Alþýðublaðið - 13.06.1944, Page 8

BUT,SIR,WHAT
GOOÐ ARETtVO
MACHINE-GUN5
lFTHErRE
ATTACKED BV
ENEMV FIGHTER5
BUT CHANCE5 ARE THEV
WONT RUN ÍNTO ANY-
THING,ONCETHEyGI=T
AWAY FROAATHE Fl££2?/
mnumBiúZ
Undir dögun
i
(Edgfc of Darkness)
mynd um bar-
áttu norsku þjóðarinnar.
Errol Flynn
Ann Sheridan
Walter Huston
Nancy oleman
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýning kl. 4, 6,30 og 9
Sala aðgöngum. .hefst kl. 11
ALf»YBUBLAÐBB
Þriðjudagur 13. júní 1944.
„VEIZTU það, drengur minn,
að það er óhollt að reykja.“
„Ég reyki mér til heilsubót-
ar.“
„En þú hejur aldrei heyrt
þess getið, að neinn haji læknað
sig á reykingum.“
„Jú, víst, þeir lækna grísi
með þeim.“
„Jæja, blessaður reyktu þá.
hver veit nema þér batni.“
* * * *
í FANGELSISGARÐINUM:
— EN HVAÐ er að tarna, er
ekki sjálfur forstjórinn kom-
inn? Nú jæja, forstjórinn þekk-
ir mig, ekki. Ég heiti Rúnki
húsvörður, og gætti frímerkja-
kassans. Ég fékk 2 ár og nokkra
mánuði. Og hvað á forstjórinn
að staldra hér lengi við?
— Nú já, fimm ár. O, tíminn
líður.
Og hver hugsar nú um fyr-
irtækið?
—— Nú já, gjaldkerinn — en
hvenær skyldi hann þá koma?-“
* * *
HÚN: „Ég vil ekki giftast
bezta manninum í heiminum.“
Hann: „Ég hefi heldur ekki
beðið yðar.“
* * *
— HEIMURINN er fullur af
víljugu fólki. Sumir eru viljug-
ir til vinnu og aðrir eru fúsir á
að láta þá vinna.
—YZXP —
* * *
TIL LESENDANNA
Sendið „Heyrt og séð“ efni
til birtingar.
sagði henni frá einhverri vin
sælli leikkonu, sem hún minnti
hann á. Bún var ekket fítfl, en
nærgætni af þessu tagi hafði
sána þýðingu.
„Þér verðdð nokkurn tíma í
Qhicago, er það ekki?“ sagði
hann af hendihgu, þar sem sam-
ræðurnar voru nú komnar
svona vel af stað.
,,Ég veit það ekki“, sagði
Carrie hikandi — og nú datt
henni fí hug, að reyndar gæti
það komið fyrir, að hún fengi
hvergi vinnu.
| ,,Að minnsta kosti nokkrar
j vikur“, sagði hann og horfði
beint í augu hennar.
Á þessu augnabliki gerðist
langtum meira en orðin gáfu
til kynna. (Hann tók eftir því
ósjálfráða í fari hennar, sem
gerði hana aðlaðandi í hans aug
um. Hún fann, að hún hafði
áhrif á hann á þann hátt, sem
bæði gleður og hræðir konuna.
Dátbragð hennar var blátt á-
fram, en það var einmitt af
þeirri ástæðu, að hún hafði ekki
enn þá lært að gera sér upp eins
og kvenfólk gerir til að leyna
hinum sönnu tilfinningum sín-
um. Sumt í framkomu hennar
virtist djartflegt. Ef hún hefði
nokkurn tíma átt góðan vin, þá
hefði hann eflaust varað hana
við því að hortfa fast í augu á
nokkrum kalmanni.
„Af hverju spyrjið þér? sagði
hún.
,,Ja, ég ætla nefnilega að dvalj
ast þar í nokkar viku. Ég á að
atlhuga vöruibigðirnar og ná í
ný sýnishorn. Eg gæti ef til vill
sýnt yður borgina."
„Ég veit ekki hvort þér getið
það. Ég bý hjá systur minni,
og —“
,,,Nú, öf henni er ekki sama, þa
tala ég við hana.“ Hann tók upp
'blýantinn sinn og litla vasabók,
eins og iþetta væri útkljáð.
„iHvað er heimilisfang yðar
þar?“
Hún fálmaði eftir buddunni,
sem hafði að geyma miðann með
heimilisfangi hennar.
Hann stakk 'hendinni í. vas-
ann og náði í úttroðið seðla-
veski. Það var fullt af pappírs-
miðum og peningaseðlum. Það
hafði mikil áhrif á hana. Hún í
bgfði aldrei séð neinn af þeim,
sem hún umgekkst með svona
veski. En hún hafði heldur
aldrei verið í svona nánu sam-
bandi við þaulvanan ferðamann,
sannarlegan heimsmann. Seðla-
veskið, hinir gljáburstuðu skór,
þessi nýju glæsilegu föt og
svipurinn, sem hann fram-
kvæmdi hlutina með, allt þetta
byggði henni þokukenndan
óskaheim, þar sem hann var að-
alpersónan. Það gerði hana
hlynnta öllu því, sem hann sagði
eða gerði.
Hann tók fram smekklegt
nafnspjald, en á því stóð Bart-
lett, Caryoe & Company og
neðst i horninu til vinstri: Chas.
H. Drouet.
„Þetta er ég“, sagði hann og
stakk spjaldinu í 'hönd hennar
og benti á nafn sitt um leið.
„Það er borið fram Drú-eh.
Föðurætt mín er frönsk.“ '
Hún horfði á spjaldið, meðan
hann kom seðlaveskinu fyrir.
Síðan tók hann bréf úr bunka í
jakkavasa sínum. „Þetta er hús-
ið, sem ég er í ferðalögum fyr-
ir“, hélt hann áfram og benti á
mynd á blaðinu. „Það liggur á
horninu á State Street og Lake
Street.“ Það var hreykni í
rödd hans. Hann fann, að það
var einhvers virði að vera á
einhvern hátt riðinn við slíkan
síað, og 'henni fannst það sama.
„Hvað er heimilisfang yðar?“
spurði hann aftur og bjó sig til
að skrifa það hjá sér.
Hún Íeit á hönd hans.
„Carrie Meeber“, sagði hún
hægt. „West Van Buren Street
354, hjá S. C. Hanson.“
Hann skrifaði þetta vandlega
á blaðið og náði aftur í seðla-
veskið.
„Verið þér heima á mánu-
dagskvöldið, ef ég kem þá?“
spurði hann.
„Ég býst við því“, svaraði
hún.
Það er mikill sannleikur, að
orðin séu 'aðeins skuggar. Þau
eru'litlir hljómandi hlekkir, sem
tengja saman miklar hljóðlaus-
ar tiifinningar og markmið.
Þarna sátu þessar tvær mann-
eskjur og sögðu nokkur einskis-,
verð orð, drógu upp buddur og
horfðu á bréfmiða, en hvorugt
þeirra vissi, að það var ómögu-
legt að lýsa tilfinningum þeirra
með orðum. Hvorugt þeirra gat
rennt grun í hugsanir hins.
Hann vissi ekki vel,
hvort hún hafði bitið á krókinn.
Hún gat ekki fundið, að hún var
að gefa eftir, fyrr en hann
hafði fengið heimilisfang henn-
ar. Nú fann hún, að hún hafði
látið undan — og,hann, að hann
hafði borið sigur úr býtum. Nú,
þegar fannst þeim þau vera á
einhvern hátt sameinuð. Nú
þegar var hann farinn að stjórna
samræðunum og beina þeim í
NYIA BSO OHi SBS QAIV3LA B'tú
| Skemmflstaður j I hermanna | ( ta i 1 SöngvafBéð j 1 (Hit'Parade of 1943) Susan Hayward John Carroll j§
(„Stage Door Canteen“) g Sýnd klukkan 6,30 og 9. j jásamt hljómsveitum Freddy Martins og Count Basie’s
Íiieð iögum skal Band toyggja! i Cowboysöngvamynd með 1 i Tex Ritter ogBill Elliott 1 1 Börn fá ekkki aðgáng 1 Sýriing kl. 5: • Sýnd kl. 7 og 9.
[Eyfa leyndar- dómanna Frances Dee Tom Conway. ÍBörn innan 12 ára fá ekki aðgang. Sýnd kl. 5
þá átt, sem hann vildi. Hann átti
svo gott með að tala. Hún var
naestum uppgefin.
Þau nálguðust Chicago. Alls
staðar var fjöldi skilta. Lestir
þutu fram hjá. Yfir víðáttu-
mikla, flata og opna sléttu gátu
þau séð langar raðir af síma-
staurum, sem lágu í áttina til
stórborgarinnar. í fjarska sást
í útborgirnar, nokkrir stórir
verksmiðjureykháfar gnæfðu
við himin.
Oft stóðu tveggja hæða timb-
urhús úti á hinum opnu ökrum,
engir garðar voru í kringum þau
og engin tré. Þau voru eins og
einmana útverðir fyrir allan
þann húsaher, sem var í nánd.
Fyrir barnið, skáldið eða
þann, sem aldrei hefir ferðazt,
er það dásamlegt ævintýri að-
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
— Halló, þú þarna! . . . Blessaður varaðu þig á því, að
þú frjósir ek'ki fastur við feldinn, sem þú ert í!
Þegar hann hafði þetta mælt, hélt hann áfram ferð sinni
með hrossahlátur á vörum, sem olli því að stóri, guli hund-
urinn, sem fylgdist jafnan með honum, rak trýnið upp í
j loftið og spangúlaði eins og trylltur væri.
í Og brosið hélzt á andliti hans og varir hans bærðust,
' er hann hlýddi á „lífstónlist“ sína, marrið í snjónum undir
fótum hans. Þegar hann var staddur á næstu hæðinni við
þorpið, nam hann staðar og andaði að sér svölu ioftinu í
. stórum teygum áður en hann skreiddist undir þakið á prests-
sétrinu.
Þar tók engin snotur og gerðarleg prestsmaddama á
móti honum, er hirti staf hans og húfu, burstaði snjóinn
af frakka hans og klappaði honum á vangann með hýrlegu
brosi á vörum. Þar var ekki heldur fyrir að hitta unga stúlku,
er hlypi upp um hálsinn á honum og nefndi hann „slæma,
stóra ljóta bangsann“ og þrifi í skegg honum. Þar gat enga
lifandi veru að líta nema gamlan, rauðan fresskött, sem kom
ofan af lofti með rottu í kjaftinum og skauzt inn 1 stóra,
tóma stofu, er var þarna við ganginn, en þar hékk nýslátrað-
ur kálfur undir rjáfri og hafði verið ristur á kviðinn.
Svo var sem sé mál með vexti, að séra Muller kom
X’M SORRy.-.WECAN’T SPARE A
PLANE, VOU’LL HAVETO PROCEED
WITHOUT FIGHTER E5CORT/THE
MACHINE-GUNNERS VVILL GIVE YOU
SOME PROTECTION/ GOOD-6YE,
NOT MUCH, I’M AFR.AíP/|
YNDA>
^ * AQA
í FLUTNINGAFLUGYÉLINNI:
„Jæja, piltar, takið ykkur stöðu
við föruim að leggja af stað.
FLUGFQRINGINN (við leið-
‘ söguimann stúlknanna) „Mér
þykir leitt að við getum ekki
lát'ið ykkur hafa flugfylgd. Við
megum enga orrustuiflugvél .
missa, en vélibyssuskytturnar
munu gera allt sem í þeirra
valdi stendur. Verið þér sælir
iherra minn og góða ferð.“
KATA: ,,0Búizt þér við árás?“
VÉLBYSSUSKYTTAN: „Veit
ekki ungtfrú. En við munum
láireiðanlega ávarpa þá, eins og
Iþeir ávarpa okkur.“
FLUGMAÐUIR á flugvellinum
segir við tfioringjann: „En herra
minn, hvað hafa tvær vélbyss-
ur að þýða gegn þeim, ef þeir
ráðast á okkur.“ ,
FLUGFORINGINNá „Ég er
hræddur um að þær hafi ekki
mikið að segja. Ég vona foara
að þið sleppið við lárás, ef þið
sleppið af flugvellinum án áhás
ar.“