Alþýðublaðið - 26.01.1945, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUBLAÐID
Fíisindagtor 26. janúar 1945.
■TMKKAttBiði*
Veika kynið
(The Gentle Sen)
Kvikmynd um þátt kvenna í
landvörnum Bretlands.
Leikstjóri: Leslie Howard
Sýning kl. 5, 7 og 9
MAEK TWAIN sagSi einu
sinni þessa sögu:
,JÞað var fyrir nokkrum ár-
um í Hartford, að við fórum öll
í kirkju á brennheitum sumar-
degi til þess að hlýða á skýrslu
um söfnun gjafa handa bágstödd
um í byggðarlaginu. Það var
Hawley trúboði, sem stóð fyrir
Böfnundnni. Hainn gekk !hús úr
húsi til þess að fregna um fólk,
sem átti bágt, en vildi þó ekki
af einhverjum ástæðum leita á
náðir opinberra hjálparstofn-
ana. Hann sagði okkur hroða-
legar sögur um lifið í kjallara-
holunum, þar sem fátæktin rík
ir í algleymingi, og hann sagði
okkur margar frækilegar sögur
um hugrekki og þrautseigju
þessa fátæka fólks. Þegar ein-
hver gefur milljón dali, sagði
hann, ætlar allt að ganga af
göflunum af hrifningu. En það
er heimskulegt að vera með háv
aða út af slíku. Það er ekkert
þótt milljónamæringurinn gefi
milljón, hitt er meira um vert,
þegar fátæka ekkjan gefur sinn
litla skerf.
Jæja, — hvort sem haim nú
talaði .um þetta lengur eða
skemur, þá æsti hann mig svo
upp í eintóma hjálpfýsi, að ég
beið með öndina í háísinum eft
ir því að hann lyki máli sínu,
svo að ég gæti gefið í sjóðinn.
Ég hafði 400 dali í vasanum, og
þá ætlaði ég að gefa, já og ætl-
aði að slá nágranna mína til
þess að ég gæti gert betur. Ég
sá glitta í hundraðkalla í hverju
augnatilliti. En viti menn, — í
staðinn fyrir að hætta á há-
púnktinum og lofa okkur að
gefa, þá talaði Hawley og talaði
og meðan hann talaði hitnaði
Wteorfbw 'IbWMO:. :%■'
hennar í hrönnum. Náungar
með fulla vasa af peningum
hikuðu ekki við að geta þess
sem viðbótar við alla aðra
kosti, að þeir ættu líka hesta
og vagna. Þannig hljóðaði eitt
þeirra:
„Ég hef eina milljón handa
á milli. Ég gæti veitt yður all-
ar yðar óskir. Þér gætuð fengið
allt, sem ■ þér bentuð á með
litla fingrinum. Ég skýri yður
frá þessu, af því að ég elska
yður og mig langar til að upp-
fylla allar yðar óskir, en ég er
ekki að stæra mig af auðæfum
mínuan. Það er áisitin eiin, sem
knýr mig til að skrifa yður.
Viljið þér ekki veita mér einn
einasta hálftíma til þess að segja
yður, það sem mér liggur á
hjarta?“
„Láttu nú á,“ sagði hún við
Lólu. „Sjáðu hvað þessi skrif-
ar: ‘Viljið þér ekki veita mér
einn einasta hálftíma’," endur-
tók hún með ástríðufullri
röddu. „Hugsaðu þér annað
eins. Mikið geta karlmenn ver-
ið heimskir.“
„Hann hlýur að eiga ósköp-
in öll af peningum, eftir þvi
sem hann segir,“ sagði Lóla.
„Þetta segja þeir allir,“ sagði
Carrie sakleysislega.
„Hvers vegna hittirðu hann
ekki?“ sagði Lóla, „til þess að
vita hvað hann hefur að segja
þér?“
„Nei, það geri ég sannarlega
ekki,“ sagði Carrie. „Ég veit
ósköp vel hvað hann mundi
segja, og auk þess vill ég ekki
hitta neinn á þann hátt.“
Lóla leit á hana stórum og
fjörlegum augum.
„Hann bítur þig þó ekki,“
svaraði hún. ,,Þú gætir skemmt
þér með honum.“
Carrie hristi höfuðið.
„Þú ert undarlega gerð,“
sagði litla, bláeyga dansstúlk-
an.
Þannig birtist hamingjan
henni á allar lundir. Enda þótt
hún hefði ekki tekið á móti
óðum í veðrinu og brátt fór okk
ur að svfja, og því heitar sem
varð inni því syfjaðri urðum við.
Æsingurinn í mér smálækkaði,
— tók 100 dala stökk niður á við
í einu, — og þegar hann svo
loksins settist og samskotadisk
urinn komst á loft var mér öll-
um lokið, — ég stal 10 sentum
af diskinum. Og þetta sannar
ykkur, að það eru 9ftast smá-
atvikin, sem leiða menn út á
glæpabrautina.“
launum sínum, þá var eins og
allur heimurinn skildi hana og
hefði traust á henni. Án nokk-
urra peninga naut hún þess
munaðar, sem peninigamir
geta veitt. Henni opnuðust all-
ar dyr, án þess að hún segði
neitt. Þessi yndislegu herbergi
__ var það ekki dásamlegt, að
hún skyldi hafa fengið þau til
umráða? Hin glæsilega íbúð
I Vance-hjónanna i Chelsea stóð
1 henni opin hvenær sem var.
Karlmenn sendu henni blom,
ástarbréf og hjónabandstilboð.
Og samt léku draumar hennar
enn lausum hala. Hundrað og
fimmtiu dollarar! Hundrað og
fimmtíu dollarar! Það var eins
og höll Aladíns stæði henni op-
in. Og loiks efitir ótal drauma
og skýjaborgir fékk hún fyrstu
hundrað og fimmtíu dollarana
í laun.
Hún fékk þá greidda í seðl-
,um — þrem tuttugu dollara,
sex tíu dollara og sex fimm
dollara seðlum. Þetta allt var
sæmiléga álitlegur hlaði. Og við
þá bættist bros og kveðja frá
gjaldkeranum, sem borgaði út.
„Já, fröken Madenda,“ sagði
gjaldkerinn. „Eitt hundrað og
fimmtíu dollarar. Gamanleikur-
inn virðist ætla að ná tökum
á fólki.“
„Já, vissuléga,“ svaraði
Carrie.
Rétt á eftir kom ein af smæiji
leikkonunum, og Carrie tók
greinilega eftir hinni breyttu
rödd gjaldkerans.
„Hvað mikið?" spurði hann
hvasst.
Það liður ekki á löngu, unz
vanmáttur peninganna kemur í
ljós, svo framarlega sem óskirn-*
ar ná út fyrir hið efnislega.
Þegar Carrie stóð með þessa
hundrað og fimmtíu dollara í
hendinni, vissi hún í rauninni
ekkert, hvað hún ætti að gera
við þá. Vissulega voru þessir
peningar dásamlegir og aug-
ljósir, hún gat horft á þá og
snert þá, en sú gleði stóð aðeins
í nokkra daga. Hún hafði greitt
húsaleiguna. Hún hafði átt nóg
föt i langan tíma. Innan fárra
daga fengi hún hundrað og
fimmtíu dollara á ný. Það var
einna líkast því, að hún þyrfti
ekki á þessum peningum að
halda, til bess að lifa af. Ef
hún vildi komast hærra og
æðra, þá yrði hún að fá meira
—miklu meira. Svo komst hún
að raun um, að hún gæti sett
peningana í bankann, og loks
komst hún á það stig, að henni
_ NTM BIO
Himnaríki má ,bíða
(Heaven Can Wait)
Stórmynd í eðlilegum litum,
gerð af meistaranum
Ernst Lubitsch.
Sýnd kl. 6,30 og 9
Njosnamærin
Virginia Bruce
James Ellison
Sýnd kl. 5
OAMLA BIO mm
Random Harvesl
^ðalhlutverkin leika:
Greer Garson
Bonald Colman
Sýnd kl. 9.
I
ir
Merkasia kona
arsins
ir
II
(Woman of the Year)
Spencer Tracy
Katharine Hepburn
Sýnd kl. 5 og 7
fannst sem dyrnar að hamingju
lífsins hefðu ekki enn opnast
fyrir henni.
Smám saman komst hún á þá
skoðun, að það væri vegna þess,
að þetta var að sumarlagj. Eng-
in leikrit voru í gangi önnur en
gamanleikir eins og sá, sem hún
lék í þessa stundina. Fimmta
Avenue var manntóm, þvi að
auðkýfingamir höfðu flutzt í
bili. Ekki var það betra á Madi-
son Avenue. Á Broadway úði
og grúði af atvinnulausum leik-
urum, sem leituðu sér að hlut-
verki fyrir næsta ■ leiktímabil.
Stórborgin var róleg og kyrr-
lát, og kvöldunum eyddi hún í
starf sitt. Af þvi leiddi, að henni
fannst, sem ekkert væri að
gera.
„Ég veit ekki af hverju það
stafar,“ sagði hún við Lólu dag
nokkurn, þegar hún sat við
einn gluggann, sem sneri út að
Broadway, „en ég er eitthvað
svo einmana. Ert þú það líka?“
„Nei,“ sagði Lóla. „Það kem-
ur ekki oft fyrir. En þú villt
ékkert fara út að skemmta þér.
Ónæðissöm jólanófi
Sem betur fór 'kom Lars heim í þann mund sem kon-
umar voru nýfamar af stað. Hann lagði strax af stað á eftir
þeim og tók Hans litla með sér til þess að gera hann ánægð-
an. En hann varð að halda á stráklingnum alla leiðina, því
hann var orðinn þreyttur á ferðalaginu um kvöldið.
En niður við ströndina sást Þorkell þar sem hann sat
úti á skerinu og hélt höndum undir höfuð mannsins eins og
þegar við ski'ldum við hann seinast. Og það hafði reynzt
miklu erfiðara fyxir hann að halda þetta út, heldur en hann
gerði ráð fyrir í fyrstu. Hann verkjaði í handleggina og var
að því kominn að gefast upp. Sér til skelfingar sá hann, að
það hækkaði í sjónum og öldumar voru farnar að ókyrrast.
Ef til vill var það árogurslaust fyrir hann að bíða þarna án
þess að fá nokkra hjálp, — fyrr en seint og síðar meir!
Þorkeíl var við og við að hrópa á hiálp, ef ske kynni
að einhver heyrði til hans. En á þessu kvöldi var engin sála
á ferð og allt virtist vera óhugnanlega hljótt og kyrlátt við
ströndina. Honum fannst klettamir við sjóinn draugaleg-
ir og ögrandi, — sem annars voru honum kærir og sem
hann kannaðist við frá því hann mundi eftir sér.
Máfur flaug inn yfir ströndina og síðan aftur út yfir
sjóinn. Þegar hann flatug fram hjá hrökk Þorkell í kút af
S’MATTER, HANK
...pip you MIÍ5
6ff£llvl' PlSlTO
GrZJ THS
WÖPKS?
NO-.I'M LOOKING
FOP SOOPOHV,
...po you know
WHERE HE' 15 ?
IVIYNDA-
S A G A
FLUGMAÐUR: „Hvað er að,
Hank, misstirðu af þvi að sjá
Pinto á hestbaki?"
HANK: „Nei, ég er að leita að
Erni, veiztu hvar hann er?“
FLUGMAÐUR: „Ég sá Öm og
elskuna hans leiðast þarna upp
í hlíðinni. Hvað er á seiði?“
HANK: „Ég var beðinn að hafa
upp á honum og færa hann
til höfuðstöðvanna."
FLUGMAÐUR: „Við skulum
’þá umkringja hann. — Svona,
þarna eru þau. Eruð þið til-
búnir strákar?“