Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1936, Blaðsíða 14

14
JÓLABLAÐ
'upp á loftið og svæfi par, en léti
gamla Skeggja sofa niðri. Ef hún
drægi stigann upp á eftir sér,
þá myndi hann alls ekki komast
til hennar, þó hann reyndi. Og
jafnvel þó að hann reyndi þá
myndi hún geta ráðið niðurlögum
hans. Hún gæti bara sparkað í
hann, og þá myndi hann detta
áftur niður.
GJÁBAKKAKALLINN spilaði
nokkur seiðandi lög á
mumnhörpuna meðan sumarsólin
seig bak við fjöllin og kastaöi
bjarma yfir undirlendið og inn
í selið. Pað var þegar kominm
sá tími er gengið var til náða í
seljunum. Þegar hann loksins
stakk munnhörpunni í vasann,
stóð stúlkan á fætur, þandi út
ibrjóstið, teygði sig og geispaði.
„Ég held að ég sofi sjálf uppi
á loftinu, þá getur þú lagt þig í
rúmið,“ sagði hún og leit út und-
•an sér á hann.
„HoJræt,“ svaraði Gjábakka-
kaliinn, „ég segi eins og kerling-
in: jrú ræður og ég hlýði, hún
var nýháttuð hjá mér —“
Hann fleygði af sér jakkanum
■og henti af sér stígvélunum og
skreið upp í rúmið.
„Hér mun mér líða vel, ég er
líka í stúlkurúmi og alt það!“
sagði hann.
„Já, svona skeggjaður karl hef-
ir víst ekki áður komið í slíka
sæng,“ svaraði selsstúlkan og
brosti stríðnislega. Hún tók stig-
ann og klifraði u.pp á loftið, en
Gjábakkakallinn gapti upp á eft-
ir henni. En þeir leggir, nam og
nam.
,,Þvu,“ kallaði hann, „ég er víst
ekki svo skeggjaður, að ég geti
ekki neitt, ha? Ne-hei, þú ættir
■að finna hvemig ég tek á hlut-
unum, tinan mín. Þú hefðir átt
að sjá föður minn: hann var svo
skeggjaður, að nann varð aö leita
uppi á sér munninn, áður en
hann gat stungið upp, í sig graut-
arskeiðinni. Það var sannariega
nokkuð fyrir stelpu, sem hafði
krafta i köglum!“
„Svei,“ sagði hún. Hún hafði
numið staðar efst í stiganum og
sparkað af sér klossunum. Það
var engin nauðsyn fyrir hana að
hafa þá með sér. Hún fór líka
úr sokkunum þarna sem hún sat
í stiganum. En það var svo erf-
itt að leysa sokkaböndin með
annari hendinni og hún hætti
snöggvast og stundi.
„Á ég að hjálpa þér?“ spurði
<jjábakkakallinn vífinn. Hann
þeyttist fram úr rúminu og steig
í fyrsta stigaþrepið.
„Puff, hva ætlú hjálpir, ég get
áreiðanlega sjálf leyst mín eigin
sokkabönd.“ Hún þaut eins og
köttur upp á loftið og dró til sín
stigann.
Slikt heljarstökk, frá gólfinu og
upp á loftið, gat Gjábakkakallinn
ekki tekið. Hann var alt of mátt-
laus í hnjáliðunum til þess —
og þarna stóð hann fyrir neðan
og horfði upp á loftið eins og
hundur, sem hefir mist af ketti
upp í tré.
Svo skreiddist hann upp í
stúlkurúmið og hreiðraði um sig.
En hún fór úr treyjunni og
lagðist svo út af. Hún setti hend-
urnar undir hnakkann, horfði upp
í loftið og hugsaði um það, sem
þessi spámaður hafði sagt.
Já, margir erfiðleikar myndu
mæta henni áður en hún fengi
hann, hafði hann sagt, en að sið-
ustu myndi hún verða rík og
hamingjusöm. Það var dásamlegt.
Ef hún yrði rík og hamingjusöm
og fengi þann, sem hún kysi sér,
þá gat hún einskis óskað frekar
hér í þessum heimi. Hún varð
svo glöð, að hún gat varla ráðið
sér, og hún gat ekki legið kyr.
Hún setti upp fæturna og spyrnti
í súðina svo að það brakaði í
henni. Það var dásamlegt að vera
ung! — Og hún brosti út í myrkr-
ið með blóðrauðum og heitum
vörunum, en lítil birturönd frá
gluggakistunni lék um hvítar
tennurnar — sem vildu bíta.
„Hva er þetta?“ kallaði Gjá-
bakkakallinn að neðan, „er alt
að brotna þarna uppi? Á ég að
taka á móti þér?“
„O, reyndu bara að sofna,
blessaður,“ sagði stelpan og hló.
, „Já, ég var einmitt að sofna,
Ijúfan mín eina,“ sagði Gjábakka-
kallirin. Hann spenti greipar yfir
þrjóstið og lokaði augunum.
Hann var sannarlega fjandi
þreyttur. Hann hafði gengið svo
lengi þennan dag. En það var þó
,ekki gott að sofna. Það voru
,svo margar hugsanir, sem flugu
ígegnum hausinn hans. Það var
nú til dæmis þessi dásamlega
stelpa þarna uppi á Ioftinu. Hún
myndi sannarlega sóma sér vel
:sem húsfreyja á Gjábakka. Og
það var aldeilis ekki víst, að
þún heföi ekki orðið skotin í hon-
jþml í danzinum áðan! Hún hafði
Jiallað sér svo blíðlega upp að
honum og brosað til hans, og
það gerðu stúlkurnar ekki nema
þær væru skqtnar!
Ætti hann ekki að klifra upp á
loftið til hennar og spyrja hana
hvort hún væri ekki skotin í bon-
um? Að minsta kosti gæti hann
sagt henni að hann væri ást-
fanginn upp fyrir eyru og niður
fyrir iljar. Því að það var hann,
það fann hann svo greinilega. En
hann varð víst að bíðá stundar-
korn. Það var ekki hyggilegt að
fara að neinu óðslega — það gat
bara eyðilagt alt sainan.
Gjábakkakallinn lá og beið, þar
til hann valt út af. Og þegar
hann vaknaði aftur, var orðið
næstum því bjart í selinu. Hann
reis upp á olnboga og gægðist út
um gluggann á suðurhliðinni.
Skollinn sjálfur, nú var nóttin
úti — og enn hafði hann ekki
klifrað upp á loftið. Hann
skreiddist fram úr rúminu og
mældi með augunum fjarlægðina
frá gólfi til lofts. Þetta var fjár-
ans ári hátt! Hann varð að hafa
eitthvað til að standa á. Hann
setti hendina bak við eyrað og
hlustaði fullur eftirvæntingar.
Hún hraut svo að það þaut í
þakinu. Ójá, hún hafði auðvitað
orðið þreytt af að bíða eftir hon-
um með heit brjóstin og blautar
varirnar, elskan stutta! Hann
klifraði upp á stólgarm og teygði
úr sér. Jú, nú myndi honum tak-
ast það, ef hann hoppaði dálítið
léttilega.
, Hann stóð kyr um stund og
safnaði hugrekki. Þetta var sann-
arlega þýðingarmikil stund, því
að nú gat það meir en verið, að
hann — einnig hann, hefði tæki-
færi til pð ná sér í kerlingu!
Þ,að reið því mikið á því að
halda vel á spilunum. Hann greip
um brúnina á loftsgatinu og hóf
sig frá stólnum. Nokkra stund
sveif hann fram og aftur, eins og
bjúgnalangi í eldhússrjáfri. Einn
— tveir — þrír — og nú byrjaði
bardaginn, þetta var sannkallað
erfiði, en mikið skal til mikils
vinna.
Hann var næstum dottinn niður.
en svo tókst það og hann skreið
upp á brúnina.
, Stúlkan svaf. Hún lá þarna
með annan blessaðan fótinn fram
af og hinn upp við þil. Flétturnar
lágu á brjóstinu beru og breiðu.
Hún var rjóð í kinnum og munn-
urinn lítið opinn og bros lék um
varirnar. En þær dásemdir! Auð-
vitað lá hún þarna í algerri ó-
vissu urn það, hve hamingjan
sjálf var nálægt henni — en því
glaðari myndi hún verða, er hún
opnaði blessuð augun. Það var
svo sem engin furða þó að hún
hefði orðið þreytt að bíða eftir
honum, en hann skyldi svo sann-
arlega sem hann héti Hallbjörn
bæta henni — og sér — það
upp margfaldlega, blessuninni.
Honum datt fyrst í bug að vekja
hana með kossi, en hætti við það.
Það varð að fara varlega jað
svona ungviði, hann hafði
reynslu fyrir því. Ætli hann ætti
ekki að byrja með því að strjúka
henni varlegá um vangann.
Hanri strauk vandlega píþuösk-
una af sleikifingrinum og strauk
svo með honum engilblítt um efri
vör stúlkunnar.
Stelpan hnerraði, snéri sér á
aðra hliðina og svaf áfram. En
hvað hún var þreytt — elskan sú
arna! Hún var líkast til alveg
nýsofnuð. Gjábakkakallinn strauk
henni einu sinni til og klappaði
henni varlega á mjöðmina. Nú
notaði hann allan lófann.
„Sefurðu svona fast, elskan
mín?“ skrikti hann út um skegg-
ið.
. Stúlkan snéri sér aftur og tök
um hendi hans.
„Ó, er það þú, Meyvant?" sagði
hún svefndrukkin. — „Kondu al-
veg, oh — kondu!“
„Ne-he-hei, það er svei mér
ekki Meyvant, þa e’ é, Hallbjörn
frá Gjábakka,“ sagði Gjábakka-
kallinn. Nú fanst honum að það
versta væri búið. Eftir hálftíma
ýrði alt í lukkunnar velstandi, ef
alt yrði ekki öðruvísi en hann
hafði ætlað.
En stelpan vaknaði í einni
.svipan, kom auga á skeggja
gamla þar sem hann lá á fjórurn
fótum og brosti með öllu andlit-
inu, og svo rak hún upp þetta
líka reginöskur.
„Uss, uss,“ sagði Gjábakkakall-
inn. „Öskraðu ekki svona, ljúfan.
Ég ætla bara að biðja þín,
sérðu.“ Hann færði sig nær loft-
skörinni til að minka í henni
hræðsluna. Hún hafði líkast til
.vaknað of skyndilega.
„Ég þarf endilega að fá mér
konu,“ sagði hann svo og stundi.
Hann fálmaði eftir hendi hennar
til að þrýsta henni ofurlítið.
En stelpan hvæsti eins og
grimmur köttur. Hún dró fæturna
inn undir sig og krepti litla hnef-
ana. „Ég skal gefa þér á hann
svo að þér sýnist alt vera kerl-
ingar, sem fyrir þig ber,“ sagöi
hún. Og svo rauk hún á hann,
harði hann bylmingshöggi fyrir
brjóstið, svo að hann steyptist
niður um loftsgatið með öskri.
Því miður stóð stór fullur
grautarpottur fyrir framan arin-
inn og hvernig nú sem á því stóð,
þá lenti Gjábakkakallinn með
skeggjaðan hausinn ofan í pött-
inn svo að grauturinn slettist
alla vega, og þarna lá hann of-
án í pottinuin eins og dauður
væri.
Þetta var ljót sjón. Stúlkan
varð dauðhrædd. Þetta hafði liún
þó ekki ætlað að gera. Hún
skreiddist niður og dró hann úr
pottinum. Drottinn minn, hann lá
þarna ataður í grautnum og eins
og liðið lík. Hún reyndi að lífga
hann við, en það tókst ekki. Hún
skvetti yfir hann vatni og fullri
byttú af mjólk, en ekkert dugði.
„Gvu almáttugu!" Hann var
víst dauður — og hún — hún