Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 30.08.1936, Blaðsíða 6

6
Aí/ÞÝDUBLAÐIÐ
ÞRÆLAR ÁSTARINNAR
Frh. af 3. síðu.
— Ég fer ekki upp, sagði Jianu.
Eg bíð hér.
Og harun beið.
Pegar é,g kiom aftur, taldi hann
peniingana og sagði:
— Þetta er meira en hundrað
krónur. Ég gef yður 10 króinur í
drykkjupeninga. Jú, jú, heyrið þér
pað; ég vil gefa yður tíu krónur
í drykkj upsninga.
Og hann fékk mér peningana,
bauð góða nótt og fór. Við horn-
ið sá ég hann niepia staðar iog,
gefa gömlu, höltú' beiningakon-
unini eina krónu.
V.
ANN afsakaði pað strax
kvöldið eftir, að hann gæti
ekki borgað mér peningana. Ég'
var honum pakklát fyrir pað að
hann gat pað ekki. Hann kann-
aðist hreinlega við pað, að hann
hefði eytt peim.
- Hvað skal segja, ambátt,
sagði ’hann brosandi. — Pér
kannist við stúlkuna í ^ula kjóln-
um.
— Hvers vegna kallarðu pern-
una ambátt? spurði annar kunn-
ingja hans. — Pú ert meiri præll
en hún er ambátt.
—- Öl? spurði ég og greip fram
í fyrir peim.
Skömmu seinna kom stúlkan í
gula kjólnum inn. Wiadimierz
stóð á fætur og hneigði sig. Hann
hneigði sig svo djúpt, að hárið
féll fyrir andlitið. Hún gekk að
afsíðis borði og settist. Svo snéri
hún tveimur auðum stólum að
borðinu. Wladimierz gekk strax
til hennar og settist á annan stól-
inn. Tveim mínútum seinna stóð
hann áftur á fæíur og sagði hátt:
— Jæja, ég fer og ég kem
aldrei aftur.
— Pakka yður fyrir, sagði hún.
Ég fánn ekki til mín fyrir gleði
mmtmrm^mnnu
Atelier
Uðsmyndarar
hafa ávalt forystuna í
smekklegri Ijósmynda-
framleiðslu.
Munið það og forðist
lélegar eftirlíkingar.
Ljósmyndastofa
Sigurðar Guðmundssonar,
Uækjargötu 2, Reykjavík.
mmmmsm^mm
og ég hljóp að borðinu og sagði
eitthvað. Ég hefi víst sagt, að'
hann kæmi aldrei tii hennat
framar. Umsjónarmaðurinn gekk
fram hjá og kom með einhverja
athugasemd um framkomu mína,
en ég skifti mér ekki af pví. •
Þegar kaffihúsinu var lokað
klukkan tólf, fylgdi Wladimierz
mér heim að portinu.
.— Lánið mér fimm krónur af
pessum tíu, sem ég gaf yðurj
í gær, sagði hann.
Ég vildi gefa honum tíu krón-
urnar og hann tók við peim, en
gaf mér fimrn í drykkjupeninga.
Og hann vildi ekki hlusta á mót-
bárur mínar.
— Ég er svo glöð í kvöld.
sagði ég. — Ef ég bara pyrði nú
að bjóða yður upp með mér, en
ég bý bara í litlu kvistherbergi.
— Ég fer ekki upp ,sagði hann.
— Góða nótt.
Hann fór. Hann gekk aftur
fram hjá gömlu beiningakonunni,
en gleymdi að gefa henni krónu1
enda pótt hún hneigði sig. Ég
hljóp til hennar og gaf henni of-
urlítið og sagði:
.. Petta er frá manninum, sem
gekk fram hjá, herramanninum
í gráa frakkanum.
— Manninum í gráa frakkan-
um? spurði konan.
— Já, manninum með svarta
hárið, Wladimierz.
— Eruð pér konan hans?
Ég svaraði:
— Nei; ég er ambáttin hans.
VI.
ANN afsakaði pað mörg
kvöld í röð, að hann gæti
ekki borgað mér aftur peningana
mína. Ég bað hann að minnast
ekki á petta; en hann sagði petta
svo hátt, að allir gátu heyrt pað,
og margir hlógu að honum fyrir
pað.
— Ég er óþokki, sagði hann. —
Ég hefi fengið lánaða hjá yður
peninga og get ekki borgað þá
aftur. Ég skyldi höggva af mér
hendina fyrir fimmtíu krónur.
Mér pótti fyri,r að hlusra á
þetta, og hugsaði um það, hvieni-
ig ég ætti að fara að pvi, að
útviega honum peninga, enda þótt
ég sæi enga leið til þess.
Hanm 'sagði ennfriemur:
— Og ef pér viljið vita, hviern-
ig högum mínum er komið, pá
get ég frætt yður á pví, að stúlk-
un í gula kjólnum er farin með
sirkusinn sinn. Ég er búinn að
glieyma henni og ég main ekki eft-
ir herrni lengur.
— Og samt skrifaðirðu henni
þréf í dag, sagði aninar kunningi
hans.
—;— Það var síðasta bréfið, svar-
aði Wladimierz.
— Ég keypti rós af blóntasölu-
konunni og festi í hneppslunni
hans. Ég fann andardrátt hans
lieika um hendina á mér og ég
gat með naiumindum komið rós-
inmi í hneppsluna.
— Þakka yður fyriir, sagði hann.
Ég bað um fimm krónumatt’,
sem ég átti eftir af kaupinu mínu
og gaf honum pær. Það var !nú
ekki meira.
— Þakka yður fyrijr, sagði hann
áftur. í
Ég var hamingjusöm alt kvöld-
ið, pangað til Wladimierz sagði
skyndilega:
— Fyrir þessar krónur ferðalst
ég í ib,u,rtu; í viku tíma. Pegar ég
kiem aftur skuluð pér fá aftur
peningana yðar. Þegar hann sá,
hvað mér pótti fyrir pessu, bætti
hanin við: Það emð pér, siem ég
elska! Og hanin tók r hönd Ímína.
Ég varð trufluð yfií' pvr, að
hann var að fara og vildi ekki
siegja mér hvert hann ætlaði, enda
pótt ég spyrði hann að pví. Alt
hnngsmérist fyjir augum mínum
ljósakrónurnær, gestirnir og kaffi-
húsið. Ég stóðst ekki mátið, en
gneip um báðar hendur hams:.
— Ég kem aftur til yðar eftijr
viku, isagði. hann og stóð srrögg-
Iega á fætur.
Ég heyrði umsjónarmainininn
siegja:
— Það endar rnieð pví, að pér
verðið að fara.
Jæja, hugsaði ég, hvað gerir
pað til! Eftir viku er Vladirrrierz
kominin til mín aftur. Ég ætlaði
að þakka honum fyrir pað og
snéri mér við, <en pá va,;r hainn
farinn.
VII.
T 7IKU SEINNA fann ég bréf
* frá honum, kvöld nokkurt,
pegar ég kom heim. Hanin var
óhuggandi. Hanm sagðist hafa far-
ið á eftir stúlkunni i gula kjóln-
um, gæti aldrei borgað mé>r' aftur
peniingana mína og væri liláfá-
tækur. Sv,o atyrti hann sjálfaar
sig fyrir lítilmennskúnia iog undir
bréfið hafði hann skrifað: Ég er
þræll stúlkunnar í gula kjólrrum.
Ég syrgði dag <og nótt og gat
ekki við pví gert. Ég gat ekki
sint störfum míinum, Viku seinna
nristi ég atvinnuna og fór að
leita mér annarar atvinnu.
Ég hringdi á ýms kaffi'hús og
hótel <og jafnvel til fjölskyldma
og bauð pjónustu mina, <en alt var
árangursjaust. Seint á kvöldin
keypti ég blöð fyrir háifvi(röi og
fór að !<esa auglýsingamar með
mikilii kostgæfni, piegar ég ikom
beirn. Ég hugsaði: Máske finn ég
nú eitthvað, s<em getur bjargað
bæði Wladimierz og mér.
I gærkvöldi sá ég nafnið hans
í blaði <og ég las um hann. Ég
fór út strax á eftir, út úr- húsinu.
neikaöi wn götumair og kom hBim
aftur í morgun. Ég hefi kaminskie
sofið leinhversstaðar, eða pá að< ég
hefi sszt á húspnep og ekki llöom-
ist liengra, en það man ég ekki
núna.
Ég hiefi lesið pað aftur í dag.
En pað var í gærkvöldi, pegar ég
kom hieim, sem ég last það fyrjst.
Fyrst féllust mér bendinr og ég
settist á stól. Skömmu sieinna sett-
ist ég á gólfið og hallaði mér up-p
að stólnum<. Ég klaþpaði með
flötum lófanum á gólfið og hugs-
aði. Máske befi ég ekki hugsáð.
Það var niður fyrir eyrimum á
mér og ég vissi ekki af mer.
Svo hefi ég líklega staðið á fætur
og farið út. Niðri á borninu ímain
ég eftir pví, að ég gaf gömlu
beinimgakonunni skilding og
sagði:
— Þetta er frá honmn, grá-
klædda manninum, pér munið.
— Eruð þér máske unnustan
hans? spurði húra.
Ég svamði:
. — Nei, ég er ekkjan hans. . ■
Og ég rieikaði um göturnar pang-
að til í morgun. 0g inú hefi ég
lesið það aftur. Hann hét Wladi-
mierz T . . .
Neroesis.
Hið kapitai’stiska' siðferði befíx
neis t fagurt minnismerki yfir vérð
pólitík peirri, sem nú er rekin I
beiminum. í vor var sökt 35 mil-
jón sekkjum af ágætis ’kaffi niður
á hafsbotn< við strönd Brasilíu.
En nú hefir Nemesis látið til
sín taka. Fiskimenn, sem hafa
verið að veiðum við strendur
Brasilíu hafa <orðið pess varir, að
ýmsar fiskitegundir eru alveg
hoifnar. Veiðin minkaði stöðugt.
Við rannsókn kom, í ljós, að kaff-
ið, siem sökt var í hafið, er iox-
sök pessa veiðileysis. Kaffieitrið
ieysist upp í saltvatninu og drep-
ur fiskinn.
Rétta, mlúha gljðann
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.