Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 09.08.1936, Blaðsíða 2

2
ALÞYÐUBLAÐÍB
Um viða veröld:
Djá Hitler með hárið firir angann.
Ferðasaga eftir 11 ára telpu
Patience Abbe.
SVO seldi pabbí allar mynd-
irnar sínar í Be.ifin, og við
vorum rík aftur, og Knick írændi
sagöi: „Heyrðu, Polly (það er
mamina), því fáið þið ykkur ekki
þak yfir höfuðið?" Og mamma
fann hús í Vikt'Driustræti með
stóru járnhliði og svo öðrum stó'r-
mm dyrum og rauðu plussteppi
á tröppunum í ganginum og mar-
maralíkneskjum á veggjum og
líka lyftu.
Þá kom Hitler til Berlínar, og
mamma fór út og marséraði í
skrúðgöngunni. Ekki viljandi,
heldur af því fólkið ýtti svo á
hana, að hún varð að marséra
til að komast út' úr þyrpingunni.
Það munaði bara einum, að hún
væri búin að hengja s:g í kaðli,
6em lögieglan setti til þess að
halda fólkinu burtu. Svo var hest-
|ur næstum búinn að drepa hana.
Svo var hún líka nærri búin að
týna loðhúfunni sinni. Þá hélt
einn Nazisti, að hún væri Rússi,
af því húfan var búin til úr
húfu af Kósakka, sem var dauður,
og Nazisíinn reyndi að kveikja í
húfunni með blysi og ætlaði að
láta hana brenna á höfðinu á
mömimu. Þá hélt mamma á húf-
|unni í hendinni og marséraði, og
hún sá pabha sitja í blaðamannia-
istúkunni á meðan hún marséraði,
og hún var agalega æst. Svo sá
hún Hindenburg í glugga 'Og Hitl-
er i öðrum glugga, og alt fólkið
öskiaði og söng „Horst Wessel"
„D'eutschland útter alles." Mamma
sagði: „Það lítur sannarlega út
fyiir, að Nazistamiir séu komnir
hingað.“ Og það var. Efíir það
fóra þeir aldrei. Og allir voru
í einkennisbúningi og marséruðu
og sungu á götunum og allir
vorru allt í einu svo kátir og
sungu svo agalega hátt og vora
alltaf að marsára. Og Hitler ók
í bíl með pabba Hindenburg, og
Hitler hafði hárið fyri'r öðru aug-
anu. En slundum var hann bros-
andi, og stundum var hann svo
agalega neiður í framan, og hann
fcélt alltaf hendinni upp í Lof ið,
og alt fólkið öskraði: „Heil
Hitler!“
Þá fóru allir drengir, sem voru
orðnir 12 ára, í berinn og marsér-
uðu á gðtunum með hljómsveit
og höfðu rýtinga og sverð og
flögg og marséruðu niður að
keísarahöllinni, og þar kom Hit-
ler á móti þeim.
Einu sinni kom Jónsi heim og
spurði pabba, hvort við værum
Gyðingar. Pabbi sagði: „Nei, því
spyrðu að því?“ Og Jónsi sagði,
að strákarnir í skólanum hefðu
spurt sig, hvort við værum Gyð-
ingar, og hann sagðist ekki vita
það. Það var agalega slæmt fyrir
Gyðingana, þegar Hitler kom.
Einu sinni vorum við að ganga
í gegnum Tiergarten með Jeannie
Lyons, og hún sagðist verða að
fara heim. Og við sögðum: „Af
þ’í?“ Og hún sagði: „Af því að
ég er Gyðingur. En mér þykir
bara vænt um, að ég er Gyðing-
ur.“ Ef Jeannie er Gyðingur, þá
eru Gyðingar ekki ljótir. Jeannie
er agalega sæt. Hún hefir kol-
svart hár og fjólublá augu. Og
hún er svo pen og kurteis, og
hún er bezta vinstúlkan okkar.
Við skiljum ekki hviersvegna
Hitler hatar Gyðinga, af því Jesús
var Gyðingur, og Gyðingar toúa á
Guð og biðja Guð fyrir sér. Hitler
ætti ekki að vera svona sírangur
við Gyðinga vegna Jesú. Mamma
var að siegja okkur sögu, sem
hét: „40 dagar Musa Dagh,“ og
Tyrkirnir voíiu vondir við Armen-
íumenn og létu lí il böm svelta
og þræla í verksmiðjum. Að
hugsa sér, hvernig farið er með
lí'il böm í heiminum. Guð, að
sjá rú&snesku börnin, sem hvergi
áttu heima og sváfu undir ópera-
liúsinu og vöfðu utan um sig
dagblöðum til að verða ekki kalt,
og sum voru ræningjar, en þau
gátu ekki gert að því, af því
þau vora svo svöng.
Af því erum við á móti stríði
að þá eiga öll böm svo aga-
lega bágt. Og þó að börn séu
næstum alltaf óþekk við pabba
sinn og mömmu, þá vilja þau
ekki vera vnnd við fólk, og viegna
þess a fólk ekki að fara í stríð
ög menn eiga lekki að dœpa hvem
annan til þess að lítil böm þurfí
ekki að eiga bágt.
Á fór pabbi til Ameríku, og
og svo símaði hann, að við
mættum koma, og þá sagði
marnma, að við skyldum fara,
en svo símaði pabbi aftur, að
við mættum ekki koma, og þá
vissum við ekkert, hvað við átt-
um að gera. Þá sagði mamma:
„Nú föram við.“ Og svo fórum
við.
Við sváfum í lestinni til Bren-
ner Haven. Um morguninn sáum
við skipið. Það hét Evrópa. Það
var eins hátt og hús. Við vorum
um borð þangað til við vorum
í Souíhamton, þá fóram við í
land og upp í litla lest. Við vor-
um á þriðja plássi. Það var eltki
hægt að komast inn nema bara að
utan. Sv3 sátum við í vagninum
og fórum til Lmdon. Og á einni
stöðinni kom maður til/ékkar. —
Hann var vinur mömmu, og hann
var á fyrsta plássi. Hann var líka
að fara til London. Hann var
bankastjóri, og rnarnma sló hann
nm 10 shillinga, ef Marteinn
frændi kæmi nú ekki á móti okk-
ur til að aka okkur í bíj til Hamp-
stead.
Svo komum við til London. En
húsin áður en maður kemur til
Lmdon era agalega slcrítin. Þau
era öll a’skaplega lítil og öll al-
veg hreint eins og þau hafí öll
garð.
Þegar \dð vorum í London var
svo agalega skrítið að heyra alla
tala ensku. Allir tala ensku í
Lmdon. Áður vissuin við ekki
hvemig það var að vera á stað,
þar sem allir tala ensku.
Það var agalega mikið af fá-
tæku fólki í Lmdon. Þegar við
ókum úr City út á Hampstead-
heiði fórum við í gegnum þar,
sem fátæka fólkiö átti.heima.
Það var agalega mikið Ijótt.
Einu sinni vorum við á samkomu
á heiðinni. Allt ríka fólkið fór
í burtu af heiðinni til jiess að
fátæka fólkið gæti leikið sér þar.
Við töluðum við fjögur böm. Eitt
var telpa, sem var 10 ára, og hún
varð að passa þr.ár systur sínar,
en þær höfðu stór, opin augu, og
þær voru svo horaðan í framan,
og ein telpan snýtti sér á kjóln-
um sínum. Við gáfum þeim fáein
penny.
Við sáum Iífvörð kongsins. Þeir
höfðu stóra, háa loðhatta og vora
í gljáandi vaðstígvélum með
hvíta flauelsvettlinga á höndun-
um. Þeir voru ríðandi á hest-
um, og þeir brostu aldrei. Þá
sagði kapbeinninn: „Ar-úp!“ og
þá hvísluðu fveir í eyrað hvor á
öði]um, og þá marséruðu sumir
burtu, en sumir voru eftir. Og
einn á hestinum stóð í hliðinu
á garði kóngsins, bara stóð þar
allan daginn.
1 kóngshöllinni voru margir
dátar í skyrtum að ganga inn.
Það vdiiu Skotar og líka írajr.
Dnengur, sem við töluðum við og
varð vinur okkar, agalega góðuir
vinur okkar, sagði okkur það.
Og hvað honum þótti vænt um
kónginn! Hann kallaði san kongs-
ins prinsinn af Wæls. Hann talaði
svoleiðis. Og svo íalaði hann um
konginn og kallaði hann ‘ans
‘átign og prinsinn af Wales ‘ans
kanunglegu ‘áíign.
Dátamir fóra inn í gairð kongs-
ins og spiluðu fyrir hann á hljóð-
færi. Vinur okkar sagði, að þeir
spiluðu lög, sem konginum þætti
gaman að, og kongurinn sat í
dagstofunni sinni og hlustaði á
þá. Þá sagði kapteinninn: _,,Arrr-
úp“ og þá marséruðu þeir út,
og við eltum þá upp Pall Wall,
og vinur 'Okkar sýndi okkur hallir
allra lávarðanna og hertoganna.
Svo sýndi hann okkur líka, hvar
prinsinn af Wales átti heima, og
við fórum inn í garðinn hans.
Og vinur okkar sagði: ‘ans kon-
unglega ‘átign er tipp-topp, ‘ann
er agalega flottur og elegant!
Hann talaði svona.
,, VO fórum við rétt strax í Lest-
^ ina og fórum til Southamton.
Og svo fórum við um borð í
Bremen. Mamma kom niður til að
borða morgunmat með okkur tvo
fynstu dagana. Svo kom hún aldr-
ei til að borða með okkur ,svo við
fiengum pulsur og pikLes. Það
var ekki hafður neinn rjómaís
með roorgunmatnum, en við fieng-
um hann til miðdags. Þjónninn
sagðist altaf skyldi láta vera pikl-
es á borðinu hjá okkur, og þegar
víð Nkomum niður var það altaf
þar.
Svo sáum við Ameríku, en það
var þoka. Og skipið sagði altaf:
„Búmm, búmm, búmm,“ og við
stoppuðum og voram alveg kyr.
Langan tíma. Þá kom lítill bát-
ur, sem þeir kalla kúttara, og
pabbi var í bonum. Við sáum
hann af þvi, að hann var sá eini,
sem var sköllóttur. Svo kom bann
upp stigann. Hann var agalega
fölur og horaður, og hann sagðist
hafia xmnið SV'O mikið. Svo sagði
hann,' að það væra blaðamenn,
sem væru að Leita að okkur.
Blaðamenn era menn, sem setja
fólk I blöðin. Mannna fór niður’
Frh. á 6. síðu.