Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 20.09.1936, Síða 1

SUNNUDAGSBLAÐ
ALÞÝÐUBLAÐSINS
HI. ARGANGUR
SUNNUDAGINN 20. sept. 1936.
38. TÖLUBLAÐ.
HVÍTARV ATN, Skridufeíl í bqksýn.
Svanasöngur á Hvítárvatni.
Ferðasaga eftir
Eypór Erlendsson.
ARLA morguns 19. júlí var
ég á ferð upp Hruna-
mannahrepp ásamt Erlendi bróð-
ur mínum, og var förinni heitið
að Hvítárvatni. Veður var hið
bezta, en útsýni ekki að sama
skapi gott, því miklar skýjaslæð-
ur teygðu sig eins og þanin voð
um himinhvolfið og drógu mjög
úr skini sólarinnar, en gráir
þokubólstrar byrgðu víða fyrir
útsýni til fjalla. En við •Voru'm
sannfærðir um, að þetta myndu
•aft eins .vera síðustu leyfarnar
af hinni miklu þokubreiðu, sem
nóttin hafði sveipað yfir land-
ið, og að þær myndu hverfa með
öllu, þegar fram á daginn kæmi.
Sú varð líka reyndin, því þegar
leið að hádegi tók að birta í
lofti, og litlu síðar var hver ein-
asti skýhnoðri horfinn með ölhi
og sólin tekin að hella geisla-
flóði sínu yfir umhverfið. Var nú
útsýni hið bezta og fagurt um
að litast, því landslag er þarna
mjög breytilegt og svipmikið,
einkum þegar ofar dregur. Sér-
staklega eru það fjöllin upp af
Biskupstungum, sem vekja at-
hygli ferðamannsins, og er gam-
an að veita því eftirtekt, hvemig
þáu breyta afstöðu sinni hvert
til annars um leið og áfram er
haldið. — En fyrsti staðurinJn,
sem á sérkennilega náttúru-
fegurð að bjóða, em vafalaust
hin svonefndu Brúarhlöð. Þar
hefir Hvítá smám saman myndað
ýmsar einkennilegar klettamynd-
anir á óralöngum tíma. einkenni-
legust er bergnál sú hin mikla,
sem þama stendur mitt í belj-
andi árstraumnum og hefir eigi
látið straamþungan kúga sig,
þrátt fyrir hin ægilegu átök hans,
þegar ofsaflug hleypur í ána á
veturna, og vatnið fer hamför-
uin eftir árgljúfrinu. En Brúar-
hlöð em einnig gædd annari og
meiri fegurð en sérkennilegmn
klettamyndunum. Þar eru fagrar
kvosir austan megin árinnar og
blómlegir trjámnnar alt um
kring.
Við héldum nú yfir hina
traustu og veglegu brú, sem
þama liggur yfir ána, og svo
áfram upp með ánni, þar til
Gulifoss blásti við sjónum okkar.
Var þá auÖvitað sjálfsagt að láta
staðar numið um hrið og líta
sem snöggvast á þennan nafn-
kunna foss, sem allir róma svo
mjög sakir glæsileiks og fegurð-
ar. Við stigum þvi af baki, skild-
um hestana eftir dálítinn spöl
frá ánni og gengum siðan niðúr
að fossiniun. Blasti þá við okkur
ein hin mikilfenglegasta sjón,
sem ég Iiefi nokkurn tíma séð.