Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 08.11.1936, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Signrður Haralz:
Leðurskórnir.
ÞAÐ var laugardagskvöld í
júlimánuði og við vorum
hættir að vinoa, búnir að þvo
okkur og borða kveldmatinn. —
Véðrið var ágætt, logn og hiti.
Ég sat inni í tjaldinu mínu og
var að velta bví fyrir mér. hvað
hægt myndi áð hafa sér til skemt-
•unar í kvcld. Vegavinnumenn upp
tíl fjalla eiga nú ekfei völ á svo
ýkja mörgu. Ég átti dálítið brenni
vin. Mér datt í hug að ganga út í
fallegar brekkur sem voru skamt
frá tiöldunum. Ég stakik flöskiu
i va&a minn og gékk út úr tjald-
inu. Þá sá ég hvar Bjami Er-
lendsson var að þvo sokkaplögg
sín í (lækt bar rétt hjá. Ég Jcaliaði .
til hans og bað hann að tala við
mig. Hann kom og spuxði hvað
ég viidi. Ég sagði, að mig lang-
aði að fá hann með mér út I
brekkur, og ef hann kæmi, pá
skyldi hann fá í staupinu. Það
\narð samkomulag um petta, við
Bengum út í brekkurnar og sett-
umst par í grasið. Við töluðusm
um al’a heima og geima, supum
á flöskunui og létum fara vel
um okkur.. Það var farið að
liggja vel á Bjarna; hann var
orðinn mikiu bjartsýnm en venja
hans var. Ég vissi að hann var
vel greindur kari og mesía ljúf
menni. En ég hafði aldrei veitt
pví eftirtekt áður, hversu fríður
maður hann eiginlega var, þrátt
fyrir það, að hann var nú orðinn
tannlaus. Sérstaklega voru aug-
un %I’eg og skær. Ég sagði alt í
einu við hann: „Þú hef.r hlotið að
vem afburða fríðnr maður á þín-
um yngri árum, Bjarni. Þú hef-
ír ekki verið í vandræðum með að
ná þér í konu.“ Hann glotti við,
en svaraði engu til að byrja með.
Loks sagði hann: „Hvað gagnar
jxað, þegar maður er bláíaiækur.
Ég segi þetta ekki af því, að ég
hafi ekíki átt því láni að fagna,
að eignast konu, ég giet efckert
nema go:t eitt sagt um hana. En
þó liefði ég einu sinni þegið að
vera efnaður. Ég skal gjarnan
segja þér hversvegna. Það var
í þá tíð, sem ég var ólofaðer,
rúmlega tvítugur og eldheiiur að
innan. Ég bjó í Súgandavik og
síundaði sjcinn upp á kraft, var
meira að segja formaður. Ég og
nokkrir mein aðrir, höfðum mik-
inn húg á að kaupa ökl ur véltá'.
Entíiri n á þí:im bollakggingum
varð s i, að ég var sendur lil
He. kjayíkir og átti að kaupa lá-
inn. i e ta var snemma vors og
samgöngur þá ekki eins greiðar
né tíðar eins og nú. Ég fór gang-
andi til Borgarness, en þaðan
ætlaði ég með skipi til Reykja-
víkur. Ég lét gera mér þykka og
volduga leðurskó til að ganga
á. Mfig vantaði stígvél, en ákvað
að kaupa þau ekki fyr en ég
kæmi til Reykjavíkur. Ég vildi
hafa sem minnst meðferðis til að
vera sem léttastur að ganga. Nú
Lagði ég af stað og gékk vel þar
til ég kom suður á Mýrax, þá
viltist ég töluvert, en náði þó bæ
nokkrum sint um kvöldið. Ég fékk
þar beztu viðtökur og gisti þar
um nóttin'a. Næsta dag komst ég
til Borgarness. Þar var þá komið
gislihús og fór ég þangað. Mér
var vísað inn í stofu, þar voru
þrír gestir fyrir, tveir karlmenn
og ein stúlka. Stúlkan var sú
langfallegasta sem ég hefi nokkru
sinni séð. Þau voru að spila á
spil. Þegar ég hafði heilsað þeim,
spurðu þau hvort ég vildi slá í
slag með þeim og tók ég náttúr-
lega vel í það. En það get ég
sagt þér, að ég gaf spilunum ekki
mikinn gaum. Ég gat varla haft
augun af stúlkunni. Það kvað svo
rammt að því, að ég veit hún hef-
ír hlo ið að veita því eftirtekt,
Bót fannst mér þó í tmiáli, að þáð
Leyndi sér ekki, að það var eins
ástatt með hina tvo, sem fyrir
v-oru, þegar ég kom. Við spiluð-
um vist, og var ég á móti öðrum
piltanna en stúlkan og hinn pilt-
urinn saman. Mér fannst þetta
óviðkunnanlegt, svo ég stakk upp
á að við skyldum spila skif ávist.
Þá brosíi stúlkan dá ítið glettnis-
lega, en þetta varð úr. Um kvöld-
ið þegar við fórum að hátta,
þá komst ég að því, hver hún
var þessi stúlka. Hún hét Dísa
og vcr dóttir bóndans á Aðaltóli
rétt við Reykjavík. Hún hafði ver-
ið barnakennari þennan vetur ein-
hversstaðar uppi i Eorgarlirði. Nú
var hún á leið suður. Einnig
heyrði ég sagt, að hún væri eins
lærð og hún var faileg. Og þá
vissi ég líka að ekki var hún fá-
tæk..
Skipið, sem við vorum að bíða
ef ir, kom ekki, svo við urðum að
spila enn næs'a dag og var ég
ekkert gramur yfir því. En á-
hyggjufuliur varð ég, því leður-
skcrnir ætluðu alveg að drepa
mig; þeir voru svo harðir orðnir
og bi u sig inn í hælana á m:r.
Svo kvaldi það mig meira en orð
fái lýst, að vera svona til fot-
anna, eins og hver annar durgur
á leðurskóm. Hinir piltarnir voru
báðir á síígvélum og þeim ný-
legum. Það má nú kannske segja
að ég hefði getað bleytt skóna.
En það var nú ekki svo hægt
um vik. Ég vildi ekki fara út úr
stofunni augnablik. Við pössuð-
um hver upp á annan pdltamir
tveir og ég. Dísa var jafn alúðleg
við okkur alla, svo við vissum
ekkert hverjum hienni geðjaðist
bezt að. Allir vorum við ákveðnir
í því að vikja ekki hver fyrir öðr-
um eitt hænufet. Nú vax svo
komið að við máttum ekki af
henni sjá. Ef hún hló að ein-
hverju sem ég sagði, þá varð ég
í sjöunda himni, en ef hún brosti
til annars hvors hinna, þá var
ég óðar dottinn niður á jörðina
aftur. Mér er óhætt að segja, að
ég hafi aldrei skipt jafnört skapi
og þegar þetta var að gerast.
Þetta gekk svona með okkur
fjögur.. Við biðum tvo daga fulla
eftir skipinu; þegar það kom var
það alt annað skip, en vant var
að vera í fierðum rriilii Borgar-
ness og Reykjavíkur. Þetta var
norskt skip, og hafði verið fengið
til að fara nokkrar ferðir meðan
verið var að gera við hitt. Ég
læt þessa getið vegna þess sem
á eftir fer.
Þegar við lögðum af stað urð-
um við náttúrlega samferða fjór-
menningarnir. Piltamir urðu fljót-
ari til en ég, og fengu að bera
dótið hennar, og það þótti mér
bölvað, sárstaklf^ja, þar sem ég
hafði ekkert ao .kwfca. Ea Dísú
hefir vafalausí' tekíð«t8£Rr bessu..
Hún lét m% ekki leftgi vera í
sorgum út af þessu. Hún smeygði
handleggnum innundir handlegg
minn og svona leiddumst við alla
Leið niður á bryggju. Nú fannst
mér fmjtt hlutskifti niiklu betra
enn hlutskifti hinna piltanna.. —
Auðvitað hjálpaði ég henni niður
í bátinn og upp úr honum aftur,
þegar að skipinu toom. Nú fcrumt
við að ganga um þilfarið og var
það eins og fyr, að enginn okk-
ar þriggja vék frá Dísu. En þá
bættist einn aðdáandi í hópinn,
sem okfcur var illa við. Þáð var
skiystjcrinn norski. Hann fór að
tala við Dísu, var af:..r stima-
taiúkur en bóttist efcki siá okkur.
Þetta var unsrur og mvndarLegur
rnaður.. SkÍDStjórinn bauð Dísu
Vxn til sín, en hún vildi það
ekfci.. Þ/, bauð hapn henni að
koma udd á stjómpall og sagði,
að þaðan væri be'ra útsýni. Dísa
fór upp með 1 onum og við þrír
á eftir. Þá ætlaði skij stjcrinn að
reka okkur ofan á þilfar, en Dísa
sagðist þá fara líka svo ekkért
varð úr fr, í Svona gékk þetta
aEa leið íil Reykjavíkur. Dísa tal-
aði jai'nt við al'a og ekkert frek-
ar skiþstjóra en okkur hina. Ég
verð að segja það eins og það
er, áð þann dag ®em var eilífar
spásseringar fram og aftur, gékk
ég óhaltur allan daginn, þó skórti
ir ætluðu að gera mig vitlausann
af kvölum og sleptu aldrei síntt
(jjöfullega taki af hælum minum,
Seint um kvöldið komum við til
Reykajvikur. Það var byrjað að
rigna og hvessa. Mér tókst . emr
sem fyr að hjálpa Dísu niður *
bátinn. Síðan var róið að stein-
bryggjunni. Ég hjálpaði henni upp
úr bátnum. Og var nú meir ea
daufur í dálkinn yfir að verða
nú að kveðja þessa gullfallegm
stúlku.
Við stóðum nú á steinbryggj-
unni, fjórmennmgamir. Ég sá á
piltunum, að þeim leið líkt og
mér. Enginn vildi verða fyrst-
ur til að kveðja Dísu, og enginn
mælti orð frá munni. Þá rétti
Dísa fram höndina og kvaddi
báða piltana, þakkaði fyrir sam-
veruna og skemtunina. Síðan
snéri hún sár að mér og spurðt
hvort ég vildi kki fvlgja sár upp
á Hverfisgötu, því það væri orðið
svo framoorðið, að hún ætlaði
ekki heim að Aðalbóli í kvöld,
myndi hún gista hjá vintoonu
sinni. Ég varð glaður við og við
héldum af síað upp í bæinn. —
Þegar við toomum upp fyrir
bryggjuna, þá stöðva okkur tvær
fínax frökenar og heilsa Dísu,
Og þá leiddi Dísa mig meira að
segja undir hönd. Hún kynnti
mig fyrir stúlkunum, -og virtisf
ekkert skammast sín fyrir img,
þó ég væri á leðurBkóm. Sv®-
kvötium við frökenamar og héld-
um upp á Hverfisgötu. Þegar víð
vorum komin á móts við Safn-
húsið, þá lét ég helvískan hægif
fótarskóinn detta, þvi nú þoldi ég
eklki við í löppinni fyrir kvölum-
Síðan gékk ég með Dísu eins og.
ekkert hefði í skorist inn undir
Bjarnafcorg. Ekkert virtist hún
tatoa efíir þvi, að ég var skólaus
á öðrum fætinum. Ég var lika
EannDnnnnntaöri
Góð Ijósmsmsl
er góð endurminningi
þess vegna velja alllr,
sem það skilja,
Atelier-ljósmyndina
frá
Ljósmyndastofa
Sigurðar Guðmundssonar„
Lækjargötu 2. Sími 1980
Heimasími 4980.
nnaaantntansaari