Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 15.11.1936, Blaðsíða 2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
FISKIROÐUR
i
SEPTEMBER kyrrviðri um niðdimimaj nótt,
af náttværöar drauinuin ris sæfaiadrótt
og býr sig til ferðar að veiðum áð vinna,
vtajnir peim störfam að sinna.
0 0
0 n
0
0
0
0
0
0
u
u
u
0
u
u
u
u
u
u
u
u
u
u
u
u
u
u
u
0
u
n
u
u
u
n
u
u
u
u
u
u
0
0
0
0
0 ■'
0
0
0
0 m
0 '0
0000000000000000000000000000000000000000000000000nS
Sv® feta fwár veginn meö farljójs i tpöndum,
að fleyilnu stefna í leguböndum,
tog farnytjajgögnum á frampilju raða
og ferðabúnaði öllum hraða.
Nú sett er á skrið með sigurpor
og signingin lesin og „faðir vor“.
En fjaLskuggar leggjast á lognstafa fjörðinn
og leikur sér ársvali um tinda og sikörðin.
Lokaðir tangarnir líða, á snið,
leiðin pá bneiktkar, sem opnist hlið.
Og báturinn hraðskieiður biunar fram sviöið
(Og beina Leiö sbefnir á miðið.
Nú blikandi gljáslæða breiðist um æginn
við brosandi daginn.
í»á stjömur af verði til hví'.dar sér haUa,
er hefur scg dagur um bláhvetöng alla..
Nú sólgyðjan bendir með blikandi hendi
sem boðskap uim dagfegurð dýra hún sendi,
crg sólroða blæjunni sveipar mn fjöllin,
isognandi byggðir og völlinn.
Nj vakna um sæflötinn leMiörug læti,
jfiandi og kliðondi af kæti;
og fuglar úr hálofii í hafið sér steypa,
hnenKnia par ætið og gleypa.
Og hymingavöður með hreyfingum léttum
á hraðsundi leika og stökkva í sprettum
með skvettujn.
Nú hægja peir skriðinn, pví hér eru miðin.
Sjá Álfaklett ber við Uxagjána
og Urðarkamb beint í ána.
Nú sjöliðar allir átökin herða
pá albúnir verðæ
Úr bjóðum peir róta og belgimir þjóta
og línan lögð er til enda,
peár botnfestufcoganum senda
og belgmim þdiaii síðasía henda.
Til hásetakliefans nú hafin er leiðin,
og hLegiö og skrafað hvort drjúg muni veiðin;
ketiliinn hitaður, kaffið teygað,
knerrinum hringleið um bólið sveigað.
Að prem stundutm liðnum á pilfari laga,
og þvf næst er byrjað að draga.
Á önglinum fyrsta' agnið sér,
en auður sá næsli er,
«vo til fiska fjögra sér
og fie.'ra og meira á eftir fer.
Sjómenn glaðir, handahraðir
fá ei fnest að fylla kst.
í þeir beana, butela og skera,
eiiinig ,peir, sem aðrir fleiri,
fagna bezt að fá sem mest.
Pá alt er inndregið,
er piifarið pvegið,
og fengurinn búlkann fyllir.
Sfðdegissólin sæflötinn gyllir.
Og bátnum nú beiní er til hafnar,
um blávegu „DrafnaT'*.
Hlaðin veiöi skundar skeið,
skeljungs breáðar grandir.
Styttist Mðin Ijúf og greið,
láin freyðir undir.
Svo opnast peún fjallahringur, fríður og viður.
Fjaxöbtoginn blíðega faðmiiLi peiin, býður.
Frá byggðinni ber.jsi peim, ásthlýir ómar:
Velkomnir svteinar uim sæinn i bæinn.
Srynjólfur Björnqson
Bygðarliolti, Neskaupstað.
nálgast hann. Brosleg er sagan
um konu nýlendus.jórans, sem
kom til kirkjunnar einn sunnu-
dagsmorgun að venju, hefst upp
úr eins manns hljóði og segir há-
tíðLesra: Ég sá bjcrn. Kemur þá
höfuð i gættina á loftgiuggar.um
og segir: Ég sá hann nú fyr;
ég hriúgdi ekki til mcssu núna
eins og venja er til, p\í þá
hleypur hann sína leið. Það var
skólakennarinn sem ta'.aði. Nú,
pess gerðist ' heldur engin pörf,
pví ekkert vajð af kiricjugöngu,
pann daginn.
Bömin voru mjög sólgin í
þessar sögur. Þau gleymdu aldr-
•ei aó gá hvort pau sæi bjarn-
-dýr, pegar peim varð titið út ó
fjörðinn. Alt af höfðu þau i hýga
vonina um, að einn góðan veð-
urdag myndu þau sjá ísbjöm.
Þegar pau voru að leikum með
börnum Eskimóa, var „Nanuk"
— ísbjöm — skemtilegasti leikur-
inn. Einn diengurinn er ísbjörn,
allir hinir era hundar, sem hefja
árás, erta hann, hlaupa síðan frá
sem hvatast.
Kom pá fyrir að gamanið grán-
aði, pví litlu Grænlendingunum,
sem vora með af lífi og sál,
varð það stundum á, að beita
tömmnum helzt til mikið!
Minstu krakkamir, sem ekki
gátu verið með í leiknúm, áttu,
útskoma ísbimi úr rekaspýtum,
er þeir léku sér að, og fyrsta'
myndin, sem peir teiknuðu á
snjóinn rneð fingriraim, átti ætíð
að tákna ísbjöm.
Loks kom bjöminn, þegar
bömin áttu hans sízt von. Betty
og Joan voru i skólaherbergi
sínu, niðursokkin í að lesa um
fíeirtölu nafnorða. Ált í einu er
barið harkalega ó eldhúshurðina.
„Nanuk, Nanuki" er b.rópi'3 í eld-
húsinu, „NanYk," ex hrópað úti
fyrir.
„Nareuk!' — Isbjöm, ísbjöm!
— Böniin skunduðu út og þutu
niður snarbrattar loftsstigatröpp-
umar með geigvænlegum hraðá. í
óðagotirai gteymdtit pau að ná
sér í höfuðfðí og yfiriiafmr —
pau voru með þeim fyrstu á vett-
vang. Nú tók fólkið að streyma
út ur kofum sínum áleiðis til
strandarinnar. Frá skólanúm
komu allir krakkarnir í fylkingú.,
Niður Bjamarskarð kom veiði-
maður á skiðum og fór geyst
hann stefndi á fjarðarbotninn, en
par var enn landfastur is. Um
öxl hans var buiidin byssa og
skutul). Litlir svartir deplar voru:
á hreyfingu par innfrá með all-
miklu millibili, fjórir talsins. —
Menrn gnpu nú til sjónauka
prestsins og kom pá í ljós, að
peir reyndu að komast í veg
fyrir hvitan depil, er leitaði til
Qalla, en átti að flæma út á ís-
úm- Akafi og eftirvamting fólks-