Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 16.08.1936, Qupperneq 7
ÓTTI
Frh. af 3. síðu.
Og ennþá var rjálað við lásinn.
Ég tek lampann í hendina og
geng fram að dyrunum. Ég
stanza við dyrnar og hlusta. Það
er einhver úti; ég heyri hvislað
úti fyrir og einhver stiklar fram
og aftur í snjónum fyrir utan
dyrnar. Ég hlusta stundarkorn.
Hvíslið hljóðnar og »m leið heyri
ég fótatak, sem fjarlægist. Svo
er hljótt.
r
EG geng inn aftur og sezt og
fer að skrifa; svo líður hálf-
tími.
Þá hoppa ég alt í einu upp í
loftið. Aðaldyrnar, eru brotnar
inn. Ekki einasta lásinn, heldur
slagbrandurinn líka, og ég heyri
fótatak i ganginum, rétt fyrir
framan stofudyrnar. Innbrotið
hefir því að eins heppnast, að
ofbeldismaðurinn hafi haft gott
tilhlaup og sennilegt, að hér séu
fleiri enn einn að verki, því að
slagbrandurinn var sterkur.
Hjartað í mér sló ekki; það
skalf. Ég gaf ekkert hljóð frá
mér, en það var sem hjartað sæti
iippi í hálsi á mér og ég stóð á
öndinni. Ég var fyrstu sekúnturn-
ar svo hræddur, að ég vissi varla
af mér. Þá datt mér skyndilega i
hug, að ég yrði að bjarga pen-
ingunum. Ég fór inn í svefnher-
bergið, tók vasabókina úr vasan-
um og faldi hana í rúmfötunum.
Svo fór ég aftur fram í stoffuna.
Ég hefi ekki verið lengur en eina
mínútu að þessu.
Það var talað í hljóði fyrir ut-
an dyrnar hjá mér og svo var
farið að reyna lásinn. Ég tók
fram skammbyssu Johnsons og
athugaði hana; hún var í stak-
asta lagi, en ég var ákaflega
skjálfhentur og gat varla staðið á
fótunum.
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
ingum um kreppuna
,VI*Þ f ÐTJ B L A Ðri Ð
7
Áður en Qlympíuleikarnir voru
'Opnað'ir í Berlín var hlaupið með
olympiska eldinn alla leið frá
hinni fornfrægu borg, Olympia, á
Grikklandi, til Berlínar. Tóku
fjökla margir hlauparar þátt í
hlaupinu, en hver hlaupari bar
Ég leit á dyrnar. Hurðin var
þrælsterk. Ég sefaðist við þessa
uppgötvun og gat nú farið að
h u g s a , en það hafði ég ekki
gert fram að þessu. Hurðin opn-
aðist út, og þar af leiðandi var
ómögulegt að brjóta hana inn.
Auk þess var gangurinn svo stutt-
ur, að ekki var hægt að fá neitt
almennilegt tilhlaup. Ég hugsaði
um alt þetta og varð skyndilega
kjarkaður. Ég kallaði út og
sagði, að ef einhver reyndi að
brjótast inn, þá gerði hann það
algerlega upp á sinn eigin reikn-
ing. Ég var nú farinn að ná mér{
svo, að ég heyrði og skildi sjálf-
ur það sem ég sagði, og þar sem
ég hafði óvart talað norsku, þá
fann ég úú, hvað það var spaugi-
legt og endurtók hótun mína á
ensku. Ekkiert svar. Til þess að
venja augu mín við myrkrið, ef
svo skyldi fara, að gluggarniT
yrðu slegnir inn og ljósið deyja,
þá slökkti ég á lampanum. Ég
stóð í þreifandi myrkri og starði
út í gluggana með skammbyss-
juna í hendinni. Svona Iieið lang-
ur tími. Ég varð djarfari og djarf-
ari og ég kærði mig/ ekkiert um
að leyna því, hvað ég var hug-
aður 'Og hrópaði:
— Jæja, hvað hafið þið ákveð-
ið? Ætlið þið að fara að komaj?
Ég vil fara að sofa.
Eiftir stundarkorn svaraði kvef-
uð bassarödd:
blysið að eins einn kílómetra.
Hér á myndinni sést fyrsíi hlaup-
arinn, Grikkinn Konstantin Kon-
dylis, um leiÖ og hann er leyst-
ur af hólmi eftir að hafa hlaupið
fyrsta kilómetrann með eldinn.
Við ætlum að fara, tíkarS'On-
urinn þinn.
Þvi næst heyrði ég, að einhver
fór út úr ganginum og ég heywði
marra í snjónum.
OiÐlÐ „tíkarsonurinn" on þjóð
legt skammaryrði Amieríku-
rnanna, og þar sem ég þóttist ekk-
ert upp á það kominn, að láta
kalla mig tíkarson, án þess að
svara fyrio mig, þá ætlaði ég að
opna dyrnar og fý;ia á eftir þeim
nokkrum skotum. Samt sem áður
hætti ég við það, því mér datt
í hug, að vel gæti verið, að bara
annar hefði farið út úr ganginum,
en hinn bíði þangað til ég opn-
aði, svo að hann gæti ráðist á
mig. Ég læddist því að gluggan-
um, dró upp gluggatjaldið og
gægðist út. Ég þóítist sjá dökk-
an blett úti í snjónum. Ég miðaði
svo vel, sem ég gat á dökka
blettinn og hleypti af — klikk. —
Loksins small síðasta skotið. Það
var mikið frost og heyrðist því
hár hvellur. Ég heyrði, að kallað
var úti: Hlauptu! Hlauptu!
Þá hljóp skyndilega annar mað-
uf út úr fo'iistofunni, út á veg-
inn og hvarf í myrbrinu. Ég hafði
gizkað rétt á; það hafði annar
maður verið inrii, og þessum ná-
unga gat ég ekki boðið góða nótt,
eins 1 og hann verðskuldaði, því
að það hafði ekki verið nema
eitt nothæft skot í skamm-
byssunni, >g þvi var ég búinn að
eyða.
Ég kveikti aftur á lampanum og
tók peningana og stakk þeim á
mig. Og nú, þegar alt var liðið
hjá, var ég orðinn svo aumkv-
unarlega hæddur, að ég þoqði
ekki að hátta í hjónarúmið; ég
beið bara í hálftíma, þangað til
fór að birta; þá fór égjfí yfilfrakk-
ann og fór úr húsinu. Ég lokaði
brotnu hurðinni svo vel sem ég
gat, læddist inn í borgina og
hringdi á hótelinu.
Ég hefi ekki hugmynd um,
hverjir þessir þokkapiltar hafa
verið. Þeir hafa ekki ve.ið vanir
handverkinu, þeir hefðu þá ekki
gefist upp við eina hurð, þar sem
tveir gluggar vo;U líka á húsinu,
sem hægt var að komast í gegn
um. En samt sem áður hafa þiess-
ir þrjótar' verið dálítið kaldir inn-
an rifja, því aÖ þeir hitutu bæði
lásinn og slagbrandinn fyrir hurð-
inni minni.
"O N svo hræddur hefi ég aldoei
■*-“l á ævi minni verið, eins og
þessa nótt í sléttuborginni Made-
lía, hæli Jessie Jamies. Það hefir
líka nokkrum sinnum komið fyrir
mig, þegar ég hefi orðið skelkað-
ur, að mér hefir fundizt hjart-
að sitja uppi í hálsi og ég hefi
gripið andann á lofti. Það er síð-
an þessa nótt. Ég hefi aldrei vitað
ótta koma fram á svona ein-
kennilegan hátt.
Þessi mynd er af Grikkjanum
Spiridon Louis, sem vann Mara-
þonhlaupið á fyrstu Olympíu-
teikunum árið 1896.