Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 25.10.1936, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Nýja Bíó:
Benjamino Gigli í „Gleym — mér
— ei
((
Bráðum sýnir Nýja Bíó kvik-
myndina „Gleym-mér-ei" með
frægasta tenorsengvaia heimsins
Benjamino Gigli í aðalhliitvérkinu.
En áður en Gigli öðlaðist
heinrsfrægð, var hann afgreiðslu-
jdrengur í lyfjábííð i Recamatti á
ftalíu. Honum leiddist það starf
og vildi fá að læra að syn.gja,
og létu foreldrar hans pað loksins
eftir honum.
14. október 1910 hélt Gigli í
fyrsta sinni söngskemtun; 4 árum
seinna lék hann hlutverk í „Gio-
conda“. Árið 1915 söng hann i
Palermo og fleiri ítölskum borg-
um. Hann söng lög eftir Verdi,
Rossini, Wagner, og Puccini. Á-
heyrendur voru geysihrifnir, og
fljótt náði hann jafnmiklum vin-
sældum og Caruso. 26. nóvember
1920 stóð Gigli í fyrsta sinn á
sviði Metropolitan-óperunnar í
New York og fékk 10 000 krónur
fyrir kvöldið.
1 mörg ár var Gigli ráðinn við
Metropolitan-óperuna, en svokom
kreppan og launin lækkuðu. En
Gigli vildi ekki kannast við
kreppuna og sagði skilið við
Metrópólítan-óperuna. Hann fór
til Suður-Ameríku og Evrópu, en
hann komst fljótt að raun um, að
hann hafði misreiknað sig. Hann
fékk oft ekki rneira en 5 000 krón-
úr fyrir kvöldið og stundum
minna.
Árið 1924 kom Gigli í fyrsta

BENJAMINO GIGLT.
sinn til Þýzkalands og söng í
Berlín og Hamborg. 1 Hamborg
kom óþægilegt atvik fyrir hann.
Dag nokkurn kom bréf til hans
á gistihúsið, þar sem hann bjó.
Bréfið var. vélritað og þar stóð,
að ef hann vildi halda fullu fjöri,
skyldi hann leggja 50 000 krónur
á tiltekinn stað. En lögreglan fékk
málið í hendur, og tókst henni að
hafa uppi á bréfriturunum.
Gigli er einn af þessum farand-
söngvurum, sem fer borg úr borg
og syngur, og alls staðar er fólk-
ið jafnhrifið af söng hans. Og
alls staðar, þar sem hann syngur,
er hvert sæti skipað, hvort sem
hann syngur í París, Neapel, Lon-
don, Berlín, Stokkhólmi, Buenos
Ayres, — eða Nýja Bíó.
SVEJK.
(Frh. af 3. síðu.)
tók eftir pví, að tennurnar voru
farnar að glamra í sessunaut
hans. — Þetta er ákaflega svalt
haust.
— Ég er glataður maður, sagði
stallbróðir Svejks, — ég hækka
■jekki í 'tigninni hér eftir.
— Það þurfið þér ekki að láta
yður detta í hug, sagði Svejk,
sem ekki vildi styggja félaga sinn
með því að vera á annari skoð-
un. — Og ef þeir taka yður
ekki á skrifstofuna aftur, þá verð-
ur ekki svo létt fyrir yður að fá
.aðra atvinnu, því allir heimta að
mannorð yðar sé hreint, en það
hefir heldur fallið á það upp á
síðkastið. Og hefir konan yðar
nokkuð til að lifa á, meðan þér
eruð inni, eða neyðist hún til
þess að fara út og betla og kenna
börnunum alls konar, ósæmilegt
líferni.
Hinn iðrandi heimilisfaðir stóð
-á fætur óg fór að tala um börnin
sín. Hann áiti 5 böm og elzti
drengurinn var 12 ára og var
skáti. Hann drakk aldrei annað
en vatn og hefði því átt að vera
föður sínum fyrirmynd.
— Er hann skáti? spurði Svejk.
— Ég hefi gaman af að heyra
um skáta. Það var einu sinni í
Mydlovary nálægt Zliv í Hluibo-
káhéraðinu í tékknesku Budejo-
vice, einmitt þegar við — 91.
herdeild — vorum jjar við her-
æfingar, að bændurnir fóru að
elta skáta í skóginum, en þar
höfðu þeir sett sig niður. Bænd-
urnir náðu þremur skátum. Minsti
skátinn hljóðaði svo mikið, þegar
þeir bundu hann, að við, sem
vorum hertir í alls konar mann-
raunum, gátum ekki hlustað á
það og fórum. Meðan skátarnir
voru bundnir, bitu þeir 8 bænd-
ur. Seinna játuðu þeir, fyrir borg-
arstjóranum, þegar jreir voru
komnir á pínubekkinn, að j>að
væri ekki til það engi í umhverf-
inu, sem jreir væru ekki búnir
að traðka niður, þegar þeir lágu
þar i sólbaði, enn fremur, að
rúgakur einn í Razice hefði
brunnið af hreinni tilviljun um
hausao, pe-ar peir voru að
steikja r.ádýr á teini. Rádýrið
höfðu j>eir stungið með skátahníf
i skóginum. í holu einni í skóg-
inum fundust 50 kíló af nöguðuin
hnútum, kirsiberjasteinum og
appelsinuberki.
Það reyndist ómögulegt að
hugga veslings skátaföðurinn.
Hvað hefi ég gert? hrópaði
hann. — Ég hefi eyðilagt mann-
orð mitt!
— Það hafið þér áreiðanlega
gert, svaraði Svejk af hinni með-
fæddu hreinskilni sinni. — Eftir
það ,sem nú er skeð, eruð þér.
eyðilagður fyrir heila lífið, því
að þegar kunningjar yðar lesa
um þetta í blöðunum, þá bæta
þeir við það. Það gera menn æf-
inlega, en það skuluð þér ekki
fást um. Það eru að fninsta kosti
tíu sinnum fleiri menn í heim-
inum, sem hafa eyðilagt mann-
orð, en þeir, sem hafa gott rnann-
orð. Það eru bara smámunir.
Það heyrðist fótatak á gang-
inum, lykli var snúið í skránni,
dyrnar opnuðust og lögreglumað-
ur hrópaði nafn Svejks.
— Afsakið, sagði Svejk ridd-
aralega. — Ég hefi bara verið
hér síðan kl. 12 á hádegi, en
þessi herramaður hefir verið hér
frá því klukkan 6 í morgun. Ég
þarf ekkert að flýta mér.
1 stað þess að svara seildist
lögreglumaðurinn í öxlina á
Svejk og leiddi hann þegjandi
með sér upp tröppurnar.
1 salnum sat lögreglufulltrúi
við borð. Hann sagði við Svejk
um leið og han,n kom inn:
— Jæja, þér eruð þá herra
Svejk. Hvemig lentuð þér hingað.
— Það var ósköp blátt áfram
og venjulegt, anzaði Svejk. —
Ég kom hingað undir leiðsögn
lögregluþjóns, af því að ég var
ekkert upp á j>að kominn að láta
henda mér út af vitfirringahæl-
inu án miðdegisverðar.
— Vitið þér bara hvað, herra
Svejk, sagði iögreglufulltrúinn
vingjarnlega. — Hvers vegna ætt-
um við að vafstra með yður
hérna í Salmegötunni. Væri ekki
betra að við sendum yður á aðal-
lögreglustöðina?
— Yðar er valdið, mátturinn
og dýrðin, eins og maður segir,
anzaði Svejk. — Það er ekki
nema þægilegur spássértúr að
labba á aðallögreglustöðina núna
í kvöldsvalanum, og allra bezta
ferðaveður, ekki ber á öðru.
— Mér þykir vænt um að við
emm sammála, sagði lögreglu-
fulltrúinn ánægður. — Það er alt
af betra að útkljá málin á frið-
samlegan hátt, finst yður ekki,
herra Svejk?
— Ég hefi alt af verið mikið
fyrir það að ráðfæra mig við'
fólk, sagði Svejk. — Ég skal
aldrei gleyma vingjarnleik yðar,
herra lögreglufulltrúi, sannið þér
bara til.
Þegar hann hafði hneigt sig
kurteislega fyrir Iögreglufulltrú-
anum ,gekk hann ásamt lögreglu-
þjóni niður í varðstofuna. Og
stundarfjórðungi seinna sást
Svejk á horninu á Jecnagötunni
og Karlstorginu ásamt' lögreglu-
þjóni, sem bar heljarmikla
skræðu. undir hendinni með
þýzkri áletrun: „Arrestantenbuch"
Á horninu á Spálenágötunni
rákust þeir félagar á mikinn
mannfjölda, sem hafði hópast
þar sarnan umhverfis stærðar til-
kynningu.
— Þetta er tilkynning frá keis-
aranum um stríðið, sagði lög-
regluþjónninn við Svejk.
— Þetta var ég búinn að segja,
sagði Svejk, — en á vitfirringa-
hælinu hafa þeir ekki hugmynd
um það enn þá, enda þótt þeir
ættu að hafa það frá fyrstu
hendi.
— Hvað eigið þér við? spurði
lögregluþjónninn Svejk.
— Af því að svo margir her-
foringjar eru lokaðir þar inni,
sagði Svejk, og þegar þeir komu
að öðmm mannfjölda, sem
hnappaðist utan um aðra tilkynn-
ingu, hrópaði Svejk:
— Húrra fyrir Franz Jósef keis-
ara! Þetta stríð skulum við vinna!
Maður úr hópnum gekk í veg
fyrir Svejk og keyrði hattinn nið-
ur fyrir augu hans, og loksins
komst hinn góði dáti, Svejk, inn
um hliðið á aðallögreglustöðinni.
— Ég endurtek það, að við
vinnum áreiðanlega j>etta stríð,
sagði Svejk við mannfjöldann,
sem hafði elt hann, um leið og
hann hvarf inn um hliðið.
Rétta, mjuka gljðann
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.