Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 01.11.1936, Blaðsíða 5

ALÞ
urleiö með her sinn, og sá sér f)á
sitrax færi á því, að ráðast á
tið það, sem hann skildi eftir
fyrir norðan París. Herforingja-
ráðinu hafði annaðhvort ekki bor-
ist fregnir af ferðum von Kiucks,
eða misskilið baráttuaðferðir
hans. Það skipaði því svo fyrir,
að beina meginþorra hersins aust-
ur. Þá var það sem Galljeni reis
upp gegn skipunum Iierforingja-
ráðsins og beindi 6. herdeild
gegn liði því, sem von Kluck
hafði skilið eftir skammt frá Mar-
ne, og hefur gagnárás á her
Þjóðverja. 4. sept. fær hann Jof-
fre loks til þess að fallast á
ráðagerðir sínar og daginn eftir
sá von Kluck hvað verða vildi,
en af því að ensk liðsveit og
5. herdeild Frakka hörfaði þáund
an dálítið fyrir austan Marne og
'hélt lengra til austurs, kom von
Khtck þó ekki til hugar, að Frakk
ar hefðu yfir meira liði að ráða
við Mame, en að fyrstu hersveit-
irnar, sem þar voru, væru ein-
færar um, að veita viðnám. Von
ÍKhtck sendi því 2 af 5 hersveitum
sinumí eftir 5. herdeild austur á
bóginn, og þannig myndaðist 40
til 50 km. eyða í herlínu Þjóð-
verja á milli liða þeirra von
Klucks og von Biilows. 6. sept.
byrjuðu svo Frakkar og Eng-
lendingar gagnárás, sem von
Kluck hafði ekki búizt við. 8.
sept. flutti Gallieni mikið lið til
þessara stöðva á fólksfhitninga-
bifreiðum frá París og daginn eftir
réðust Englendingar yfir Marne
Von Biilow, sem var næsti hers-
höfðingi fyrir austan von Khick,
varaði sig ekki á þessu. En við þetta
bættist atvik, sem kom eins og
fjandinn úr sauðarleggnum. Hrað
boði frá herforingjaráðinu þýzka
misskildi hlutverk sitt og kom
þannig aukinni ringulreið á her-
stjórn þeirra félaga Búlows og
von Klucks.
Þessi ýmsu smáatvik urðu til
þess að útkljá örlög Evrópu. Allir
þeir möguleikar, sem Þjóðverjum
gáfust síðar til þess að vinna
stríðið, voru miklu minni.
En hvernig hefði farið, ef Gal-
liene hefði ekki knúið fram vilja
sinn jafn ófyrirleitið og hann
gerði, eða ef þýzka herforingja-
ráðinu hefði ekki verið stjórnað
af örvasa gamalmenni, heldur til
idæmis ungum atorkumanni einslí
og Ludendorff. Manni, sem hefði
lagt allan sinn áhuga í það að
auka hægri arm hersins með
iiðsauka frá þeim vinstri. Hvernig
hefði farið, ef þýzka herforingja-
ráðið hefði haft meiri hraða á
því að flytja til liðsveitir sínar
til dæmis með bifreiðum. Okk-
ur, sem nú horfum yfir þessa
atburði, kemur það mjög á ó-
vart, að hersveitir þær, sem Gal-
liene flutti á bifreiðum frá París,
skuii hafa verið þær fyrstu, sem
voru fltittar á þann hátt í ó-
friði, — þó að hemaðaráætlun
Þjóðverja byggðist á því einu,
að hraða öllu sem mest þeir
máttu, tóku þeir það ekki fylli-
lega með í reikninginn, hve auð-
velt er að slíta öllum járnbraut-
arsamgöngum, og hve heppilegt
væri undir slíkum kringumstæð-
um að grípa til bifreiðanna. Þetta
er eitt af þeim mörgu dæmum,,
sem sýna, að tæknin hafði skap-
að ný skilyrði á hemaðarsviðinu,
sem herstjómin hafði ekki áttað
sig á. í stríðsbyrjun hafði þýzki
herinn aö eins 1000 bifreiðar. Síð-
ar voru bygðar 75 000 bifreiðar,
en möguleikinn til að nota þær
með árangri var genginn úr
greipum Þjóðverja eftir orastuna
við Mame.
Það eru íiðin meira eu 20 ár
frá þessum atburðum, þar sem
djarfasta spilaborg þýzkra hem-
aðarsinna hrundi í rústir. I dag
eru Þjóðverjar eins vígbúnir og
þeir voru þá, og enn þá ógna
þeir öllum heiminum. Vafalaust
eru áætlanir þeírra nú éngu lak-
ari en Schlieffens-áætlunin.
Það er alt of algengt, að gera
sér ekki nægilega ljósa grein fyr-
ir þeirri hættu, sem friðinum staf-
ar af Hitler-Þýzkalandi. Reynsl-
an frá síðasta stríði sýnir okkur,
að sá þarf ekki æfinlega að
sigra, sem er bezt búinn að fé,
og vopnum og ræður yfir mest-
um mannfjölda. Möguleikarnir
fyrir skyndiárás Þjóðverja eru
meiri nú en nokkru sinni fyr á
þessari öld flugvéla og skrið-
dreka. ófarir síðasta stríðs hafa
kent Þjóðverjum að taka ýmis-
legt með í reikninginn, sem
Schlieffen gamli gleymdi í áætl-
un sinni. Stríðsmöguleikar Þjóð-
verja liggja nú í þvi, að þeim
heppnist að koma fram skyndi-
legu áhlaupi og að þeir geti unn-
ið sigur áður en andstæðingar
þeirra hafa áttað sig og dregið
saman liðsafla sinn. Því miður
er ekkert sem tryggir okkur það,
að það sem Þjóðverjum mis-
heppnaðist í síðasta striði, geti
ekki heppnast þeim í komandi
styrjöld.
Dansandi æska.
Samtal við Sig. Guðmundsson danskennara.
Nú er svo komiö, áð ekki þyk
ir sá samkvæmishæfur — eða
skemmtanahæfur, sem ekki kann
að danza, og um leið ér það
talinn skortur á almennri mennt-
un, að vera vankunnandi i þess-
um efnum.
SIGURÐUR GUÐMUNDSSON
Þannig hefir danzinn, þrátt fyr-
ir andstreymið alt, sigrað í heim-
inum, og þó við Islendingar sé-
um miklir danzunnendur, þá
verður sízt sagt, að við séum
nokkur danzfífl, samanborið við
aðrar menningarþjóðir heimsins.
En þó að hér á landi sé mikill
áhugi fyrir danzíþróttinni, sem
höfuðatriði alls skemmtanalífs, þá
virðist næsta lítið kapp lagt á
ailt faglegt nám og listræna þjáif
un leiksins, enda erum við eftir-
bátar maigra um þessi efni. Og
það, sem verra er, að næsta lít-
ill almennur áhugi virðist fyrir
því, að kippa þessu í lag.
1 nokkur undanfarin ár hafa
þau frú Ásta Normann og hr.
Sig. Guðmundsson kennt danz
hér í Reykjavík, og þar eð mér
var kunnugt um, aÖ danzskóli
þeirra er nýtekinn til starfa á
þessum vetri, snéri ég mér til Sig.
Guðmundssonar og spurði um á-
lit hans á danzmennt okkar ís-
lendinga.
— Það er álit mitt, sagði Sig-
urður, að alla langi til að danza,
þó þeir sérvizku sinnar vegna
vilji ekki viðurkenna það, auk
þess, sem danz er holl hreyfing
fyrir kyrsetufólk, sé hann stiginn
rétt og í góðum húsakynnum.
En danz i þröngum og loftvond-
um húsakynnum getur aldrei orð-
ið annað en lágsigld og miður
holl íþrótt, og slíkum skil-
yrðum erum við íslendingar altof
kunnugir.
— En vilja sumir ekki helzt
danza í þrengslum?
— Jú, en af hverju haldið þér
að það sé? Það er af því, að ung
5 ;
lingana langar til aö danza, en
þeir era feimnir og óframfærnir,
að láta sjá sig á gólfi, þar sem
rými er gott og margir sjá til,
af því þeirn er vel ljós vankunn
átta sín í undirstöðuatriðunum.
Á þennan hátt venst fölk á að
danza í þrengslum og unir sér
bezt í þröngum danzsölum, þar
sem raunar er ódanzandi. Hér I
Reykjavík er og vöntun á rúm-.
góðum danzsölum og það á sinn
þátt í því, að danzmennt okkar
er á ýmsan hátt ábótavant.
— En fær þá fólk nokkuÖ notið
danzkunnáttu sinnar í þessum
„hnappdanzi," sem er óhjákvæmi-
leg afleiðing ónógra húsakynna?
— Nei, og auk þess lamar það
viðleitni fólks til að framfylgja
réttum grundvallarreglum um
hollan og smekklegan danz. Sjáið
þetta fólk, segir Sigurður, og benti
út í stóra salinn í Oddfellow-
höllinni, þar sem nemendur hans
og Ástu æfði sig. Þetta fólk hefir
flest ekki danzað fyr en hjá okk-
ur, og einmitt þessvegna veitist
því léttar að læra undirstöðuatrið
in rétt. Og svo skapar æfingin
meistarann, sé æft af alúð og við
viðunandi skilyrði. Ef ég ætti eina
ósk nemendum mínum til handa,
þá myndi ég óska þess, að þeir
gæfu sig aldrei i að danza nema í
rúmgóðum húsakynnum. En fólk
verður að gera sér það Ijóst, að
til þess að kunna að danza, verð-
ur það að læra að danza! Það er
sama regla, sem gildir um alt
nám, alla þjálfun og leikni.
Z.
ímímmsssmmm
NÝJA SEÓ,
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum huglei6-
ingum um kreppuna.

Otbreiðið Alþýðublaðið!
%