Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 25.10.1936, Blaðsíða 7

ALJ»VÐUBLAÐIÐ
i
wsf|§s
SííII-ííísSsíí;:
SiSsSSSSSti
liilillll
Wunpi
ÉSNPmM
„Já, pað er einmitt það. . . .
Okkur kemur ekki saman. .. Auk
þess er hún eldri en ég.“
„Ne-hei, — nú lýgur hann,“
segir konan hans uppnæm. „Ég er
ekki eldri en hann. F>að er lýgi.
Við erum jafnaldrar. Ég er bara
einum mánuði eldri.“
„Alveg rétt,“ segir eiginmaður-
inn, „bara einum mánuði eldri,
það er rétt, sem hún segir, herra
domari. En þér verðið að muna
að einn mánuður til viðbótar við
kerlingaraldur er sama sem heilt
ár til viðbótar við aldur karl-
manns. . . . Hún er þegar orðin
40 ára . .
,,Hvað?“ öskrar konan. „Nú
lýgur hann aftur, herra dómari.
. .. . Ég er enn ekki orðin 40
ára.“
„Jæja, jæja, ekki alveg 40,“
segir maðurinn hennar sefandi.
„En 39 ár er lika nokkuð hár
aldur fyrir konu. . . . Sjáið. . . .
Hárið er byrjað að grána . . . og
þegar alls er gætt . . .“
„Hvað . . . þegar alls er gætt?“
öskrar konan bálreið. „Nú skalt
þú loksins fá að tala út. Pú skalt
ekki fá að gera grín aö mér að
öllu þessu fól'ki viðstöddu. Hvað
áttu við með því, að segja „þeg-
ar alls er gætt“?“
„Ekki nokkum skapaðan hlut,
elsku Maria, ekki nokkurn skap-
aðan hlut. Ég átti bara við það,
að 39 ár er hár aldur fyrir konu.
Kerlingin.
Skemtileg smásaga eftir
rússneska skáldið Mih.
Zosjenko.
D JMARINN lítur hvast á bæði
hin ákærðu. Pau eru maður
Og kona. Bæði ákærð fyrir heima-
brugg.
„Jæja, hvernig gengur það,“
segir dómarinn. „Ætlið þér í raun
og veru að halda því fram, að
þér séuð saklaus?"
„Já,“ svarar maðurinn; „ég er
saklaus; það getið þér bölvað yð-
ur upp á, herraa dómari. Það
er hún ,sem er sek, — og þar
sem það er hún, sem er sek, þá
er það henni, sem á að hegna. . .
Ég veit bókstaflega ekkert um
það ,sem ég er ákærður fyrir.“
„Hvemig getur staðið á þvi?“
segir dómarinn undrandi. „Þér
búið með konu yðar í sömu í-
búðinni — og þekkið þó ekkert
til málanna? Vissuð þér í raun
og vera ekkert um það, hvað
kona yðar tók sér fyrir hendur?“
„Ég vissi ekkert, herra dómari.
Hún er sek, en ekki ég.“
„Það er skrítið,“ segir dómar-
inn. „Og hvað segið þér við þvi.“
Hann snýr sér til konunnar.
„Það er alveg satt alt, sem
hann segir, herra dómari. Það er
ég, sem er sek. Hann vissi ekk-
ert.“
„Frú mín,“ segir dómarinn
byrstur; „ég held að þér séuð að
gera tilraun til að bíekkja réttinn
og koma sökinni af manni yðar.
Það hefir enga þýðingu. Það að-
eins tefur málið. . . . Ég get eng-
an trúnað lagt á það ,sem þér
segið, að hann hafi ekkert vitað,
þar sem þið búið saman í sömu
íbúðinni. ... En kannske þér,
frú mín, 'hafið ekki búið með
honum?“
Hún þegir, en hann kinkar kolli
drýgindalegur.
„Nei; ég bý ekki með henni,"
segir hann. „Það er sannleikurinn
í málinu; ég hætti að búa með
henni. Sumir halda, að við höng-
um saman, en það er ekki rétt.
. . . Það er hún, sem er sek.“
„Er þetta rétt?“ spyr dómarinn
og snýr sér aftur að konunni.
„Rétt ... já, rétt. . . . Þið
verðið að refsa mér. . . . Hann
vissi ekkí neitt.“
„Ja-æja,“ segir dómarinn; „og
þið búið ekki saman. Hvers vegna
ekki, má ég. spyrja. Kemur ykkur
ekki saman?“
Hinn ákærði eiginmaður kink-
ar aftur kolli og segir:
Hárið gránar og kinnaraar eru
hættar að vera eins blómlegar
og áður — og hrukkurnar eru
sannarlega farnar að segja til sín,
herra dómari. . . . Nei, ég er
hættur að búa með henni, það
segi ég alveg satt . . .“
„Jæja, þú ert þá svona, van-
skapaða kvikindið þitt,“ segir
konan og slær saman hnefunum.
„Þér lízt ekki á mig, finst ég
ekki vera eins mjúk og hlý og
áður fyr — þú ert að auglýsa
hrukkurnar mínar — bölvað kvik-
indið. . . . Hann lýgur, herra
dómari, hann lýgur. . . . Hann
býr með mér, kakkalakkasvínið
. . . og það var hann, sem bjó
til „apparatið“ — og hann bland-
aði bruggið. Ég reyndi að frelsa
hann, þennan svikara og hórkarl
— og hann — hann gerir gys
að mér svo allir heyra. . . . Nú
getið þér refsað okkur báðurn . .“
Hún grætur og snýtir sér svo
að hvin í réttarsalnum.
Hann horfir gersamlega ráð-
þrota og uppgefinn á konuna
sina. . . . Svo slær hann í ráða-
ieysi út með höndunum og segir:
„Jæja þá, þá það. Við erum
bæði sek. . .
Hann snýr sér svo að konu
sinni og hvæsir:
„Svei, asninn þinn . . . kerling
er og verður aldrei annað en
kerMng.“
Ungi maðurinn: Ég skal vera
hreinskilinn við þig. Þú ert ekki
fyrsta stúlkan sem ég hefi kyst.
Unga stúlkan: Ég skal vera
hreinskilin við þig líka. Þú átt
eftir að Iæra mikið ennþá.
Bending.
Hannibal Jensen var vanur að
sitja hjá kunningjum sínjuim fram
eftir öllu kvöldi, og var því mjög
óvelkominn gestur. Eitt sinn sat
hann hjá Olsen kunningja sínum
þangað til klukkan var farin að
ganga eitt. Fer þá Jensen að
blístra.
— Góði, hættu þessu, segir Ol-
sen.
— Ég er hissa á þér að þola
ekki þetta, segir Jensen, þú sem
býrð rétt hjá járn brautarstööinni.
1— Það er annað mál, segir 01-
sen.
— Þegar ég heyri í leimpípunni,
Uá veit ég, að lestin er að fara.
Nýlega urðu göíuuppþot í út-
jöðrum Lundúnaborgar. Lenti
fasistum og kommúnistum sam-
an. — Hér á myndinni sést lög-
reglan vera að stilla til friðar
og hefir tekið konu fasta, sem
ekki var sem ánægðust með að
láta fasistana halda sýningu á
sér á götunum í Eastend.

Alístenzkt félag.
Sjóvátryggingar,
Brunatryggingar,
Rekstursstöðvun'
artryggingar,
Húsaleigutrygg-
ingar.
Lífstryggingar,