Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 30.08.1936, Blaðsíða 7

‘AInÞfDUBLAÐIi
T
„LANDKÖNNUÐUR ER SKÁLD
ATHAFNANNA“
Frh. af 2. síðu.
guðfnæðiskólanum, en síðar flutti
ég yfir í aðra deild háskólans til
að stunda aðrar geinir manirfræð-
innar. I sambandi við það varö
ég aðstoðarkennari. Áður hafði ég
verið skólakennari nokkum hluta
ársins í allmörg ár, en mér féll
ekki kensia sérstakiega vel, svo
að ég réð af að stunda mainn-
frtæðirannsóknir í Mið-Afríku. í
tvö ár varði ég öllum tíma, ier ég
átti afgangs, til að lesa bækur
um Afríku, og alt var til taks að
ég fæii til Austur-Miðasríku með
brjeskri sendksveit, er fór þaing-
að í verziunarerindum með ber-
lið tjl fylgdar.
Á minum dögum var það siður
í Harvard, að nokkrir vitnir slógu
sér saman og höfðu sérstakt boir'ð
fyrir sig í borösalnum. Við mál-
tiðimar iræddum við hverskoinax
mál, og þar með það, siem við
höfðum lesið í blöðunum. Eiinn
dag spurði einhver mig um skoð-
un málna á frá'sögnum, er þá stóðu
í blöðunum um nýja riainnsókn-
arför til norðurheimskautsins, er
Ameríkumaðurinn Leffingwell og
Daninn Mikkelsen væru að und-
irbúa. Þeir héldu, að ég hefði
áhuga á þiessu, þar sem ég hafði
ritað árinu áður og gefiö út gneinl
um það, hvernig Norðmenn fundu
Gnænland fyrLr hér um bil níu
hundruð árum og þieLr voru fyrstu
Norðurálfumenn, er s.áu Eskimóa.
En ég sagði, að ég hefði enga;n
bnennandi áhuga á þessari fyrir-
huguðu norðurför, vegna þess áð
hugur minn hefði siðustu tvö árin
stefnt til Afríku.
Einum eða tveimur dögum síð_
ar sátumi við aftur að miðdegis-
verði, er seíidisveinin færði mér
simskeyti. Það var undirritað af
Ernest die Koven Leffingwell, og
var þeess efnis, að hamn skyldi
Það er vanch
að gera kaffi
'dnum til
hæfis, svo að
hinn r é t t 1
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta liefii
G. S. kaffi
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti.
ífann svíkur
engan.
Reynið sjálf.
Reynslan er
ólýgmi-u.
greiða útgjöldin við það, ef ég
vildi koma ti! Chioago til að
ræða uro að fara með honum í
hieimsskautaleiðangur hans, til
þess að rannsaka Eskimóana á
Viktoríu-ey, sem aldrei höfðu séð
hvitan mann.
Af öllum hinum áköfu umræö-
um, siem urðu um þetta simskeyti,
man ég það eitt, að við gátum
þess til, að Leffingwell eða ein-
hvsr af þeim, sem hann sótti ráð
til, hefði lesið grein mina um
fund Grænlands og að árangur-
inn af því væri tilboðið um
að fam norður. Tilgátan reynd-
ist rétt.
Ég var fljótur að taka ákvöirð.
un iog ég fór með fyrstu liest
vestur. Þegar ég hitti Leffing-
well, var það ákveðið, að ég
skyldi ekki ganga inn í nofð-
urfarahóp hans í Victoria, Brit-
ish Columbia, þaðan sem skipið
var gert út og þar sem allir hinir
norðurfatarmr áttu að koma sain-
an, heldur við mynnið á Mack-
enziefljóti. Á landabréfum er
langt á milli þessara staða. Ein
leiðangrinum skyldi haga svo, að
siglt væri norður Kyrrahaf og:
norður um Bering-sund, en síð-
an farið með iniorðuisíröndínni á
Alaskia austur í hvalveiðastöðina
á Herschels-ey við myninið á
Mackenzie-fljóti. Ýmsar ástæður
voru til þess, að ég kaus að slást
í förina á Herschels-ey.
Ég hafði þegar farið fjóirmn
sinnum yfir Atlantshaf og kom-
ist að riaún um, að ein hafaldan
er aninari lík. F:rá því sjónjar-
miði að minsta kosti var 'ekkert
að læra af sjóferð, og ekki þfekki
ég neitt leiðinlegra. Ef ég þyrfti
hvíldar við, skyldi ég fara langa
sjóferð, en ég fann enga þörf á
hvíld þá. Svo að ég stakk upp á
að fara í staðinn skemtilega og
fróðlega ferð frá Boston til mynn
isins í Mackenzie-fljóti. Vegurinn
liggur um land, sem jafnvel enn
er óhyggð, þó að miklar fram-
farir hafi orðið á þeim 17 ár-
um, sem tiöin eru, síðan ég fór
þessa leið. Á þeim tíma hefði
maður getað verið bæði fróður
og víðförull, án þess að hafa
nokkurn tíma séð eða heyrt um
nokkurn mann, er farið hefði þá
ferð. Indíánarnir á þessari leið
voru „ókunnir visundímum", þótt
þeir hefðu haft lengi viðskifti við
skinnakaupmenn Hudsonflóa-fé-
lagsins og aðra, er ferðuðust um
óbyggðirnar. Leffingv'ell var fús
á, að lofa mér að fara þessa leið
og hitta leiðangurinn við mýnnið
á Máckenzie-fljótinu, ef ég gæti
á einhvern hátt greitt ferðakostn-
að minn þangað. Ég bar þetta
undir eins undir Harvard-háskóla
og háskólann í Toronto, og þess-
ir tveir háskólar komu sér sarn-
an um, að taka þátt í kostnað-
inum við landferðina og ferðina
niður fljótið. í staðinn áttu þeir
að fá þann fróðleik, er áynnist,
og vísindaleg söfn."
„Steinlæknirinn“.
Frá Noregi hefir borisr eftir-
fanandi frásögn um skjálftalækn-
ingar.
Aiið 1935 fóru margir til „stein-
laiknisins" i Sarpsborg. Einn af
barnakennurum héraðsins, sem
átti vörubíl ók þangað mörgum
sjúklingum. Flestir sjúklinganna
komuist að raun um það, þegar
þeir komu til læknisins, að þeir
vonu með bandiorma í maganum.
Læknirimn sagði sjúklingunum
einnig, hversu bandormarnir væru
margir og langir. Einn sjúkling-
anna, sem heimsótti „stelnLækn-
inn“, fékk að vita, að hann væri
með 30 metra langan bandorm
í anaganum, ásamt fleiri smasr.m
bandormum, sam sennilega gerðu
sjúklingnum eklkert mein. Sjúk-
Lingurinn gekk í garði „læknis-
ins“ í nokkra klukkutíma með
stein á maganum og átfi steinninn
a.ð neka orminn út. Manninium
sinar-batnaði. Samt sem áður va.rð
að leggja sjúklinginn skömmu
seinna inn á sjúkrahús og var
hann þá aðframkominn af maga-
sári. Annar sjúklingur - kona
skýrði frá því, að hún hefði \dtjad
skottuiæknis þessa. Eimnig áíti
húin að hafa orma í magamun.
Fékk hún líka stein á magamn.
en batnaði ekki að heldur.
Sniðugur lögreglumaður.
í Nijmwegen í Hoilandi hefir
lögregluforingi nýiega verið tek-
inn fastur fyrir ólögiegt athæfi
Hann hafði haft stórfé út úr
þýzkum flóttamönnum með þvi
að lofa 'þeim að útvega þeiro
dvalar- og atvinnu-ieyfi.
.-r Hvernig datt þér í hug aö
segja, að þú hefðir kvænst mér
að eins vegna þess, að ég byggjl
til svo góðan mat?
— Ég hafði enga aðra afsökun.