Alþýðublaðið - 01.02.1945, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fimmtudag 1. Febrúar 1945.
BANDEÐ.
Viniur urngra, nýgi.ttra hjóna
kom í heimsókn til þeirra, og
hitti þá svo á, að þau rifust eins
og vitlaus væru. Þegar mesti
ofsinn var úr þeim, fór hann að
reyna að telja um fyrir mannin
um.
,,Þú ættir að vita betur en
lenda í þessum illdeilum. Líttu
á hundinn og köttinn, sem
liggja þama. Þeim kemur vel
saman.“
>rÞað getur verið,“ svaraði
húsbóndinn sfuttlega. „En
bittu þau saman og sjáðu, hvað
skeður.“
• * *
ÖÐRU NÆR!
Eftir að Bjöm Stephensen
var giftur og farinn að búa á
Esjubergi, voru kunningjar
hans að stríða honum með því,
að það orð lægi á, að hann ætti
vingott við prestskonuna á
Mosfelli. — „Það er helvitis
lygi,“ segir Björn. „Ég brá mér
að vísu upp að Mosfelli einn
sunnudag, þegar presturinn
var að guðlasta á Gufunesi, og
stóð þar nokkuð lengi við, en
þegar ég kom heim, skrifaði ég
í dagbókina mína — feci.“
(Sunnanfari.)
• • •
'Ég las einhvern táma í bók
að allir saiillrngar væru meira
eða minna sálsjúkir.
— Vitleysa, ungfrú. Ég er
fullkomlega andlega heilbrigð
ur.
haos Ham,n kom ut ur stouggan
■um við TuttuguEitu og sjöttu
götu, gekk þvert yfir Broadway
og hægði á sér, er hann nálg-
aðiit hermarunin, sem ‘beið. Það
war eitttllwað istoömimiBtu'legt í
fari hans, eins og hann vildi
dylja áform sitt til hins síðasta.
| Ein svo sitamzaði hafnn alilit í einu
xiétt hjlá hermanminum.
HöúuðEmaðurinm leit á hamn
með kuninugkgva auignaráði, en.
hamin heiilsaði honaim ekki sér
sitaklega Nýtoomná maðurinn
kinmikaði koíli og mundraði eitt
(hlvað eilnts og maður, s-em bíður
löftir ölmuBU. En höfuðstmaður
inm teniti homum að fara út á
bxúmina á g.anggtétti'nmi.
„Statitu þarma,“ saigði 'hann.
Nú var eims og állit væri Leyst
úr læðingi Áður en hermaður
inn hóf göngu sína á nýjan leik,
voru fleiri famnár að læðast að
úr öllum áttum. Þeir heilsuðu
hoinum ekíki eiinu sinni, heldur
gengu til þess, sem fyrstur kom,
stóðu þar, óku sér og hreyfðu
til fæturnar.
„Skolli er kalt.“
,Þ*að er gott, að v>eturmn er
liðinn.“
,Það Mtur einma helzt út fyrir
riguihgu.“
I þennan undarlega hóp höfðu
saínazt um tíu menn. Nokkrir
iþetokitiust og skröfuðu saman.
Aðrir stóðu í nokk'jrr.x skrefa
fjarlægð og viidu ekki lata telja
sig til hópsins, en vildu samt
ekki verða útundan. Þeir voru
önugir á svip, p.gö.i og horlðu
út í Diainm.
'Höf'uðizimaðurinm gaf þedm
etoki tækifæri til að tala mikið.
Hamm taidi þá, og honum fannst
mógu mangir kiomnir, svo að
hamm kom mær.
„Ykkur vamitar alla (húsa-
Ekjéa?“
Þeir. óku tsér til og umluðu
eitlhvað til samþytokiis
„Gatit' og vel. Raðið ykkur
'Upp hérmia. Ég skal athuga, hvað
ég get gert. Sjálfur á óg ekki
itúiskilldilng.“
Þeir röðuðu sér einhvern veg
irun upp. Nú mátti sjá helztu
eimtoemmdm á þeim. Eiinn 1 röð-
inmi var með tréfót. Buxurnar
voru foroitalausar og s'káhnarnar
trosnaðar að neðam, jakkarmr
voru silitmdr og isnjiáðir. í bjarrna
götulj'óeamma virtust sum and-
lOtin 'niáiliöl og tekim, ömnur vor-u
rauð með elapam'di kirunar og
pcðca undir augumum. Nokkrir.
áhorfemidiur komu nær til að at-
huga hópinm, og brátt hafði safn
azt þarma iðandi þvaga Eirm í
röðiinni fovrjaði að raU
,dHjóð,“ hiúpaði hófuðtsmað-
urinn „Jæja, herrar mínir.
Þessir menn hafa ekkert húsa-
skjól. Þeir verða að fá að sofa
einhvers staðar í nótt. Þeii*
geta ekki legið á götunum. Ég
þarf tólf cent fyrir næturstað
handa hverjum þeirra. Hver
vill láta eitthvað af hendi?“
Ekkert svar.
„Jæja, við verðum að bíða
hérna, drengir, þangað til ein-
hver gefur. Tólf eent cru ekki
dvo miklir peningar “
„Hér eru fimmtán cent,“
hrópaði ungur maður og leygði
úr sér. „Ég hef ekki efni á að
láta meira.“
„Gott og vel. Nú hef ég fimm
tán cent. ÉTt úr toðinni." sagði
hann og greip i öx :n-i á einum,
þrammaði með hann afsiðis og
skildi hamm þar eftir einam.
Þegar hann kom aftur, byrj-
aði hanná nýjan leik.
„Ég á þrjú cent eftir, Þessir
menn verða einhvern veginn
að fá húsaskjól. Þeir eru,“ og
’hann taldi þá, „einn, tve'r,
þrír, fjórir, fimm, ser. sjö. átta
níu, tíu ellefu, tólf taisins. Níu
cent í viðbót veita næsta manni
húsaskjól, gott og mjúkt rúm
yfir nóttina. Ég skal sjálfur sjá
um, að rúmið sé gott. Hver vill
gefa mér niu sent?“
Einn af áhorfendunum, mið-
aldra maður, rétti h >num fimm
centa peninga. Svona herrar
mínir. Þetta gengur treglega í
kvöld. Þið sofið allir í góðum
rúmum. En hvað á að verða um
þessa menn?“
„Gerðu svo ved,“ sagði einm
úr fjöldanum og rétti honum
peninga.
„Þessi peningur,“ sagðí höf-
uðsmaðurinn og leit á mynt-
ina, „borgar tvö rúm fyrir tvo
menn, og þá eru aígangs fimm
cent handa næsta manni. Hver
gefur siö cent í viðbót?“
„Ég,“ kallaði einhver rödd.
Af hendingu kom Hurst
wood gangandi þetta kvöld nið
ur Sjöttu Avenue og gekk til
austur eftir Tuttugustu og
sj'ö'ttu götu á áttino til Þriðju
Avenue. Hann var fullur ör-
væmtinigar, hiun'grið var að gera
út af við hanm, oig hann var
þneytitux og náðuxdreigin. Hvem
iig átti hamm nú að komast í
færi við Carrie? Sýnimgin var
ekki úiti fyrr en elliefiu. Fyrst
hún bom í vaigni, þá var lifcktgt,
að hiúm færi heifen í vagni. Hann
yrði bá að leita til henmar und-
ir mjög svo óhemtugum kring-
. MYIA BIÚ
Njósnariör kafbáfs-
ins /
Spennandi og ævintýrarík
mynd, byggð á sönnum við-
burðum.
Aðalhlutverk:
Gary Grant
John Garfield
Dane Clark
Synd kl. 6,30 og 9
Bönnuð börnum innan 14 ára
Sýnd kl. 6,30 og 9

(Skemmtun íyrir allaj
Sýnd kl. 5
umEitæðum. En hið versta atf
öMu var, hvað hann var svang-
ur og þreyttur, og hann fengi
etoki hiu(gretoki til að leita hana
uppi fyrr en efítir heilan sólar-
hrimg. Hann átti ekki matarbita
Og ektoert húsaiskjól.
Þ egar hamm nólgaðist Broad-
way, tók hann eiftir hópnum
krin'gum höfuðsma’nninm, en
hamn héit, að þetta væri eimhvef
préikaTi og setlaði að halda' á-
fram. En þegar hann gekk göt
una í áttina til Madiison Park,
tók hann etfitír röð þeirra
GAMLA BÍO am.
[Flakkarar í gæfuleit
(Happy Go Lucky)
Amerísk söng- og gaman-
|mynd í eðlilegum litum.
Mary Martin
Betty Hutton
Dick Powell

Sýndi kl. 5, 7 og 9
menna, sam höfðu þegar fengið
tryiggin'gu fyrir næturstað. t
fojarmiairuum af .götuiljösinu sá
hianm, að þeitta voru menn af
hanls taigi — menn sem harnn
mætti á götunum og í lítilfjör-
k'gULitu gi-itihúsiunum. Hann
fui'ðaði sdlg á' þeisisu og sheri við.
Þarna stóð höfuðtsmaðurinn
og talaði og hað eims og áður.
Hurc.twood hlutsitaðd umdramdi
o,g 'glaðiur á setningiuna, sem
hanm emidurtick hvað eftir fenn-
að: „Þesisir menn verða að fá
íhúsaiskjcfl.." FyTÍr fraiman hamaa
Fyrsfa ferðalag Mogens
„Jæjia, Mogen litli. — nú fara þau bæði á morgun, pabbi
binn og hún mamma bín. — hvað segir bú um bað?“
Þannig spurði Krogh veiðistjóri son sinn. Síðan bætti
hann við:
. „Og þá verður þú húsbóndi á bænum, — ég hugsa að
það sé bér ekki of viðamikið. Við kornum nú eftir fjóra daga
aftur/
„Já, pabbi,“ svarði Morgens og auðheyrt var á rödd
hans, að hann tók orð föður síns alvarléga „jájá, — ég get
það, — En bað getur nú skeð, að ég þurfi að láta hann Bert-
elsen hjálpa mér eitthvað svolítið, — ág get ekki skrifað
neitt nema nafnið mitt.
„O, — það er nú svo sem alveg nóg“, sagði faðir hans
og brosti.
„Ég skal alltaf fara út í hesthús til hestanna fyrst á
morgnana og gefa þe’im, — a’lveg eins og þú gerir, pabbi, —
eða á ég ekki að gera það?“ Og hann brosti lítið eitt um leið
og hann beið eftir svari föður síns,
„Auðvitað, vinur minn. Svo áttu líka að líta eftir Thór í
hundabúrinu. — En lagar þig ekki til þess að vita, hvert
pabbi og mamma ætla? — Þú spyrð ekkert um það?“
„Ég veit þið ætlið til afa og ömmu„‘ svaraði Morgens.
En hugur hans var reyndar bundinn við öll skyldustörfin,
f'ZOZRV, TO FA£6E INI CAPTAlNl"
7^THAT'ð TOO BAP, CHUM ,\j
YET OePERS IS ORPER‘5 ji
— X &OT TO 5EE TWE k
CAPTAIN, JU5T THE //
'—?
7/’fiVtA
■ 5-3UT VOU MU5' NOT...
TW£V ASE CELESPATE
TOPAY, 5COECMy'S OET'TO
Bc CAPTAIN --.no, TONy
5AY PO NOT PI5TURE V"
V. TWSM, 5ISNOR / J ,
5MITW ...THEY SAIP I’P FlNP
yOU HERE AT THE INN ,
ME*SA6£, 5IR...-FROM
FT HEAPOUARTERS / )//
HEBE'S TONY, WITH THE PINNER
ANP...SAV, THERE'S ONE OF THE
SOYS FEOM OUR 0ASE / -x
m YNDA-
S AG A
ÖRN: „Þama ketmur Tbny með
matinn. En hvað er þetta?
Þaroa er eilnm. a fdrenigjiunium
okkar úr flugstöðinni.“
ÉONY: „En — en. þú verður að
foíða. Það er bátíð hjá heim í
dag. Örm er orðinm höfuðs mað-
ur. Ég banna þér að trufla
þa>u.“
SEMDEBOÐINN: „Það e slæmt
kumningi, en ég beif mínar fyr
ir. Ég verð að hitta höfuðis
mamnim, hvað sem öðru líður.
— Fyrilrigeifi'ð höifuðlsmaðiur.
M'ér var saigit að óg gæti hitt
yður hér. Ég er með skilaboð
frá aðalstöðvunum.“