Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 30.08.1936, Blaðsíða 3

9
ALÞTÐUBLAÐIÐ
Kn t Hamsun:
Drælarástarinnar
ETTA hefi ég skrifað. Ég
skrifaði það í dag, til þess
að létta á hjarta mínu. Ég hefi
mist stöðu mína í kaffihúsinu og
mínum skemtilegu dögum er lok-
ið. Alt hefi ég mist. Og kaffi-
húsið var Kafé Maximilian.
Ungur maður í gráum fötum
kom kvöld eftir kvöld ásamt
tveim vinum sínum og settist við
eitt af borðunum minum. Pað
komu margir menn, og allir
sögðu eitthvað fallegt við mig, en
þcssi sagði aldrei neitt. Hann var
hár og grannvaxinn, hafði mjúkt,
svart hár og blá augu og þessum
augum beindi hann stundum til
mín. Á efri vör hans var dálít-
ill skegghýungur tekinn að vaxa.
Jæja; í upphafi hefir honum
<ekki litist meir en svo á mig,
þesgum manni.
Hann kom hvað eftir annað í
viku. Ég hafði vanist honum og
saknaði hans, þegar hann kom
ekki. Kvöld nokkurt kom hann
ekki. Ég gékk um allan salinn,
en kom ekki auga á hann. Loks-
ins fann ég hann við eina súluna
við aðrar dyrnar; hann sat þar á-
samt stúlku frá Cirkus. Stúlkan
•vasr í gulum kjól og hanskarnir
íiennar náðu upp að olnbogum.
Hún var ung, og hafði falleg,
dökk augu; ég er bláeyg.
Ég nam staðar eitt augnablik
og hlustaði á samtal þeirra. Hún
var að ásaka hann fyrir
eitthvað; hún var leið á honum
og bað hann að fara. Ég sagði
við sjálfa mig: Heilaga jómfrú!
Hversvegna kemur hann ekki til
mín?
Kvöldið eftir kom hann ásarnt
kunningjum sínum tveimur og
setíist við eitt af mínum borðum,
því að ég þjónaði við fimm borð.
Ég gekk ekki til hans eins og
venjulega, heldur roðnaði og lét
eins og ég sæi hann ekki. Pegar
hann gaf mér merki, kom ég til
hans.
Ég sagði:
— Þér voruð ekki hér í gær.
— En hvað hún er yndislega
grönn þeman okkar, sagði hann
við félaga sína.
— Öl?, spurði ég.
—- Já, svaraði hann.
Og ég hljöp fremur en gekk
effir þessum þremur ölflöskum.
II.
OKKRIR dagar liðu. Hann
fékk mér bréfspjald og
sagði:
— Farið með það til . . .
Áður en hann hafði lokið setn-
ingunni tók ég bréfspjaldið og
færði það stúlkunúi í gula kjóln-
um. Á leiðinni las ég nafn hans:
Wladimierz T . ...
Þegar ég kom aftur horfði
hann spyrjandi á mig.
— Ég hefi komið því til skila,
sagði ég.
— Og fenguð. þér ekki svar?
— Nei.
Hann fékk mér krónu og sagði
brosandi:
— Ekkert svar er líka svar.
Alt kvöldið sat hann og horfði
á stúlkuna og mennina, sem með
henni voru. Klukkan ellefu stóð
hann á fætur og gékk aÖ borðinu
hennar. Hún tók kuldalega á
móti honum, en fylgdarmenn
hennar töluðu við hann, lögðu
tvíræðar spurningar fyrir hann
og brostu að honum. Hann dvaldi
þar aðeins nokkrar mínútur og
þegar hann kom aftur, vakti ég
athygli hans á því, að öli hafði
verið helt í annan frakkavasa
hans. Hann klæddi sig úr frakk-
anum, snéri sér skyndilega við
og horfði stundarkom yfir að
borði cirkus-stúlkunnar. Ég þurk-
aði af frakkanum hans og hann
sagði brosandi við mig:
— Þakka yður fyrir, ambátt.
Þegar ég hjálpaði honum i
frakkann aftur, strauk ég í laumi
yfir bakið á honum.
Hann settist í þungum þönk-
um. Einn af vinum hans bað um
meira öl. Annar kunningja hans
bað uin nteira öl og ég tók líka
glas Wladimierz og ætlaði að
fylla það.
— Nei, þakka yöur fyrir, sagði
hann og snart hönd mína.
Ég varð máttlaus í handleggn-
um. Hann varð þess var og dró
að sér hendina.
Um kvöldið bað ég tvisvar fyr-
ir honum á hnjánum fyrir framan
rúmið mitt. Og ég kysíi hægri
hafði snert hana.
ur.
INU SINNI gaf haun mér
blóm, mörg bl’óm.. Hann
keypti þau af blómasölukonunni
um leið og hann fcom inn; þau
voriu nýútspruingin og rauð og
það vor;u nærri því öll blómin,
sem fconan hafði. Hann lét þau
liggja lengi fyrir f'raman sig á
borðinu. Hvoruguí' kuinningja hans
var nreð honum. Þegar ég hafði
tíma til, síóð ég bak við súiuna
og horfði á hann og hugsaði:
Hann heitir Wladimierz T . . .
Það hefir máske liðið klukku-
tími. Hann leit oft á klufcku'na.
Ég spurði hann:
— Eruð þér að bíða eftir ein-
hverjum?
Hann horfði á mig utan við
sig og sagði skyndilega:
— Nei, ég bíð ekki eftir nein-
um. Eftir hverjum ætti ég að
bíða.
— Ég átti bara við það, hvort
þér biðuð kannsbe eftir einhverj-
um, sagði ég aftur.
— Komið hingað, sagði hann.
Þetta er til yðar.
Og hann gaf mér öll blómin.
Ég sagði: Þakka yður fyri'r, en
ég gat ekki talað, svo að það
varð bara hvísl. Ég roðnaði af
gleði, og þegar ég kom fram að
borðinu stóð ég á öndinni.
— Hvað viljið þér? spurði jóm-
frúin.
— Ja, hvað haldið þér? spurði
ég-
— Hvað ég held, sagði jóm-
frúin.
— Eruð þér frá yður?
— Hver haldið þér að hafi gef-
ið mér þessi blóm?
Umsjónarmaðurinn gékk fram-
hjá.
— Þér færið ekki manninum
mieð tréfótinn ölið, heyrði ég hann
segja.
Wladimierz gaf mér þau, sagði
ég og fór á stað með ölið. ,
Wladimierz var ekki farinn. Ég
þakkaði honum aftur fyrir blóm-
in, þegar Iiann var að fana. Hanri
stanzaði.
— Reyndar keypti ég þau hamda
annari, sagði hann.
Jæja, hann hafði máske keypt
þau handa annari, en ég hafði
nú samt fengið þau. Ég fékk
þau, en ekki sú, sem átti að fá
þau. Og hann lofaði mér meira
að aegja að þakka sér fyrir þau;.
Góða nótt, Wladimierz.
IV.
ORGUNINN eftir var rign-
ing. Á ég að fara í svartta
eða græna kjólinn minn í dag?
hugsaði ég. Þann græna, af því
stúlku, sem stóð í rigningunni og
beið eftir vagninum. Hún hafði
enga regnhlíf,, s;vo ég bauð henni
að standa undir minni negnhlíf,
en hún afþakkaði það. Þá tó'k ég
saman regnhlífina mína, svo að
hún yrði ekki ein um að blotna.
Um kvöldið kom Wladimierz i
kaffihúsið.
— Þakka yður fyrir blómin,
sagði ég upp með mér.
■— Hvaða blóm? spuröi harnn.
Verið þér nú ekki altaf að tala
um þessi blóm.
— Ég vildi bara þakka yður,
sagði ég. Hann ypti öxlum og
svaraði:
— Það eruð ekki þér, sem ég
elska, ambátt.
Það var ekki ég, sem hann
elskaði, nei, ég hafði ekki búizt
við því, svo að þetta voru mér
engin vonbrigði. En ég sá hann
á hvierju kvöldi og hann settist
við eitt af mínum borðum ien
ekki við annara borð og það van
ég, se.m færði honum ölið. Vel-
kominn aftur Wladimierz.
Næsta kvöld kom hann aeint.
Hann sagði:
— Eigið þér mikið af peaing-
um, ambátt?
— Nei, því miður, ég er
fátæk stúlka.
Þá horfði hann á mig og sagði
brosandi:
— Þér misskiljið mig víst. Mig
vantar dálítið af peningum þang-
að til á morgun.
-—• Ég á eitthvað af peningurii;
ég á 130 krónur heima.
— Heima, ekki hér?
— Bíðið þér stundarfjórðung,
sagði ég, og komið heim með
mér, þegar búið er að loka; þá
skal ég ná í peningana.
Hann beið í stundarf jórðrmg og
gekk með mér. — Aðeins hundr-
að krónur sagði hann. Hann gekk
altaf vjð hlið mína og' lét mig
aldrei ganga á undan sér eða,
eftir, eins og fínir pienn gera
stundum.
— Ég bý bara í litlu herbergi,,
sagði ég, þegar við stönzuðum
við portið.
Frh. á 6. síðu/
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
ingum um kreppuna.
að hann er nýr; þá tek ég hann.
hendina á mér, þar sem liann ■ Ég var ákaftega glöð.
Þegar ég síanzaði, til þess að
bíða eftir sporvagninum, sá ég