Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 11.10.1936, Page 1
SUNNUDAGSBLAÐ
r ___ <
ALÞÝÐUBLAÐSINS
HL ÁRGANGUR SUNNUDAGINN 11. OKT. 1936. 41. TÖLUBLAÐ
Svalt er enn á seltu . . . :
A fleka í sex sólarhringa.
_________________________________________________________i______
MÖNNUM er í fersku minni hiö sviplega slys, er franska
hafrannsóknaskipið „Pourquoi pas?“ fórst viö Mýr-
arnar, þar sem öll skipshöfnin drukknaði, að einum undan-
teknum. En víðar verða sjöslys en við strendur íslands.
Skýstrókarnir I Suðurhöfum verða mörgum sjðmanninum að
fjörtjóni. í greininni, sem hér fer á eftir, er sagt frá sjó-
slysi, þegar skipið Admiral Clark lenti 5 skýstrók og fórst,
en einir sex menn af skipshöfninni björguðust á fleka,
eftir að þeir höfðu flækst um hafið í sex sólarhringa.
Greinin er sendibréf, skrifað af einum hrakningsmanninum,
Rotch Garland, fyrsta stýrimanni á Admiral Clark, níu dög-
um eftir að skipið fórst. Bréfið, sem hann hafði skrifað
móður sinni, var birt í Readers Digest.
Um borð á sænska skipinu
Tana, á leið til New
Orleans.
Góða mamma!
E>ú hefir vafalaust heyrt það,
að Admiral Clark lenti fyrir 9
dögum í skýstrók undan Cuba-
ströndum. Að því er ég bezt
veit, komust ekki nema ssx af.
Þegar ég kom upp á þiljur kl.
4 á miðvikudagsmorguninn var
stinningskaldi á norðaustan.
Klukkan 7 um morguninn ,var iorð
ið svo hvast að ég kallaði á skip-
stjórann. Við sáum þá engin
venjuleg merki þess, að við vær-
um að nálgast skýstrók, en kl. .10
var bersýniLegt, að við vorum að
faxa inn í skýstrók. Um hádegið
var orðinn þungur sjór, en við
höfðum allir ágæta matarlyst og
vorum hvergi smeykir. Klukkan 1
sagði skipstjórinn mér að Ivella
olíu í sjóinn, því að öldurnar
voru farnar að ganga yfir skipið.
Það var strax betra og ég er
viss um, að það hefir verið olían,
sem hélt’ Clark á floti svo :len,gi
aem raun varð á.
Um klukkan 3 stóð óveðrið sem
haest. Það var hræðilega' hvast
og það var ekki hægt að snúa
andlitinu í vindinn og ekki hægt
að anda. Svo var líka ómögulegt
að hreyfa sig úr stað nema ríg-
halda sér í eitthvað. Vindurinn
,greip mann heljartökum, eins og
þúaund drísildjöflar ætluðu að
draga mann fyrir borð. Og það
var ekki hægt að sjá handaskil
fyrir froðuskúmi. Sjóirnir steypt-
ust yfir skipið eins og hrynjandi
klettabeltí, og ég stóð á öndinni
af því að ég hélt að skipið mundi
sökkva þá og þegar. Það var ein-
kennilegt að horfa á alt þetta.
öldunum skolaði yfir þilfarið og
ýmist var skúturinn eða barkinn
f kafi.
Við Johnson, annar stýrimaður,
skriðum aftur ef:ir þilfarinu og
fórum fram hjá éldhúsglugganum.
Við gægðumst inn, og hvað héld-
urðú að .við höfum séð. Hugsaðu
jþér bam. Brytínti, sem var svert-
ingi og þrír hjálparkokfcar, líka
svertingjar, krupu uppi á elda-
vélinni, allir með björgunarbelti
og báðust fyrir, eins og þeim væri
borgað fyrir það. Eldhúsið var
hálffult af sjó og alt á flotí!
þar inni nema eldavélin — pottar
og pönnur, koppar og kimur,
borð og stólar, alt var á floti.
Við hívuðúm svertingjana út og
komum þeim ofan í vélarrúmið.
Klukkan 4 vorum vi'ð í miðjum
skýstróknum, það er það hættu-
légasta. Öldurnar voru fjallháar
og steyptust yfir skipið og vesa-
lings litli Clark var altaf á kafi,
og það var eins og vindurinn
kæmi úr öllum áttum og öldurnar
líka úr ölluiii áttum. Þá fór nú
hjartað að siga í sumum. En þeg-
ar við komum saman til kvöld-
verðar, talaði enginn um útlitið,
heldur létum við fjúka fyndnis-
yrði um viðburði dagsins.
Um klukkan 9 braut ólag hurð-
tna á hásetaklefanum og sjórinn
rann inn og fylti vélarrúmið. Ég
fór með tvo menn fram á til að
sækja aðra hurð og við urðum
að fara með hana eftir seglásnum,
af því áð stöðugt riðii ólögin yfir
þilfarið. Við vorum komnir hálfa
leið, þegar hún fauk ur höndunum
á okkur og amiar aðstoðarmaður
minn datt ofan á þilfarið og skol-
aðist fyrir borð. Ég og hinn að-
stoðarmaður minn fórum tvisvar
fyrir borð. í þriðja skiftið fór ég
alveg aftur fyrir skut, en hékk
á línu og varð að klifra inn
hinumegin. Hásetann sá ég ekki
framar.
Nú var sjórinn orðinn 6 fet
í vélarrúminu. Þegar ég kom þang
að sá ég einn vélamanninn kafa
ofan að einni dælunni, sem var
brotin. Eg gleymi aldrei því sem
ég sá þá. Vélin hamaðist á kafi
í vatninu ýmislegt rusl, sem var á
í vélarrúminu, flaut í vélina, —
brotnaði þar í smátt og tvístrað
ist. Það var hræðilegur hávaði.
Klukkan IOV2 komst sjórinn í
dynamóinn og öll ljós slokknuðu.
Vélamennimir gátu ekkert við-
nám veitt, og komu upp á þilfar
og létu vélina eiga sig. Svo
sprakk ketillinn og alt var í ó-
lagi.
Við, ég og skipstjórinn, fórum
inn í kortaklefann. Ég kveikti í
pípunni minni og hann kveikti sér
í sígarettu. Svo sagði hann:
— „Þetta er hábölvað, Rotch,
finst þér það ekki? Einmitt þeg-
ar við erum að komast út ský-
stróknum, þá fer alt til fjandans."
— „Það er nokkuð tíl í því,“
sagði ég. Það er einkennilegt, að
mér varð ekkert um þetta.
Clark var farinn að siga að
aftan, og allir vissu, að nú var
gárimnið á enda. Stór alda tók
alla afturbygginguna og fór méð
báða bátana um leið. Allir, nema
yfirmennirnir, höfðu björgunar-
belti. Beltin okkar höfðu verið
aftur á skipinu og voru nú kom-
5n í kaf. Eina vonin var því að
ná í flak á floti. Skipstjórinn
skipaði okkur að vera viðbúnum
tog alt í einu fundum við, að sltip-
ið sökk undir fótum okkar. Ég sá
skipverjana henda sér fyrir borð
og ég hristi af mér stígvélin og
stökk lika.
Þegar mér skaut upp aftur sá
ég eitthvert svart flykki fyrir
framan mig. Ég rétti fram hend-
urnar, og náði í flekann, sem við
sitjum á, þegar við málum skips-
hliðamar. Johnson skaut upp
höfðinu rétt hjá mér og við klifr-
uðum báðir upp á flekann.
Svo leit ég aftur til þess að sjá
Clark í síðasta sinn. Skipið stóð
upp á endann og stefnið var um
30 fet upp úr vatninu. Svona
stóð skipið í eina mínútu ieíða
kannske tvær, svo sökk það. —
Það var dapurleg sjón, því að
þetta var bezta skip og skipverj-
amir vom ágætir piltar, þeir
fóm eins og sjómönnum sæmdi,
það var enginn hræddur.
Svo leit ég við aftur, til þess
að sjá, hvað margir væm nú
komnir á flekann. Þá var þriðji
vélstjóri kominn og vélaviðgerð-
armaðurinn. Við heyrðum ein-
hvem kalla og svo syntum við
Johnson út og náðum í svarta
brytann. Svo heyrðum við kall-
að aftur og syntum aftur út og
náðum í háseta. Svo sáum við
ekki né heyrðum til fleiri manna.
Vindur og bára fluttu okkur óð-
fluga burtu.
Nú verðurðu að hugsa þér flek-
ann, sem við vomm á. Hann var
9 fet á lengd og 4 fet á breidd.
Ekkert að borða og ekkert að
drekka. Enginn okkar hafði skó,
nemá hásetinn, við vorum bara
í skyrtum og buxum. Flekinn var
ekki meira en 4 þumlunga upp
úr vatninu og við vorum allir
rennandi blautir. Við urðum áð;
ríghalda okkur, svo að við fær-
um ekki í sjóinn.
Það gat vnginn sofib þá nótt.