Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 27.09.1936, Blaðsíða 8

8
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Hljómleikar.
Söngkiannari nokkur, serri jafn-
fram* 1 k á fiðiu, lék e nu s'jnini
I vei 11 lög efLr B’xa'hms. Erahms
var s ál-’u'r viðstaddur iog lák und-
ir á ílyg'el. B'rahmis Lk svo s erkt
undir, að s'jingkonna’ranum of-
bauð og scgði:
— Kæri berra! Ég gei ekkí einu
sinini heyrt til 'mín sjáiSs.
— Hamingjusami maður, svar-
aði Erahms og ht 1: áfram-að
hanxra á ilygelinu.
Eftirleiksýningu.
Eitt af le kritum Kestroys var
einu sjnni hrópað n'ður i Vín-
arho'rg. Rithöfundunnn lagði af
e'.að heim 11 sía ásamt konu
sinni um kvtliið, og var í shrmu
skapi. Þegar pau nálguðust bú-
stað sinn, mættu þau nætarverði
sem. tlis í lílautu sina til vakia-
skifta.
Nes'roy leit þá til konu siinnar
og sagði raunamæddu’r:
— H,ann veit það þá líka þessi.
Á leikæfingu.
Aus uráski le ’karinn Arrold var
einu sinni að æfa Uutverk að
höfundi le kri'.s'ins viðstöddum. —
Höfundinum geðjaðist ekki skiln-
ingur Arnolds á hlutverkinu >og
sagði:
— Hvað gengur að yðu'r, terra
Arnold? Þér sem erað í daglega
lífinu svo kátur, hvennig ge'.ið
þér ve:ið svona grafalvarlegur i
hlatverkinu?
— Það kemur vafalaust til af
því, a5 í da' lega lífinu bý ég til
textamn sjálxur, sagði Je ka'rinn.
— Maður á bara að trúa helm-
ingnum af því, sem kvenfólkið
segir.
— Hvorum helmingnum?
Heldur tóbaksbúð en
eilifa sáluhjálp.
Hjálpræðishermaður einn í
London hefir nýlega vakið á sér
dálitla athygli. Hann heitir Charl-
es Shipley og var ákveðinn frels-
ishermaður og drengur góður. En
svo varð hann fyrir þeirri glettni
örlaganna að erfa tóbaksbúð, sem
gaf all-mikið; í iaðra hönd. Og nú
fór hann að hugsa um, hvort
heldur hann ætti að afsala sér
arfinum og vera áfrain i hernum,
eða afsala sér eilífri sáluhjálp
og afgreiða vindla og sígarettur.
Eftir að hafa lagst á bæn og
sungið sálma, valdi hann tóbaks-
búðina.
Kvennabúr í París.
Upp á síðkasíið hefir mikið
borið á því í Paris, að konur
hafa horfið og ekki hafst upp á
þeim. Loksins hefir þó lögregl-
an komist að hinu sanna í mál-
inu. Þær höfðu hafnað í kvenna-
búrum ríkra Araba og kærðu sig
ekkert um að fara þaðan. Þrír
rnenn, Frakki, ítali og Arabi hafa
verið teknir fastir, sakaðir um
að hafa verið kvennamiðlarar Ar-
abanna.
Ekkert er ómögulegt
Núverandi forsætisráðherra á
Spáni, Largo Caballero, var upp-
haflega málarasveinn. Skömmu
eftir stofnun lýðveldisins 1931
var hann’i í baöii i f'ínu húsi. Hús-
móðirin kom til hans og sagði:
— Senor Largo Caballero! Þér
hafið sennilega aldrei komið inn
í svona fínt hús?
Caballero hneigði sig og svair-
aði:
- Frú mín! Ég þekki þetta
hús eins vel og þér! Horfið bara
upp: í loftið; ég málaði það fyrir
fimm árum. i!
Kallibælir —
Þaö er vandi Æska nútímans.
að gera kaffi ----
'j’inum tái Kaui>mianna b, afmrb la ð segirfrá:
hæfis, svo að i>að kom nýlegá fyritr í Eriottin-
hinn róttl ingargötuinni, að fcolti kom alt í
kaf.ftkeimur einu á headingskasti inn í gegn
haidl sér. Uimi rúðu í teldhúsglugga. F.xúin
Þetta hefir í húsinu leit út um giuggann, en
O. S. kaffi sá <engan. Hálrrima síðar var bar-
bætir tekiat. ið á eldhúsdyrnar, og þegar frú-
Mimið áð in opinaði, stóð lítill drengur fyr-
biðja næst jr uían.
uin G. S. „Fyrirgefið, frú„“ sagði hanní,
kaffibæti. „en ;nú kemur pabbi minn til
Ilann svíkuT að láta rúðuna í.“
engan. „Þú ert reylaíega góður og ráð-
Iír itð sjálf. vandur xkcngur,“ sagði frúiin,
Reynsias! et „gerðu svo vel, hérna er boltinn
ói.gnust. þinin.“
í sömu svifum kom smiðurimn
•tmeð riðuna, og þegatr hainn haíði
sett hana í, sagði hann:
„Jæja, þetta kos ar þtrjár krón-
ur og fimm íu ai:.ra.“
„Hvað eigið þér við,“ spurði
frúin, „var þetta elfki sonur yð-
ar?‘“
„Nei, ég leld nú ekki,“ sagði
soniöurnn, ,e.uð þér e’.tki móðlr
hans?‘“
Platar ömmu sina.
„Aimma“, sagði níu ára d:reng-
ur, „hvað extu göm.l?“
„Nærri 66 ára,“ sagði gamla
konan og strauk á honum gló-
kiollmn.
„Þú deyrð bxáðum, amma,, er
það ekki?“
„Jú, góði m'.nin., ég býst við
því.“
„Og þegar ég dey, amma,, m|á
þá ekki grafa img við 1.1 ðina
á þér?“
„Jú, idskan mín„“ sagði hún
og vafði hann hrærð að s r.
„Amma,“ hvíslaði praklkarinn
að henni, „ge: mír tíu au.ra.“
Ráðinn mötunautur.
Leikkonan Jósefína Gallmayer
bauð einú rinni má;aranum Ma-
kart til miðdegisverðar. Hann
var þektur að því, hve fátalaður
hann var, einkum meðan hann
borðaði. En þegar borðhaldið
var úti, snéri leikkonan sér
að honum og sagði:
Ættum við nú ekki að þegja
mn eitthvað annaö.
Utan við sig.
Hinn frægi enski leikari Char-
les Laughton er oft mjög utan
við sig og gætir þá ekki að því,
hvað hann segir. Einu sinni fengu
kunningjar hans hann til þess að
heimsækja gamlan leikara, sem
lá veikur. Laughton reyndi að
hughreysta gamla manninn og
sagði:
— Þegar þú ert orðinn friskur
aftur, tek ég þig með mér tll
Hollywood.
Svo snéri hann sér við, en tók
þá eftir því, hvað íbúðin var
léleg, stiginn skakkur og dym-
ar þröngar — og bætti við:
— Erfitt held ég verði að koma
kistunni inn, piltar.
Vermuth konungur.
Dönsk kenslukona ein kvartar
mjög yfir kunnáttuleysi nemenda
tíinna í í’sö'gu;. I stíl um „Offa hinn
spaka“ hafði lítil telpa hvað eftir
annað skrifað Vermuth konung-
ur í staðinn fyrir Vermundur
konungur.
Hjálpaðu þér sjálfur.
Maður nokkur í Bombay hefir
framið sjálfsmorð á þann hátt,
að hann hoppaði út um glugga á
5. hæð. Og þetta var ekki að á-
stæðulausu. Hann varð nefnilega
117 ára þennan dag. Hann hefir
sennilega hugsað, að hann ætti
ekki að fá að deyja, nema hann
hjálpaði sér sjálfur.
Snemma i tiðinni.
Bert Blarr, 27 ára gamall
Þjóðverji, ætlar ekki að koma of
seint á Olympíuleikana í Tokio
1940. Hann lagði af stað í vik-
unni sem leið frá Potsdamer
Platz í Berlín og ætlaði fótgang-
andi um Indland, Kína, Japan og
Mansjukuo.
Uppgjör.
— Hafið þér gert kassann uppV
— Já, herra forstjóri! <
— Stóð heima? •
— Já, að undanteknum tvéim
aurum.
— Hvernig getur staðið á því?
— Það veit ég ekki. Kassinh
'átti að vera tórnur. Ég vei't ekki
hver hefir látið þessa tvo aura í
hann.
Enginn spitali, en tveir
kir ‘jugarðar.
Einu sinni var franski rithöf-
undurinn Alexander Dumas á
ferðalagi og kom til Marseille-
Þar bauð doktor Gistal, einn af
frægustu læknum bæjarins, Du-
mas til miðdegisveizlu. Þegar
gestirnir stóðu upp frá borðum
sagði læknirinn við hinn fréega
gest:
— Viljið þér ekki skrifa nokkpr
orð í albúmið mitt? ;
— Með ánægju, svaraði Du-
mas. Svo tók hann penna og
skrifaði, meðan læknirinn horf^i
á: — Þegar Gistal, vinur minn,
kom til MarseiIIe, var spítalinn
rifinn ...
— Fyrirtak! hrópaði læknirinn,
en Dumas skrifaði áfram:
— en bygðir tveir kirkjugarðar;-
Útbreiðið Aiþýðublaðiðl
F. R. VALDEMARSSON
t Ritstjóri:
Alþýíupjrentsmiðjaa.