Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 22.11.1936, Blaðsíða 3

Af4J& A .©<•*
3
Mark Twain :
SAMUEL LANGHORNE CLEMENS, þektur um allan heim
undir nafninu Mark Twain, fæddist í Florida árið 1835.
Um 17 ára gamali gerðist hann bátsmaður á Missisippi-bát.
Seinna fór hann tii Nevada og fór að skrifa þar fyrir blöðin.
Árið 1869 varð hann frægur fyrir ritverkið Innocents Abroad,
sem er um ferðir hans í Evrópu. Eftir það ferðaðist hann
mjög víðn, flutti fyrirlestra og skrifaði. Hann er einhver
frægasti rithöfundur, sem Ameríkumenn hafa átt. Eftirfar-
andi frásögn er þýdd úr New and Old, 1875.
L ÆKNIRINN ráðlagði mér að
fara til Suðurríkjanna mér
til heilsubótar, því að íoftlags-
breytingin myndi hafa góð áhrif
á heilsu mína. Ég fór því til
Tennessee og fékk stöðu við
•blaðið „Mórninig Glory and John-
son County War-Whoop“ sem
aðstoðarritstjóri. Þegar ég kom
inn á ritstjórnarskrifstofuna hitti
ég aðalritstjóranin, sem hallaði sér
afturábak í þrífættum stól og
hafði lappirnar uppi á borði úr
grenivið. Það var annað greni-
viðarborð í herberginu og annar
-stóll, sem farinn var að láta á
sjá, hvorttveggja hlþðið blöðum
og handritum. Þar var trékassi
fullur af vindlingaStúfum og við
-dyrnar var stór ofn, sem tekinn
var að hallast mjög út í aðra
hliðina. Aðalritstjórinn var á
svörtum sjakket mteð löngú stéli
-og hafði hvítar handstúkur. Hann
iVar í nettum, velburstuðum skóm.
Hann vár í fellingaskyrtu með
háan flibba og stóran klút um
hálsinn og löfðu endarnir niður.
Klæðnaður hans var frá 1848. —
Hann var að reykja vindling og
var í þungum þönkum. Hann
hafði klórað sér í höfðinu og
við það fór hárið alt í ólag.
Hann var mjög ýgldur á avipinn
og af því réði ég það, að hann
væri að semja skammagrein. —
Hann sagði mér að taka blöð-
in tog líta í gegn um þau og
skrifa siðan grein um skoðanir
Tennessee-blaðanna, og draga
saman í greininni alt, sem mér
þætti máli skifta í hinum blöð-
unum.
Ég skrifaði eftirfarandi:
Skoðanir Tennessee-blaðanna.
Ritstjóri blaðsins, „Semi-
Weekly Earthq:uake“ hefir ber-
sýnilega misskilið Ballyhack-járn-
brautarmálið. Það er ekki ætlun
lámbrautarfélagsins að ganga
frarn hjá . Buzzsrdville. Þvert á
móti álítur félagið Buzzordville
Blnhverja þýðingarmestu stöð
lárhbráutarinnar óg lætur sér
ekki til hugar koma að ganga
fram hjá þeim stað. Herrarnir,
sem ritstýra þessu blaði, munu
auðvitað við fyrsta tækifæri leið-
rétta þenman misskilning.
John W. Blossom, hinn virðu-
legi ritstjóri blaðsins „Thunder-
holt and Battle Cry of Free-
dom“, kom til borgarinnar í gær.
Hann býr í Van Buren.
Blaðið „Morning Howl“ hefir
glapist til þess að halda því
fram, að fréttin um kosningu
Van Werters sé ekki rétt. En
blaðið mun komast að því, að
það hefir á röngu að standa í
þessu efni, áður en það les þessa
grein. Blaðið hefir vafalaust feng-
ið ófullkomnar fréttir af kosning-
unum.
Það er gaman að veita því eft-
tekt, að borgin Blathersville
ístendur nú í Samningum við ein-
hverja 'herramenn frá New York,
um að leggja gangstéttir við hin-
ar fallegu götur borgarinhar.
Blaðið„Daily Hurra“ hvetur mjög
til þess að samningar takist um
þessi mál, og virðist gera sér
hinar beztu vonir um árangur-
inn." ,
:Að þessu loknu rétti ég aðal-
ritstjóranum handritið, svo að
hann gæti breytt því, hent því,
eða tekið það eins og það var.
Hahn rendi augunum yfir það,
og hnyklaði brýmar. Svo las
hann það yfir aftur og varð mjög
þungur á brúnina. Það var ber-
sýnilegt, að hann var ekkert hrif-
inn af handritinu. Alt í einu stökk
hann á fætur og hrópaði:
— Þrumur og eldingar!
Haldið þér virkiltega, að ég ætli
að tala við þessar skepnur í þess-
um tón? Álítið þér í raun og veru
að lesendur blaðsins láti bjóða
sér slíkt? Fáið mér pennann!
Ég hefi aldrei séð jafn útstrik-
aðan stíl og þessa blaðagrein
mína. Ég hefi aldrei séð nokkurn
ma’nn strika jafn miskunnarlaust
yfir sagnir og lýsingarorð annars
mannsi, eins. og þennan aðalrit-
stjóra. Þegar hann var hálfnaður
að leiðrétta, skaut einhver á hann
inn um gluggann. Kúlan tók af
mér eyrnasnepilinn.
— Ó, sagði hann. Það er svínið
hann Smith frá „Moral Volcano!“
Ég átti von á honum í gær. Um
leið greip hann skammbyssu úr
belti sínu og hleypti af. Smith féll
og kúlan hafði hitt hann í lærið.
Smith hafði einmitt verið að
miða, þegar hann fékk skotið,
en truflaðist og kúlan tók af
mér einn fingurinn.
Að þessu loknu hélt aðalrit-
stjórinn áfram að leiðrétta og
bæta inn í. Er hann var að ljúka
verkinu, kom handspiiengja nið-
ur ofnrörið og við sprenginguna
fór ofninn í þúsund’ mola. Samt
sem áður gerði það engan skaða
að öðru ieyti en því, að ofnhurðin
braut úr mér fáeinar tennur.
— Ofninn er bráð-ónýtur, sagði
aðalritstjórinn.
— Það er ég hræddur um,
svaraði ég.
-i- Jæja, það gerir ekkert til.
Það þarf ekki ofn i svona veður-
blíðu Ég veit, hver gerði þetta, og
ég skal jafna um hann. Jæja,
! svona eigið þér nú að skrifa.
Ég tók við handritinu. Eins og
nú var búið að fara með það, gat
ég ekki lengur þekt það fyrir mitt
eigið handrit.
Það var svohljóðandi:
Skoðanir Tennessee-blaðanna.
„Hinir svívirðilegu blekbyttu-
naglar, sem standa að blaðinu.
„Semi-Weekly Earthquake“ ætla
bersýnilega, að reyna að kóma
heiðvirðu fólki til þess að trúa
hinum andstyggilegu blekkingum
sinum í sambandi við Ballyhack-
járnbra.utarmálið, sem er ein af dá-
samlegustu framkvæmdum 19. ajd-
arinnar. Sú hugmynd, að ganga
eigi fram hjá Buzzardville, hefir
bruggast í þeirra eigin grautar-
legu moðhausum. Það væri óneit-
anlega betra fyrir þá að gleypa
ofan í sig þessa lygi, ef þeir
vildu komast hjá því að verða
húðstrýktir, sem þeir sannarlega
verðskulda.
Fíflið hann Blossom, frá blað-
inu „Thunderbolt and Battle Cry
of Freedom", er enn að flækjast
kengfullur hér í borginni og lifir
á snikjum í Van Buren.
Við höfum veitt því eftirtekt,
að skriffinnarnir við hið skitna
blað „Morning Howl“ halda því
fram með hinni venjulegu lyga-
hneigð sinni, að Van Werter hafi
ekki náö kosningu. Hin himin-
boma köllun blaðamannsins er
að segja sannleikann afdráttar-
laust, íéiðrétta misskilning
manna, uppfræða alþýðuna og
kenna fólki kurteisi; gera menn
meiri, betri og haminigjiusamari.
Og 9vo koma þessir dónar og
draga blaðamenskuna niður i
saur lyga og blekkinga. Grims-
bylýðurinn í BlatherUvilLe vill
fá steinstéttir við götur sínar. Ég
held að þá vanti fremur fanga-
hús, og geðveikrahæli. Og Buckn-
er, þessi Búskmaður og Halanegri
sem að nafninu til er ritstjóri
snepilsins „Daily Hurrah“, trakt-
erar saklaust fólk á moðsuðu
sinni og fyllir dálka blaðsinsmeð
sinni venjulegu heimsku og fá-
fræði og heldur aö hann sé að
tala af viti um þetta mál.“
— Jæja! Svona á nú að skrifa
blaðagrein. Það þarf að vera í því
bæði pipar og salt. Ég kæri mig
ekki um þessa súkkulaðiromm-
búðingsrjómafroðublaðamensku 1 i
minu blaði. Ég gef dauðann og
djöfulinn í isvoleiðis snakk.
I sama bili kom stærðar múr-
steinn með braki og brestum inn
um gluggann. Hann hafði ber-
sýnilega verið ætlaður aðalrit- \
stjóranum, en lenti í bakinu á
mér. Ég reikaði dálítið til hliðar
og var farið að líða alt annað en
vel.
Aðalritstjórinn sagði:
Þetta hefir sennilega veriö
liðsforinginn. Ég hefi búist viö
honum. í tvo daga. Hann er sjálf
sagt á leiðinni upp.
Hann hafði á réttu að standá.
Liðsforinginn stóð í dyrunum;
augnabliki síðar með skamm-
byssu í hendinni.
Hann heilsaði á þessa leið;
— Herra minn! Hefi ég þann
heiður að tala við þorparann, sem
ritstýrir þessu andstyggilega
blaði?
— Svo er, svaraði aðalritstjór-
inn. Gjörið svo vel og fáið yður
sæti, en farið varlega, það vantar
einn fötinn undir stólinn. Ég býst
við, að þér séuð hinn svívirði-
legi lygalaupur Blatherskite
Tecumseh liðsforingi.
— Sá er maðurinn. Ég átti
við yður ofurlítið erindi, og ei
þér hafið tíma til, þá er bezt
að ljúka því af.
— Ég er að skrifa grein um
menntun og siðgæði Ameríbu-
manna, en ég get haldið áfram
með hana, þegar þér hafið lokið
erindinu. Það liggur ekkert áí
Byrjið!
Báðir hleyptu af samstunidis.
Aðalritstjórinn misti lokk af hári
sínu og kúlan hafnaði í bakhlut-
anum á mér.
Liðsforinginn hafði særst í öxl-
Frh. á 7. síðu.