Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 16.08.1936, Qupperneq 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Um víða veröld:
Roosevelt er stjórnin í Bandaríkjimum“
Ferðasaga eftir 11 ára telpu,
Patience Abbe.
EINN daginn keypti svo pabbi
Chrysler-bíl. Þa'ð var ekki
nýr bíll, og við fórum í honum
til Colorado. Fyrst fórum við á
stað, sem heitir Delaware Wat-
er Gap, en áður en við komumsr
þangað kom agalega vond lykt af
bílnum, og hann reykti svo svaka-
lega. Þaö var eitthvað í bnems-
unum og við vorum svo agalega
hrædd. Þetta var þrisvar eða
fjórum sinnum, og við síoppuöum
,altaf og löguðum bremsurnar, en
alla Ieiðina til Colorado vorum
við altaf að þefa, til þess að vita,
hvort það væri engin lykt. Svo
komum við til Chioago og sáuim
heimsmarkaðinn. Við sáum menn,
sem átu buff, og fólk eins iog i
Bavaríu og allskonar Evrópu-
menn, en allir töluðu ensku. Og
við drukkum; í fyrsta skifti Cola-
Cola og rótabjór. MarkaÖurinn
var eins og sirkus í Ameríku.
Maður gat ekki sóð alt í einu.
Einn daginn fórum við suður í
bæ, og pabbi og mamma fóru í
fangelsið til að heimsækja ein-
hverja vini sína. Og í miðri Chi-
cago, þar sem kallað er Loop,
bilaði bíllinn- Gírtn voru í bil.ríi,
og við urðum að fá bílstjóra
til að teyma okkur á bílstöð.
Þó fórun við frá Chicago og
komums. úl Jawa. Við borðuðum
i strætóum >og allir höfðu tófur
eða önnur villidýr í bandi. Aliir
voru svo gótir og sögðu: „Hallá,
rrianr.i!“ fyrst þegar þeir sáu
mann. Alsstaðar var fólk að tala
um Rooseuelt forseta. Roosevelt
forse i er stjórnin í Ameríku. Esn
honum gengur ekki vel, af því
hveiiið á ökrunum og kornið og
svínin og nautin, alt er aö drep-
ast, og fólkið getur ekki fengið
peninga. E,n fólk í Ameiíku er
ekki hrætt við Rooseveit eins og
Rússar eru hræddir við Stalín.
Þeir verða eins hvítir í fiiaman
og isnjór þegar maður segiri „Stal-
in“ í Rússlandi.
Svo varð heitara og beitara,
og einn dag þegar við fórum aga-
lega hart og engin lykt var af
bílnum, af því pabbi borgaði 40
dolla a fyrir að fixa hann upp,
þá kom vindur, og þakið fauk af
bílnum og niður alla götu. Svo
héldum við áf am á þaklausmn
bilnum, og það varð heitara og
hei'a a, 108 stig, og það fór að
sjóða á bílnum allaf þegar við
vorum búin að aka 10 mílur, og
við urðum að setja olíu í vatns-
kassann alt af þegar við vorum
búin að aka 10 mílur.
Svo stoppuðum við þar sem
voru tré, og þar var Iíka annað
fólk, maður og stúlka og dreng-
ur. Pabbi sagði mömmu, að þetta
fólk væri alveg strand. Þau höfðu
ekki eitt penny og dkkert ben-
zín og enga smurolíu. Svo við
gáfum þeim að borða með okkur.
Þá fór mamma að rífast við
pabba, og mainima s,agði: „Nú
ætla ég að fara að verða alvieg
miskunnarlaus.“ Svo héldum við
á s að. Þá sagði mamma: „Gafstu
þessu fólki peninga?“ Og pabbi
sagði: „Nei, auðvitað ekki, ef ég
hefði gert það, þá befðir þú lorðið
alveg trompuð." Þá sogöi
mamma: „Áð hugsa sér, að gefa
þeim ekki einu sinni einn doll-
ar!“ Þá sagði pabbi: „Mér er
vandlifað, ef ég hefði gert það,
hefðir þú orðið bálill, og nú, þeg-
ar ég hefi ekki gert það, ertu líka
bálill." Þá heyrðum við alt í teinu
„púff, púff,“ og þau voru komin á
eftir okkur Þau höfðu tekið
mann, s.em ferðaðist gangandí,
jupp í bílinn, og hann hafði látið
þau hafa peninga fyrir henzíni.
Svo héldum við öll áfram þáng-
að til við komum á stöð, þar séimi
voru oow-boys og þar bauð pabbi
öllum inn og sagðist skyldi borga
fyiir þau og hjálpa þeim að kom-
ast til Denwer. Mamma sagði:
„Ég meinti nú ekki að taka þau
íyrir kostgangara." En pabbi
sagði: „Annaðhvort hjálpum við
þeim eða ekki.“ Svo varð mömmu
ilt og hún gubbaði út alla hliðina
á bílnum, og það varð aö bera
bana í rúm og láta hana hátta, og
hún hafði sólsting. Svo fórum við
öll til Denver, og það varð fal-
legra og fallegra þegar við sáum
fjöllin. Þau voru blá og rauð,
og það var agalega kalt, þegsjr
sólin hætti að skína. Þá fórum við
inn í rakarastofu og spurðurp!
hvar Lamont ætti heima. Það er
Bob frændi, sem fór með pabba
í lestinni til Rússlands og gaf
mömmu svo oft miðdagsmat í
Berlín, þegar skórnir hennar voru
götugir iog hann fór lika með okk-
ur í dýragarðinn. Þeir sögðu:
„Það er sjö mílum liengr-a upp
með veginum, og þá komið þið
að svörtu hliði.“ Svo við fórum
áfram eftir veginum.
En viö sáum ekkert hlið, og
við fórum áfram og áfram og
það var agalega dimt, og vind-
urinn hvein eins og á haiinu
fyrir utan Normandí. Við fó'ium
áfriam og áfram upp eftir vegin-
urn, og við sáum skilti: „Privat
veiðiland, Rofcert P. Lamont,
yngrá,“ og við sögðum: „Hér
hlýtur hann að vera einhvers
síaðar ,nálægt.“ Loksins sáum við
svarta. hliðið, og við förum inn
um hliðið, og við sáum stórt hús
uppi á hæð, og húsið var alt fult
af ljósum, og nú vissum við,
að við höfðum fundiÖ Bob
frænda. Svo æptum við, og hann
kom út ijg gékk niður hæðina á
móti okkur og Scigði: „Við höfum
beðið ’eftir ykkur í tvo klukku-
50 fet og koma svo upp á hæðina.
Svo bökkuðum við og lentum nið-
ur í skurð. Jónsi fór að skæla,
af þvi hann var svo hræddur uffl
að við lentum út í vatnið. Svo
fóitum við inn í stóra húsið, og
allir sögðu: „Velkomin!“ Og
Frances frænka gaf okkur hrat-
hveitikökur og mjólk út
á og svo lögðumst við á
gólfið í dagstofunni, en mamma
og pabbi drukku kokkteila með
Lamonsfólkinu og öllu selskapinu.
Svo komum við í kofann, og
Bob frændi hafði látið í hann
rúm handa okkur og líka mask-
ínui í eldhúsið og hann hafði látið
mála dyrnar, og það var vatns-
póstur fyrir framan dyrnar, og
hann sagði: „Ég er hræddur um,
að þetta verði nú erfiðir tímar
fyrir ykkur.“ En við héldum það
ekki. Það var svo agalega gam-
an.
Svo fórum við að eiga heima í
kofanum. Við fórum til Denver
og fengum vörur og mublur hjá
kaupmanninum, af því mað-
ur verður að hafa svo mikið,
af því; það er svo langt frá öllu-
Það eru 14 mílur í pósthúsið, og
það þarf að sækja mjólkina 10
mílur, og það er engin búð, nema
í Denver, og þangað eru 86 míl-
ur. Svo maður verður að hafa bíl,
ef maður á ekki að deyja úr
sulti.
Maður þarf að vara sig svo
agalega mikið á skógareldum
hérna. Allir fara svo óvarlega
með eld. Einu sinni sló eldingu
tfiiður í Klettafjöllin, sem eru rétt
fyrir ofan okkur, og menn urðu
að klifra upp fjalliö í 3 klukku-
tíma, og þá var ekkert vatn, og
þeir urðu að höggva niður trén
og grafa skurði hringin í kring
um eldinn til að slökkva hann.
Við vorum í skólanum í sveit-
inni, og við gengum þrjár milur
yfir háls. Það voru sjö börn í
skólanum. Fyrst fylgdi mamma
okkur alltaf yfir hálsinn af því
hún var svo hrædd við úlfa og
höggorma. Hún stoppaði alltaf
efst uppi á hálsinum og settist
niður og horfði á eftir okkur
þangað til við vorum komin inn í
skólann: Við sungum svo agalega
hátt, svo hún gæti heyrt til okk-
ar af því hún var svo agalega
mikið ein uppi á hæðinni, og
enginn maður nálægt og ekki
einu sinni dýr.
Mamma vildi ekki vera í sveit-
Frh. á 6. síðu.
ROOSEVELT MEÐ DOKKURNAR SÍNAR
I