Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 26.07.1936, Side 7

ALÞtDUBLAEHÐ
Á BANZLEIKNUM
Frk. af 3. síðn.
fœru með mig, þá átti samt alt
að vera eins og pað átti að vera.
Liðsforingjarnir fylgdu okkur á
danzleikinn, og ég var hriíin af
pví, hvað ég var i fallegum bún-
ingi og okkar á milli sagt, mér
pótti líka vænt um það, að pó
að hinir væru allir með hunds-
haus, þá væru þó okkar herr-
ax eins og annað fólk.
En ég varð ákaflega hissa, þeg-
ar ég ltom á danzleikinn. Því að
allar hinar stúlkurnar höfðu að
minsta kosti helmingi breiðari
borða en ég, og eins var um
liðsforingjana okkar. Peir voru
bara ekki líkt þvi eins fixir og
flestir hinna. Hvernig getur pað
verið, að svona menn geti út-
helt blóði.
Pað var séretaklega einn, sem
vakti athygli mína, ekki að eins
athygli mína, heldur athygli allra.
Það var ungur kapteinn, ákaflega
Iaglegur, vel vaxinn og karl-
maúnlegur. Svo danzaði hann
hanu líka svo vel, að pað var
hneinasta untm að horfa á hann.
Mig langaði til þess að hlaupa til
bans og faðma hann að mér svo
allir sæju, og svo hafði hann svo
falleg, dökk og dreymandi augu.
Þú getur ekki ímyndað pér, hvað
hann var sætur. Eftir svolitla
stund voru allar stúlkumar orðn-
ar vitlausar í honum, ég tala nú
ekki mn mig. Ef peir eru svona
ómótstæðilegir á vígvellinum, pá
jskal mig ekki furða á því, pó eitt-
hvað verði undan að láta. Ég veit
ekki hvað ætti að geta staöisí
pá. Hugsaðu pér, pegar hann
gekk til mín og bað um næstu
quadrilla.
Því miður var danzinn lofaður.
Hvað hefði ég ekki viljað gefa til
pess, að hraðh'jði hefði komið
Dg kallað burtu herrann minn.
— En má ég biðja um pann
næsta, sagði kap’teinninn og sett-
Ist við hliðina á mér.
Ég man ekki hverju ég svar-
eði, eða hvort ég svaraði njkkru.
Alt varð grænt og muít og blátt
iyrir augumun í mér og það var
jeins og þegar maður er að fljúga
í draumi.
— En þér gleymið máske, að
pér hafið lofað mér peim næsta?
sagði hann. Ég var nærri búinn
að ‘ségja, að fyT gleymdi ég pví
að ég væri til, en ég áttaði mig
og sagði, að ég skyldi reyna að
muna pað.
— En pér pekkið mig ekki?
Einhver önnur hefði sagt: — Ég
myndi pekkja yður meðal pús-
undanna við fyrsta augnatillit, en
pað sagði ég nú ekki. Eins og
ekkert væri um að vera tók ég
rós af brjósti mér, réttí honum
og sagði: — Ég þekki yöur á
pessari rós.
Kaptei.ininri bar rósina pegjandi
að vörum sér. Ég sá pað ekki, en,
ég vissi pað. Ég hefði ekki get-
að horft í augu hans á pessu
augnabliki, hvað sem befði ver-
ið í boði. Svo gekk hann burtu
og settist undir spegilinn á
veggnum beint á móti mér. Hann
danzaði ekki og virtist niðursokk-
énn í hugsanir sínar. Og hann
var svo fallegur þarna sem hann
sat og var að hugsa. Svo var
danzaður Czardas og Polonaise
<og svo kom quadrillan okkar. Pú
getur hugsað þér hvað ég hlakk-
aði til. Ég hefi aldœi sáð menn
danza svona fjörlega, og samt
sem áður höfðu peir ekki soiið í
prjá sólarhringa, pað var ómögu-
legt að gera pá uppgefna. Samt
sem áður hafði ég gaman af að
kynnast fyrirliða herdeildarinnar,
majór Sch—. Það var nú skrítinn
fugl. Hann vill aldrei tala annað
en ungversku, og samt talar hann
hana hræðilega, jafnvel pó hann
sé ávarpaður á pýzku eða
frönsku. Svo er hann svo hræði-
lega heyrnarlaus og talar svo
hátt, að það er eins og skotið sé
úr hundrað fallbyssum.
Peir segja, að hann sé ákaflega
hraustur hermaður, en hann er
ekki fallegur; hann er siór og
luralegur, stuttklipt hár og voða,-
mikið og ljótt skegg. En pað
skrítnasta af öllu var, að hann
heyrði ekki hvað ég sagði, og ég
stoldi ekki hvað bann sagði. Hann
gaf mér öskju af bonbons og ég
kvartaði yfir pví, hvað kanfektið
væri vont hér hjá okkur. Hann.
hélt víst að einhver hefði móðg-
að mig á ballinu og bar sig til
eins og hann ætlaði að skena
Isökudólginn í stykki.
Svo kom quadrillan mín.
Hljómsveitin spilaði symfóníu og
herrannir komu að sækja döm-
urnar. Hjartað í mér ætlaði al-
veg að springa, pegar ég sá berrr
ann minn koma og hann hneigði
sig fyrir mér og prýsti blóminu
mínu að brjósti sér.
Ég er hrædd um að höndin á
mér hafi skolfið, þegar hann tók
hana í sína hönd, en ég brjsti og
fór að tala eitthvað um músík.
Um leið og við komum inn í
röðina hevrði ég einhvem segja
fyrir aftan mig: En hvað þetta
par á vel saman.
Ó, Ilma! En hvað ég var ham-
ingjusöm. Mér fanát, par sem við
stóðum og héldumist í hendur, að
alt blóðið rynni úr hendinni á
mér og yfir í hans hönd.
Við biðum eftir músíkinni, en
áður en við gátum byrjað, heyrð-
um við jódyn á strætinu og fall-
byssuskot í fjarska, iDg svo fóru
rúðurnar að titra. Alt í einu kom
liðsforingi inn í danzsalinn, lrann
var allur leirugur upp fyri'r haus
og sagði að óvinimir hefðu ráð-
ist á útverðina.
Majórinn hafði lieyrt fallbyssu-
drunurnar og gat lesið á andliti
liðsforingjans pau orð, sem hann
stoldi ekki.
— Ó, pað var rétt, hrópaði hann
og aftur pataði hann eins og
hann vildi skera einhvern í smá-
stykki. Við vorum bara að bíða
efbir peim, berrar minir og frúr.
Við verðum að biðja dömurnar að
hafa okkur afsakaða augnablik —
aðeins augnablik, dömur mínar.
Við komuin strax aftur og pið
hvílið yldcur á meðan.
Og svo flýtti hann sér að setja
á sig sverðið, og allir liðsforingjr
arnir fóru að ná í sverðin sín og
eg sá, hvernig glaðlegi svipurinn
á andlitum peirra bneyttist alt í
feinu í reiðisvip, en allir flýttu sér
af stað, eins og peir hefðu alt
af búist við þessu.
Hierraim minn fór líka frá mér
til þess að leita að sverðinu sínu
og húfunni. Fótatak hans var
djarflegast, augun flegurst; ég
hafði áður verið hrifin, nú var ég
dáleidd. Pegar hann girti sig
sverðinu, brann einkennilegur
logi í æðum mér. Ég vildi að ég
hefði mátt fara með honum að
stríða; ég hefði viljað ríða við
híið hans og peysa ásaint honum
inn í fylkingar óvinanna. Hann
hélt ennpá á rósinni minni, og
pegar hann setti á sig haítinn,
stakk hann rósinni undir bjrðann
og svo snéri hann sér við, eins
og hann væri að leita að einhverj-
tjunj í mannþrönginni. Augu okkar
mættust — hann flýtti sér burtu
og danzsalurinn var tómur.
Við biöum, eins og ekkiert væri.
Majórinn hafði skipað svo fyrir,
að enginn færi út úr húsinu, fyrr
en hann kæmi aftur. Það er sá
Jeingsti klukkutímí, sem ég hefí
lifað. Við stóðum margar við
gluggana og hlustuðum á fall-
byssudrunurnar og reyndum að
geta okkur til um úrslitin. Eng-
ium datt í hug að fara heim, pví
að páð gat vel verið, að orustu-
svæðið færðist inn á stnætin, og
pá var eins gott að bíða úrslit-
anna hér.
S
Ljksins urðu fallbyssudrunum-
ar fjarlægari og fjarlægari og
loksins var steinhljóð. Við pótt-
umst pví viss um, að herramir
okkar hefðu sigrað, og pað var
rétt. Efiir stundarfjórðung heyrð-
um við pá koma, og pá var nú
ilíf í tuskunum og liðsforingjamir
komu brjsandi inn, eins og ekk-
ert hefði í skorist. Sumir peirra
purkuðu eitthvað af fötunum sín-
um, annaðhvort leir eða blóð,
og allir flýttu sér að finna sina
dömu.
— Hvar vorum við, þegar við
hættum? hrópaði einn þeírra.
— Við vorum að byrja á qua-
drilla, hröpuðu allar í einu, og
svo var gengið í úaðir, alveg eins
og gengið væri frá borðum. Herr-
ann minn og majórinn voru ekkí
©nnpá komnir.
Ég horfði stöðugt á dyrnar. Á
hverju augnabliki var einhver að
koma inn, en elcki sá, sem ég
leitaði að. Loksins kom majórinn.
Hann horfði í kringum sig og
pegar hann sá mig, gekk hann
rakleitt til mín iog hneigði sig
mjög luralega og sagði: Kæra
ungfrú! Herrann yðar biður yðu'r
afsökunar á pví, að geta ekki
lptoð danzinum, pó að hann feg-
ínD vildi, en hann er löglega af-
sakaður, pví að hann fékk skot í
fótinn, og það verður að taka
hann af honum fyrir ofan hnéð.
Ó, Ilma! Ég skal aldrei1 danza
quadrilla framar.
Ég er fárveik og ligg í rúmimi.
VEKÐ VIÐTÆKJA ER LÆGKA HÉR Á
LANDI, EN I ÖBRUM LÖNDUM ÁLF-
UNNAR.
Viðtækjaverzlunin veitir kaupendum viðtækja
meiri tryggingu um hagkvæm viðskifti en nokkur
ðnnur verzlun mundi gera, þegax bilanir koma
fram 1 tækjunum eða óhöpp bera að höndum.
Ágóða Viðtækjaverzlunarinnar er lögum samkv.
eingöngu varið til rekstur útvarpsins, almennrar
útbreiðslu þess og til hagsbóta útvarpsnotendum.
Takmarkið eor: Viðtæki inn & hvert heimili.
lliðtæklaverzlnii rikisins,
Lækjargötu 10 B. Simi 3823.