Alþýðublaðið Sunnudagsblað

Issue
Main publication:

Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 11.10.1936, Page 1

Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 11.10.1936, Page 1
SUNNUDAGSBLAÐ r ___ < ALÞÝÐUBLAÐSINS HL ÁRGANGUR SUNNUDAGINN 11. OKT. 1936. 41. TÖLUBLAÐ Svalt er enn á seltu . . . : A fleka í sex sólarhringa. _________________________________________________________i______ MÖNNUM er í fersku minni hiö sviplega slys, er franska hafrannsóknaskipið „Pourquoi pas?“ fórst viö Mýr- arnar, þar sem öll skipshöfnin drukknaði, að einum undan- teknum. En víðar verða sjöslys en við strendur íslands. Skýstrókarnir I Suðurhöfum verða mörgum sjðmanninum að fjörtjóni. í greininni, sem hér fer á eftir, er sagt frá sjó- slysi, þegar skipið Admiral Clark lenti 5 skýstrók og fórst, en einir sex menn af skipshöfninni björguðust á fleka, eftir að þeir höfðu flækst um hafið í sex sólarhringa. Greinin er sendibréf, skrifað af einum hrakningsmanninum, Rotch Garland, fyrsta stýrimanni á Admiral Clark, níu dög- um eftir að skipið fórst. Bréfið, sem hann hafði skrifað móður sinni, var birt í Readers Digest. Um borð á sænska skipinu Tana, á leið til New Orleans. Góða mamma! E>ú hefir vafalaust heyrt það, að Admiral Clark lenti fyrir 9 dögum í skýstrók undan Cuba- ströndum. Að því er ég bezt veit, komust ekki nema ssx af. Þegar ég kom upp á þiljur kl. 4 á miðvikudagsmorguninn var stinningskaldi á norðaustan. Klukkan 7 um morguninn ,var iorð ið svo hvast að ég kallaði á skip- stjórann. Við sáum þá engin venjuleg merki þess, að við vær- um að nálgast skýstrók, en kl. .10 var bersýniLegt, að við vorum að faxa inn í skýstrók. Um hádegið var orðinn þungur sjór, en við höfðum allir ágæta matarlyst og vorum hvergi smeykir. Klukkan 1 sagði skipstjórinn mér að Ivella olíu í sjóinn, því að öldurnar voru farnar að ganga yfir skipið. Það var strax betra og ég er viss um, að það hefir verið olían, sem hélt’ Clark á floti svo :len,gi aem raun varð á. Um klukkan 3 stóð óveðrið sem haest. Það var hræðilega' hvast og það var ekki hægt að snúa andlitinu í vindinn og ekki hægt að anda. Svo var líka ómögulegt að hreyfa sig úr stað nema ríg- halda sér í eitthvað. Vindurinn ,greip mann heljartökum, eins og þúaund drísildjöflar ætluðu að draga mann fyrir borð. Og það var ekki hægt að sjá handaskil fyrir froðuskúmi. Sjóirnir steypt- ust yfir skipið eins og hrynjandi klettabeltí, og ég stóð á öndinni af því að ég hélt að skipið mundi sökkva þá og þegar. Það var ein- kennilegt að horfa á alt þetta. öldunum skolaði yfir þilfarið og ýmist var skúturinn eða barkinn f kafi. Við Johnson, annar stýrimaður, skriðum aftur ef:ir þilfarinu og fórum fram hjá éldhúsglugganum. Við gægðumst inn, og hvað héld- urðú að .við höfum séð. Hugsaðu jþér bam. Brytínti, sem var svert- ingi og þrír hjálparkokfcar, líka svertingjar, krupu uppi á elda- vélinni, allir með björgunarbelti og báðust fyrir, eins og þeim væri borgað fyrir það. Eldhúsið var hálffult af sjó og alt á flotí! þar inni nema eldavélin — pottar og pönnur, koppar og kimur, borð og stólar, alt var á floti. Við hívuðúm svertingjana út og komum þeim ofan í vélarrúmið. Klukkan 4 vorum vi'ð í miðjum skýstróknum, það er það hættu- légasta. Öldurnar voru fjallháar og steyptust yfir skipið og vesa- lings litli Clark var altaf á kafi, og það var eins og vindurinn kæmi úr öllum áttum og öldurnar líka úr ölluiii áttum. Þá fór nú hjartað að siga í sumum. En þeg- ar við komum saman til kvöld- verðar, talaði enginn um útlitið, heldur létum við fjúka fyndnis- yrði um viðburði dagsins. Um klukkan 9 braut ólag hurð- tna á hásetaklefanum og sjórinn rann inn og fylti vélarrúmið. Ég fór með tvo menn fram á til að sækja aðra hurð og við urðum að fara með hana eftir seglásnum, af því áð stöðugt riðii ólögin yfir þilfarið. Við vorum komnir hálfa leið, þegar hún fauk ur höndunum á okkur og amiar aðstoðarmaður minn datt ofan á þilfarið og skol- aðist fyrir borð. Ég og hinn að- stoðarmaður minn fórum tvisvar fyrir borð. í þriðja skiftið fór ég alveg aftur fyrir skut, en hékk á línu og varð að klifra inn hinumegin. Hásetann sá ég ekki framar. Nú var sjórinn orðinn 6 fet í vélarrúminu. Þegar ég kom þang að sá ég einn vélamanninn kafa ofan að einni dælunni, sem var brotin. Eg gleymi aldrei því sem ég sá þá. Vélin hamaðist á kafi í vatninu ýmislegt rusl, sem var á í vélarrúminu, flaut í vélina, — brotnaði þar í smátt og tvístrað ist. Það var hræðilegur hávaði. Klukkan IOV2 komst sjórinn í dynamóinn og öll ljós slokknuðu. Vélamennimir gátu ekkert við- nám veitt, og komu upp á þilfar og létu vélina eiga sig. Svo sprakk ketillinn og alt var í ó- lagi. Við, ég og skipstjórinn, fórum inn í kortaklefann. Ég kveikti í pípunni minni og hann kveikti sér í sígarettu. Svo sagði hann: — „Þetta er hábölvað, Rotch, finst þér það ekki? Einmitt þeg- ar við erum að komast út ský- stróknum, þá fer alt til fjandans." — „Það er nokkuð tíl í því,“ sagði ég. Það er einkennilegt, að mér varð ekkert um þetta. Clark var farinn að siga að aftan, og allir vissu, að nú var gárimnið á enda. Stór alda tók alla afturbygginguna og fór méð báða bátana um leið. Allir, nema yfirmennirnir, höfðu björgunar- belti. Beltin okkar höfðu verið aftur á skipinu og voru nú kom- 5n í kaf. Eina vonin var því að ná í flak á floti. Skipstjórinn skipaði okkur að vera viðbúnum tog alt í einu fundum við, að sltip- ið sökk undir fótum okkar. Ég sá skipverjana henda sér fyrir borð og ég hristi af mér stígvélin og stökk lika. Þegar mér skaut upp aftur sá ég eitthvert svart flykki fyrir framan mig. Ég rétti fram hend- urnar, og náði í flekann, sem við sitjum á, þegar við málum skips- hliðamar. Johnson skaut upp höfðinu rétt hjá mér og við klifr- uðum báðir upp á flekann. Svo leit ég aftur til þess að sjá Clark í síðasta sinn. Skipið stóð upp á endann og stefnið var um 30 fet upp úr vatninu. Svona stóð skipið í eina mínútu ieíða kannske tvær, svo sökk það. — Það var dapurleg sjón, því að þetta var bezta skip og skipverj- amir vom ágætir piltar, þeir fóm eins og sjómönnum sæmdi, það var enginn hræddur. Svo leit ég við aftur, til þess að sjá, hvað margir væm nú komnir á flekann. Þá var þriðji vélstjóri kominn og vélaviðgerð- armaðurinn. Við heyrðum ein- hvem kalla og svo syntum við Johnson út og náðum í svarta brytann. Svo heyrðum við kall- að aftur og syntum aftur út og náðum í háseta. Svo sáum við ekki né heyrðum til fleiri manna. Vindur og bára fluttu okkur óð- fluga burtu. Nú verðurðu að hugsa þér flek- ann, sem við vomm á. Hann var 9 fet á lengd og 4 fet á breidd. Ekkert að borða og ekkert að drekka. Enginn okkar hafði skó, nemá hásetinn, við vorum bara í skyrtum og buxum. Flekinn var ekki meira en 4 þumlunga upp úr vatninu og við vorum allir rennandi blautir. Við urðum áð; ríghalda okkur, svo að við fær- um ekki í sjóinn. Það gat vnginn sofib þá nótt.

x

Alþýðublaðið Sunnudagsblað

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Alþýðublaðið Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/53

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.