að hann horfði einkenni-
lega til mín, eins og honum þætti
fyrir því, að ég skyldi uppgötva
að hann væri að burðast með
brennivín í töskunni. En ég rog-
aðist áfram með byrðina og lét
sem ekkert væri. En smám sam-
an varð ég svj neiður, að ég
hefði getað mölvað flöskurnar,
'jg svo var hann líka svo ófor-
skammaður, að bjóða mér ekki
að berá hana síundarkom. Hann
mátti þó bezt vita sjálfur, hvað
hún var þung.
Loksins gafst ég upp og sagði:
— Haltu nú á henni dáliíla
stund.
Kann hoifði á mig undrandi og
fékk mér fiðlukassann.
-— Þú verður þá að fceoa þenn-
an, sagði hann. Og þegar hann
tók tcskuna, glamraði ennþá
meira í flcskunum, og hann
hjrfði einkennilega á m:g, og eft-
ir s.-oIi'Ja síund vildi hann skifta
aftur.
Svona langan og erviðan veg
hefi ég aldrei gengið, og ég sá
efíir því að hafa tekið hann í
samfylgd mína.
Við gengum og gengum, og
bárum tcskuna til skif:is 'Jg urð-
um heldur en ekki kampaká ir,
þegar við sáum ljósin í gisíi-
húsinu. En utan við hliðið átíum
við að skilja. Ég ætlaði að g'sta
á veitingahúsinu, en hann æílaði
á danzleikinn. Ég sstti frá mér
töskuna, hauð honum góða nótt
og þakkaði honum fyrir sam-
fylgdina. En þegar hann fór, þá
gleymdi hann töskunni.
—• Gleymdu ekki töskunni
þinni, kallaði ég.
— Minni? og varð að einu
spumingarmerki í framan.
— Já, er þetta ekki þín taska?
spurði ég.
— Átt þú ekki þessa tösku?
spurði hann aftur.
— Ekki á ég hana, sagði ég.
— Ja, þá á ég hana ekki, sagði
hann.
— En hún var þarna við hlið-
ina á þér á stöðinni, sagði ég.
— Ekki á ég alla hluti, sem eru
nálægt mér, sagði hann. Annars
varst það þú, sem tókst hana,
bætti hann við.
Þá settist ég á stein og fór að
klóra mér í höfðinu.
— Ja, þá er ég orðinn þjófur
og þú yfirhilmari, sagði ég.
— Og svo hefir þú láíið mig
slíta mér út á að bera hana,
sagði hann.
— En hvern fjandann eigum
við að gera við hana? spurði ég.
— Þú verður að fara með hana
þangað, sem þú tókst hana, sagði
hann, en ekki nenni ég að elta
Þig-
— En hún er svo fjandi þung,
sagði ég.
1— Það eru flöskur í henni,
sagði hann, og mér fanst það
ekki höfðinglega gert af þér, að
bjóða mér ekki brennivínstár fyr-
ir alt erviðið.
— Sömuleiðis, svaraði ég, en
þú verður nú að hjálpa mér til
að bera hana niður á síöðina og
bera vitni með mér, sagði ég.
— Já, sagði hann, og hvað eigr
um við að segja?
— Við verðum að segja sög-
una eins og hún er, svaraði ég.
— Það gengur e’.iki, sagði hann,
ef við æílum að fá fólk til að
trúa okkur, þá verðum við að
Ijúga, sagði hann.
— En hvað eigum við þá að
gera við þetta helv .... kofort?
sagði ég.
— 0, við skulum fela það í
skóginum í nótt, sagði hann. I
fyrra málið skal ég hjálpa þé;r
með það ofaneftir.
— Ja, það er nú gott nokk,
sagði ég, en ef einhver kemur
að okkur, þá heldur hann að við
höfum stalið töskunni.
— Það er áreiðanlegt, sagði
hann, það er þá líklega bezt að
við förum með hana imi á veit-
ingahúsið.
Svo fórum við með töskuna á
veitin.gahi;sið og spurðum eftir
veitingamanninum. Og veitinga-
maðurinn kom og við heilsuðum
honum.
— Gott kvöld, sagði hann og
skáblíndi augunum út í horn, þ\jí
hann viar hræðilega rangeygður.
— Þú vildir ekki vera svo
vænn að segja okkur, hvað við
eigum að gera við þessa tösku?
spurði ég.
— Þessa tösku? sagði hann og
horfði út um dyrnar, en benti
á tö'Skuna.
— Já, þessa tösku, sagði ég.
Ég ætlaði að gera betur en vel
og bera hana fyrir Mons, en þeg-
ar til stykkisins kom, þá átti
hann ekkert í töskunni.
— Nei, það er áreiðanlegt, svar-
aði gestgjafinn, því að þessB
tösku á ég.
— Þú? sagði ég.
— Já, ég, sagði hann, því é|g
hefi sjálfur pakkað hana fulla
af heimabrugguðu öli jg bjrið
hana á öxlinni niður á stöðinffi
fyrir tveim tímum síðan, því að
danzfólkið beið eftir ölinu, og
svo komið þið með hana hingað
heim aftur.
— Guð hjálpi mér! sagði ég.
— Það gerir hann ekki, sagðS
gestgjafinn reiður, — að minsta
kosti. ber hann ekki fyrir þig
öltösku.
— Nei, það er ekki við því að
búast, svaraði ég, ég hefi sjálf-
ur borið hana og veit hvað húrs
er þung.
— Ja, þið verðið að afsaka, þð
ég sé ykkur ekkert þakklátur fyr-
ir þessar tiltektir, sagði gestgjaf-
inn, snaraði töskunni upp á öxl-
ina og lagði land undir fót.
Dýrt vatn.
Það er sagt um frægan vín-
smakkara, að hann hafi þekt all-
ar tegundir víns, þó að
bundið væri fyrir augu hans.
Einu sinni var honum gerður dá-
lítill grikkur og fengið glas af
vVatni í staðinn fyrir glas af víni.
Éftir mikið þóf játaði smakkar1-
inn, að þessa tegund kannaðist
hann ekki við. Sagan er máske
dálítið öfgakend, en til eru menn,
sem mikið eru gefnir fyrir vatn.
í sumum héruðum á Spáni ef
vatn geymt og borið fram sen®
dýrustu vín. Elztu árgangarnit
af vatni eru dýrastir.
Rétta, mjúka gljáznœ
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.