Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 16.08.1936, Qupperneq 6

6
ALÞtBUBLAÐIÐ
KOOSEVELT
Frh. af 2. síðu.
inni um veturinn, af því, pað var
svo einmanalegt og af því það
var alltaf svo agalega mikill
stormur. Vindurinn gerði mömmu
svo hysteriska. Svo var svo aga-
lega ískalt i svefnherbergjunum
okkar uppi á loftinu, og mamma
er svo agalega mikið fyrir hita.
Við höfðum stóran arin i dag-
stofunni okkar, og f>að var krók-
ur í honum til þess að sjóða
mat, og það var lika maskina í
eldhúsinu, en mömmu var samt
of kalt. Henni leiddist svo aga-
lega mikið. En okkur þótti a'skap
Jega gaman. Og pabba lika. Hann
för ailtaf ú't. í skóg til aö sækja
við og hann hjó alltaf í eldinn.
Hann sagði, að sér liöi bara vel.
En það var svo erfitt fyrir
mömmu af þvi það var engin
vatnsveita, og þaö varð að sækja
vatn í þóstinn, en pabbi og strák-
arnir sóttu vatnið. Mamma fékk
sprungur í hendurnar af kalda
vatninu. Hún er svo agalega við-
kvæm. Hún vill helzt hafa alt
svo a'skaplega fínt.
Svo var það einn dag, að
mamma og pabbi fóru í hasar af
jþví þaö snjóaði, og það var ekki
bægt að koma bílnum á stað, og
við höfðum enga olíu á lampana
og enga mjólk, og ekki heldur
mikinn mat, og við vorum langt
Sírá öllu. Við urðum öli að ýta
toílnum, sem vigtar 4000 pund,
niður hæðina og við uröum að
pósta agalega mikið vatn og hita
(það í maskínunni og hella því í
vatnskassann, og samt fór bíllinn
ekki á stað þegar hann var kom-
iinn niður af hæðinni. Þá máttum
við til að taka alt vatnið af hon-
íum aftur, og Bob frændi kom
riðandi og hló og sagði, að við
mundum öll verða þíð i mai.
Og mamma sagði: ,Þarna er
okkur alveg rétt lýst. Allir í
Alþýðubrauðgerði n,
Laugavegi 61. Sími >606.
Seljum okkar viðurkendu
brauö og kökur með sama
lága verðinu;
Rúgbrauð á 40 aura.
Normalbrauð á 40 aura.
Franskbrauð heii á 40 au
— hálf á 20 au.
Súrbrauð heil á 30 aura.
háif á 15 aura.
Vínarbrauð á 10 aura.
Kökur alls konar, rjómi og
is. Sendum um allan bæ.
Pantið i síma 160(3.
Brauðgerðarhús:
Reykjavík, Hafnar-
firði, Keflavík.
þessu húsi eru keng-brjálaðir.“
Og hún stappaði fótunum niður
í jörðina og var alveg snar. Og
Bob frændi sat á hestinum og
hló og sagði: „Þú kant ekki að
taka þessu Polly.“ Og pabbi
sagði: „Hugsaður þér hvað önn-
ur eins kempa og móðir Ellenar
Starr, sem er 90 ára gömul, —
mundi segja um annan eins aum-
ingjaskap og þetta. Annar eins
landnemi og hún var, barðist við
Indíána og allt mögulegt!" Og
mamma sagði: „Ég hata að vera
landnemi í þessum góða, nýja
heimi.“
7 IÐ erum nú að fara til Holly-
* wood af því við höfum
aldrei verið þar áður og af því
pabbi er að fara til Evrópu. Við
ætlum líkiega að eiga heima í
bænum, af þvi það er þar, sem
þeir búa til bíómyndirnar, og
fólkið í bíómyndunum er svo
agaJega fíngert og viðkvæmt.
Við ætlum líklega að eiga heima
á öðrum sveitabæ.
Jónsi er agalega fyndinn. Einu
sinni sá hann sígaunara, og hann
spurði pabba, hvað sígaunarar
væru. og pabbi sagði: „Það er
fólk, sem á hvergi heima óg er
alt af á ferðalagi." Þá sagði
Jónsi: „Erurn við þá ekki sígau-
narar?“
Einu sinni fórum við með
pabba og mömmu að sjá hjálpar-
stöð fyrir þá, sem ekki hafa neina
vinnu. Drengirnir þar eru eins og
bresbrisonis í Rússlandi. . Þeir
vita ekkert hvert þeir eiga að
fara, svo þeir fara bara eitthvað
og stelast með lestunum og fara
af, þegar þeir eru orðnir svangir.
Þeir fara á þessar stöðvar, sem
Roosevelt forseti hefir gefið
þeim. Roosevelt forseti er víst
agalega rikur af því hann gefur
fólki alla peningana sína. En við
höldum, að hann eigi ekki að
gefa fólki alla peninganá sína,
en geyma heldur dálítið þangað
til hann er orðinn gamall. Það er
agalega vont fyrir hann, ef
hann . ætti enga peninga þegar
hann er orðinn gamall. Þá þarf
hann kannske að sofa úti í garði.
Gamalt fólk er oft svo agaiega
lasið og getur ekki unnið. Flestir
af drengjunum á stöðinni ætluðu
að fara til Kaliforníu, af því þar
er maður, sem gerir svo mikið
fyrir gamla fólkið, og þeir ætlá
að verða gamlir þar.
Við kærum okkur ekkert um
að hafa peninga, og það gerir
ekkert, þó við böfum lítið að
borða. Við erum ekkert mikið
fyrir mat. Við vitum um margt
rikt fólk, sem hefir alt af nóg að
börða, en það er alt af að reyna
að slanka sig, og það þekkir ekki
fólk eins og við þekkjum.
j
Olympíuleikamir.
Á myndinni bér aö ofan sjást
Finnarnir Salminen, Askola og
Iso-Holio, sem unnu gull-, silfur-
og bronze-medalíurnar í 10 kíló-
metra hlaupinu á Olympiuleikun-
um í BeHin. Myndin er tekin
meðan áhorfendurnir eru 'að
hylla þá, en þeir standa á staliin-
um, þar sem sigurvegararnir taka
á móti verðlaunagripunum.
Þetta ríka fólk býöur ekki fólki
ty að gefa því að borða, þó að
það hafi svona agalega mikinn
mat handa sjálfu sér. Það býður
bara sérstöku fólki. Ef við vær-
um rík, mundum við gefa fólki
með okkur. Viö þekkjum margt
fólk alt í kringum okkur, sem
við gætum hjálpað.
Okkur langar bara til að vera
rík af því okkur langar ekki til
að biðja forsetann um peninga.
En ef við værum rík, mundum
við gefa öðrum alt með okkur.
En fyrst mundum við kaupa hjól
fyrir Rikka og Iíka hest, og lítinn
bíl, sem er stiginn með fótunum,
fyrir Jónsa og líka pínkulííinn,
mexíkanskan hest, og fyrir rnig
Patience, dúkkuvagn og dúkku.
Fyrir peningana, sem þá verö.a
eftir, mundum við öll fara í
ferðalag. Við inundum fara til
Kína. Rikka iangar að sjá gullið
á kóngshöllinni í Kína. Jónsa
langar að sjá ræningjana. Mér,
Patience, langar að sjá. ait.
Úr skáldsögu.
„Vesalings Alexander sðkk
dýpra og dýpra niður í eymdina.
Að lokum voru skósólarnir hans
orðnir svo þunnir, að ef haxm
steig á fimmeyring fann harrn
hvort það var krónupeningun eða
skiptimynt."
Kalflbætir.
Það er vandt
að gera kaffi
'dnum til
hæfis, svo að
hinn r é 111
kaffikeimar
haidi sér.
Þetta hefir
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti.
liann svíknr
engan.
Reynið sjálf.
líeynslan er
ólýgnust.