Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 29.11.1936, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Ólnfúr Jóh Sicjurclsson:
AÐ HEIMAN
B
R ' ÐUM Inirur á bó' amnrlcaM n ný skáMsaga cf 'ir h nn
kcr unga ri'Mfnnd Claf . Jðh. Sig-irhssoa. Hoi ir sa™an:
„rk g ar ir af bæ:;um.“ Segir hún frá 10 ára gömlum drcng,
Asgci i Ásceirssyri, som verðúr að hrokjaot að hcinan cg
f r til va ida ansra. Kalinn, sem hór for á eftir, cr tebirn úr
hðkiiini og segir frá þvl, er Ásgeir lit.i kemnr á nýja heim-
ilíð.
^ ■ M , 1.
‘¥-> AÐ var miliur og vor egur
regnúði þenhan dag, lí íg rð-
ar gráðrarskúiir, og uaps.ytta á
mil i. Jónas riðs naðu: roið á 1 ir-
IjÓEum hes i niður mýrina, og
teymdi i.uppu gömla. Han:i var
dijur og svola egrr karl, rösir
l§ ;a fer ugrr að a dri. Hann tók
jtni dv) í í.ei.ð og hrúliaði ljótt orð-
biagð.
iin Ásjjeir ,Ásgeirs:on pramm-
á e. ir kúnni mcð ví likló í
hentíi :ni, og öðru hvOru dangl. ði
hana lau '. égv í 'endá.na- á hcnni,
■«f hún aetlaði að sýr.a prjözku.
— Böböbö. )
-Fu pa gamla reyndi að lá a I
<Sóei óánxfí'u s,í a yfir hcssu mið-
«r skemmtiléga fcrða aji, en það
gckk ekki svo vcl, sim sk/lci,
■því að mái innheri að kjála-
■JUin tíennar; hún gat aðeins 11: ið
axg'a að hris.a hausi m og slá
halar.um.
, Vo n dii Var í hrcðum vex i og
máttúrán hningin af lífi og sköp-
am. Fuglar.ir sungu, ís.u og
hneggjuðu, lækirnir niðaðu, spó-
ínn vall. En Jirátt fyrir alla þessa,
jiýrð;' þá- var Ásgeir /sgeirs on
helcur da ifur í dálkinn. Hann
tjernti saman va.ir.iar o." lcit oft
til taka. I ann sá, að gr nltan var
byr uð að feygja sig upp úr bæj-
arþakiru, og þó tist v'srum, að
efdr hál án má uð, þá m/ndi
sinan vera hor.hr Þá myndi s‘óri
li il inn vera útspnniinn á
skemmuk.ambin.um o; hlúðvat i :a
fa .ur og g il inn.
Ln úti vió túr.lækinn stóðu hús-
ift haas, óg enn var ek i búið að
v>
ihlevya finu út eftir vetrari ini-
■stöcuna. Þau s óða rátt hiá liíla
wm söng og buhaði.
Fn dnénsurinn úæíti t>2ss v I að
iá«a 'eWvi á nci -u bora, því að
fram al' vi’di hatm dylja til-
fint ínnár ; í íár fyfir þtsSutn stóra
©g ru h’alega kar i, með tóbáks-
kómii í skéggií’u. Ehg’.nn mátti
hevra |).egar inrts u s:rch;,imir
ti'ruðu í ' r ósti fars.
Én’- þegar þeir voru kiaihhir
duttur á héiðagöturnar, j á varð:
diehgurian f, rir því óhappi, að
ÓLÁFUR JÓH. SIGURÐSSON.
annar skörinn losnaði, svo að
hann varð að leggjast á hníð og
bintía þve iginn. I sömu . s /ifum
no aði Huppa ganla tækifærið;
hún ryk'kti i taun i n svo að hann
kipp'i ;t úr hendi ráSsma.insins og
tók í ía.i á ás upp í mýriaa.
Jónas ákallaði þann ghið’:e’ a i
ým:um tón egundum, cn ef.ir dá-
lílinn e'tinga. bik gat hann hand-
sa.r.að kúna og gefið henni dug-
le~a ámin ingu með svipuóiinni.
— Hvem djöfu'i in i só s\ ar a
helvíi á þetta að þýða? sagði
hann og snári sir að drengnum.
Ekkert svar.
— Ge urðu ekki ci iu sinni re’.ið
á eftir bel u bölvaðar úrþvættis-
ni.ursetninjs-amlóðinn þinn?
Þögn.
— Þykistu kan"ske of góður til
þe s? H'i? Ég . kai svei mér k n :a
þér að lifa. lagsmaður, þegar þú
ert kominn undir n í .a stjóm og
u í iá stjör u. Já, þá sbaltu al-
dellis fá að síanda ] i :a pligt.
Hann snaraðist á bak þcim 1 ir-
Ijósa og ætlaði að ií )a a’ s að.
en þá kom það u >p úr kafinu, að
Kubpa gamla var búin að mync a
*cr ákveðna skoðun um betta
éinkennilega ferða'ag, hún blak-
aði eymnum og spyrn.i á móíi
af ellum kröfíum. Hún var sfað-
ráðin i, að fara ekki feii lengra.
— Geurðu ekki lamið belju-
djöfu'.inn? orga ;i kallinn og tútn-
nði ai ur í anolhi.
En dreigurinn hi’.caði og hik-
aði, þvi að hann hafúi drakkið
svo mara góða sopa úr henni
Kuppu gömlu. Það var hún, sem
hclt í;inu í oldcur ölluni sið-
aUiiJnnveur. :
__Ef þi ge r.i mér e’ú I gre’:j-
aði r'ðsmaðurinn og palaði með
svi uni i, þá skal ég ’fara af ba i,
leysa niöur um þig buxurnar og
lúbcr a þig, svo að þú munir ef.ir
þ\í næstu daga.
— Bö-hö-nö, sa,gði f.'uppa
gamla.
En þegar drengurinn sá, að
kailinn æl'a'J að framkvxrr.a höt-
uci a þá fékk hann s ing i hjart-
að og ]>orði ekki annað en að
hlýða.
2.
^^.UÐMUNDUR húsbóndi s‘öð
á hlaöinu með hendurnar i
túunavcsunum. Hann \ar !í i’l
maiur og grannva inn. Svipurinn
var kæruleysislegur, andliíið f 1-
leilt, aujun grn og hvöss. Hann
la; mikiJ í bloðum og bókrm, en
lát rnðsmanninri annast um bú-
svsluna. Cft þurf i hann að
bre Yða ssr i ficrðalCg.
— Jæja, Jónas mi in. sagci hann
,og dró annað augað í pung. Þá
kemur þú með nýja fénaðinn.
Livernig lí :t þér á ha::n?
— Ég er enginn dómari, hvein
í Jónasi u n leið og hann renndi
scr af baki. Hísbóndinn rjtti
dreng; um hcridina og fór Jðan
að athuga Huppu göml j.
— Asni, gat ég verið, sagði
hann.
— Á, i ~'a. sagði Jónas glo'.t-
andi og tók’ i refið.
— Það var 1 ;ó a yfirsjónin, að
kaupa þessa bdvaða horrenglu.
Hún er ævagömul og náttúrkga
steinhætt að mjólka.
RáðsmaðuJnn: Já, hvort hun
mjólkar vei eða illa. bað get ég
ekki sagt um. En hi t veit ég,
að le ða i skra ta h*efi é? a drei
haft í taumi, ag sírákræfiEinn
vitaóný ur að reka á ef.ir.
Cuðmundur: So já. ÆJi það
verði þi mik ð gagn að ho um,
gre- inu ?
Jónas: Hvab!
t Guðmundur: Ég hefði ek'J á't
&ð laka hann nerr.a fvrir þrið ungi
hærri meðgjöf.
Jónas: Ja. ekki mui af veba,
að hrista úr honum andsko ans
le irn o aumi t a átt'nn ef h nn,
á ro kur;tí :a nð verð ’. að ma ni.
Þe ía er fram’r;karandi kviia•-
le«ur v*esa ing''r, enda ekki við
góðu að búast frú öðram eins for-
eldium, sem altaf I '^gu i s! írium.
— Jæja,/ sagði húsbóndinn.
Hann lagast kannske með aidr-
ir.um, ski..nið a-tama.
3.
TTÚSASKIPUN í H'íð var
-**■ þannig háttað, að niðri í
bænum var baðstofa, eldhús og
búr, en uppi á lofti.nu var „ver-
elsið“. Það voru tvö stór kames;
anmað var aðsetur húsbóndans og
Péturs, sonar hans, hitt var gesía-
stofa.
Þegar Ásgeir Ásgebsson gekk i
i'yrs'.a skifti u n í Hlíðaibaðstof-
unni, þá sat ráðskonan Natanína
á einu rúminu og staglaði í
sokkaplögg. Hún var þrjátíu og
átla á a gömul, fjallmynda leg og
aðsópsmikil manneskja, rjóð i
kinnum og yíirbiagðið eins og á
keisara. Öll fötin voru henni
nokkuð þröng, og það var cins
og hún myndi þá og þerar
sprengja ulan af sér þessa óþægi-
legu fjötra. Á enninu var síór
varta, og lýtti það hana nokkuð.
— Jæja. Þá kem ég með „nýja
vinnumanninn“, sagði Jónas og
hallaði sér upp í íúmið sitt, sem
síóð a.ndspænis rúmi ráðskonunn-
ar.
— Já, ekki bsr á öðru, sagði
Naiar.í a. Hún mældi drengittn
með augunum, og augnaráðið var
þannig, að honum fanst að hún
þreiíaði á sér.
— Hvað ertu gamall? spurði
hún og blés, því að hún var
mæðin.
— Tíu ára, svaraði drengurinn.
— Ja, ekki eru nú beinin mik-
il, sagði hún og máhómu.i.nn var
næstum því blíður. Ég skal á-
byrgjast, að á þinum aldri vaf
ég helmingi stærri.
— — Skömmu síðar koni
vinnukonan með mjóikina úr
fjósinu. Það var Halldóra Guð-
rún B arnadóttir. Hán var seytj-
án ára gömul og blá í vöngum..
Barn komst hún á flæking og>
vann fyrir sér á misjöfnum stöð-.
um. Hún hafði mikla lífsreynslu
jafn ung og hún var. — En þeg-
ar hún heilsaði Ásgei.i Ásgeirs-
syni, þá ljómuðu augu hennar af
þögulli meðaumkun og djápri
samúð. Upp frá þeirri stundu
vissi drengu inn, að hún var vin-
ur hans og vemdari.
V innumaðu. inn Andrés Pálsson
kom líka að utan, ásamt Pétri,
sy.ni húsbóndais. Sá fyrnefndi
var hversdagsgæfur, harðgerður
strákur, kominn yfir tvítugt.
Hann reykti úr pipu á sunnudög-
um. Húsbóndasonurinn var sext-.
án ára slötíólfur, latur, bráðlynd-
ur og ófyrirlei inn.
Nú hóf ráðskonan skömtuninat
Hún bograði yfir diskum og
krukkum, bollum og spilkomum.
Baksvipurinn mintí á gaml&A
(Frh. á 7. siðuíj;