Alþýðublaðið - 24.01.1945, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIP
MHhikudagur 24. jan. 1945.
■MTJARMAKSKiaa
HogrekU
Sýnd kl. 9
Trú, Yon og Kær-
leikur
(Thre Girls About Town)
Bráðfjörug gamánmynd
Johan Blondell
Binnie Barnes
Sýnd kl. 5 og 7
EFEMÍA BENEDIKTSDÓTT
IR, kona Gísla Konráðssonar,
var ágætlega hagorð. — Var
það almæli, að ort hefði hún
bezt kveðmu rínmma í Andra
rímum — Draugsrímuna, sem
kölluð var, — og bendir ein
vísa í mansöng rímunnar á, að
svo muni hafa verið.
Þegar þau hjón bjuggu í
fskagafirði, var eitt sinn hjá
þeim unglingsstúlka, er Gísli
hafði oft gaman af að glettast
við. — Var það vani Efemíu,
eins og þá var reyndar altítt,
að skammta fólki sínu í búri
og láta vinnukonur eða ung-
Knga bera matinn til baðstofu.
— Var það þá eitt kvöld, að hún
var að skammta, og unglings-
stúlkan að bera inn. — Bar hún
sig þá upp við húsmóður sina
um það, að í hvert sinn, er hún
kæmi inn, kvæði Gísli um sig
níðvísur. — Sagði Efemía þá,
að sjálf skyldi hún fara með
næsta skammt; tók hún þá mat
inn og gekk til baðstofu. —
Gísli sat á rúmi sínu og kembdi
ull, leit hann ekki af kömbun-
sum, en kvað þegar við raust,
er hann heyrði að inn var kom
ið, og byrjaði þannig: $
Enga kurt ber auðarlín,
er í ringu standi,
en ekki komst hann lengra,
því Efemía tók þegar við og
sagði:
Carrie virti hann rólega fyr-
ir sér. Hún var að velta fyrir
sér, hvort hann 'héldi, að hún
æði í peningum.
„Og hvað er verðið á þessu?“
spurði hún.
„Já, það var eipmitt það, sem
ég ætlaði að tala við yður um
í einrúmi. Hjá okkur er verðið
allt frá þremur og upp í fimmtíu
dollara.“
„Hamingjan góða,“ greip
Carrie fram í. „Mér er ómögu-
legt að borga svo mikið.“
,,Ég veit, hvað þér eruð að
hugsa,“ sagði herra Withhers.
„En leyfið mér að skýra þetta
nánar. Ég sagði, að þetta væri
venjulega verðið. En eins og
hverju öðru venjuegu gistihúsi
okkur leyfilegt að hafa sér
stakt verð. Sennilega hafið þér
ekki hugsað út í það, en nafn
yðar er ekki einskis virði fyrir
okkur.“
„Nú,“ hrópaði Carrie og
skildi þetta allt í einu.
„Auðvitað. Sérhvert gistihús
nýtur góðs af frægð gestanna,
sem búa í þvi. Þekkt leikkona
eins og þér,“ og hann hneigði
sig kurteislega, en Carrie roðn-
aði, „beinir athygli að gistihús-
inu, og þótt yður virðist þáð
undarlegt þá beinir það gest-
unum þangað líka.“ ‘
„Nú, já,“ svaraði Carrie ut-
an við sig. Hún var að reyna
að átta sig á þessari undarlegu
tillögu.
„Jé,“ hélt herra Withers á
fram og sveiflaði mjúka flóka-
hattinum sínum og sló öðrum
fætinum í gólfið. „Okkur er
mjög umhugað um að koma
því í kring, ef mögulegt væri,
að þér settust að á Wellington
gistihúsinu. Þér þurfið ekki að
hafa áhyggjur af verðinu. Við
þurfum jafnvel ekki að tala
um það. Hvað sem þér viljíð
borga í sumar — einhverja
tölu — það sem þér sjáið yður
fært að greiða."
Carrie ætlaði að grípa fram
í fyrir honum, en hann gaf
henni ekki tækifæri til þess.
„Þér getið komið í dag eða
a morgun — því fyrr því betra
- og yður stendur til boða
þægileg, björt og rúmgóð her-
Konráðsson við konu sín
kveður svolátandi.
Varð Gísla bilt við, og er
þess ekki getið, að hann hafi
skemmt sér við þennan leik
áftur.
berfi, þau beztu sem við eig-
um ti'l.“
„Þetta er mjög fallega gert
af yður,“ sagði Carrie, sem
hreifst af góðvild umboðs-
mannsinsins. „Ég vildi mjög
gjarnan setjast að 'hjá ykkur.
En ég vildi helzt borga það,
sem rétt væri. Ég vildi helzt
__U
„Hafið alls engar áhyggjur
af þlví,“ greip herra Withers
fram i. „Við getum gengið frá
iþví, hvenær sem vera vill. Ef
þér eruð ánægðar með þrjá
dollara, þá erum við það líka.
Þér þurfið ekki annað en
borga gjaldkefanum þá upp-
hæð í vikulokin eða í lok hvers
mánaðar, og 'hann gefur yður
kvittun fyrir þeirri upphæð,
sem íbúðin hefði kostað með
venjulegu verði.“
Hann þagði um stund.
„Þér ætlið þá að koma og
líta á herbergin,“ bætti hann
við.
„Með sannri ánægju,“ sagði
Carrie. „En ég verð því miöur
að fara á æfingu núna fyrir
hádegi.“
,Þér þurfið auðvitað ekki að
koma þegar í stað,“ sagði
hann. „Hvenær sem yður er
hentugast. Hvað segið þér um
að koma seinna í dag?“
„Það væri ágætt,“ sagði
Carrie.
Allt í einu mundi hún eftir
Lólu, sem var ekki heima þessa
stundina.
„En vinkona mín býr hjá
mér,“ bætti hún við, „og hún
verður að koma með mér,
hvert sem ég fer. Ég var alveg
búin að gleyma því.“
„Já,“ sagði herra Withers
ástúðlega. „Þvi ráðið þér alveg
sjálfar. Við reynum að gera
yður til hæfis á allan hátt, eins
og ég hef þegar tekið fram.“
Hann hneigði sig og gekk til
dyra.
,,'Megum við þá búast við yð
ur klukkan fjögur?“
„Já,“ sagði Carrie.
Éftir æfinguna sagði Carrie
Lólu frá þessu.
„Er það mögulegt,“ hrópaði
Lóla frá sér numin. „En hvað
það er dásamlegt. Betra getur
það ekki verið. Það er svo
glæsilegt þar. Það var þangað
sem við fórum með Cushing-
strákunum hérna um kvöldið.
Manstu það ekki?“
„Jú, jú,“ sagði Carrie.
„Það er eins glæsilegt og
hugsazt getur.“
„Það er bezt að við förum
_ NYJA BJO
Himnaríki má bíða
(Heaven Can Wgit)
Stórmynd í eðlilegum litum,
gerð af meistaranum
Ernst Lubitsch.
Sýnd kl. 6,30 og 9
I
Sysfrakvöld
(„Give out Sisters")
Skemmtileg gamanmynd
með
Andrews systrum
Sýnd kl. 5
þangað,“ sagði Carrie seinna
um daginn. '- i
Stofurnar, sem herra With-
ers sýndi Carrie og Lólu, voru
þrjár samliggjandi ásamt baði
— heil íbúð á fyrstu hæð.
Veggirnir voru dökkbrúnir og
dimmrauðir, og gluggatjöldin
og gólfábreiðumar voru í sama
lit. Þrír gluggar vissu til aust-
urs, út að Broadwy, og þrír
vissu út að 'hliðargöu. Það voru
tvö dásámleg svefnherbergi
með hvítum messingrúmum,
hvítum stólum og hvítum skáp-
GAMIA SiO _
Random Harvesl
úðalhlutverkin leika:
Greer Garson
Ronald Colman
Sýnd kl. 6,30 og 9
Syngjandi æska
(Born to Sing)
Virginia Weidler
Ray McDonald
Sýnd kl. 5
um. í þriðju stofunni var píanó,
stór standlampi með marglitri
ljóshM, i borð með hillum,
margir stórir og þægilegir
stólar, lágar bókahillur með-
fram veggjunum og ýmis kon-
ar smáhlutir. Það voru myndir
á veggjunum, mjúkir tyrknesk-
ir púðar á legubekknum og
brúnir flosskemlar á gólfinu.
Verðið á íbúð eins og þessari
var að jafnaði hundrað dollar-
ar á viku, og Carrie þurfti að-
eins að borga þrjá dollara.
„Dásamlegt," hrópaði Lóla
Ónæðissöm jólanólt
nokkum mann til fylgdar með sér sem hægt var að gráta
framan í. — hér var hann eirm á veginum og hann sá að
ekki var til neins að gráta. Og að lítilli stundu liðinni var
hann kominn að húsi Hjóla-Stínu og bankaði á neðri helm-
ingahurðina á kofanum.
/ .
„Hvað er þetta? Hans sonur hans Lars Dams! Hvað
kemur til að þú ert kominn hingað aleinn á hátíðarkvöldi
í kolniðamyrkri?!“
„Ég kém til þess að sækja sykurgrísinn ,sem þú keypt-
ir handa mér um daginn,“ sagði Hans án þess að hugsa
sig nánar um og gekk inn í hús Stínu.
„Sjálfur ertu lítill sykurgrís, hróið mitt,“ sagði Stína
gamla og var hin kátasta, „ég á engan grís handa þér og
það er enginn, sem hefur beðið mig að kaupa hann handa
þér.“
„En Þorkell bróðir sagði mér, að þú hefðir keypt nann,“
hrópaði Hans i því sem tárin streymdu niður kinnar hans
eins og hellirigning í þrumuveðri. Stína gamla reyndi hvað
hún gat til að hugga litla snáðann, sagði að það væri vond-
ur bróðir, sem skrökvaði að litla-bróður og spurði hvar Þor-
kell héldi sig.
N0THIN5 TO lT...HgB&/ JU5T
5LIP THI5 gUNPFOLP ON...
ANP COME 0UT5IDE, ir'5
JUíT A PORMAUTY...
C'MON, LET'5 60/
MYNDA'
S A G A
PINTÓ: „Hvað er það? Á ég
að ganga eftir planka og steyp
ast svo á hausinn eða eitthvað
svoleiðis?“
ÖRN: „Nei, nei, ekkert svoleið
is. Ég ætla nú að binda hérna
fyrir augun á þér, áður en þú
ferð út. Svona, komdu nú, við
skulum koma út fyrir.“
PINTÓ: „Hvert . . hvert eigum
við að fara? Hvað á nú að
gera? Það er eins og eitthvað
undarlegt sé á seiði.“
ÖRN: „Það verður gaman að
þessu, Pintó, svona kall, sem
kann bezt við sig á baki vilt-
um gæðingi. ^arðu bara ró-
lega að öllu, kunningi.“