Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 01.11.1936, Blaðsíða 7

AL*-Ý»UBLA0iÐ
7
.Bráðum éiga að fara fram for-
.setakosriingar í Bandarikjuninn
,og er búizt viö, að kosningamar
yerði mjög harðsóttar. Hér á
lenda í neínu klúðri hér heirna,
fyr en ég ,væri viss um, hvað ég
vildi. Var það meira, sejn f>ú
vildir fá að vita, mamma?
— Nei, þakka f>ér fyrir, segir
móöirin lágt; hún situr einsömul
eftir og það er komið fram yfir
miðnætti.
Og þegar sólin gægjíst inn um
gluggana næsta morgun, situr
Jrún þar ennþá. 1
Bn það yar hann Andrés, sem
tók þetta mál heldur óstinnt upp.
Hann gengur um gólf með
hendurnar í buxnavösunum og
segir bæði eitt og annað. Og svo
'kemur hann beina leið úí úr búð-
inni eínmitt þegar sem mest er að
gera til þess að segja eimþá
fleira.
— Pú, sem ert móðir hennar,
hefðir þó átt að hafa augun í
höfðinu.
— Góði Andrés!
— í mínu ungdæmi gættu
mæðurnar dætra sinna.
— Og það hefir nú verið svona
upp og niður með það.
— Og þó að svo væri — —
Gabrielson stanzar á miöju gólfi
og horfir á konu sína. Og þó að
svo væri, þá hefðir þú átt að —
Og svo heldur hann áfram að
ganga um gólf með samanbitnar
varir og ýgldar brýr. Rétt eins
og hann ætti eitthvað í Kon-
stönsu.
Og það á hann nú reyndar,
að minnsta kosti meira en hinn,
sem fór leiðar sinnar og hélt eng-
myndinni sést Roosevelt vera að
halda ræðu á einum kosninga-
fundinum.
um spurnum fyrir. Andrés hefír
fætt og klætt Konstönsu fram
á þennan dag og kostað hana í
skóla og alt það. Og hafi nokkuð
verið, þá hefir honum þótt ölíu
vænna um hana en hin börnin.
Hún Konstansa Gabrielson, sem
var svo falleg í vextinum, að
sumargestimir í þorpinu snéri sér
við til þess að horfa á hana,
ef þeir mættu henni á götunni.
T\AG nokkurn getur frú Gabri-
^ elson ekki þagað lengur.
— Hann er Þjóðverji, Andrés!
— Já, svo er víst.
— Hann er 45 ára og hefir ver-
ið hér 'áður, fyrir mörgum ámm.
Skilurðu nú, hvað það er, sem
veldur mér kvíða.
Gabrielson stansar og starir á
hana. Svo að þú ert hrædd um
þáð? En svo djarfur er enginn.
Og nafnið?
— Það er ekki lengi verið að
skifta um nafn, og hann er ást-
fanginn niður í tær. Svoleiðis
menn eru ekki að hugsa sig um
tvisvar, og vita heldur ekki, hvað
þeir gera. Hann hefir ekki gleymt
Konstönsu. Það er ekld jafnlétt
að gleyma öllum.
— Hann hefir auðvitað ekki
minnsta grun ufn, að hún er dott-
fr min.
Andrés gengur um gölf, stanzar
og heldur svo áfram að ganga
um gólf.
— Hm. segir hann. Þetta er nú
ekki! beinlínds sennilegt, en . . .
— Það er nú nokkuð mikið
sagt, að hann sé orðinn gamall;
ég fyrir mitt leyti er nú 44 ára.
— Samanborið við Konstönsu
er hann orðinn gamall; ég er
svo hrædd, Andrés.
— En það er svo margt fólk í
Þýzkalandi, heilar 67 miljónir og
það þarf ekki endilega að vera
þessi.
— Nei, ekki endilega.
— En myndin, segir Andrés og
fer nú að náígast lausn gátunn-
ar. Á hún ekki mynd af honuin.
Við gætum þó spurt hana að því.
— Þú skalt spyrja, segir frú
Gabrielson og röddin er hljóm-
laus.
— Ég verð að gera það, þegar
hún kemur úr skólanum. í marga
daga hefir staðið mynd á nátt-
borði Konstönsu, og snúíð baki
að dyrunum.
Frú Gabrielson hrökk við þeg-
ar hún sá myndina, lokaði hurð-
iimi og bað stúlkuna að taka til i
herberginu. Frá þeirri stundu hef-
ir hún ekki stigið fæti sínum
inn i herbergi Konstönsu. Annars
var hún æfinlega vön að fara
þangað fyrir hádegið og taka til.
En Konstansa er með bréf, þeg-
ar hún kemur úr skólanum. Hún
réttir fram bréfið:
— Það er til þin, mamma!
— Til mín?
Frú Gabríelson starir á þessa
ókunnu rithönd.
— Er það frá honum? spyr
hún barnalega.
— Frá hverjum ætti það annars
að vera'?
— En að hann skuli skrifa mér!
— Það er fallegt af honum. Þú
gætir kannske fengið þig til að
opna það.
Konstansa tekur bréfið, rífur
það uj>p og breiðir úr því fyrir
framan móður sína.
Frú Gabrielson horfir á það,
en snertir ekki við því.
„Háttvirta frú!“
— Er það á norsku?
— Það á víst að vera norska.
Konstansa brosir. — Er það ekki
fallegt af honum?
— Fallegt! Það er svívirðilegt;
það er andstyggilegt; það er —
Frú Gabrielson fleygir bréfinu
á gólfið og fer að hágráta. Hún
hafði einu sinni beðið eftir bréfi,
en það bréf kom aldrei. En
hérna er bréf, sem valdið getur
þungum harmi og jafnvel van-
viröu. Hún hrópar örvingluð:
— Ég held að ég gangi af
vitinu bráðum.
— Þú ert gengin af vitinu,
vesalingur, og það fyrir löngu.
Konstansa er kuldaleg í mál-
rómnum. Hún hefir lagt frá sér
skólabækurnar og hengt upp káp-
una. Svo lagar hún á sér hárið
og tekur bréfið upp af gólfinu.
Svo strýkur hún á sér mjaðm-
irnar.
— Þaö er hún móðir þín, sem
þú ert að tala við, segir Andrés.
— Já, það er hún möðir min, og
ég hefi reynt að muna eftir því
svo lengi sem það var hægt. Það
er ekki mér að kenna, þó að ah
sé hér á afturfótunum og að við
skulum vera neydd til að tala
um það, sem við höfum reynt
að þegja um fram á þennan dag.
Það er vist orðið gamalt og
gleymt; það á víst svo að vera,
þið eruð bæði börn.
— Hvað ertu að segja? Kon-
stansa.
— Þið eruð bæði böm og
mamma er meira barn. Eins og
ég hafi ekki aítaf vitað, hvað.
það var, sem þið voruð svo
hrædd um. Ég hélt bara, að sá
dagur myndi koma, að þið sæj-
uö, að ég er ekki eins heimsk og
þið haldið. Þá hefðum við kom-
ist hjá þessu. Það er slæmt fyrir
ykkur og mig.
Auðvitað vissi ég, hvernig i
öllu lá. Maður vex ekki upp, án
þess að komast á snoðir um svo-
leiðis málefni. Ég er þakklát And-
rési Gabrielson, og ég hefi reynt
að sýna það. Ég hefi ekki slæpst
og ég hefi ekki lent út á neina
galeiðu.
Enginn getur sagt annað en
að ég hafi kunnað að meta þáð
sem þið hafið gert fyrir mig og
nú ætlaði ég að komast burtu, án
þess að valda neinum óþægind-
um, en það á víst ekki svo að
fara.
Nei, mamma mín, það er ekki
hann. Fyrst ég gat haldið út @11
þessi ár, án þess að mögla, þá
gat ég líka komið mér burtu á
skikkanlegan hátt. Ég lendi ekkl
í ástabralli við hvern sem er.
En þið þurftuð endilega að halda
það allra versta. Gamalt fólk rar
víst altaf tortryggið; það kemur
Rétta, mjúka flljðanB
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.