Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 08.11.1936, Blaðsíða 2

2

Ekki pótti vönxun hákarlamönn-
nm mikið til Guðmundar koma
tíl vinnu við hákarlinn, og rak
hann þó mikið eftir öðrum. Hann
var svefnléttur og glaðlyndur og
einstaklega laginn á það að
spana aðra upp og láta þá ham-
ast sem mest. Gerði hann sér
ýmsar gælur við hákarlana, þegar
þeir ráku hausinn upp úr sjónum.
Hann gaf sig mest að okkur, sem
yngri vorum, og altaf var hann
að grípa á vaðnum, rf hann var
látinn hanga mannlaus, og maður
jþurfti eitthvað að víkja sér frá.
Laginn var hann á það að „setja
í got“, sem kallað var, og æpti
svo hátt, að menn skildu
koma honum til hjálpar aö draga,
að það tók út yfir alla háreysti
aðra; féll körlunum þetta bðlvan-
lega, einkum ef þeir voru nýsofn-
aðir. En svo var Guðmundur þá
vís til að sleppa vaðnum og
stökkva frá öllu saman og koma
str þannig frá því, sem erfiðast
var.
Guðmundur hirti ekki mikið
um sjói’eikning að halda honum
í lagi. og var hann til með að
láta alt vaða á súðum. Oft var
hann á ýmsu „slabbi" aftur og
fram um þilfarið í klofháum leð-
urbússum, með hendumar í vös-
ununi og vindil í munninum. —
Gömlu körlunum var meinilla við
þetta háttalag fyrst framan af
túmum og spáðu því, að þetta
mundi boða aflaleysi; og óvanir
þóttust þeir því að sjá unibúðir
utan af límonaðiflöskum vera að
flækjast um slorugt þilfarið.
Erida gátu þeir margir þess til,
að ekki muridi nú Jörundi gamla
meira en svo hafa líkað þetta
hátlalag sonar síns, ef hann hefði
verið risinn upp úr gröf sinni.
Næsta túr fórum við austur, og
voru þá fyrstu stjóralegurnar
stisaœaaæxissíizsí
Alísieazkt félzg.
Sjóvátryggingar,
Brunatryggingar,
Rekstursst(50\un-
artryggingar,
Húsaleigutrygg-
ingar.
LH'st y*.' 0ngar
n:zrjxnxnnmmn
teknar framarlega á Rauöanúpa-
grunni. Var þá hákarlslítið, og
færðum við okkur eftir eina viku
austur á móts vib Langanes — 40
kvartmílur norður af nesínu. —
Fengum við þar sæmilega góðan
hákarl með köflum og tókum þar
mikinn afla.
Lifrarkassarnir á „Erik“ tóku
um 120 tunnur af Iifur, en eftir
að þeir vom orbnir fullir varð
iað láta liírina í Lestina — í nrið-
hólfið sem kallað var. Kjölfest-
unni var þá rutt , í sjóinn, og
ýmsar bneytingar gerðar á þar í
lestinmi og þrengdist mikið að
farangri manna eftir að svo var
komið; all-slarkaralegt var einn-
ig um að litast — enda var þá
Guðmundur búinn með limonaðið
og vindlana.
E>egar við lögðum af stað heim-
leiðis, voru allir i bezta skapi
yfir aflanum. Var gizkað á, að
við hefðum um 150 tunnur, og
þótti það mikill afli. En svo átt-
um við nú eftir að verða fyrir
óvæntu happi á leiðinni i land.
Daginn, sem við sigldum af
stað var norð-austan leiði, svona
stinningskaldi og töluverð undir-
alda. „Erik“ tók sig mæta vel
út undir öllum seglum, og ekki
vorum við neitt svo sem að setja
það fyrir okkur, þó að lifrin gutl-
aði til í lestinni. Skilrúm voru
vel um búin og emgin hætta á
því að þau færu að bila, enda
reið mikið á því á hákarlaskipum,
og voru mörg dæmi til þexs, að
Lifrarkassar hefðu bilað; gat það
orðið stórhættulegt, þegar Ufur
W. B. Geata:
Indíáninn og Guð.
; 1 skógarrjóðri ég reikaði einn,
! er röðull vestur hneig.
í tómi kveldsins til min hvísl
| úr tjarnarsefi steig:
; — Ég var í rió að vagga mér. . . .
| I votum engidal
i sat gæsahjörð við hljóðlátt skraf.
i Ég heyrði þedrra tal.
I • f
f . í .
Svo mælti gamall steggur stór,
sem stýrði þessum hóp:
.3já, Hann, í nefi er heim vom ber,
i og heil og veil oss skóp,
i Hann er í sannleika eilíf gæs
J á engi himnaranns;
i af væng Hans drýpur dögg um nótt
um dag skin auga Hans.
Þá lötusblómið höfuð hóf
i við hægan ölduslátt:
„Nei, Hann, sem stýrir stjamaher,
á stöngli gnæfir hátt.
Hann skóp mig alveg eftir sér,
i og eins er tjömin mín
; ehm lítíll dnopi, aðeins einn,
sem í Hans bikax skín.“
i Þar rádýr nú í næturdögg
á næstu grösum stóð
með stjömueld í auga og kvað:
„Á erli um himnaslóð
er eilíft rádýr, og það skóp
i mig eftir sinni mynd;
— hve gat það annars gert mig svona
; glæsilega hind!“
Og skamt frá páfugl skrafaði einn /
í skarti og reigði sig:
„Sjá, Hann, sem gerði gras og maðk
og gersemi eins og mig,
Hann páfugl heilags eðlis er,
og yfir jarðarhvel
með þúsund augna undradýrð
um eilífð breiðir stél.“
kastaðist öll út í annaö borðið.
Nú var gengið vel frá öllu um
borð og alt þrifað til eftir beztu
föngum. Vaðimir voru allir gerðir
iipá í lykkjur og maigbundið ct-
an um þá, og vom þeir festir
við „vantana”. Sóknimar voru
fægðar upp og blikuðu þær eins
og björt sverð. Var þeim stung-
•ð í lykkjumar og festir viÖ hnút-
ana á vaðarhöldunum. Drepir og
skálmar, sem vom geymdar í skips
bátnúm; vom lagðar undir þóft-
úmar og gengið frá þeim sem
bezt. Skipsbáturinn var á miíju
þilfarinu, festur þar niður meó
sterkum slám, sem skrúfaðar
vom niður í þilfarið á fjórum
stöðum.
Veður var ekki tryggilegt, þeg-
ar við lögðum af stað, og leit út
fyrir, að hann væri nú að ganga
í drif; 'gekk óðum upp hreyt-
ingsþokubakki með miklum kúf-
um.
Margir urðu nú fegnir hvíldinni
og gengu til svefns eftir að segi
voru upp komin. En ekki vorum
við búnir að sigla lengur én í tvo
klukkutíma, þegar við komum
auga á dauðan hval íljótandi á
sjónum rétt um horf (framund-
an). Við þá fregn þutu allir upp
úr fasta svefni, sem komnir vora
til náða, og setti nú Guðmundur
nokkurskonár ráðstefnu um, hvað
gera skyldi, og urðu raddir
manna misjafnar um það eins
og gengur, þegar stórtíðindi bera
að höndum. Það var nú tekið
til ráðs nokkum tíma að bakka
skipinu upp í vindinn, eftir að
við komum að hvalnum. Og
þama flaut þessi stóra skepna
hjá okkur fast við borðið ogsnéri
kviðurinn upp.
Þetta var stærðar hvahtr, ó-
skaddaðux að ðllu leyti, og kom
nú heldur en ekki vatn í munninn
á körlumun við að sjá allt þettá
mikla rengi — og geta ekkert
. á 7. síðu.
Batlíbætlr
Það er vandi
að gera kaffi
vinum ta
hæfis, svo að
hinn réttl
kafffkeimur
haldi sér.
Þetta heflr
G. S. kaffl-
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti
ilann svíkur
engan.
Reynið sjáJf.
Keynslan «f
óiýgnust.