Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 22.11.1936, Blaðsíða 7

AiLl>’ía»BLAÐl»Ð
7
bióðhöfðmqiar Norðurlanda.
Myn{jm;héir;íaið oían er af þjó'ð- frá vinstri: Oiastaf Sviakommgur, Hákon Noregskonungur og Krist-
Ifeöfóing'jum •.Nasöurianda. TaliÖ Svinhufvnd forselí Finnlands, ján konungur Islendinga og Dana.
stjóilnn upp á því, að fá einra
verkamanninr. til þess, að skiifa
skammir í éítthvert vikublaðið
um „þann sænska," og mun það
hafa verið tilraun til þess, aö-
koma honum burtu. En „sá
sænski“ för bara nákvæmlega
eins að. Hann fékk annan verka-
mann til að svcira skömmunum
og mun þá ekki hafa sparað að
sneiða andstæöinginn. Annars
man ég mjög ógreinilega eftar
þessum blaðadieilum, sem vitan-
lega voru fáum til skemtunar og
engum til heiðurs eða virðing-
ar.
Margt fleira væri hægt að
segja frá námuvinnu þessari, en
hér skal staðar numíð. Ég geí
aðeins bætt því við, að vininan
héit áfram til hausts, (þ.e. 1918)
með sama fyrirkomulagi, en eiit-
hvað færri mörmum. En þá var
henni hætt að fullu og öllu, og'
hefir ekki verið tekin upp síðan,
Ég hafði tal af Jónasi Verkstjóra,
þegar hann var á leið til Reykja-
víkur um haustið. Hann var glað-
ur og reifur, sem hans var vandi,
og jafn Ijúfur og — ég vil segja
ástúðlegur í viðmóti og á meðan
ég dvaldi hjá honum. Við mint-
umst á ýmsa skemtilega viðb'urði
frá samverutímanum og gerðum
að lokum ráð fyrir að hittast
hér í Reykjavík nokkru síðar, og
hafa þá næði til að rífja upp
ýmislegt frá samverustumlunum.
En það fór á aðra lund. Jónas
andaðist úr „spönsku veikinni1''
stuttu eftir að hann kom 6uður.
En „spanska veikin“ gékk hér
eins og mönnum er minnisstætt,
1918, um haustið og fyrrihiuta
vetrar, og lagði margan hraustan
mann að vellí.

r~ enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleiA
ingum um kreppuna.
aLAÐAMAÐURS TENNESSEE
BFrh. sf.3. síðu.
inpi. Þeir. skutu aftur. Að þessu
sinsii hitti hvorugar, en ég fékk
skoi ,í harnlleggitm. Ví® þriðjia
skotið hlutu báðir ofuriítinn á-
verka,, en ég fékk kúlu 'í liða-
mót. Þá sagði ég svona v'ið þá,
að mér finchst réttara, aö ég
fengi mér göngutúr, þar sem
|>etta væri eirjkamál þeirra, og
ég kærðs mig ekkert uta, að taka
cþá'tt í þessum leiik, meir en orðið
væri. En þeir laáðu iUiig báðír
um að vera kyran, og fullviss-
uðu mig um, að ég væri ekkert
fyrir jþeim.
Svo töluðti. þeir .um kocning-
ingamsr eins og ekkert hefði í
skorist, meðan þeir hlóðu á ný,
og' ég fór að Mnda ura sár roín.
Svo hófst skothríðin aftur og öll
skotin hittu. En það er réttast áð
taka það fram, að 4 skot af 6
hittu mig. Sjötta skotið særði
liðsforingjann til óiífis. Hann
hneigði sig kurteislega og sagð-
ist því miður verða að kveðja,
því að hann hefði erindum að
sinna í horginni. Svo spurði hann
hvar húsvörðurinn væri og fór.
Aðalritstjórinn snéri sér því-
næst að mér og sagði:
. — Ég á von á gestum til mið-
degisverðar og verð að hafa fata-
skifti. Þér gerðuð mér mikinn
greiða, ef þér vilduð lesa fyrir
mig prófarkirnar og afgreiða þá,
sem koma.
Mér leist ekki sem bezt á það,
að þurfa að afgreiða viðskifta-
mennina, en ég var of ruglaður
til þess að ég gæti sagt nokkuð.
Hann hélt áfram: Jones kemur
hingað um þrjú leytið. Þér skul-
uð húðstrýkja hann. Gillespie
kemur máske fyr, hendið honium
út um. giuggann. Ferguson kemur
um fjögur leytið, drepið hann.
Þetta hugsa ég, að sé sæmilegt
dagsverk handa yður. En ef þér
hafið tíma afgangs megið þér
skrifa skammagrein um lögregl-
una og sparið ekki lögreglustjór-
ann; látið hann fá það ósvikið.
Strýkingarólin er undir borðinu,
skammbyssurnár i skúffiunni.
skotfærin þarna i horninu og um-
búðapakkinn þama uppi á hill-
unni. Ef eitthvað kemur fyrir, þá
farið til Lanchet, skurðlæknisins
héma niðri. Hann auglýsix hjá
okkur og við skiftum við hann
í staðinn.
Svo fór hann. Ég skalf á bein-
unum. Að þrem klukkustundjum
Jiðnum var ég búinn að ganga
í gegn um allar þjáningar hreins-
unareldsins. Gillespie kom og
henti mér út 'um gluggann. Jones
kom á tilskildum tíma, og þegar
ég tók upp ólina, þreif hann hana
af mér og húðstrýkti mig. Mað-
að nafni Thompson kom og reif
utan af mér fötin, svo að þau
héngu í tættlum. Svo kom sak-
leysisiegur náungi og fletti af
mér höfuðleðrinu. Loksins settist
ég út í hom og reyndi að skrifa
fráfararbeiöni mina,' en inni var
fult af ritstjórum og stjórnmála-
mönnum með vopnin á lofti. 1
sama bili kom aðalritstjórinn og
með honum félagar hans, sem
virtust ekki láta sér alt fyrir
brjósti brenna. Þarna varð bar-
dagi, sem erigin orð fá lýs't. Menn
vom skotnir niður, aflimaðir, —
sprengdír í loft upp, sumum var
hent út um gluggann og blóts-
yrðin og formælingarnar fuku af
vörum þessara örgeðja Suður-
ríkjabúa. Eftir fimm mínútur var
komin kyrð á og ég og aðalrit-
stjórinn fómm að verka blóð-
ið af gólfinu. Við vorum tveir
eftir.
Hann sagði: Yður mun falla
þessi staða vel í geð, þegar þér
venjist henni.
Ég svaraði: Þér verðið að haia
mig afsakaðan. Það getur vel
verið, að ég geti lært að skrifa
eins og yður líkar, það kemur
upp í vana. En satt að segja
þá líkar mér ekki að vinna, þar
sem svona mikið ónæði er. Þér
sjáið sjálfur, að það er ómögu-
legt að skrifa skemtilegar greinar,
þegar maður er truflaður, eins
og- átt hefir sér stað í dag. Mér
líkar- stariið vel, en ég vil helz^
ekki þurfa að taka á móti gestum
yðar. Auðvitað er ekkert á móti
því að fá 'heimsóknir við og við,
en þessir vinir yður eru ekiti
beinlínis aðlaðandi persónur. —
Herramaður skýtur á yður inn
um glugga, en hittir mig. Hand-
sprengja er. send ofan um ofnrör-
fið f virðingarsltyni við yður, en
ofnhurðiu fer ofan í kok á mér.
Kunningi yðar kemur inn og á