Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 20.09.1936, Blaðsíða 3

3
ITVÖ ÁR höfðu rósirnar og
bréfin komið reglulega. Á
hverjum föstudegi i full tvö ár
hafði rósavöndur og bréf beðið
þess á skrifborðinu hennar, að
hún tæki pað með sér heim.
Þetta föstudagskvöld var borðið
autt, og ungfrú Bancroft horfði
fram fyrir sig á skygðan borð-
flötinn eins og eitthvert undra-
verk hefði skeð. Þó hún hefði
fundið eitthvert af eðlislögmálun-
um brotið, [)á hefði hún ekki
undrast það meira en þann skort
á hollustu, er henni fanst hinn
ókunni bréfritari sýna. Að orsök
þessa væri gleymska eða hirðu-
leysi kom henni ekki til hugar.
Heimurinn hafði snögglega breytt
tan lit í augum hennar og með
áköfum hjartslætti varð henni alt
í einu ljóst, hverju hún rnáske
hafði tapað að fullu og öllu, og
hvað þaÖ tap þýddi. Ef til vill
var hann einungis að prófa hana
og sýna henni hve sterkur en þó
dulinn þáttur hann væri orðinn i
lífi hennar. Hún hratt þeirri hugs-
un frá sér jafnskjótt. Henni var
að vísu ókunnugt um útlit hans,
aldur og heiti, en þó þekti hún
hann of vel til þess, að sú hugs-
un, að sjálfselska gæti verið or-
sök þessa, næði að þróast í huga
hennar. Hann var máske veikur?
1 síðustu bréfunum hans hafði
verið óorðuð en glöggfundin
undiralda vonlausrar baráttu
þess, er finnur sig lítilmagna, —
þrátt fyrir þá ástúð, kurteisi og
glaðlyndi, er ætíð hafði auðkent
bréfin hans.
Rósir síðasta föstudags blöstu
við Irenni er hún opnaði dyfnar
á herfergi sínu. Visnar og iLm-
vana drupu þær í vaþa á tiorðiinu.
Upp á síókastið hafði hún hlúð
að þeim me.ra en áður var veinja
hennar, og geymt þæ,r uns næstu
rósir bárust. Er hún var að vök'va
hinar ^álfvisnuðu ,rósir, virtist
henni að í tlómkrikunum sæi hún
ímynd þeirra tilfimi.nga er undan-
farið höfðu gert vart við sig hjá
hienni, og nú virtust vera svio
skjótt orðnar að engu.
Oagarnir liðu án þess að ó-
kunni bréfritarinn gerði vart við
sig, og þeir voru allir jafn gráir
Og tiLgangsIausir í augnm uingfrú
Bancroft fréttar.tara. Henni virt-
ist þessi ókunni vinur sinn vera
áð fjarlægjast meir og me’.r, og
ef til viil var ]>að sökum mis-
ákiiajngs eða rangrar ímyndunar
frá hans hálfu sem henni i var
ekiki gefinn neinn kostur á að
ieiðrétta. Hann var henni jafn
fjarlægur og þó iifði hiantn í öðr-
um heimi. He'.mi, sem [>au höfðu
bæði lifað í meðnn ,húin veitti,
imóttöku blómum hans og bréfum,
en nu er þau voru hætt að k nna,
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Elizabeth G. Jordan.
Rauðar rósir.
var samband hennar viðð hann ó- chryBarrtheum í hnáppagatinu. —
afturkallanle0a slitiö. Hún salkn-
aði rósanna og bréfanna og um
fram alt saknaði húin félagsslkap-
arins og vináttnnnar ter hún hafði
motið lengi og á svo einkenndeg-
an hátt.
Hún var að hugsa uim þetta á
kcldu miðsvetraikvöldi, er hún
kom heim frá vininu sinni á rit-
sitjðrnarskrifstofuinni, — og kom
finm í íbúð siina'; það glóði eldur
á arni. Þernan hafði dtegið hæg-
indastóLnn hennar að eldinum og
ininiskórnÍT lágu við hlið stólsins.
Hún settist- iegiinsLega niður og
lagði fæturna upp á aringrindina.
Það dró niður í iddinum, og það
varð meira en háLrokkið um-
hverfis hana. Húin leit yfir her-
bergið, og athygli Lennar barst að
hlut er var benni nýr en þó
gamdkunnur. Kínverski vasinn er
áður fyr hafði ætíð staðið á borðl-
inu imeð rósirnar frá honum, —
stóð þar ó ný og í honum var
dökkrauður rósavöndur.
Ungfrú Bancroft néri augun og
áðgætti betur. Hafði hún solnað?
Var hana að dreyma? llmuram
af rósunum, var þó virkdsgur,
þær voru þarna. „YindiSlegu rós-
irnar imínar ‘, hvíslaði hún er húrr
laut niöur og teigaði í sig ilminn.
Hienmi fannst þær brosa til sín
eins og þær vddu segja: Hé;r er-
um við aftur, alt er ócreytt. Henni
virtist birta við þessa staðhæf-
ingu. Ungfrú Bancroft kveikti
Ijósið og hringdi bjöllunni. Þiern-
an sagði, að það hefði ekiki fy lgt
neitt bréf með rósunum, og ekk-
ert nafnspjald. Hún hafði tekið
þær úr öskjunmi og sett þær j
vasann. Askjan! Hérna er hún.
Stór iog sk'rauileg og mafn blóma-
isaLains með gyltu letri á lokimL
Ungfrú Bancroft furðaÖi sig
á þessu. Aldrei hafði hann
gefið , henni slíkt tækifæri.
Ef henni sýndist, þá gæti
hún auðveldlega haft upp
á honupi. Einn var hann vinup
hemnar? Llann hafði sent henni
rósjimar sem tákn þess, að alt
væri eins og fyr. Það var henni
nóg. , ,
i Hún komst í ágætt skap og
klæddist hezta kjólnum síinum til
liveld ier ',a: í l eic ursskyni við vin
sinn, og hún raulaði uppáhaldslag
ið sitt, sem var í samþæmi við
sikap heninar á þessalri stundu.
Hierforth leit inin eftir kveld-
verð. Liann var í kjólíötum, með
Fyrstu oirð hans urðu til þess'
að draga úir gleði heninar.
, „Ég s*é, að þú hefir fengið irós-
imar,“ mælti hainm og kinikaði
^iolli í áttina til þeirra.
„Varst það þú, sem send-
ir þæir?“ mælti hún hikandi.
Henmi fannst að hún þurfa stuðnl-
ings við.
„Ekki beinlínis. Ég gerði það
í umboði annars,“ flýtti Hiarf>ríh
sér að segja. Hann hafði sezt í
hægindastólim'n og virti hana ná-
kvæmlega fyrir sér.
„Manstu eftir Hatfeld ?“ hélt
hanm áfrarm „Sérstaklega lagleg-
ur piltuir, Ijóshærður með dökk
augu, ómanmblendinn, en við
námari kynningu fanst már hann
vera einhver sá allra skemtileg-
asti maður, sem ég hefi verið
með. Það var enginn við blaðið,
sem þekti hann eins vel og ég.
Hann var sjaldan á skrifstofunni
nema á næturnar, og þá vann
hann í litla herberginu inn af
einkaskrifstofu næturritstjórans.
Mér geðjaðist vel að honum, og
við borðuðum oft saman kvöld-
verð. Hann var oftast vanur því
að leiða samtalið að þér. En hann
var tæringarveikur. Hann sagði
mér ekki frá því fyr en fyrir
þremur mánuðum síðan, þegar
diann var í Iþann veginn að leggja
af stað til Norður-Afríku vegna
heilsu sinnar. Kvöldið áður en
hann fór, borðuðum við kvöld-
verð saman. Að honum loknum
fóhxm við heim til mín. Á ég að
halda áfram?“
„Já, viltu gera svo vel,“ mælti
hún lágum rómi.
Við töluðum mikið saman, og
ég reyndi eins og mér var unt að
<telja í hann kjark. Ég spáði því
að hann mundi koma aftur heill
heilsu eftir sex rnánuði og þar
fram eftir götunum. Það hafði
engin áhrif á hann, en annars var
hann mjög stiltur og hugrakkur
gagnvart veikindum sínum. Hann
sagði að foreldrar sínir hefðu dá-
ið úr tæringu, og að læknarnir
gæfu sér engar vonir. Hann sagð-
ist aldrei hafa gifzt sökum þess,
að hann hefði ekki viljað eyði-
leggja lif þeirrar, er hann elsk-
aði, eða láta börmxm sínuirt í ferfð
þvílíkan sjúkleika.“
Herforth þagnaði og hugsaði
sig um stundarkorn, áður en
hann hélt áfram.
„Að síðustu sagði hann dálítið,
sem mun vekja eftirtekt þína.“
Herforth hafði talað léttilega,
en þó ungfrú Bancroft hefði veitt
því eftirtekt, þá vissi hún að
undir niðri bar hann innilega
samúð með vini sínum.
En hún veitti því enga eftir-
tekt. Hún var að hugsa um Her-
forth. Orð hans höfðu bygt upp
í huga hennar atvikið er þeir
voru áð kveðjast. Hún sá þessa
tvo menn saman, og þótt ásýnd
annars væri hulin henni, þá gat
hún samt séð á látbragði hans
dapurleik þann, er fram hafði
komíð i síðustu bréfunum hans.
Örvæntinguna gagnvart þessu,
sem hann var að berjast á móti.
Hún snéri sér frá glugganum og
settist í lágan stól. Andlit hennar
var í iskugga.
Herforth hélt áfram hægt og
alvarlega.
„Þegar við skildum, snéri Hat-
feld sér að mér og sagði: „Ég
ætla að biðja þá að senda þér
skeyti þegar alt er um garð
gengið, vinur minn. Ekki til þess
að hryggja þig, heldur af því að
mig langar til að þú gerir dálítið
fyrir mig. Spurðu mig ekki hvers
vegna, eða um orsök þess. En
þegar þú færð símskeytið,. þá
langar mig til þess að þú sendir
rauðan rósavönd til ungfrú Ban-
croft“.“
Herforth þagnaði og skaraði í
eldinum með mikilli nákvæmni.
Málrómur hans var breyttur. Þótt
hann gæti ekki gert sér grein fyr-
ir því, af því að hann vissi að
þau höfðu aldrei kynst, — þá
var eitthvað það í látbragði ung-
frú Bancroft, sem snerti hann ein-
kennilega. Hún leit á hann og
opnaði varimar, en lokaði þeim
aftur án þess að segja nokkuð.
Svipurinn í fallegu augunum
hennar kom honum til þess að
líta xmdan.
„Ég fékk símskeytið í piorgun,"
mælti hann hljóðlega.
Hundur fyrir rétti.
Nýlega var dreginn fyrir ‘lög
og dónæ i Brookport i Bandaríkj-
unum hundur að nafni Idaho,
ákærður fyrir morð. Seppi bar
sig mjög vel fyrir réttinum og
var enga iðrun á honum að sjá.
Hann var ákærður fyrir að hafa,
er hann var að fá sér bað, bitið
í 14 ára dreng, sem líka var að
baða sig, og haldið honum niðri
þangað til hann draknaði. Seppi
var dæmdur í 2 ára dvöl J,
„hundahúsinu". Þegar dómarinn
spurði ákærða, hvort hann hefði\
nokkrar málsbætur, svaraði seppi
„voff,“ hvað sem hann hefir nú
meint með því.