Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 06.09.1936, Blaðsíða 8

8
ALÞVÐUBLAÐIÐ
Davíð Stefánsson:
ÆRI TOBBI
HEYRÐIST KVEÐA í QRÖF SINNI
Þambam vambara — þrröngt er hér.
En þeíta er líiðin, sem holdið fer.
Þeim verður ílexum Jmngt um mál,
sem þykjast fæddir með stóra sál
og nekur alla í tnogastans,
þó r.kir séu og vel t;l manins.
1 rjesíi fá sumir nokkur tátr,
nagaragag — og nekur þrjár.
Skárra eir lifsins braml og baks,
en bíða hér grgfinn til ei'sta dags'.
Ennþá er Tobbi engu nær,
og enginn veit hvaðia dóm hann fær.
Aldnei mun skáldin stoorta 'Oirð,
skagaragag — við dómsins borð.
i Verði þar engum vöflum beitt
er vel til að eg segi ekki neitt.
Annars geng eg mitt gönuskeið
og gagtara eitthvað á þessi Ieið:
Víst er eg Tobbi . . Þið um það
hvar þið viljið ljá mér samastað.
Eg veit ekki enn hvar vaðið er,
né vegurinn, sem þið ætlið mér.
Þó trú minni séu takmörk sett,
þá tel ég víst — að þið dremið rétt.
Ég fæddist, orti, ílakkaði og dó.
Það er fátækleg saga — en algeng þó.
Um ásiir og þesskonar aganagag
get eg ekkert verið að iræða í dag.
Hlunkum duink — min handaverk
hygg eg að séu litið merk.
En hitt er þó víst, að andinn er
af andanum fæddur — þar og hér.
Sé blæjunni af mínum brögum svipt,
þá birta þeir mína andagift.
Að eg hafi stælt og lag mitt lagt
við lærðari skáld — getur enginn sagt.
Mér fanst íslsnzkt alþýðumál
vera óterðugt minni skáliasál,
og hvjrt sem mín ljóð eru heil eða hálf
eru hættirniir nýir — og orðin sjálf.
Eg uppfann sjálfur minn eiginn sið,
mitt agara gagara kvæCasnið.
gerði mér það að láttum lelk
að láta þá pilta vaða reyk,
sem æ.la það iýsa æðistu spekt,
æm aldnei var neinum skiljanlegt.
Loks voru kvæðin í bókum birt,
bæði tignuð og lítiisvirt.
En agara gagara — eftir minn dag
fóru ýmsir að kveða með sama brag.
Gott væri að sia gegnum sáld
gagara brag.a0a;— íslenzk skáld.
Þau mega vera var um sig,
en verst eru jiau, sem stæla mig.
Þussum fussrpi því er ver,
að þeim tekst sumum að likjast mér.
En þjóðin á nög af þéttum leir
log þarf ekki að élta neinn, sem deyr.
Þyngst er að vakna við þe rra gól,
sem þykir varið í logið hól
og tyggja upp alt, sem Tobbi kvað.
Það tekur á kraftana — melir en það.
Umrum kumrum — engiin bjöirg
er að því að hafa leirskáld möirg.
Þambara vamb — en þau fá hrós
og þykja skinaindi gáfru.ljós.
En heyrðu, dómari, hebra trúr.
Eg hafði ekki me ru að spila úr.
Öhræsi var eg á erga Imd.
Eg ávaxtaði mitt l.tla pund.
Eg gerði mér upp mitt gaganamál.
Hví gafstu mér ekki stærri sál?
Á klæðum mínum var gat við gat.
Hví gafstu már tekki haligott fat?
Eg gisti hjá öðrum, gekk og vann.
Hvr gerðir þú mig ekki frjálsan mann?
Er sú heimska mín e'gin synd,
að aðrir telja mig fyirirmynd?
Agara gagara . . Þið um það,
hvar þið viljið ljá mér samastað.
En ef þið gerið að már stáss,
þá óska eg helst að fá þénugt pláss.
En gaingi mér ekkert gott í v.I,
þá geíið þið sení mig fjandans til.
Þambara vambara — því er \er,
að það er letðin, sem marguir fer.
(Or: Að norðan.)